Το μπαλαούρο. (Το μπάζωμα της νέας παραλίας)
ΤΟ ΜΠΑΛΑΟΥΡΟ Όταν το μπάζωμα της νέας παραλίας είχε προχωρήσει αρκετά , βρέθηκε ξαφνικά η παρέα της Σπάρτης και της Αγίας Τριάδας χωρίς θάλασσα για κολύμπι. Η Καστέλα ,το Φάληρο , το νεοκλασικό του Άρη στην Όλγας , το Μιραμάρ , τα Κύματα μπαζώθηκαν , έγιναν πλέον στεριά . Τότε ανακαλύψαμε ότι ένας νέος χώρος δημιουργήθηκε για να συνεχίζουμε να κολυμπάμε κανονικά στην γειτονιά . Η νέα παραλία , τα μπλόκια που μας προσφέραν ένα νέο τρόπο το ίδιο καλό και με πολλά νέα καλούδια που παλιότερα δεν είχαμε . Το κοντινότερο σημείο που είχε το πλεονέκτημα να έχει και σκαλάκια που μας επέτρεπε να σκαρφαλώνουμε από την θάλασσα , ήταν ακριβώς μπροστά μας , το περίφημο ΠΙ στα μπλόκια μπροστά στο Ξενοδοχείο Μακεδονία Παλλάς . Βέβαια από την παλιά γραμμή της παραλίας απείχε αρκετά μέτρα καμμιά 200 ριά κι έτσι βρήκαμε μεν θάλασσα αλλά τα νερά ήταν βαθιά και βουτώντας μέσα έπρεπε να ξέρεις οπωσδήποτε μπάνιο . Όσοι δεν ήξεραν έμαθαν θέλαν δεν θέλαν . Το σημείο είχε πολλά πλεονεκτήματα που τα ανακαλύψαμε σιγά σιγά . Κάθε απόγευμα στον πεζόδρομο της νέας παραλίας κατέβαιναν εκατοντάδες συμπολίτες να κάνουν την βόλτα τους και τα καλοκαίρια να δροσιστούν . Η παρέα που το κολύμπι είχε γίνει καθημερινό βίωμα αφού έκανε το πρωινό μπάνιο στο ΠΙ , κατέβαινε και το απόγευμα να ρίξει τις βουτιές της μια και κίνητρο ήταν μεγάλο . Ανάμεσα στους περιπατητές υπήρχαν και τα κορίτσια της γειτονιάς . Και ποιος δεν θάθελε να τον δει το κορίτσι του , η το κορίτσι που ήταν ερωτευμένος και επιθυμούσε , να τον δει να κολυμπάει σαν αθλητής κολύμβησης , κάνοντας κρόουλ , πρόσθιο , ύπτιο , ακόμα και πεταλούδα αν μπορούσε , ακόμη και εντυπωσιακές βουτιές . Γιατί εκτός από την κολύμβηση σιγά σιγά αρχίσαμε να μαθαίνουμε να κάνουμε βουτιές από πάνω από τα μπλόκια μια και η θάλασσα ήταν βαθιά όχι παντού βέβαια και τις επέτρεπε . Εμφανίστηκαν επίσης κάποια στιγμή στα μπλόκια παιδιά κι από άλλες γειτονιές και αθλητές των ομάδων της Θεσσαλονίκης του Άρη του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή μια και τα κολυμβητήριά τους είχαν μπαζωθεί . Του Άρη στο νεοκλασικό της Βασ. Όλγας του ΠΑΟΚ και του Ηρακλή δίπλα στο Μιραμάρ και τα Κύματα που δεν ήταν τίποτε ιδιαίτερο , παρά κάτι μικρές ξύλινες παράγκες δίπλα στην θάλασσα ίσα για να ξεντύνονται . Πρώτη μας φορά βλέπαμε κανονικούς κολυμβητές που μας εντυπωσίαζαν με το στυλ την ταχύτητά τους και βαλθήκαμε να τους μοιάσουμε μιμούμενοι τις κινήσεις τους . Έτσι ξεπήδησαν απρόσμενα αρκετά ταλέντα κολύμβησης εκεί στα μπλόκια το ΠΙ . Τα απογεύματα οι κανονικοί αθλητές της κολύμβησης έκαναν επίδειξη κολυμβητικών ικανοτήτων και καταδύσεων γιατί πολλοί από αυτούς συμμετείχαν σε κανονικούς κολυμβητικούς αγώνες και σαν καταδύτες . Κοντεύαμε να σκάσουμε , να έρθουν στην γειτονιά μας ξένοι να μας φάνε τα κορίτσια μας . Έτσι ο ανταγωνισμός έφερε φανταστικά αποτελέσματα . Γίναμε φίλοι τους και κολυμπώντας δίπλα τους αρχίσαμε να μαθαίνουμε τα μυστικά . Και ενώ όλα αυτά τα καλά γινότανε εμφανίστηκε από το πουθενά κι ένας που ήταν αντίθετος μ΄ αυτά τα όμορφα που συνέβαιναν στο ΠΙ μας .. Ήταν το Λιμεναρχείο Θεσσαλονίκης που είχε στη δικαιοδοσία του όλο το παραλιακό μέτωπο κι απαγόρευε το κολύμπι . Έτσι σχεδόν κάθε μέρα είχαμε σε ανύποπτο χρόνο την επίσκεψη ενός ναύτη του λιμενικού που μας έδιωχνε . Κι