Η στοά Ριάδη-Διαμαντοπούλου Βασ. Ηρακλείου 28
Η ΣΑΤΡΑΠΙΣΣΑ ΤΟΥ ΡΑΔΙΟΦΩΝΟΥ
Μέρες γιορτινές και τους ανθρώπους της ηλικίας μου οι αναμνήσεις δεν τους αφήνουν στην ησυχία τους . Τι μια θυμάμαι το ένα την άλλη το άλλο και μετά ακολουθούν σειρά ατελείωτη γεγονότων του παρελθόντος που δεν έχουν σταματημό . Θα μου πείτε τι σχέση έχουν όλα αυτά με τον τίτλο . Κι όμως έχουν , ακούγοντας σήμερα τυχαία το υπέροχο ρεμπέτικο του Τσιτσάνη με τον Βαμβακάρη τσίμπησα τον δεύτερο στίχο που ήταν αυτός που ήταν γραμμένος σαν τίτλος στο 45 ρι δισκάκι του 1948 κι όχι αυτός που τελικά επικράτησε και είχε αργότερα κι αδελφάκι με την Μαρίζα Κωχ . Αραμπάς περνά ... ‘’ Αραμπάς περνά σκόνη γίνεται σήκωσε το φουστανάκι σου να μη σκονίζεται …’’ Όμως εγώ μ αυτό το τραγούδι λάτρεψα τον Τσιτσάνη τα τραγούδια του και τα ρεμπέτικα ... Η ΣΑΤΡΑΠΙΣΣΑ ‘'Αραμπάς περνά κι η σατράπισσα που αγάπησα είναι μέσα αγκαλιάζεται κι ούτε νοιάζεται η μπαμπέσα …'’ Η μικρή ιστορία της σατράπισσας για μένα είχε σχέση με την αγάπη μου με τα ηλεκτρονικά και την τεχνολογία . Ήμουν ακόμη μαθητής Γυμνασίου και ο πρώτος μου ξάδερφος μεγαλύτερος μου κατά τρία χρόνια που είχε κι αυτός κλίση παρόμοια γράφτηκε στο μονοετές τμήμα ραδιοτεχνιτών του Ευκλείδη που τότε ακόμη το κύρος του , δεν είχε καμία σχέση με την μετέπειτα εξέλιξή του . Το ραδιόφωνο τότε είχε ραγδαία διάδοση με λυχνίες φυσικά και οι ανάγκες για τεχνικούς για συντήρησή τους , γιατί είχαν συχνότατες βλάβες , τεράστιες . Σ΄ ένα χρόνο έπαιρνες το πτυχίο σου και αμέσως άνοιγες ένα κατάστημα , επισκευές ραδιοφώνων , κι έκανες χρυσές δουλειές . Μέναμε στο ίδιο σπίτι κι εγώ τον έβλεπα να κατασκευάζει πάνω σε μια ξύλινη τάβλα ένα ραδιόφωνο σε ανάπτυγμα με τα κυκλώματά του , τις βάσεις των λυχνιών , τους μεταβλητούς πυκνωτές , μετασχηματιστές , αντιστάσεις , πυκνωτές κλπ εξαρτήματα . Πριν το ολοκληρώσει κατασκεύασε τον απλούστερο ραδιοφωνικό δέκτη που μπορούσε να γίνει , με ένα κομματάκι γαληνίτη μεγέθους φασολιού μια πετρούλα δηλαδή σαν στερεό σφουγγαράκι . Μια καρφίτσα , ένα μονό ακουστικάκι κρυσταλλικό , ένα κομματάκι συρματάκι και το ραδιόφωνο ήταν έτοιμο . Η καρφίτσα ακουμπούσε επάνω στον γαληνίτη δεμένη με το συρματάκι και το ακουστικάκι προσαρμοσμένο επάνω της με την καρφίτσα έξυνε την πετρούλα του γαληνίτη και ω του θαύματος από το ακουστικάκι ακουγόταν μουσική ενός από του δύο ραδιοφωνικούς σταθμούς που υπήρχαν στην πόλη του Ε.Ι.