Χαμηλό διώροφο, λειτούργησε μέχρι το 1996, εδώ στις τελευταίες του μέρες, έχει πάψει πια να λειτουργεί. Λαϊκό σινεμά 550 θέσεων με εξώστη.
Οι γιγαντιαίες διαφημίσεις στην ταράτσα συναγωνίζονταν το ύψος του ορόφου
Από το αρχείο του Ν. Θεοδοσίου.
Κατέλαβε το οικόπεδο της Γερμανικής Σχολικής Ένωσης, όπως διαβάζουμε στην πράξη τακτοποίησης 20-8-1927. Με πράσινο βέλος ο χώρος που κατέλαβε ο κινηματογράφος, το προϋπάρχον κτίριο μάλλον της Γερμανικής Ένωσης, δίπλα στο γερμανικό σχολείο (πάνω αριστερότερα του πράσινου βέλους). Με κόκκινο βέλος η τότε Περικλέους που κατέβαινε από την Εγνατία, με μπλε γραμμές η μετέπειτα Δωδεκανήσου (η χάραξη ήδη στην πράξη τακτοποίησης).
Η παλιότερη φωτογραφία σε αυτό το διαφημιστικό, μάλλον της δεκαετίας 50.
Η αρχή της Δωδεκανήσου το φανάρι δεξιά κρύβει τον κινηματογράφο. Στην άλλη γωνία αριστερά, παρόμοιας αρχιτεκτονικής κτίσμα, για εμπορικές χρήσεις.
Το ίδιο και απέναντι στην αρχή της τότε Διοικητηρίου. Τέσσερις αντικρινές γωνίες με κατασκευές τόσο ίδιες που μάλλον υπάκουαν σε κάποιες γενικές ρυθμίσεις. Σίγουρα όμως με αμφίβολη αισθητική για την βασική είσοδο της πόλης.
Το κτίριο που φιλοξενούσε το Πάνθεον σπάνια εμφανίζεται, κρυμμένο μέσα στην εσοχή της Δωδεκανήσου.
Ο κινηματογράφος ακόμη σε λειτουργία, αριστερά η γωνία έχει αντικατασταθεί.
Η τελευταία γωνία που κράτησε τον παλιό της χαρακτήρα.
Από το αρχείο Γιάννη Τσατσάγια
Περνώντας στην μυθολογία των λαϊκών σινεμά και του Βαρδάρη μπορεί να μην φωτογραφήθηκε αλλά ζωγραφίστηκε.
Εδώ τέμπερα του Ντίνου Παπασπύρου
Που είχε μπει στο εξώφυλλο του περιοδικού Τραμ το 1991. Ο κινηματογράφος ακόμη λειτουργούσε
Πίνακας του Λουκά Βενετούλια που απεικονίζει την οδό Δωδεκανήσου το 1980
Όταν σκοτείνιαζε στην πόλη οι κινηματογράφοι πρώτοι άναβαν τα φώτα τους. Από ένα βίντεο του 1988
... και θερινός στην ταράτσα, όταν έπιαναν οι ζέστες.