ΑΠΟ ΤΟΝ Μ.Α.Σ. ΑΕΤΟ – ΣΤΟΝ ELSTOW T. T. C. ΤΟΥ BEDFORD
Στην παλιά μας γειτονιά στην διασταύρωση Σπάρτης και Μπιζανίου είχε τα γραφεία και το εντευκτήριό του ένα άγνωστο σε πολλούς, αλλά με μεγάλη ιστορία σωματείο, το Μορφωτικό Αθλητικό Σωματείο ΑΕΤΟΣ, ο Μ.Α.Σ. ΑΕΤΟΣ
Κάθε απόγευμα τα γραφεία και το εντευκτήριο άνοιγαν.
Ήταν σε ένα μονώροφο κτίσμα με κεραμίδια, που στον επάνω όροφο ήταν κατοικία και από κάτω είχε ένα ημιυπόγειο διαμέρισμα τη Λέσχη που λόγω της κλίσεως του δρόμου από τη Μπιζανίου ήταν ισόγειο.
Από την Σπάρτης τα παράθυρα της ίσα που έβγαιναν κανένα μέτρο πάνω από το πεζοδρόμιο.
Η κύρια είσοδος ήταν από την Μπιζανίου , όπου από μια ξύλινη δίφυλλή πόρτα κατεβαίνοντας 3-4 σκαλάκια έμπαινες στα γραφεία του ΑΕΤΟΥ.
Μέσα στο χωλ της εισόδου είχε δυο τρία τραπεζάκια με καρέκλες και δυο τραπέζια πινκ πονκ στο σαλόνι και στα δωμάτια.
Υπήρχε κι ένα δωμάτιο δεξιά που τα γραφεία με τα τρόπαια του Συλλόγου από αγώνες κυρίως στίβου , μπάσκετ, βόλεϊ και άλλων τμημάτων που κατά καιρούς ανέπτυσσε με μεγάλη επιτυχία.
Για μάς βέβαια την πιτσιρικαρία τα αθλήματα αυτά ήταν μακρινοί στόχοι ,
το σήμερα ήταν τα δυο τραπέζια του πινκ πονκ .
Μπροστά αμέσως μετά το χωλ ήταν η άνετη σάλα που είχε το ένα τραπέζι πινκ πονκ.
Στα δύο υπόλοιπα δωμάτια ήταν το άλλο τραπέζι.
Έλα όμως που σε κανένα από αυτά δεν χωρούσε ολόκληρο με τίποτε.
Έτσι σκαρφίστηκαν μια πατέντα για να το χωρέσουν.
Τα δύο δωμάτια τα χώριζε ένας τοίχος με μονό τούβλο, τον γκρέμισαν προσεκτικά μη και καταρρεύσει τόσο όσο χρειαζόταν για να χωρέσει στο κενό το μισό τραπέζι και το άλλο μισό στο άλλο δωμάτιο.
Ευτυχώς η αντοχή του κτίσματος ήταν αρκετά ικανοποιητική και δεν είχαμε κανένα ατύχημα.
Έτσι βρέθηκε χώρος για το δεύτερο τραπέζι.
Την εποχή εκείνη ακόμη μπετόν αρμέ δεν χρησιμοποιούσαν στα σπίτια.
Έχτιζαν δηλαδή χωρίς υποστυλώματα δοκάρια πλάκες που τα είδαμε μετά στις πολυκατοικίες.
Οι πολυκατοικίες μόλις τότε άρχισαν να εμφανίζονται δειλά δειλά στην γειτονιά και καμαρώναμε κι εμείς σαν γύφτικα σκεπάρνια , ότι να η γειτονιά απέκτησε την πρώτη της πολυκατοικία απέναντι από το σπίτι μας και στη γωνία γωνιά Σπάρτης και Αετοράχης.
Ήταν τότε το 1958 και δεν χωρά αμφιβολία γι αυτό, γιατί σε φωτογραφία της εποχής με την μικρή μου ξαδερφούλα Ολγίτσα έχω γράψει μπροστά φαρδιά πλατιά το 1958 , με φόντο τα όμορφα μασίφ τα κάγκελα της αυλής του σπιτιού μας κι απέναντι την ανεγειρόμενη νέα πολυκατοικία με τις σκαλωσιές .
