Saloni.ca Archive

Μία απλή αναγγελία κηδείας μάς οδηγεί να εξετάσουμε τις συγγενικές σχέσεις που είχαν οι ιδιοκτήτες μερικών από τις πιο παλιές βίλες των Εξοχών -μεταξύ των οποίων και ο Πύργος Mon Bonheur-και να «καταγράψουμε» τι ξέρουμε για τους Αμντουλά(χ). Όχι τους γνωστούς φωτογράφους, παρόλο που και οι μεν και οι δε είναι Αρμένιοι Καθολικοί. Όλο αυτό ξεκίνησε ως έρευνα για την οικογένεια Ασλάν. Ωστόσο, αυτή έχει πολλά «πλοκάμια», και πρόσφατα ο κ. Βλαχόπουλος έβαλε στις ΠΦΘ ένα θαυμάσιο σχόλιο για τον Πύργο Mon Bonheur και το μελό που τον συνοδεύει. Ευκαιρία να το στηρίξουμε περαιτέρω, κόβοντας και βάζοντας χωριστά ένα κομμάτι από το αρχικό «χταπόδι» .

Από τη Μάρα Νικοπούλου

Facebook: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=879530892536545&id=204212503401724

“Χτες αργά το απόγευμα οδηγήθηκε στην τελευταία της κατοικία η Μαρί χήρα Αμπντουλά, το γένος Ασλάν. Η εκλιπούσα ήταν μητέρα των κυρίων Μπαπτίστ, Ντιράν, Μιράν , Μισέλ και Αρτούρ Αμπντουλά και αδελφή της Βαρώνης ντε Σαρνώ και του κ. Εντ. Ασλάν. Πυκνό πλήθος την συνόδευσε από την Συνοικία των Εξοχών μέχρι την Καθολική εκκλησία και από εκεί στο νεκροταφείο του Βαρδάρη όπου έγινε η ταφή. Εκφράζουμε στους γιους της εκλιπούσης και τους άλλους συγγενείς τα πιο ειλικρινή μας συλλυπητήρια»

Ακολουθεί το ευχαριστήριο: «Οι οικογένειες Αμντουλά, συγγενείς και φίλοι, ευχαριστούν όλους όσους τους συλλυπήθηκαν για το θλιβερό γεγονός του θανάτου της Μαρί χήρας Αμντουλά, το γένος Ασλάν». Σε πρώτη φάση κρατάμε τη συγγένεια της νεκρής με την βαρώνη Αντέλ χήρα Φρεντερίκ Σαρνώ (αδελφή της) και τα ονόματα των παιδιών της, κυρίως τον Ντιράν. Ο Ντιράν (Δειράν/ Αντόνιο) είναι ο αρχικός ιδιοκτήτης του Chateau Mon Bonheur. Ο Β. Κολώνας (Θεσσαλονίκη Εκτός των Τειχών, σ. 287) αναφέρει ότι εντοπίζεται πρώτη φορά σε καταγραφές του 1890, ως ιδιοκτησία Δειράν Αβδουλλάχ και έτσι αναφέρεται και από τον Βαρδουνιώτη με περιγραφή: «κομψότατον, μεσαιωνικού ρυθμού μέγαρον, φέρον εν τη εξώθυρα μεγάλοις χρυσοίς ψηφίοις την επιγραφή ‘Chateau Mon Bonheur”. Ο Δειράν τον πουλάει το 1892 στους Δημ. Γιοβάννο και Γ. Μιχαήλ, και από το 1895 ανήκει στον Δημ. Ιωαννίδη Τσακιρντέκη. Ο Κολώνας πιστεύει ότι Γιοβάννος και Ιωαννίδης Τσακιρντέκης ταυτίζονται. Αρχιτέκτονα δεν αναφέρει. [Πηγή φωτό: Βιβλιοθήκη Παν/μίου Κων/λης -μέσω Β. Κολώνα, Η Θεσσαλονίκη εκτός των τειχών]

