Το ερημικό τοπίο στην άνοδο της οδού Ελπίδος
Το ερημικό τοπίο στην άνοδο της οδού Ελπίδος (σημερινή ονομασία Παν. Αφαλή) στις Συκιές γύρω στο 1916. Στο βάθος της ανηφόρας διακρίνονται τα σπίτια του Γενί Ντελίκ, δίπλα από τα τείχη. Σύμφωνα με τον Βασίλη Δημητριάδη στο έργο του «Η Τοπογραφία της Θεσσαλονίκης κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας» η συνοικία Mu'id Alaeddin, η οποία ονομαζόταν και Çınarlı λόγω των πλατάνων, βρισκόταν κάτω από το βορινό τείχος, ενώ προεκτεινόταν και έξω από τα τείχη. «Εκεί υπήρχαν δεκαέξι πύργοι, πέντε καλύβες, είκοσι αμπέλια και τρεις λαχανοκήποι». Η φωτογραφία τραβήχτηκε δίπλα περίπου από το τότε νταμάρι, στο χώρο που οποίου σήμερα βρίσκεται το γήπεδο του ΒΑΟ και ανήκει στην προσωπική συλλογή Σπύρου Αλευρόπουλου. Δεξιά διακρίνεται το ρέμα των Συκεών, το οποίο διέσχιζε τις οδούς Μεσολογγίου, Βενιζέλου και Ελπίδος και ενίοτε σε νεροποντές μετατρέπει ακόμη και σήμερα τους δρόμους σε χείμαρρο. Το τοπίο της οδού Ελπίδος συμπληρώνεται αρμονικά με μια αυτοχρωμική φωτογραφία της συλλογής του Μουσείου «Albert-Kahn», η οποία περιλαμβάνεται στο λεύκωμα «Thessalonique 1913-1918 Οι τύχες των Βαλκανίων», της Έκθεσης που οργανώθηκε από το Μουσείο Μπενάκη το 2001.
Αλέξανδρος Σαββόπουλος
Στο τέλος της ανηφόρας διακρίνονται τα σπίτια του Γενί Ντελίκ, δίπλα από τα τείχη, με τον Πύργο του Μανουήλ στο βάθος αριστερά.
Στο βάθος της ανηφόρας διακρίνονται τα σπίτια του Γενί Ντελίκ. Aυτοχρωμική φωτογραφία της συλλογής του Μουσείου «Albert-Kahn» γύρω στο 1918, η οποία περιλαμβάνεται στο λεύκωμα «Thessalonique 1913-1918 Οι τύχες των Βαλκανίων», της Έκθεσης που οργανώθηκε από το Μουσείο Μπενάκη το 2001.