Ήταν τότε η αρχή της καταστροφής της όμορφης πόλης μας .
Το οικόπεδο που χτιζόταν απέναντι ήταν μέχρι τότε ένα ξέφραγο οικόπεδο που εκεί κυρίως παίζαμε . Ήταν το δικό μας οικόπεδο , ήταν το γήπεδό μας, η τεράστια αυτή χωμάτινη άφρακτη αυλή.
Εκεί παίζαμε χωρίς σταματημό όλο σχεδόν το 24 ωρο , όλα τα γνωστά παιχνίδια και όσα άγνωστα εφευρίσκαμε με το παιδικό μυαλό μας .
Από την μια χαιρόμασταν ότι επί τέλους θα είχαμε κι εμείς τη δική μας πολυκατοικία όπως άλλες γειτονιές , δηλαδή θα γινόμασταν κι εμείς μια μικρή Νέα Υόρκη , αλλά από την άλλη στεναχωριόμασταν γιατί θα χάναμε για πάντα το οικόπεδο , το δικό μας οικόπεδο όπου όλα τα παιδιά της γειτονιάς παίζανε και μαζί και των άλλων διπλανών γειτονιών .
Εκεί γινόταν οι Ομηρικές μάχες μας με τους αντιπάλους από τις γειτονικές ομάδες.
Ποδόσφαιρο, τσιλίκα τσομάκα, τζαμί, μπίκο με εκρηκτική ασετιλίνη, κρυφτό, ψηλακούμπιτο, μπίλιες, γκαζιές, χαρτάκια από πακέτα τσιγάρων και κουτσό τα κορίτσια κι ένα σωρό άλλα παιχνίδια που η μνήμη αδυνατεί να θυμηθεί . .
Παραμονή του Αη Γιάννη τον Ιούνιο , την ημέρα και των δικών μου γενεθλίων ανάβαμε πάντα στο κέντρο του την καθιερωμένη φωτιά του κλήδονα.
Όλα αυτά τα βλέπαμε να χάνονται μπροστά μας χωρίς να το πολύ χαμπαρίζουμε .
Είχαμε ακόμη άφθονο χώρο ακόμη στις αυλές των σπιτιών και του χωματόδρομους ,
που ήταν φυσικά άδειοι από αυτοκίνητα .
Το πολύ πολύ να περνούσε κανένα κάρο του Δήμου για τα σκουπίδια , η κάρα διαφόρων επαγγελματιών που πουλούσαν τις πραμάτειες τους .
Ο ΑΕΤΟΣ όμως ήταν η σταθερή αξία μας , το απογευματάκι μόλις σουρούπωνε μαζευόμασταν εκεί .
Ο κυρ Μανώλης ένας ηλικιωμένος κύριος που το όνομά του δεν είμαι βέβαιος ότι είναι αυτό, διαχειριζόταν το εντευκτήριο ,
Αυτός τον άνοιγε , αυτός τον έκλεινε , αυτός είχε και την οικονομική διαχείριση για την ενοικίαση των δυο τραπεζιών του πινκ πόγκ κι αυτός κρατούσε τους κρατούσε τους χρόνους ενοικίασης.
Παίζαμε πληρώνοντας ένα μικρό ποσό για ένα τεταρτάκι , η μισή ώρα το πολύ , γιατί για περισσότερο δεν έφτανε το χαρτζιλίκι.
Ομηρικοί αγώνες κάθε απόγευμα γινόταν μέσα στον Αετό και οι φωνές μας ακουγόντανε σ όλη τη γειτονιά που πολλές φορές διαμαρτυρόταν , αλλά εμάς ποιος μας κρατούσε.
Φυσικά μας πήραν χαμπάρι κι οι μαμάδες ότι συχνάζαμε εκεί κι έρχονταν και μας μάζευαν σηκωτούς όταν αργούσαμε τα βράδια και θυμάμαι την μητέρα μου να μας λέει…
– Πάλι στο Αετό πήγατε , πότε θα διαβάσετε …
Κι η έρμη η Γιαγιά μου Λέγκω όταν έμενε για ένα διάστημα μαζί μας, με φώναζε .
