Τα ξεχασμένα ακρογιάλια αναψυχής και διασκέδασης του μεσοπολέμου, δεν αρχειοθετήθηκαν καν στην μυθολογία και μνήμη της πόλης.
Σε έναν από αυτούς τους πολλούς όρμους ήταν το Θέατρο “Μέγας Αλέξανδρος”. Πάνω στο κύμα, στην αρχή της σημερινής οδού Καλλιδοπούλου γωνία με Βασ. Όλγας 46 (τότε 58). Παραδίπλα έβρισκες τα ομώνυμα Λουτρά. Αυτά επέζησαν μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 60.
Η πυκνοδομημένη περιοχή της Αγίας Τριάδας ήταν σχεδόν υπόδειγμα αρμονικής συμβίωσης Εβραίων και Χριστιανών. Ποσοστά πληθυσμού περίπου 50-50, μέχρι την περιοχή της Ανάληψης που υπερτερούσε το Ελληνικό στοιχείο. Οι κοινότητες γειτονεύουν ανεμπόδιστα. Καμμία σχέση με την γκετοποίηση που υπήρχε στο ιστορικό κέντρο πριν την πυρκαγιά του 1917. Μαζί διασκεδάζουν, μαζί κολυμπάνε, μαζί χορεύουνε. Τα καλοκαιρινά δειλινά ολονών τα βήματα κατέληγαν στου Αλμοσνίνο, (κινηματογράφος Αθήναιον πρώτα και Απόλλων αργότερα), στο “Ντελλίς”, στην “Καστέλλα”, στο “Νέο Φάληρο”, στον “Μέγα Αλέξανδρο”. Με το τραμ η Λεωφόρος των Εξοχών αποτελούσε εύκολη δροσερή διαφυγή και για τους υπόλοιπους Σαλονικιούς.
Έτσι άνθισε το Θέατρο, από το 1921 και μετά. Το 1927 επανακατασκευάστηκε. Η πλατεία του έγινε 1600 θέσεων. Ανταγωνισμό τότε είχε από το Θέατρο του Λευκού Πύργου. Ο “Κήπος Βασ. Γεωργίου” είχε γνωρίσει μεγάλες πιένες νωρίτερα. Το καλοκαίρι τα ευχάριστα-εύπεπτα θεάματα είχαν την τιμητική τους, επιθεώρηση και οπερέτες. Αλλά και η σοβαρή όπερα ήταν καθημερινότητα. Η επιτυχία αυτών των παραστάσεων οφειλόταν σε μεγάλο μέρος στο περισσότερο εξοικειωμένο με την όπερα εβραικό κοινό. Το σοβαρό θέατρο επίσης βρήκε εδώ μιά αξιόλογη στέγη. Θα παρακολουθήσουμε μέσα από αποσπάσματα εφημερίδων μέρος της πορείας του μέχρι και το 1940.
Από τον Δαυίδ Μπράβο
Facebook:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=921962804960020&id=204212503401724
Θέατρο και Κινηματογράφος “Μέγας Αλέξανδρος”. Πάνω στο κύμα, στην αρχή της σημερινής οδού Καλλιδοπούλου γωνία με Βασ. Όλγας 46 (τότε 58).
Θέατρο και Κινηματογράφος “Μέγας Αλέξανδρος”. Δεκαετία του 30.
Η θέση του θεάτρου Μέγας Αλέξανδρος σημειωμένη.
Ακριβώς μπροστά από το Θέατρο τα λουτρά..
Το 1927 το θέατρο επανακατασκευάστηκε. Η πλατεία του έγινε 1600 θέσεων. Έτσι το 1928 το επιλέγει η Μαρίκα Κοτοπούλη γιά τις παραστάσεις της.
Διάφορες διαφημίσεις. Χατζηαποστόλου, Νέζερ. Τα ονόματα του θιάσου της Κοτοπούλη εντυπωσιακά. Λογοθετίδης, Μινωτής, Βασιλειάδου και άλλοι πολλοί. Διαφήμιση της λειτουργίας του και σαν κινηματογράφου.
Το 1921 και κινηματογράφος. Λουτρά γλυκού νερού. Είσοδος ελευθέρα.
Βασίλης Αυλωνίτης γόης της εποχής 😃 και Μαρίκα Κρεββατα
Κάρμεν, Ριγολέττος, Κουρέας της Σεβίλλης. Όπερα από τον θίασο “Ελληνικό Μελόδραμα”.
Ντίβα της εποχής. Ηρώ Χαντά.
1927. Λίζα Μπονέλλι και Αρ. Χρυσοχόου. Χαμένοι στην λήθη του χρόνου.
Το εσωτερικό του θεάτρου. Στην σκηνή Σκιαδά, Λαυρέντης Διανέλος. 1939.
Επιθεώρηση “Η Σαλονικιά”. 1938
1934. Οπερέτα
Άρθρο του 1927 μετά την ολοκλήρωση των εργασιών επανακατασκευής του θεάτρου, όταν η πλατεία του έγινε 1600 θέσεων. Κάτω δεξιά διαφήμιση του 1921 ημερομηνία έναρξης του σαν κινηματογράφος.
Το εσωτερικό του Μεγάλου Αλεξάνδρου σε συνέλευση Δημοσίων Υπαλλήλων. 1931.
Διαφήμιση με τα 3 σημαντικότερα παραθαλάσσια θέατρα των Εξοχών στα τέλη της δεκαετίας του 20.
Διαφημίσεις οπερέτας και θεάτρου. Η Μαρίκα Νέζερ νιάνιαρο.
Ντίβες της εποχής. Οι οπερέτες ήταν η αγαπημένη διασκέδαση της μεσοπολεμικής Θεσσαλονίκης.
Φοβερή φυσιογνωμία ο πρωταγωνιστής.
Το πρωί μπανάκι, χαμάμ αργότερα, ουζάκι το μεσημέρι, χορός το απόγευμα, θέατρο κινηματογράφος το βράδυ. Μεταμεσονύχτια σέρβιρε ακόμα, υπήρχε και χαρτοπαιχτική λέσχη γιά τους ξενύχτηδες. Πολυκέντρο – Λούνα Παρκ όπως το ονόμασαν τότε.
Οπερέτα του Σακελλαρίδη. 1938.
Εθνικό θέατρο “Οιδίπους Τύραννος”. Γιορτή της διπλανής Σχολής Κωνσταντινίδη, παράσταση της Σχολής Νούκα.