Η Βασίλω-Ευδοκία απέναντι από το εκκλησάκι Αγ. Κων-νου και Ελένης
Η ΒΑΣΙΛΩ – ΕΥΔΟΚΙΑ Υπήρχε μέχρι περίπου την δεκαετία του ΄60 ένα μικρό ταβερνάκι απέναντι από το εκκλησάκι των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης του Γ ΄Σώματος Στρατού . Η προσφυγική συνοικία της Αγίας Φωτεινής είχε ισοπεδωθεί στο το μεγαλύτερο μέρος της και μαζί με τις λίγες μονώροφες κατοικίες με τα κεραμίδια τις αυλές και τους κήπους είχε απομείνει και το ταβερνάκι . Πώς επιβίωνε ... Mα από τους στρατιώτες του Γ΄ΣΣ που πεταγόταν απέναντι για λίγο ζεστό σπιτικό φαγητό και για να ακούσουν λίγη μουσική από το παλιό ηλεκτρόφωνο . Tα βράδια αν μερακλωνόταν ρίχνανε και καμιά γυροβολιά με ζεϊμπέκικο ανάμεσα στα λιγοστά τραπεζάκια . Ένα σκηνικό που θύμιζε την βραβευμένη ταινία του Αλέξη Δαμιανού Ευδοκία του 1971 . Το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας γραμμένο από τον Μάνου Λοίζο ακόμη παίζεται κι έχει πάρει πλέον μυθικές διαστάσεις . Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος όταν του προτάθηκε να βάλει στοίχους αρνήθηκε . Το θέμα της ταινίας ένας λοχίας σε ένα παρόμοιο ταβερνάκι χορεύει ζεϊμπέκικο και μια πόρνη η Ευδοκία χτυπάει παλαμάκια . Ερωτεύονται παράφορα και παντρεύονται . Όμως οι προκαταλήψεις της εποχής και κυρίως ο ταβατζής της είχαν διαφορετική άποψη και η απόπειρα να αντιμετωπίσουν την καθεστηκυία τάξη συντρίβονται σαν μια αρχαία τραγωδία . Η Βασίλω μας δεν ήταν ούτε νέα ούτε ωραία πόρνη . Σύχναζε τα βράδια στο μικρό ταβερνάκι της Αγίας Φωτεινής καθόταν σε μια ακρούλα σε ένα τραπεζάκι πίνοντας και καπνίζοντας περιμένοντας πελάτη . Περισσότερο ήταν για λύπηση παρά για να πρόκληση ερωτικής επιθυμίας . Ποιος να ξέρει τι τραγωδία κρυβόταν στο βασανισμένο της κορμί . Κι όμως οι φαντάροι νεαρά 20 χρονα παλληκάρια που το αίμα τους έβραζε , οι ορμόνες , η τεστοστερόνη έστηναν χορό όλη μέρα το βράδυ μετά μερικά καραφάκια κρασί δεν έβλεπαν τίποτε γύρω τους παρά μόνο μια επιθυμία είχαν να εκτονωθούν . Εκεί δίπλα η Βασίλω περίμενε την άρπαζαν από το χέρι και βγαίναν από το ταβερνάκι . Με μοναδικό εξοπλισμό μια μικρή κουρελού τυλιγμένη ρολό κάτω από την μασχάλη της κατευθυνόταν στο θεοσκότεινο τότε Πεδίον του Άρεως που δεν ήταν καν ισοπεδωμένο κι ανάμεσα στα μικρά βουναλάκι έστρωνε την μικρή κουρελού κατάχαμα . Παιδιά εμείς τότε χωρίς καλά καλά να ξέρουμε τι γινόταν εκεί αρχίζαμε τα πειράγματα και τις φωνές . Ο φαντάρος σουρωμένος όπως ήταν δεν καταλάβαινε τίποτε , μόνο η φωνή της ταλαίπωρης Βασίλως ακουγότανε που μας περιέλουζε με περίεργες βρισιές που μόνο οι πόρνες ήξεραν . Καμιά φορά σκέπτομαι πόσο σκληρά παιδιά είμασταν τότε , που το σημερινό μπούλιγκ είναι παιχνιδάκι . Καμιά φορά τα θυμάμαι όλα αυτά περνώντας από το ίδιο σημείο , όπου σήμερα δεσπόζει η είσοδος του υπέροχου Μουσείου Βυζαντινού πολιτισμού του αρχιτέκτονα Κυριάκου Κρόκου . Πολύ σκληρά χρόνια …
Γιώργος Κωτσίδης