Στην αγορά από τον Ιωαννίδη Τσακιρντέκη, αναφέρεται ο περίφημος αστικός μύθος περί έρωτος με κάποια Ευτυχία κ.λπ. κ.λπ. που τόσο σωστά περιγράφει ο κ. Βλαχόπουλος Κατά πρώτον να ξεκαθαρίσουμε ότι το όνομα δεν δίνεται από τον Ιωαννίδη, αλλά ήδη από τη στιγμή που χτίζεται ο Πύργος. Το κείμενο του Βαρδουνιώτη που το αναφέρει δημοσιεύεται στο Ημερολόγιο του Σκόκου το 1894 και ο Βαρδουνιώτης το έχει γράψει στο Άργος τον Αύγουστο 1893. Όμως στο ίδιο το κείμενο λέει ξεκάθαρα (το σχετικό απόσπασμα παρατίθεται) ότι περιγράφει την επίσκεψη του ένα ζεστό απόγευμα του τέλους Ιουλίου 1890. Τότε βλέπει και καταγράφει την επιγραφή -και τότε, το 1890, ακόμα ιδιοκτήτης είναι ο Ντιράν Αμπντουλά.

[Πηγή φωτό: Συλλογή Ε. Φυσίκα -μέσω Β. Κολώνα, ό.π. Δεκαετίες αργότερα, από την ίδια πλευρά. Σε πολλές από τις σελίδες που γράφουν για τον Πύργο λένε επίσης ότι χτίστηκε σε σχέδια του Φρεντερίκ Σαρνώ. Δεν το έψαξα πολύ, πάντως δεν βρήκα σε ποιες πηγές βασίζεται ότι ο Φ. Σαρνώ ήταν «αρχιτέκτονας» ή «μηχανικός στο επάγγελμα», όπως για παράδειγμα γράφει η Παράλλαξη στις 21/8/12 και 31/5/20 αντίστοιχα, και πολλοί άλλοι. Μπορεί όντως να ήταν (και) σπουδαγμένος μηχανικός, μπορεί και όχι. Σημασία έχει ότι ενώ συνδέεται ο Σαρνώ με τον Πύργο κανείς δεν σκέφτεται την «σύμπτωση»: Mon Plaisir η βίλα του Σαρνώ, Mon Bonheur ο πύργος του Αμπντουλά. Θείος και ανιψιός επιλέγουν ίδιο στυλ ονόματος για τις επαύλεις τους. Μην ξεχνάμε ότι το διάσημο «Μοn Repos» στην Κέρκυρα (συνοδευόμενο και αυτό με αρκετές ρομαντικές ιστορίες) είναι ήδη χτισμένο… Σίγουρα δεν διαφεύγει από τις οικογένειες Σαρνώ, Άμποτ, Αμπντουλά -που συγγενεύουν μεταξύ τους μέσα από διάφορους γάμους, είναι συνέταιροι (μεταξύ άλλων και στην βρετανικής «καταγωγής» Levant company) και έχουν σχέσεις με Βρετανία-Αυστρία ακόμα και ως πρόξενοι. Δεν είναι παράλογο να είχε αποτελέσει ‘πηγή έμπνευσης’, ας πούμε. Παρενθετικά, το Chateau Mon Bonheur είναι το ένα από τα δύο μοναδικά, αν δεν απατώμαι, κτίρια-καστράκια με επάλξεις στην Θεσσαλονίκη. Το άλλο βρισκόταν στην σημερινή γωνία Φράγκων με Μοσκώφ, δίπλα στα νυν Διοικητικά Δικαστήρια -πρώην Δελασάλ, πρώην οικία Φ. Σαρνώ…

Πίσω στην JdS και όσα μαθαίνουμε για την οικογένεια -ορισμένα από αυτά στα όρια του κουτσομπολιού- αλλά και για το κτίριο και την λειτουργία του ως κέντρο διασκέδασης.

Για τον Πύργο, το 1898, διαβάζουμε ότι τα μέλη της λέσχης τένις συναντήθηκαν στον κήπο του για δείπνο που το ακολούθησε πάρτυ. «Οι χοροί κράτησαν μέχρι τις 2 το πρωί, κάτω από το ρομαντικό φως του φεγγαριού».

Το 1898, ο Ντιράν, παντρεμένος από το 1877 με την Ευγενία Παλόμπο, πρέπει να βρίσκεται ήδη στην Κων/λη. Ως Γενικός Επιθεωρητής Τουρκίας σε βρετανική ασφαλιστική εταιρεία, ορίζει τον αδελφό του Μιράν αντιπρόσωπο για την Θεσσαλονίκη και το Μοναστήρι. Ο Μιράν, από το 1901, εκπροσωπεί και την La Victoria de Berlin και η JdS τον συγχαίρει To 1899, οι εορτασμοί για τη 14η Ιουλίου περιλαμβάνουν Θεία Λειτουργία και επίσημη δεξίωση από τον Πρόξενο. Το απόγευμα μια επιτροπή από της γαλλική παροικία της πόλης οργανώνει γιορτή στο Chateau Mon Bonheur.

