Το εργοστάσιο στα μπλόκια
ΤΟ ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ ΣΤΑ ΜΠΛΟΚΙΑ
Μέρα νύχτα για μήνες ακούγαμε στο σπίτι μας στη Σπάρτης το γκαπ – γκουπ από το κάρφωμα των τσιμεντένιων υποστυλωμάτων της θεμελίωσης του ξενοδοχείου του Τ.Α.Π.ΟΤΕ . Κι όταν το βραδάκι φυσούσε ο μπάτης από τον Θερμαϊκό κουβαλώντας την γνώριμη μυρωδιά του ιωδίου το ενίσχυε τόσο που δεν μας άφηνε να κοιμηθούμε . Άντε επί τέλους να τελειώσουν το κάρφωμα να μπορέσουμε να ησυχάσουμε . Και δεν ήταν μόνο την νύχτα αλλά και την ημέρα , εκεί στο νεοκλασικό του Α΄ Γυμνασίου στην Β. Γεωργίου την ώρα του μαθήματος με τον ίδιο αργό και μονότονο ρυθμό γκαπ – γκουπ .
Νάχεις και τον Τσαμούρη στη τάξη να προσπαθεί να σου μάθει ότι , η Βασίλισσα αγαπά τα τριαντάφυλλα , στα Λατινικά . Κι είχαμε μια σκασίλα εμείς τότε ,για το τι αγαπούσε η Βασίλισσα πριν χίλια χρόνια. – Regina rosas amat , ο Τσαμούρης … – Γκαπ – γκουπ το τεράστιο ηλεκτρικό σφυρί από την θάλασσα … Ο γερανός που κρατούσε το δεμένο σε συρματόσχοινα βαρίδιο το σήκωνε ψηλά και μετά το άφηνε να πέσει και με την δύναμη της βαρύτητας κάρφωνε την τσιμεντένια κολώνα που θεμελίωνε στο ασταθές και σε πολλά σημεία σαν βούρκο τότε νέο έδαφος του μπαζωμένου Θερμαϊκού στο ξενοδοχείο του Τ.Α.Π.ΟΤΕ . Ακόμη η ονομασία Μακεδονία Παλλάς αργούσε να φανεί … Τι θύμιζε όλο αυτό στα δικά μας μάτια , μα ένα εργοστάσιο . Έτσι όταν θέλαμε να πάμε για παιχνίδι στην αδιαμόρφωτη σε άθλια ακόμη κατάσταση μπαζωμένη παραλία λέγαμε … – Πάμε στο εργοστάσιο … Μια και δυο λοιπόν μετά το σχολείο τα ζεστά απογεύματα , λίγο πριν την λήξη των μαθημάτων βρισκόμασταν στο εργοστάσιο στα μπαζωμένα για παιχνίδι . ¨Ένα από τα παιχνίδια που συνηθίζαμε , ήταν να ήταν να πάμε στο χείλος του μπαζώματος εκεί που η θάλασσα ακουμπούσε στη ξηρά που την αποτελούσαν συνήθως οικοδομικά μπάζα από τα υπέροχα νεοκλασικά της λεωφόρου των εξοχών . Ήταν τότε που οι εργολάβοι κατεδάφιζαν με περισσό πάθος την ομορφιά και την μετέτρεπαν σε μπάζα και τα κομψοτεχνήματα σε άχρωμες κι άοσμες ‘’ μοντέρνες’’ πολυκατοικίες .
