Στα θερινά σινεμά της Περαίας, Αλκυών
Στα θερινά σινεμά της Περαίας Ρεξ, Αλκυών, Ρίο, Θέτις.
Όταν τα ζεις δεν τα φωτογραφίζεις, ποια η ανάγκη τότε (και ποια τα μέσα άλλωστε); Όταν επιστρέφεις όμως και τα βρίσκεις λίγο πριν το γκρέμισμά τους τότε σκέφτεσαι ότι πρέπει να κρατήσεις τα όποια απομεινάρια της παιδικής σου ηλικίας. Ό,τι είναι δυνατόν.
Το Ρεξ το πρόλαβα να κτίζεται κάποια στιγμή γύρω στα 1970, ίσως λίγο πιο πριν. Μάλιστα επιστρατεύτηκα από τον ιδιοκτήτη να στρώσω και κάποιες από εκείνες τις άσπρες πάνινες καρέκλες πάνω στο απλωμένο χαλίκι. Η αμοιβή ήταν η δωρεάν είσοδος στην πρώτη νυκτερινή προβολή. Έπειτα, επειδή δεν είχε άλλα δωρεάν, λαθραία πάνω από την ταράτσα του Γλάρου (μετά κτίστηκε το Golden Star) να προσπαθώ να διακρίνω γράμματα στην οθόνη από απόσταση, εξαιρετικά άβολες συνθήκες. Κάθε απόγευμα, γύρω στις 5, έβλεπα τον ιδιοκτήτη να καρφώνει τις διαφημιστικές φωτογραφίες του έργου στα πλαίσια στις τσιμεντένιες βιτρίνες προς τον δρόμο, να μπαίνει στο αυτοκίνητό του με το ηλεκτρικό χωνί από πάνω, οδηγώντας με το ένα χέρι και με το άλλο το μικρόφωνο, να παίρνει σβάρνα τους δρόμους διαφημίζοντας τα 2 έργα της ημέρας. Τον πρόλαβα να δίνει την θέση του στην πολυκατοικία που υπάρχει σήμερα. Πολλά λόγια για έναν κινηματογράφο που δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω. Όταν διέθετα τα μέσα είχε προ πολλού εκλείψει.
Σήμερα φωτογραφίες του 1991 από τον κινηματογράφο Αλκυών.
Σπύρος Αλευρόπουλος