Στο ρεπορτάζ που δημοσιεύει η JdS τρεις μέρες μετά, συναντάμε ονόματα που είχαμε «γνωρίσει» μέσα από την συλλογή Albarel [https://archive.saloni.ca/1301 ]. Τον πρόξενο Steeg (γραμμένο εδώ ως Stegg), αδελφό του άτυχου γιατρού, και τον φίλο του, τον Charles Daluzeau. Είναι η πρώτη χρονιά που γιορτάζεται στην καινούργια εκκλησία (τη γνωστή μας Καθολική εκκλησία σε σχέδια του Ποζέλι), οπότε υπάρχει ιδιαίτερη λαμπρότητα. Και μεγάλη συγκίνηση στον λόγο που εκφωνείται στην δεξίωση του Προξενείου. Η απαραίτητη πρόποση στον πρόξενο Στεεγκ. Και στην προτελευταία παράγραφο το κομμάτι που μας αφορά: «Η ημέρα, που ξεκίνησε τόσο όμορφα, ολοκληρώθηκε με χορό και κρύο πιάτο στον κήπο του Σατώ -τόσο ωραία στολισμένο και φωτισμένο χάρη στις προσπάθειες και το καλό γούστο του κ. Σαρλ Ντελυζώ»

Παρακολουθούμε αναλυτικά το 1902, όπου αν μη τι άλλο βλέπουμε πώς ακόμα και τα δρομολόγια των τραμ μπορούν να διαμορφωθούν σε σχέση με ένα κέντρο διασκέδασης…

15/5: «Εγκαινιάστηκε χτες βράδυ το Chateau Mon Bonheur που μεταμορφώθηκε σε έναν πολύ ωραίο καλοκαιρινό κήπο από τον νέο διευθυντή, τον κ. Διονύση Λάππο. Όλη η Θεσσαλονίκη θα θέλει να έρθει να πιει το απεριτίφ της δίπλα στη θάλασσα, στην βεράντα του Σατώ απ’ όπου το βλέμμα μας αγκαλιάζει το εξαιρετικό πανόραμα του κόλπου»

19/5: «Σας είπαμε ότι το Chateau Mon Bonheur, χάρη στον κ. Λάππο, θα γίνει το σικ σημείο συνάντησης. Τα προγνωστικά μας επαληθεύονται. Όχι μόνον θα πηγαίνει για το απεριτίφ του στη βεράντα για να ξεχάσει την κούραση της μέρας, αλλά θα μπορεί και να τρώει στο ίδιο σημείο. Όλη η κομψή και κοσμική Θεσσαλονίκη, όλο το καλοκαίρι, θα συχνάζει μόνον στην βεράντα του Σατώ».

Ξαφνικά, στις 9/6, η εφημερίδα λαμβάνει και δημοσιεύει μια επιστολή του Λάππου: «Επί 4 συναπτά έτη κρατούσα στον χώρο μου, χωρίς να είμαι υποχρεωμένος από συμφωνητικό, την ορχήστρα που διηύθυνε ο κ. Florian Stutz. Την περασμένη Πέμπτη, οι μουσικοί, τους οποίους πλήρωνα πάντα κανονικά, έπαψαν να παίζουν χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να μου εξηγήσουν τον λόγο. Έψαξα και έμαθα ότι ένας ατζέντης, ξεχνώντας τους κανόνες της συναδελφικότητας και πιθανόν ζηλεύοντας την επιτυχία του νέου μου χώρου, του Chateau Mon Bonheur, κατάφερε να πείσει τους ερμηνευτές να πάνε σε άλλο μαγαζί. Οι μουσικοί αρνήθηκαν ακόμα και να παίξουν 10 μέρες μέχρι την άφιξη της νέας ορχήστρας που έκλεισα τηλεγραφικώς, κάνοντας μεγάλες θυσίες. Δεν είναι αγνωμοσύνη από τη μεριά ενός σχήματος που, 4 χρόνια τώρα, έχει λάβει 2000 τουρκικές λίρες, χωρίς να υπολογίσουμε τα χρήματα που λαμβάνει κάθε βράδυ από παραγγελίες; Το αξιότιμο κοινό θα κρίνει επίσης αυστηρά αυτήν την ανάρμοστη πράξη, και θα με τιμήσει με την παρουσία του στον νέο μου χώρο όπου έχω λάβει όλα τα μέτρα για να ικανοποιήσω όλον τον κόσμο. Με τις ευχαριστίες μου, κ.λπ. Διονύσης Λάππος, διευθυντής του Ολυμπιά-Ορφέουμ και του Chateau Mon Bonheur”. Mαζί με την νέα ορχήστρα, έρχονται και αλλαγές στα δρομολόγια των τραμ…