Εκεί λοιπόν στην άκρη και την ώρα που τα ανατρεπόμενα φορτηγά πηγαινοερχόταν αδειάζοντας το φορτίο τους , εμείς διασκεδάζαμε . Εκτός από τα φορτηγά που μπάζωναν την θάλασσα ,υπήρχε κι άλλος ένας εχθρός του κακόμοιρου Θερμαϊκού που έκανε την ίδια δουλειά από την αντίθετη πλευρά . Ήταν μια τεράστια βυθοκόρος λίγο έξω από τα μπλόκια που είχαν προηγηθεί ώστε να συγκρατούν όλα αυτά τα μπάζα . Ρουφούσε με δύναμη την λάσπη από τον βυθό και την διοχέτευε μέσω ενός τεράστιου σωλήνα που ήταν επάνω σε στρόγγυλους πλωτήρες στη μέσα μεριά δίπλα στα χώματα που ξεφόρτωναν τα φορτηγά. Η σύγκρουση αυτή των δύο διαφορετικών υλικών δημιουργούσε μερικές καταστάσεις που θύμιζαν απέραντο βουρκότοπο . Επάνω του περπατούσαμε με δυσκολία πότε μένοντας στην επιφάνεια ,πότε βυθιζόμενοι μέχρι το γόνατο . Μας διασκέδαζε απίστευτα αυτό . Κάναμε κάτι σαν αγώνες , ποιος θα τρέξει γρηγορότερα , ποιος θα μπει βαθύτερα στη λάσπη . Περνούσαμε ώρες τα απογεύματα μέχρι το σούρουπο τότε που αποκαμωμένοι από το παιχνίδι αποφασίζαμε την επιστροφή στο σπίτι όπου είχαμε τα μαθήματα της αυριανής ημέρας και η μητέρα που δεν αστειευόταν με κάτι τέτοια . Η τελευταία μας πράξη ήταν η βουτιά στη θάλασσα στο Π για να ξεπλύνουμε όλη τη λάσπη από πάνω μας .
Μια φορά όμως τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν ομαλά όπως κάθε μέρα . Πάνω στον ανταγωνισμό ποιος θα μπει βαθύτερα στη λάσπη τα πράγματα δεν πήγαν καλά . Πέτυχα μια πολύ μαλακή λάσπη που εύκολα έμπαινα μέσα της . Τόσο αυτό με ενθουσίασα ώστε ζήτησα από την παρέα να με πιέσουν ώστε να μπω βαθύτερα . Αυτό έγινε και ευτυχής εγώ παινευόμουν με το κατόρθωμά μου . Μπήκα βαθύτερα και γρηγορότερα από όλους στο βούρκο . Όταν μετά από λίγο απολαμβάνοντας το κατόρθωμά μου αποφάσισα να βγω , παρά την προσπάθειά μου δεν τα κατάφερα μόνος μου . Ζήτησα τότε τη βοήθεια από την παρέα αλλά και πάλι στάθηκε αδύνατο . Άρχισα να ανησυχώ γιατί παράλληλα με το κόλλημα στο βούρκο άρχισα να νοιώθω ότι σιγά σιγα άρχισα να μπαίνω όλο και βαθύτερα . Μ’ έπιασε πανικός . Τι κάνουμε τώρα ? Άρχισα τις φωνές στην παρέα … – Αντε τι κάθεστε βγάλτε με … Η έρμη παρέα προσπαθούσε , αλλά με τις πενιχρές της δυνάμεις ήταν αδύνατο να κάνει κάτι .
Ευτυχώς ήμουν τυχερός γιατί εκεί κοντά ήταν εργάτες που δούλευαν στη θεμελίωση του ξενοδοχείου του Τ.Α.Π.ΟΤΕ και με χοντρά καδρόνια πρόλαβαν και με έβγαλαν πριν ο Θερμαϊκός με πάρει μαζί του ώστε να γίνω κι εγώ μέρος του μπαζώματός του . Δηλαδή κάτι σαν της Άρτας το γεφύρι που έχτισαν την γυναίκα του πρωτομάστορα στα θεμέλια για γίνει γερό το γεφύρι , η κάτι σαν την θυσία της Ιφιγένειας για να φυσήξει ούριος άνεμος ώστε να ξεκινήσει ο στόλος των Ελλήνων για την Τροία κάτι που καθόλου δεν το ήθελα .
Αυτό ήταν το τέλος του επικίνδυνου αυτού παιχνιδιού , που σταμάτησε άμεσα . Τρομοκρατημένοι όλοι στην παρέα από το πάθημά μου , που μας θύμισε μια ταινία με τον Ταρζάν που είχαμε δει πρόσφατα , όπου μέσα στην ζούγκλα σε ένα παρόμοιο βούρκο βύθισε ο Ταρζάν του μισητούς εχθρούς του …
Γιώργος Κωτσίδης