Για τον Ηλία Πετρόπουλο
Ηλίας Πετρόπουλος (Αθήνα, 26 Ιουνίου 1928 – Παρίσι, 3 Σεπτεμβρίου 2003, στο μεγάλο ενδιάμεσο κομμάτι πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη, την οποία αγάπησε, μελέτησε, συνέλεξε εικόνες και εμπειρίες της ακόμη και ως έγκλειστος στις φυλακές του Γεντί Κουλέ) Το +1 ποίημα από τα Πέντε και ένα ποιήματά του σε εκδόσεις Νεφέλη “Γλυκό μου στήριγμα, καμάρι μου και λουλούδι, τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν. Μείνε μαζί μου. θα σου μιλήσω με πάθος και δακρυσμένα μάτια για τον ουρανό της Θεσσαλονίκης, την εικοσαετή ορφάνια μου, τον ισάδελφο Τσιτσάνη, τα νοτισμένα χώματα των Χασίων, τους ολόδροσους κλώνους· για τις θεϊκές γυναίκες του Ελύτη και του Μόραλη. Ακόμη θα σου περιγράψω την δολοφονία του Ιάκωβου Πατιερίδη τον Οκτώβριο του 1944, θα σου παραστήσω πώς βαδίζουν οι ορθόδοξοι ρεμπέτες και πώς χορεύουν ζεϊμπέκικο στην ταβέρνα του Φραγκούλη στην Μπάρα. Αγάπησε με δύναμη. Αυτό αρκεί”.
Facebook: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=848230775666557&id=204212503401724
Κατά τα άλλα μια συμβουλή από τον παντοτινό αγαπημένο συμπολίτη που αξιωθήκαμε να έχουμε μοιραστεί την ίδια πόλη σε άλλες εποχές και στους ίδιους δρόμους, γραμμένη σε γράμμα το 1973, απευθυνόμενη σε φίλο του.
Βασίλης Τσιτσάνης, Ηλίας Πετρόπουλος (Θεσσαλονίκη 21/2/1960)
Πηγή: https://www.lifo.gr/culture/vivlio/ilias-petropoylos-20-monadika-fotografika-ntokoymenta
Ηλίας Πετρόπουλος, Νίκος-Γαβριήλ Πεντζίκης (Θεσσαλονίκη 30/4/1959)
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/ilias-petropoylos-20-monadika-fotografika-ntokoymenta