Η βόλτα στην κατοχική Θεσσαλονίκη ήταν μικρή. Μέχρι το Λευκό Πύργο και λίγο πιο πέρα, και πάλι πίσω στην Αριστοτέλους. Μετά άρχιζαν τα εμπόδια: οι βίλες, οι απροσπέλαστοι ορμίσκοι, τα μπλόκια, οι γερμανικές φρουρές, χώρια η απόσταση και η ανύπαρκτη συγκοινωνία.
Κοσμοσυρροή. λοιπόν εκεί που πλάταινε το πεζοδρόμιο γύρω από τον Λευκό Πύργο. Τώρα όμως δεν υπήρχε διαθέσιμος ο Κήπος, οι Κινηματογράφοι. Επιταγμένοι από τους Γερμανούς, στερημένοι από τους κατοίκους.
Όπου κοσμοσυρροή και φωτογράφοι. Η πελατεία, φυσικά, κυρίως γερμανοί
Φωτογράφοι και μπροστά στα ουρητήρια
Το φοινικοειδές μπροστά στα ουρητήρια ποιος ξέρει ποιος να το φύτεψε.
Παντως οι φωτογράφοι δεν είχαν κανένα πρόβλημα να έχουν στέκι τους και εκείνο το χώρο
Ο φοίνικας ήταν ό,τι έπρεπε για ντεκόρ στην φωτογράφιση
Andenken aus Salοnichi (sic)
Και πού να ξερες αγάπη μου σε ποιο μέρος σε θυμήθηκα