Παγωνιά σήμερα κι εγώ θυμήθηκα...
Ο ΠΙΕΡ Η μπαζωμένη παραλία μπροστά στην Καστέλα μέχρι να σουλουπωθεί και να γίνει αυτό που έγινε σήμερα ήταν ένας άναρχος χώρος όπου ο καθένας πετούσε ότι του περίσσευε και τα φορτηγά των εργολάβων τα μπάζα που κατεδάφιζαν την παλιά μας γειτονιά. Στο πανέμορφο νεοκλασικό του καθηγητή Αλεξανδρίδη, δίπλα στην προτομή του δολοφονημένου Βασιλιά Γεωργίου εγκαταστάθηκε στον πρώτο όροφο ο Γάλλος πρόξενος. Το νεοκλασικό αυτό στην αρχή της οδού Αγίας Τριάδος ήταν παραθαλάσσιο πριν γίνει το μπάζωμα με την σκαλίτσα του και την βαρκούλα το αραγμένη δίπλα. Ο πρόξενος είχε ένα γιό συνομήλικό μας που για μέρες μας χάζευε από το παράθυρο που παίζαμε διάφορα παιχνίδια στο διπλανό παρκάκι και κάναμε του κόσμου τις σκανταλιές. Κάποια μέρα ξεθάρρεψε βγήκε έξω μας πλησίασε και άρχισε να παίζει μαζί μας. Η άγνοια της γλώσσας καθόλου δεν μας εμπόδισε να παίζουμε άνετα μαζί του τα πάντα. Ήταν πολύ χρήσιμος στην παρέα γιατί είχε παιχνίδια που εμείς δεν τα γνωρίζαμε καν ότι υπάρχουν κι όλο και κάποιο κουβαλούσε μαζί του που το παίζαμε όλοι. Καμιά φορά ξεχνούσε σκόπιμα νομίζω κανένα απ΄ αυτά και η παρέα απέκτησε τότε πολλά παιχνίδια made in France. Έφερνε κάτι καταπληκτικές δερμάτινες μπάλες ποδοσφαίρου που για μας ήταν άγνωστες, μέχρι τότε παίζαμε με ότι βρίσκαμε μπροστά μας αντί για μπάλα. Κάποια μέρα ‘ ξέχασε ‘ και μια τέτοια καταπληκτική ολοκαίνουρια δερμάτινη μπάλα κι η παρέα ξημεροβραδιαζόταν παίζοντας μ αυτήν, αγνοώντας τις φωνές των μανάδων μας που μας καλούσαν να πάμε στο σπίτι, νύχτωσε πιά. Χειμώνας στα μπαζωμένα κι η βροχή διαρκείας που είχε προηγηθεί σχημάτισε όπως το συνήθιζε μικρές και μεγάλες λιμνούλες που πάγωναν από την απότομη πτώση της θερμοκρασίας. Εμείς εκεί πανέτοιμοι αρχίσαμε να παίζουμε το παιχνίδι που ξέραμε από παλιά. Παίρναμε φόρα στο χώμα και πηδούσαμε με τα παπούτσια στην παγωμένη λιμνούλα και κάναμε μια τεράστια γλίστρα μέχρι να καταλήξουμε απέναντι στο τέλειωμά της σε κάποιο βουναλάκι με χώμα, που κατέληγε σε μια κατά κανόνα μεγαλοπρεπή κολοτούμπα. Η ακόμα πατώντας επάνω σε ότι βρίσκαμε σανίδα, λαμαρίνα, χαρτόκουτο που τα σπρώχναμε μέχρι το τέλος της. Κι εκεί που το παιχνίδι είχε ανάψει για τα καλά άνοιξε η μαύρη βαριά σιδερένια πόρτα στον ψηλό μαντρότοιχο του αρχοντικού Καθηγητού Αλεξανδρίδη και φάνηκε φάνηκε η λεπτή φιγούρα του Πιέρ. Κρατούσε στα χέρια του δυο περίεργα παπούτσια άγνωστα σε μας, με καλογυαλισμένες μεταλλικές λάμες από κάτω. Τι νάναι άραγε αυτά. Τον βλέπουμε μια και δυο να βγάζει τα κανονικά του παπούτσια και να φοράει αυτά με τις λάμες δένοντάς τα ψηλά σφιχτά με τα κορδόνια τους. Πλησιάζει στην παγωμένη λιμνούλα σχεδόν ακροβατώντας επάνω τους. Μπροστά μας εκτυλίχτηκε ένα πρωτόφαντο θέαμα. Ο Πιέρ με τα περίεργα αυτά παπούτσια γλίστρησε στην παγωμένη λιμνούλα κι έκανε μια εκπληκτική στροφή που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό. Γλιστρούσε υπέροχα με κινήσεις που θύμιζαν χορεύτρια μπαλέτου κάνοντας απίθανα κόλπα και περιστροφές. Τρελαθήκαμε, τέτοιο θέαμα δεν είχαμε ξαναδεί. Ο καλόκαρδος Πιέρ έδωσε τα πατίνια σε όποιον τα ζητούσε. Τα πατίνια πέραν από πόδια σε πόδια σ όλη την παρέα που δοκίμασε τις ικανότητές της στο πατινάζ επί πάγου. Σπάσαμε πόδια χέρια πλάτες πέφτοντας άγαρμπα στον πάγο. Αλλά εκεί εμείς, φάγαμε όλη την μέρα μας κάνοντας πατινάζ επί πάγου για πρώτη φορά ίσως στην ιστορία της πόλης στην μπαζωμένη παραλία του Θερμαϊκού…
Γιώργος Κωτσίδης
Facebook:
https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0TJxiRr2UiU11UFSRH7fzKoYHhg58WJEFcPABd4tSDprY55YiY76jxqkAaQrUdnGkl
Η παραλία με τα μπάζα.
Το παρκάκι δίπλα στου Αλεξανδρίδη. Σύμφωνα με επισήμανση του Ιορδάνη Βλαχόπουλου η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το 1943 στην Καστέλα πίσω από το μνημείο του Γεωργίου Α΄. Στην φωτογραφία απεικονίζονται η μητέρα του με τον ίδιο ως παιδάκι. Δίπλα της η εξαδέλφη του Αύρα και ο θείος Σταύρος.
Η σημερινή εικόνα