19/6: Την Κυριακή ξεκινάει καινούργια ορχήστρα, και ο κ. Λάππος ανταποκρινόμενος στην επιθυμία της πολυάριθμης πελατείας του, φρόντισε ώστε τα τραμ να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα.

3/7: Υπενθυμίζουν την νυχτερινή λειτουργία των τραμ. Χάρη σ’ αυτήν το Σατώ δεν αδειάζει μέχρι τα μεσάνυχτα. Λογικό, εφόσον είναι το μόνο σημείο που αναπνέει κανείς το δροσερό βραδινό αεράκι, έχει ωραία μουσική, και μην υποτιμούμε την Μπύρα Όλυμπος, πάντα κρύα και λαχταριστή.

Στις 4/8, τονίζουν ότι το πλήθος των περιπατητών που συνέρρευσε το Σαββατοκύριακο στο Σατώ προερχόταν από όλες τις κοινωνικές τάξεις. 11/8/1902: Τις τελευταίες μέρες έγιναν πολλά εκλεκτά δείπνα στο Σατώ. Τελευταίο αυτό που παρέθεσε ο κ. Αλλατίνι με αφορμή την στέψη του Εδουάρδου Ζ’.

14/8: Ελλείψει πάρκου, το Σατώ είναι το μόνο μέρος που μπορούμε ν’ ανασάνουμε. «Η βεράντα, όμορφα ακουμπισμένη στα νερά του κόλπου, προσφέρει γοητευτικό θέαμα που γίνεται ακόμα πιο γοητευτικό από την παρουσία ορισμένων κοσμικών που λικνίζονται ενίοτε στους ήχους μιας απ’ τις καλύτερες μουσικές που έχουμε» Ξαναδιαβάζοντάς το, ο συντάκτης θεώρησε ότι μπορεί να φανεί υπερβολικό και διαφήμιση, και γι’ αυτό εξηγεί εκ των προτέρων ότι δεν έχει κανένα συμφέρον κι ότι δεν χρωστάει τίποτα στον διευθυντή του Σατώ. 15/9: Οι λίγοι Ρώσσοι υπήκοοι της πόλης βρέθηκαν για δείπνο στο Σατώ.

22/9: Φθινόπωρο πια και μαθαίνουμε ότι η ορχήστρα που παίζει κάθε βράδυ στο Σατώ, τα βράδια που ο καιρός δεν το επιτρέπει παίζει στο Ολυμπιά. Ο διευθυντής ορχήστρας κάλεσε από τη Βιέννη τον διάσημο φλαουτίστα Chr. Kharsten.

Τo 1903, τα εγκαίνια γίνονται στις 15 Μαϊου, πάλι υπό τη διεύθυνση του Δ. Λάππου. Η JdS του εύχεται να έχει την ίδια επιτυχία με πέρσι.

Τα επόμενα χρόνια, μάλλον δεν λειτουργεί ως κέντρο διασκέδασης. Ή, αν λειτουργεί έτσι, η JdS δεν τα πάει καλά με την ιδιοκτησία και δεν το αναφέρει. Για τον έναν αδελφό, τον Μικελίνο Αμπντουλά, ξέρουμε ότι έμενε σ’ αυτό το σπίτι στην γωνία «Λεωφόρου Εξοχών» με Μαυρομιχάλη. Ο Β. Κολώνας αναφέρει ότι το σπίτι χτίστηκε το 1893 από τον Ζ. Σασώ και φέρεται να το πούλησε αμέσως στην Αννέτα Μαρόκο-Παλλαμάρη και στον Μικελίνο Αμπντουλά, σύζυγο της κόρης της Αννέτας, της Μαίρης Παλλαμάρη. Παρεμπιπτόντως, ο Σασώ ήταν κουμπάρος («μάρτυρας») στο γάμο του Μικελίνο με τη Μαίρη, και ο Αλ. Γρηγορίου στην εργασία του για τους φαρμακοποιούς γράφει ότι ο Palamari είναι Ιταλός . Δεν βρέθηκε αναφορά για τη δουλειά που έκανε ο Μικελίνο, πάντως είχε ταξιδέψει στο Παρίσι το 1900. Το 1909 παραλίγο να χάσει την 4χρονη κορούλα του όταν, παίζοντας με ένα αγοράκι, έπεσαν από ένα παράθυρο του α’ ορόφου, από ύψος 7 μέτρων. Ο πιτσιρικάς δεν έπαθε τίποτα, η μικρή χτύπησε σε διάφορα σημεία και φοβήθηκαν και για το σβέρκο της. Τελικά είχε μια ελαφρά διάσειση. Η εφημερίδα είχε ζήτήσει να μάθει πώς εξελίσσεται η υγεία της και τα νέα ήταν καλά. Πολλά μέλη της υψηλής κοινωνίας της πόλης εξέφρασαν την συμπάθειά τους προς την οικογένεια μετά απ’ αυτό το γεγονός.