– Πάλι στο μπιλ μπολ ήσουν …
μη καταφέρνοντας ποτέ να μάθει σωστά .
Στο πινκ πόνκ στην αρχή είμασταν εντελώς άσχετοι όμως σιγά σιγά με τα χρόνια μάθαμε να παίζουμε αξιοπρεπώς.
Πολλοί από την παρέα που ήταν ταλαντούχοι το έμαθαν καλύτερα και το συνέχιζαν κι έπαιξαν στο πρωτάθλημα σαν κανονικοί αθλητές πλέον .
Ήταν ίσως από τις ποιο όμορφες θύμισες που έχω εκείνα τα καλοκαιρινά βραδάκια που έπαιζα ο ίδιος , η και όταν παρακολουθούσα και τους φίλους μου να παίζουν .
Ήταν το ίδιο πράμα , κάναμε κανονική κερκίδα ποιο φανατισμένη κι απ΄ αυτή του ποδοσφαίρου .
Μας βοηθούσε όμως πραγματικά όταν παρακολουθούσαμε με θαυμασμό και τους μεγαλύτερους πρώην παίχτες πρωταθλητές , που έπαιζαν με πραγματική τέχνη το άθλημα.
Βλέπαμε κάτι ηλικιωμένους που δεν τους έπιανε το μάτι σου να παίζουν με τέτοια τεχνική και μαεστρία που μέναμε άναυδοι .
Από αυτούς μαθαίναμε τα νέα κόλπα .
Πολύ μεγάλο καλό μούκανε αυτή η ενασχόληση μου με το πινκ πονκ που την λάτρεψα και δεν την ξέχασα ποτέ.
Όπου μεγαλώνοντας έβλεπα τραπέζι πινκγ πονκ πλησίαζα κι αν ήταν ελεύθερο έπαιζα και καμιά παρτίδα μ΄ όποιον είχε την διάθεση να παίξει μαζί μου .
Στο παιδικό τμήμα επίσης της ΧΑΝΘ υπήρχαν τότε μερικά τραπέζια πινκ πονκ όπου μπορούσαμε να παίξουμε . Ήταν όμως αρκετά μακριά για μας .
Αυτά ήταν όλα κι όλα στην περιοχή μας .
Από τότε όπου εύρισκα ευκαιρία να παίξω δεν την έχανα , το άθλημα βλέπεις δεν ήταν τόσο δημοφιλές .
Στην Αθήνα που για ένα διάστημα εργαζόμουν η τοπική λέσχη μας διοργάνωνε συχνά τουρνουά και πάντα συμμετείχα κι εκεί ακόμη για να βρούμε στέγη έπρεπε να πάμε χιλιόμετρα μακριά .
Επίσης – μια και η τρέλα μου δεν πήγαινε στα βουνά – ήταν πάντα παρούσα και σε αγώνες σκάκι , σε κολυμβητικούς στη πισίνα στα θέρετρα της Αγίας Τριάδας και σε ανώμαλο δρόμο στην Τρίπολη.
Θυμάμαι με νοσταλγία στην Μυτιλήνη το τι σκάκι έπαιξα με μια τρελοπαρέα νεαρών υπαλλήλων από διάφορες υπηρεσίες αλλά όχι ντόπιων , στο παραδοσιακό καταπληκτικό καφενείο τους το Πανελλήνιο. .
Είχα γίνει εξπέρ.
Μια φορά επίσης κατέκτησα το 2ο βραβείο σε διαγωνισμό φωτογραφίας με θέμα τα Βυζαντινά κάστρα μας και ήμουν πολύ υπερήφανος γι αυτό , με πενιχρά μέσα έβγαλα υπέροχες φωτογραφίες . .
Κάποια στιγμή όταν έχτισα το σπίτι μου έκανα πράξη το όνειρό μου , βρήκα χώρο και έστησα κι ένα δικό μου τραπέζι πινκ πονκ .
Ήταν ένα Γαλλικό που το αγόρασα από το πρώτο Carfure της Ελλάδας που άνοιξε στον Άλιμο , που για να προσελκύσει κόσμο έβαλε προσφορές του σκοτωμού .
Αγόρασα κι εγώ αυτό το πάμφθηνο τραπέζι που δίπλωνε όταν δεν το χρειαζόσουν για να μη πιάνει χώρο , που το έχω ακόμη και στέκει αξιοπρεπώς στο χώρο μου .
Το αστείο είναι ότι η μεταφορά του Αθήνα – Θεσσαλονίκη πάρα λίγο να καταλήξει σε φιάσκο , μια και έγινε με τον απλούστερο και οικονομικότερο τρόπο που μπορούσα .
Επάνω στην σκάρα του πρώτου μου αυτοκινήτου ενός πορτοκαλί Citroen GS , το έδεσα σφικτά με γερό σκοινί και καμαρωτός καμαρωτός το ανέβαζα στη Θεσσαλονίκη προσεκτικά από την Εθνική οδό .
Έλα όμως που η μοίρα μου επιφύλασσε μια πολύ κακή στιγμή .
Εκεί λίγο μετά τα Τέμπη άρχισε καλοκαιριάτικα να βρέχει .
Αμάν τι κάνεις τώρα …
Το υλικό κατασκευής του ταμπλό ήταν από συμπιεσμένες μοριοσανίδες, ξυλοτέξ που ήταν ευάλωτο στο νερό θα μου σκέβρωνε και θα ήταν για πέταμα .
Η θεά τύχη για μια από τις λιγοστές φορές μου έδειξε τη εύνοιά της .
Αμέσως μετά τα Τέμπη στο πρώτο χωριό που συναντάς στη Ραψάνη με το καλό κρασί , βρήκα μια τεράστια στέγη όπου έχωσα το αυτοκίνητο από κάτω και γλύτωσα την καταστροφή .
Το έστησα σπίτι μέσα στη τρελή χαρά κι εγώ με φίλους μου παίζαμε και θυμόμασταν τα νιάτα μας στον Αετό .
Όμως η ποιο σπουδαία χρήση του ήταν για μένα , όταν μεγάλωσε ο γιός μου κι άρχισε να ενδιαφέρετε και να παίζει κι αυτός . Εκεί έβαλα όλο το μεράκι μου και τον έκανα να το αγαπήσει κι αυτός , του έμαθα κι αυτουνού να παίζει .
Στην αρχή τον κέρδιζα , αλλά κάποια στιγμή έπαψα να τον κερδίζω και με άρχισε να κατατροπώνει στην κυριολεξία σε κάθε αγώνα .
Δέχθηκα ιπποτικά τις ήττες μου και στο σκάκι επίσης , όταν έμαθε στο Γαλαξία που τον πήγαινα καλύτερα από μένα κι άρχισε να παίζει σε επίσημους αγώνες .
Τα χρόνια πέρασαν ήρθε η στιγμή να φύγει για σπουδές στην Αγγλία ,
όπου μετά από άριστες σπουδές κι επιδόσεις , τον κράτησε η Αγγλία όπως τόσα και τόσα Ελληνάκια με ταλέντο και γνώσεις .
Βρίσκοντας εκεί αξιοπρεπείς όρους εργασίας και πραγματική αξιοκρατία που δυστυχώς στη χώρα μας σπανίζει .
Έτσι το πινκ πόνκ μου στο σπίτι , έμενε σε κατακόρυφη στάση σε μια γωνιά περιμένοντας .
Πέρασαν χρόνια χωρίς τους τακτικούς του πελάτες , μόνο που και που ο καλός μου φίλος Αλέξης με προκαλούσε και παίζαμε .
– Πότε θα παίξουμε καμμιά παρτίδα Γιώργο να σε σκίσω .
Και πολλές φορές με έσκιζε όχι όμως πάντα .
Όμως το μικρόβιο υπήρχε μπει για τα καλά εκτός από μένα και σ΄ όλη την οικογένεια κι εκεί που ζούσαν βρήκαν τον τρόπο να παίζουν μαζί με τα δύο μου εγγόνια .
Επίσης όταν ερχόταν στην Ελλάδα το δικό μας τραπέζι άνοιγε αμέσως κι έπαιζαν γιατί άρχισε να τους αρέσει να ανταγωνίζονται και με τον Παππού .
Στην αρχή δεν τα κατάφερναν μαζί μου , μετά όμως μ΄ έφτασαν και τώρα με έχουν εντελώς εκμηδενίσει .
Ιδίως ο μεγάλος που είναι αθλητής από την φύση του , ασχολήθηκε μαζί με όλα τα άλλα αθλήματα και με το πικν ποκ .
Πρωταθλητής στο σχολείο του και στον τοπικό σύλλογο Elstow Tample Tenis Club του Bedford .
Εκεί συμμετέχει στο διασυλλογικό πρωτάθλημα με καταπληκτική επιτυχία .
Στον τελευταίο διασυλλογικό αγώνα που παρακολούθησα τον Νοέμβριο τον θαύμασα πραγματικά . Είναι ένας ταλαντούχος παίκτης , αθλητής και συγκέντρωσε στους διασυλλογικούς αγώνες τους περισσότερους βαθμούς από όσους οι μεγαλύτεροι του συλλόγου , που τον έχουν πλέον στα όπα όπα , είναι ο ποιος μικρός , το πουλαίν της ομάδας τους .
Μαζί μ αυτόν παρασύρθηκε κι ο γιός μου που του ήρθε μια χαρά η συμμετοχή κι αυτού στους αγώνες και γυμνάζεται κι αυτός και συμμετέχει σε αγώνες με τον τοπικό τους σύλλογο παρέα με τον George Jr.
Ξεκίνησα το κείμενο με τον τίτλο, με πρώτο δικό μου μικρό σύλλογο της παλιάς γειτονιάς τον ΜΑΣ Αετό ,
σε κόντρα με τον Elstow Tample Tenis Club του Bedford της δικής τους γειτονιάς και συγκινήθηκα …
Από τον ΜΑΣ Αετό στον Elstow Tample Tenis Club του Bedford τι διαδρομή !!!
Για τον Αετό έμαθα όταν το κτήριό του γκρεμίστηκε κι έγινε όπως κι όλα τα άλλα της γειτονιάς πολυκατοικία , στεγάστηκε σε πολλά κτίρια κατά καιρούς .
Εγώ άλλαξα φυσικά πολλές κατοικίες αλλά όμως τον παρακολουθούσα από μακριά .
Τελευταία κάνοντας μια βόλτα σ όλη την παραλία της πόλης , έφτασα στο τέρμα στη Κρήνη κι εκεί κοντά σε ένα αδιέξοδο δίπλα στο ποδοσφαιρικό γήπεδο του Ηρακλή στη Μίκρα έκπληκτος , διάβασα σε μια μεγάλη ταμπέλα ΜΑΣ ΑΕΤΟΣ .
Τι να γυρεύει εδώ παραθαλάσσια ο Αετός .
Προχώρησα παρ ΄ όλο που μάλλον πατούσα σε απαγορευμένο έδαφος κι αφού πέρασα και τον Ιππικό όμιλο τερμάτισα σε μια κλειστή πόρτα του Αετού .
Τα πάντα εκεί ήταν κλειστά .
Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι την άλλη φορά που θα πάω θα οργανωθώ καλύτερα , ώστε να τον βρω ανοιχτό και να επισκεφτώ τον παλιό καλό μου σύλλογο , της παλιάς γειτονιάς , το Μορφωτικό Αθλητικό Σωματείο Αετός που με συνδέουν τόσες αναμνήσεις . .
Αναλογίζομαι το δικό μου πάθος για πινκ πονκ , που παρέσυρα σ αυτό τον γιό μου και μετά αυτός τα δυο μου εγγόνια κι εκεί στην μακρινή Αγγλία
ώστε ο τίτλος που έβαλα στο κείμενό μου μου να βρει νόημα .
Από τον Μ.Α.Σ. ΑΕΤΟ της Θεσσαλονίκης – στον ELSTOW 😭.C. ΤΟΥ Bedford …
https://el.wikipedia.org/.../%CE%9C.%CE%91.%CE%A3._%CE%91...
https://elstowttc.ttclubs.co.uk/
Γιώργος Κωτσίδης