επειδή εμείς δεν μασούσαμε φεύγαμε μεν αλλά μόλις ο ναύτης απομακρυνόταν ξαναγυρνούσαμε . Χάναμε εμείς τέτοιο γλέντι , παίζαμε κρυφτούλι κάθε μέρα . Μόλις έπεφτε σινιάλο ... • Παιδιά ο ναύτης … Βγαίναμε γρήγορα γρήγορα από τη θάλασσα , αρπάζαμε τα ρούχα και τα παπούτσια που τα είχαμε χώσει ανάμεσα στους θάμνους δίπλα στα παγκάκια και όπου φύγει φύγει . Ο λόγος του φευγιού μας ήταν γιατί ο ναύτης μας είδε κι αποείδε ότι με μας χωριό δεν γίνεται , άρχισε να άρχισε να λαβαίνει ποιο δραστικά μέτρα . Μας κυνηγούσε να μας πιάσει κι επειδή δεν μπορούσε να μας πιάσει – μπορούσε τότε κανείς να μας παραβγεί στην τρεχάλα – αναγκάστηκε να ψάχνει να βρει τα ρούχα μας και όποιος ήταν ο τυχερός και του τα έβρισκε τον ακολουθούσε μέχρι το Λιμεναρχείο για να τα παραλάβει . Εκεί τα παραλάμβανε μεν αφού προηγουμένως πέρναγε μια βόλτα από το μπαλαούρο , τον χώρο κράτησης των παραβατών του Λιμεναρχείου . Κυκλοφορούσαν πολλές φήμες για το τι γινόταν στο Λιμεναρχείο για παραδειγματισμό του και φυσικά και για όλων μας που μαθαίναμε τα νέα . Πρώτον ίσως ένα χέρι ξύλο , δεύτερον κλήση του κηδεμόνα για παραλαβή του άτακτου , τρίτον κλήση του σχολείου που σου φόρτωναν καμιά περιποιημένη αποβολή και τέλος και φοβερότερο το κλείσιμο στο μπαλαούρο για κανένα βράδυ με την ανάλογη περιποίηση . Μια από τις περιποιήσεις ήταν ότι σου άδειαζαν ένα τσουβάλι πατάτες , σου έδιναν ένα μαχαίρι και σούλεγαν καθάρισέ τες όλες και μετά είσαι ελεύθερος . Τρέμαμε τη στιγμή ότι κάτι τέτοιο θα μας συμβεί και λαβαίναμε τα μέτρα μας . Δυστυχώς όμως μια τέτοια κακή στιγμή είχα κι εγώ . Όταν έπεσε το σύνθημα … • Παιδιά ο ναύτης … δεν πρόλαβα να βγω έγκαιρα . Έτσι ο ναύτης πήρε τα δικά μου ρούχα αναγκάζοντάς με να τον πλησιάσω . • Δικά σου είναι ? • Ναι • Πάμε πρώτα μια βόλτα στο Λιμεναρχείο για να σου τα δώσω . Άρχισα να τον παρακαλάω να του υπόσχομαι ότι δεν θα κολυμπήσω ξανά στο ΠΙ . Αυτός ανένδοτος ξεκίνησε με βήμα ταχύ και μούδωσε μόνο τα παπούτσια , γιατί δεν μπορούσα περπατώντας με γυμνά πόδια στο τσιμέντο να τον φτάσω . Περπατήσαμε όλη την παραλία και εγώ σ΄ όλη την διαδρομή να τον παρακαλάω να τον ικετεύω , τίποτε αυτός . Είχαμε φτάσει στην πλατεία Αριστοτέλους το Λιμεναρχείο με το μπαλαούρο ήταν ένα βήμα . Είπα μέσα μου , η ταν η επί τας και πήρα την μεγάλη απόφαση . Βάζω όσες δυνάμεις και κουράγιο μου είχαν απομείνει και του αρπάζω από τα χέρια τα ρούχα μου . Αυτός μη περιμένοντας τέτοια αντίδραση από μέρους μου τα έχασε κι εγώ θριαμβευτής με το πολύτιμο φορτίο στα χέρια μου , πάτησα ένα τροχάδι που ακόμη το θυμάμαι και εξαφανίστηκα από τα μάτια του . Ούτε που του πέρασε μάλλον από το νου να με κυνηγήσει , γιατί κατάλαβε ότι ήταν αδύνατον να με προλάβει . Χώθηκα σε ένα στενό δίπλα στη Μητροπόλεως και ήσυχα ήσυχα φόρεσα τα ρούχα μου και σαν κύριος πήγα σπίτι . Το μπαλαούρο το γλύτωσα , αλλά δυστυχώς δεν γλύτωσα το σπίτι μου . Τα νέα είχαν φτάσει εκεί και η μητέρα μου την είχε στημένη και με περίμενε με άγριες διαθέσεις ... Ο λόγος που ανέβασα τον πίνακα με τον ναύτη του Τσαρούχη , είναι γιατί μου θυμίζει τον δικό μου ναύτη , που ήταν κι αυτός του Λιμενικού Σώματος . Από χρόνια τον έχω στο γραφείο μου σε μια μακρόστενη αφίσα μεγαλύτερη από ένα μέτρο . Τι να κάνω ο Τσαρούχης είναι ένας από τους αγαπημένους μου ζωγράφους κι ο πίνακάς του αυτός από τους ωραιότερους ...
Γιώργος Κοτσίδης