Στο επόμενο φύλλο, η εφημερίδα επανέρχεται με τίτλο «Ικανοποιητική κατάσταση» και μας ενημερώνει ότι η εξέλιξη της υγείας της είναι κανονική και η θεραπεία είναι θέμα χρόνου.

Και τέλος οι ευχαριστίες: «Βαθύτατα συγκινημένοι, ο κύριος και η κυρία Μισέλ Αμπντουλά ευχαριστούν θερμώς όλους τους φίλους και γνωστούς που τους εξέφρασαν την συμπάθειά τους μετά το φρικτό ατύχημα που είχε η πολυαγαπημένη τους κορούλα. Οφείλουν επίσης να ευχαριστήσουν δημοσίως όλους τους γιατρούς που έτρεξαν δίπλα στη μικρή ασθενή και ειδικότερα τον κ. Ις. Ματαλόν που έδωσε τις πρώτες βοήθειες και γιατρούς που την παρακολουθούν, κ.κ.Σαλούστο, Ασλανιάν και Φόσκολο, που ολοκλήρωσαν το έργο με απόλυτη αφοσίωση» Η “οικία Μιράν Αμπντουλά” βρισκόταν στην Ορέστου χαμηλά, 2ο σπίτι πάνω από την Β. Όλγας. Χτίστηκε μετά το 1907, σύμφωνα με τον Β. Κολώνα, και πουλήθηκε στον Ρ.Βαρσάνο το 1911. Μέχρι το 1981 που γκρεμίστηκε, άλλαξε πολλά χέρια. Από σπόντα μαθαίνουμε ότι ο Μιράν Αμπντουλά (που από το 1905 εκπροσωπεί κι άλλη μια ασφαλιστική), το 1908 διαθέτει προς ενοικίαση ένα σπίτι απέναντι από την πρώην Βίλα Ασλάν. Λογικά, είναι αυτό που είδαμε πριν (ή μέρος του). Άρα το “μετά το 1907” που αναφέρει ο Β. Κολώνας μπορεί να εμπλουτιστεί και με ένα “πριν τον Μάρτιο 1908”.

Στις 5/3/1908, με τίτλο «Πράξη βανδαλισμού», η JdS γράφει: «Άτομο που έχει προς ενοικίαση ένα σπίτι στη Συνοικία των Εξοχών απέναντι από την πρώην βίλα Ασλάν, κάρφωσε πινακίδα σ’ ένα όμορφο δέντρο 20 ετών, με κίνδυνο να το σκοτώσει. Εφιστούμε την προσοχή της Υπηρεσίας Οδών σε αυτήν την πράξη βανδαλισμού».

Η πληροφορία για τον Μιράν έρχεται 10 μέρες μετά: «Μας λένε ότι ο κ. Μιράν Αμπντουλά θεώρησε ότι η είδηση που δημοσιεύσαμε την προηγούμενη εβδομάδα με τίτλο ‘Πράξη βανδαλισμού’ τον αφορούσε προσωπικά. Κάτι τέτοιο δεν ήταν στις προθέσεις μας. Απλώς επισημάναμε κάτι στον Δήμο, με κάθε ειλικρίνεια, χωρίς να σκεφτούμε οτιδήποτε άλλο. Με δεδομένη την αλήθεια αυτής της παραγράφου, επαναλαμβάνουμε ότι δεν θέλαμε να αναφερθούμε στον κ. Μιράν Αμπντουλά περισσότερο απ’ ό,τι σε οποιονδήποτε άλλον».