Ρ. ( Εθνικού Ιδρύματος Ραδιοφωνίας ) η της ΥΕΝΕΔ ( Υπηρεσίας Ενημερώσεως Ενόπλων Δυνάμεων ) . Αν ήσουν τυχερός τα βράδια που ανέβαινε η διάδοση ξύνοντας την πετρούλα περισσότερο , άκουγες και κανένα ξένο σταθμό και τότε η ευτυχία σου ήταν απερίγραπτη . Με το τέλος της χρονιάς ο ξάδελφος τέλειωσε το ραδιόφωνο και εγώ ενθουσιάστηκα περισσότερο απ αυτόν . Κόλλησα κι εγώ την τρέλα και που μ΄ έχανες που μ΄ έβρισκες στην στοά των ηλεκτρονικών στην Βασ. Ηρακλείου ήμουν με κολλημένη τη μύτη στα τζάμια των βιτρινών , βλέποντας τα διάφορα εξαρτήματα που αγοράζοντάς τα θα μ΄ έβαζαν κι εμένα στον υπέροχο κόσμο των ηλεκτρονικών κατασκευών . Έτσι σκάλισε σκάλισε με πολλή προσπάθεια και με πολύ διάβασμα σε ότι κυκλοφορούσε τότε , κατασκεύασα κι εγώ ένα μικρό ραδιοφωνάκι γαληνίτη κι μετά μετέτρεψα το ραδιόφωνο της οικογένειας , μια και χαρτζιλίκι δεν υπήρχε για νέα κατασκευή , σε ένα πομποδέκτη μεσαίων κυμάτων . Μ΄ ένα μεταγωγό διακόπτη το ραδιόφωνο γινόταν πομπός . Ήταν τότε η Άνοιξη των ερασιτεχνικών πειρατικών μικρών ραδιοπομπών μεσαίων κυμάτων . Ψάχνοντας την συχνότητα βρήκα πολλούς σαν και μένα , μ΄ένα από τους καλύτερους γνωριστήκαμε εξ αιτίας της Σατράπισσας . Με ένα παμπάλαιο πικ άπ έπαιζε από το πρωί μέχρι το βράδυ τον μοναδικό δίσκο που είχε Την Σατράπισσα . Εγώ δεν είχα ούτε πικ άπ μόνο μικρόφωνο . Έμενε μακριά στην Ν. Κρήνη πήγαινα στο σπίτι του , ήταν πολύ προχωρημένος έπαιρνε μαθήματα άνευ διδασκάλου δι αλληλογραφίας και τον εκτιμούσα ιδιαίτερα . Πολλά βραδιά πήγαινα σπίτι του και ξενυχτούσαμε κι έπαιρνα το τελευταίο υπηρεσιακό όπως λεγότανε λεωφορείο από Ν. Κρήνη – Αγία Τριάδα . Όταν καμιά φορά το έχανα μούδινε ένα ερειπωμένο ποδήλατο με κόντρα που είχε και πήγαινα σπίτι μ΄ αυτό . Στο δρόμο σταματούσα που και που άνοιγα ένα μικρό ραδιοφωνάκι που είχα μαζί και έβλεπα πως ακούγεται ο πομπός του στην διαδρομή , την άλλη μέρα έπρεπε να δώσω πλήρες ραπόρτο . ΤΙ άκουγα σ όλη τη διαδρομή , μα φυσικά την σατράπισσα που ήταν το μοναδικό του δισκάκι το σήμα κατατεθέν του . Όταν τον συναντώ τελευταία χαμογελώντας τον φωνάζω – Γειά σου Σατράπισσα … κι εκείνος ανταποδίδει το χαμόγελο ... Αυτός κι ο λόγος που σήμερα θυμήθηκα όλα αυτά και κυρίως την υπέροχη σατράπισσα ..
Γιώργος Κωτσίδης Η σατράπισσα (αραμπάς περνά) – M. Βαμβακάρης,Σ.Καλφοπούλου, Β.Τσιτσάνης 1948
YOUTUBE.COM
Τα στιγμιότυπα από την στοά Ριάδη-Διαμαντοπούλου (Βασιλέως Ηρακλείου 28) τα δανειστήκαμε από το μικρό οδοιπορικό της Αναστασίας Χριστοφορίδου από το youtube εδώ: