Κατά τον Α’ Παγκόσμιο, το Όλυμπος Παλλάς και το Σπλέντιτ ήταν τα πιο διάσημα ξενοδοχεία της πόλης. Σε προνομιακή θέση και με εξαιρετική θέα, φιλοξενούσαν τους πιο σπουδαίους επισκέπτες της πόλης (ή έστω όσους δεν έμεναν σε κάποια από τις βίλες των Εξοχών). Ακόμα περισσότεροι επισκέπτονταν τα εστιατόρια και τα καφέ τους.
Η Μαίρη Γκλάντγουιν, διάσπαρτα μέσα στις σελίδες του ημερολογίου της, έχει μερικά καθόλου κολακευτικά σχόλια και περιγραφές…
[Πηγή: www.ohiomemory.org]
Μάρα Νικοπούλου
Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02YPUzQPz2wq5LNV6pcYADguuyfoCZiSACtHsBszChCpsRSmFBQVDFGpe1DWQxKs6Wl
«Ο κεντρικός δρόμος, η Λεωφόρος Νίκης, εκτεινόταν κατά μήκος της παραλίας, και για να προσθέσουν στο κομφούζιο που επικρατούσε, οι Σύμμαχοι κατασκεύαζαν δίπλα στις γραμμές του τραμ και μία γραμμή τραίνου [σημ: της Μίκρας]. Εκεί βρίσκονταν τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης τα οποία έφεραν τα μεγαλοπρεπή ονόματα ‘Grand Olympos Palace’ και ‘Splendid’, αλλά καταπατούσαν όλους τους κανόνες υγιεινής», γράφει στη σελίδα 22.
Παρ’όλ’ αυτά, όμως, μαθαίνουμε ότι σ’ αυτά έμεναν διάφορα επιφανή μέλη του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού: ο Άλμπερτ Μπακ του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού στο Όλυμπος και ένας άλλος αμερικάνος γιατρός στο Σπλέντιντ.
Στη φωτογραφία, το Splendid από την παρουσίασή του εδώ: https://archive.saloni.ca/1283
Η πιο χαρακτηριστική περιγραφή της αφορά μία επίσκεψη στο Όλυμπος Παλάς με την σύζυγο του Αμερικανού Προξένου.
«Μιας και το Splendid καταπατούσε κάθε γνωστό κανόνα καθαριότητας και υγιεινής, πήγαν στο ‘Όλυμπος’. Αποφάσισαν να πιουν το τσάι τους σε μια πολυσυζητημένη αίθουσα στην ταράτσα του ξενοδοχείου, όπου τα πουλιά πετούσαν τιτιβίζοντας ανάμεσα σε θάμνους και νεαρά δεντράκια και απ’ όπου υπήρχε [δυσανάγνωστο] θέα στον Όλυμπο που φορούσε έναν λαμπερό μανδύα από φρέσκο χιόνι. Πηγαίνοντας προς το ασανσέρ, προσπέρασαν ένα μικρό κούφωμα κάτω απ’ τη σκάλα, όπου ένας λούστρος τακτοποιούσε επιμελώς τις βούρτσες του, ενώ δίπλα στον αγκώνα του -έτοιμο για να μεταφερθεί επάνω- βρισκόταν ένα δοχείο με μπαλάκια βούτυρο. Η κυρία Κέλ φρικίασε αλλά η Ερυθροσταυρίτισσα γέλασε, γιατί εδώ και καιρό δεν της ήταν δύσκολο πια να στερηθεί το βούτυρο. Το ξύλινο κάθισμα στο βάθος του ασανσέρ ήταν γεμάτο με κάτι που έμοιαζε με χαρτοσακούλες, αλλά καθώς ο ανελκυστήρας ξεκίνησε μ’ ένα τράνταγμα, τα πακέτα γλίστρησαν κι έπεσαν στα λασπωμένα παπούτσια τους και στο λασπωμένο πάτωμα και φάνηκε ότι ήταν φρατζόλες ψωμί, που επίσης προορίζονταν για το τεϊοποτείο. Το χάρηκαν το τσάι τους: η ψίχα του ψωμιού ήταν καλή, και έφαγαν και κάτι νόστιμα κεκάκια [τσουρεκάκια, ίσως;;] για τα οποία δεν ήξεραν τίποτα. Μετά το τσάι, τρύπωσαν σε δυο-τρία μέρη που δεν έπρεπε να βλέπουν οι επισκέπτες κι έπειτα έφυγαν βιαστικές, για να μην δούνε τίποτα παραπάνω», γράφει στις σελ. 35-36.
Στη φωτογραφία τα δύο κτίρια του Ξενοδοχείου Όλυμπος Παλλάς. Η περιγραφή αφορά φυσικά το ψηλότερο, στα αριστερά.
Από την παρουσίαση του νεόδμητου κτιρίου-προσθήκη στο Όλυμπος Παλλάς, τέσσερα χρόνια πριν, αντιγράφουμε το κομμάτι που αφορά τον συγκεκριμένο χώρο: «Θέλουσι επίσης να παρουσιάση τι το όλως έκτακτον και εξαιρετικόν εν τη οροφή του Ξεχονοδοχείου παρασκευάζη πολυτελή ανθοστόλιστην αίθουσαν, ήτις θα χρησιμεύσει ου μόνον το κέντρον της αριστοκρατίας αλλά και το καταλληλότερον μέρος δια γάμους, χορούς, εσπερίδας και ψυχαγωγικές συγκεντρώσεις», γράφει. Ενώ παρακάτω, μιλώντας γενικά για το εστιατόριο και το σύστημα πανσιόν, αναφέρει ότι «θα προμηθεύετε το καλλίτερον και εκλεκτότερον υλικόν, θα έχει δε ως μέλημα την απόλυτον καθαριότητα ήτις διέκρινε τον Όλυμπον».
Χμ…