Με πλάτη στη Μουσών και κοιτάζοντας προς τα ανατολικά, βλέπουμε απέναντι το σπίτι που ‘έκλεινε’ τον δρόμο μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Στην ουσία, απλώς ακολουθούσε την παλιά φιδωτή χάραξη της Αιόλου. Από τη δεκαετία του ’60, όμως, το σημείο εκείνο άρχισε να ισιώνει και η νέα οικοδομική γραμμή είναι αυτή που ορίζεται από την πολυκατοικία των ‘60ς που φαίνεται στο βάθος, αριστερά από την κολώνα της ΔΕΗ.
Από την εικόνα αυτή διατηρούνται ακόμα μόνον το τελευταίο στο νότιο πεζοδρόμιο και το δεύτερο αριστερά (από το οποίο εδώ διακρίνεται μόνον η μάντρα του).
Και από την άλλη πλευρά. Ίσια μπροστά το 7, και αριστερά του η αυλόπορτα του 5α. Η πόρτα υπάρχει ακόμα, αλλά οδηγεί σε νεοπαραδοσιακό. Το μπαλκονάκι στο νότιο πεζοδρόμιο αριστερά ανήκει σε διώροφο που επίσης διατηρείται.
Στον χάρτη με την εικόνα της Αιόλου κατά τα οθωμανικά χρόνια, σημειώνουμε τις γωνίες λήψης των φωτογραφιών και το σπίτι με τα συνθήματα. Στον χάρτη του, ο Β. Δημητριάδης δεν γράφει οθωμανικό όνομα του δρόμου που, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, ανήκε στην συνοικία του Ικί Σεριφέ (Ταξιαρχών), ενώ η ανατολική του πλευρά ήταν το σύνορο με την συνοικία Αχμέτ Σουμπασι. Ωστόσο, στα αντίστοιχα κεφάλαια και στα ίντεξ, την αναφέρει ως οδό Μεντρεσέ [Τοπογραφία της Θεσσαλονίκης, σ. 94, 100, 486, 505]. Κάπως περίεργο, αν σκεφτεί κανείς ότι συνήθως τα ονόματα των δρόμων αφορούσαν είτε κάτι που βρισκόταν επί αυτών, είτε κάτι από το οποίο ξεκινούσαν ή κατέληγαν. Και επί της Αιόλου ή στις άκρες της δεν φαίνεται λογικό να υπήρχε μεντρεσές.
Την συνέχεια και το τέλος της Αιόλου με την κρήνη θα τα δούμε άλλοτε.
Για την ώρα, κλείνουμε με κάτι ακόμα από τα ελάχιστα κοινά στοιχεία που έχουν οι φωτογραφίες του ’82 με το σήμερα: την πελώρια δάφνη στα όρια της Αιόλου 3 με την Αιόλου 5. Πετσοκόπηκε για να χτιστεί το νούμερο 3 (πρώτο στα αριστερά, στην ‘σύγχρονη’ φωτό), μεγάλο κομμάτι της έπεσε από τον αέρα τον Οκτώβριο του 2017 κι όμως βαστάει ακόμα.