Δημήτριος Σ. Καββάδας (1893-1971)
Από τον Νίκανδρο Καστανίδη
Γεννήθηκε στη Κέρκυρα και ήταν αδελφός του Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγ. Βρεττανίας, Αθηναγόρα Καββαδά. Σπούδασε φυσικές επιστήμες στα πανεπιστήμια Αθηνών και Nancy και ειδικεύτηκε στη φυτοπαθολογία στον Σταθμό Φυτοπαθολογικών Ερευνών του Παρισιού. Εκλέχθηκε έκτακτος καθηγητής στην έδρα της Φυτοπαθολογίας της Σχολής Φυσικών και Μαθηματικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, στις 19-1-1931. Το 1934 έγινε τακτικός καθηγητής της Βοτανικής στην ίδια Σχολή, θέση που διατήρησε μέχρι το 1946. Το ακαδ. Έτος 1937-38 ήταν Κοσμήτορας στη Σχολή Φυσικών και Μαθηματικών Επιστημών και το ακαδ. έτος 1941-2 Πρύτανης του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Την περίοδο της κατοχής οργανώθηκε στο ΕΑΜ και μάλιστα έγινε πρόεδρος της ΕΠΟΝ Μακεδονίας-Θράκης. Έγινε, επίσης, πρόεδρος του Εκπολιτιστικού Ομίλου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το Ιούνιο του 1944 συνελήφθη από τους Γερμανούς και κλείσθηκε στο στρατόπεδο “Παύλος Μελάς”. Απολύθηκε λίγες ημέρες πριν την απελευθέρωση. Με την Απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης ανέλαβε, ύστερα από πρόταση του ΕΑΜ, δήμαρχος Θεσσαλονίκης σε συνεργασία με το γιατρό Λεωνίδα Καραμαούνα. Στη θέση αυτή παρέμεινε από το Νοέμβριο του 1944 μέχρι το Γενάρη του 1945. Το 1946 δέχθηκε την επίθεση του Περικλή Βιζουκίδη, καθηγητή της Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, ο οποίος, εκτός από φραστική αντιπαράθεση, χειροδίκησε εναντίον του. Στην αντίστοιχη δίκη που έγινε ο Βιζουκίδης τιμωρήθηκε με 10 ημέρες φυλάκιση. Αυτός, μετά τα Δεκεμβριανά, αναθαρρημένος πρωτοστάτησε να εκδιωχθούν όλοι οι προοδευτικοί καθηγητές του Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης, το οποίο και πέτυχε στο πλαίσιο του τότε δοσιλογικού παρασκηνίου.
Ο Δημήτριος Καββάδας έγραψε τα εξής επιστημονικά βιβλία: “Η χλωρίς της Ελλάδος” (1938), “Βιολογία του φυτού” (3 τόμοι, 1949-51), “Εικονογραφημένο βοτανικόν-φυτολογικόν λεξικόν” (9 τόμοι, 1956-63).