Άσχετα με το θέμα της ανάρτησης, σημειώνω ότι είναι σχεδόν συγκινητικό να βλέπεις ότι το 1908 θεωρούσαν «πράξη βανδαλισμού» το να καρφώνεις πινακίδες σε δέντρα, τη στιγμή που ακόμα και σήμερα θεωρείσαι γραφικός αν πεις σε κάποιον να το αποφύγει. Σημειώνω επίσης ότι το δημοσίευμα δεξιά είναι λαμπρό παράδειγμα του πώς «καρφώνεις» έναν άνθρωπο … Μάλλον του άξιζε, αλλά σίγουρα η JdS τον είχε γενικώς στο μάτι για να το κάνει τόσο χοντρά.

Ο Μπατίστ Αμπντουλά πρέπει να ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος στην Ρεζί απ’ όπου συνταξιοδοτήθηκε το 1908. Το 1905 έχουμε δει το όνομά του σε λίστα δώρων γάμου ( δύο βάζα από τερακότα)

Kάποιοι άλλοι «Αμπντουλά» που αναφέρονται συχνά (π.χ. ο Διευθυντής Δημόσιας Εκπαίδευσης) δεν πρέπει να είναι από την συγκεκριμένη οικογένεια. Για τον Ντιράν, τον αρχικό ιδιοκτήτη του Chateau Mon Bonheur, που πεθαίνει στην Κων/λη το 1924, δεν ξαναβρίσκω τίποτα στη Θεσσαλονίκη. Η κόρη του, η Αντέλ, ζει με τον σύζυγό της, τον Καζιμίρ Κρισπέν, στη Θεσσαλονίκη σίγουρα μέχρι το 1906 (χρονολογία βάφτισης του γιου της). Το 1916 ζει κι αυτή στην Κων/λη.

Κατά τα άλλα, υπάρχουν αρκετά δημοσιεύματα για κοσμικές εκδηλώσεις και «κυρίες» Αμπντουλά που συμμετέχουν σε φιλανθρωπικές διοργανώσεις, θεατρικά κ.λπ. … Δεν είναι πάντα σαφές ποιοι Αμπντουλά και ποια/ποιες σύζυγοι εννοούνται. Πιστεύω ότι, όταν δεν ξεκαθαρίζεται, αφορούν την σύζυγο του Μικελίνο, δηλαδή τη Μαίρη, το γένος Παλαμάρι.

23/12/1903 «Φαίνεται ότι απόψε στο σαλόνι του κ. Αμπντουλά , όπου νεαροί ερασιτέχνες θα παίξουν μία κωμωδία, θα στριμωχτεί πολύς κόσμος. Κρίνοντας από τις προετοιμασίες, η βραδιά θα είναι από τις καλύτερες».

15/2/1904 Πλήθος, μεγάλο και κομψό, παραβρέθηκε χτες στην ματινέ που δόθηκε στο Θέατρο Eden, για τα έργα της Καθολικής Κοινότητας. [ … ] Τα ειλικρινή μας συγχαρητήρια σε όλους. Στην κυρία Αμπντουλά, γοητευτικότατη στο ρόλο της γεροντοκόρης […]».

18/2/1904 Λόγω Τσικνοπέμπτης, πολλοί καλεσμένοι ήρθαν μεταμφιεσμένοι. [ … ] η κυρία Μπ. Αμπντουλά με κόκκινη στολή ντόμινο» (Παρεμπιπτόντως, αυτός ο χορός έγινε στη βίλα Ασλάν -θα το δούμε και άλλοτε)

6/2/1905 «Χορός Καθολικών. Οι κυρίες Στεεγκ [του προξένου], Αμπντουλά και ο κ. Dorscharmet άρχισαν να μοιράζουν εισιτήρια για τον χορό της Φιλανθρωπικής Λέσχης Καθολικών»

1/2/1910. Στην «Καλλιτεχνική Ματινέ», που διοργανώνεται από τις Καλόγριες και τις κυρίες της Φιλοπτώχου, αναφέρεται η κυρία Αμπντουλά ως «αφοσιωμένη ηθοποιός πρώτης τάξεως». Του σογιού επίσης και ο Υμπέρ Αμπντουλά που παίζει δύο ρόλους.

Μία εκδήλωση που ξεχωρίζει γίνεται το 1909 και θα την δούμε χωριστά.