Saloni.ca Archive

Εξοχικό κέντρο “Παράδεισος” Κρεμασμένος στην κόψη της πλαγιάς πάνω από την παραλία, δημιουργήθηκε την δεκαετία του 1930 ο “Παράδεισος”. Ιδιοκτήτης ο Παναγιώτης Κωνσταντάκος.

Ήταν ένα μαγευτικό παραθαλάσσιο εξοχικό κέντρο. Υπήρχαν άλλα 5 κέντρα εκεί κοντά, αλλά ο “Παράδεισος” ξεχώριζε. Σταθερά υπήρχε εδώ ορχήστρα. Ελαφρολαικά και τζαζ, κυρίως. Παρουσίαζε συνήθως ενδιαφέρον πρόγραμμα εμπλουτισμένο με διάφορες άλλες ατραξιόν. Επί δεκαετίες διάσημος και αγαπημένος χώρος των Σαλονικιών, προπολεμικά και μετά τον πόλεμο, μέχρι την δεκαετία του 70.

Εγκατάσταση προσφύγων στην περιοχή έγινε το 1924-1925. Από την επιτροπή αποκατάστασης προσφύγων ιδρύθηκε η Αρετσού. Συνολικά εγκαταστάθηκαν εδώ 224 οικογένειες. Η θέση της δίπλα στην θάλασσα και μόλις 7 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης ήταν ιδανική. Ελκυστική διέξοδος ακόμα και για μονοήμερες εκδρομές. Το ψαράκι από την παραγωγή στην κατανάλωση με εκλεκτά θαλασσινά. Στρείδια, μπαρμπούνια, μύδια, καλαμάρια και το φεγγαρόφωτο να παιχνιδίζει στο κύμα. Οι περισσότεροι κάτοικοι του συνοικισμού ήταν ναυτικοί ή ψαράδες ή και τα δύο μαζί. Τον Μεσοπόλεμο αποτέλεσε και τον κοντινότερο τόπο πολυήμερης καλοκαιρινής αναψυχής.

Την δεκαετία του 1930 χτίστηκαν ξύλινες σκάλες για να πλευρίζουν τα καραβάκια. Είχαν αφετηρία την Προκυμαία του Λευκού Πύργου, συνήθως. Η συγκοινωνία με την πόλη μπορούσε να γίνει με δύο τρόπους. Πρώτος ο χερσαίος. Τραμ μέχρι το Ντεπώ και επιβίβαση σε μικρά λεωφορεία τοπικής συγκοινωνίας, μέσα στις λάσπες. Δεύτερος οι βενζινάκατοι-βαποράκια που ξεκινούσαν από την εξέδρα του Λευκού Πύργου και τερμάτιζαν στον Μπαξέ. Στο δρομολόγιο υπήρχε η στάση της Σκάλας του Κουρί και του Νέου Ρύσιου (Αρετσού). Στην παραλία εύρισκες πρόχειρες κατασκευές και καφενεία φτιαγμένα για την εξυπηρέτηση των ψαράδων. Ο χώρος που καταλάμβανε ο “Παράδεισος”, βρίσκεται δίπλα στην μοναδική πολυκατοικία που υπάρχει σήμερα στη νότια πλευρά της Πλαστήρα, πάνω από την μαρίνα. Χαλάσματα της εξέδρας χορού του ακόμα είναι εκεί, στην θέση τους. Έχω καλές αναμνήσεις. Αγαπημένο στέκι των γονιών μου, εγώ πιτσιρικάς.

Από τον Δαυίδ Μπράβο

Facebook: https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=970789993410634&id=204212503401724

Κρεμασμένος στην κόψη της πλαγιάς πάνω από την παραλία δημιουργήθηκε την δεκαετία του 1930 ο “Παράδεισος”. Εξοχικό κέντρο “Παράδεισος”. Θέα απεριόριστη. Υπήρχαν άλλα 5 κέντρα εκεί κοντά, αλλά ο “Παράδεισος” ήταν σε προνομιακή θέση. Είσοδος στον Παράδεισο ! 1934. Την δεκαετία του 1930 χτίστηκαν ξύλινες σκάλες για να πλευρίζουν τα καραβάκια. Είχαν αφετηρία την Προκυμαία του Λευκού Πύργου. Ελκυστικός τόπος για εκδρομές και ψαράκι. Η εγκατάσταση προσφύγων στην περιοχή έγινε το 1924-1925. Οι περισσότεροι κάτοικοι του συνοικισμού της Αρετσούς ήταν πατρογονικά ναυτικοί ή ψαράδες ή και τα δύο μαζί. Συνολικά εγκαταστάθηκαν εδώ 224 οικογένειες. Κάτω από τον “Παράδεισο”. Οι ψαράδες της Αρετσούς. Μικρασιατικού τύπου βάρκες, καζάκια και σαντάλες. Πρόχειρες κατασκευές και καφενεία φτιαγμένα για την εξυπηρέτηση των αλιέων. Ήταν ένα μαγευτικό παραθαλάσσιο εξοχικό κέντρο. “Των Φώτων”. Επισκέπτες από όλη την Θεσσαλονίκη, κρεμασμένοι να απολαύσουν το θέαμα, ανοιχτές αυλές και τραπέζια στρωμένα με θαλασσινά, τα εξοχικά κέντρα γεμάτα. Μεταπολεμικά στον Παράδεισο ... Δεκαετία του '30, στην Αρετσού, κάτω από το εξοχικό κέντρο Ο “Παράδεισος” ξεχώριζε. Σταθερά υπήρχε εδώ ορχήστρα. Ελαφρολαικά και τζαζ. Το σουίγκ θριάμβευε. 1934. Τραμ μέχρι το Ντεπώ και επιβίβαση σε μικρά λεωφορεία τοπικής συγκοινωνίας, μέσα στις λάσπες.

Βενζινάκατοι-βαποράκια που ξεκινούσαν από την εξέδρα του Λευκού Πύργου και τερμάτιζαν στον Μπαξέ. Στο δρομολόγιο υπήρχε η στάση της Σκάλας του Κουρί και του Νέου Ρύσιου (Αρετσού) Αφετηρία γιά Αρετσού, η Προκυμαία του Λευκού Πύργου. Θυμίζαμε Σμύρνη. 1937. Ο “Παράδεισος” με δικιά του αφετηρία για καραβάκια, το “Μεντιτερανέ”, αλλά και δικά του Λεωφορεία. Ο Mενέλαος Σπάθης σταθερή αξία σαν διευθυντής Ορχήστρας Ψαράδες της Αρετσούς. 1939. 40θέσια δικά του λεωφορεία. Η σκάλα δίπλα στον “Παράδεισο”. Κυριακίδης μετά καλλονών. Δεκαετία του 60.