Saloni.ca Archive

ΤΟ ΛΙΜΑΝΑΚΙ Ένα μικρό αφήγημα από τον Γιώργος Κωτσίδης, για ένα γεγονός, όπως ακριβώς το έζησε ο ίδιος.

Το λιμανάκι όπως το λέγαμε εμείς ή ο 'λιμένας' όπως τον γράφουν παλιοί χάρτες, ήταν το λιμανάκι των παιδικών μας χρόνων . Ήταν γεμάτο βάρκες ερασιτεχνών και επαγγελματιών ψαράδων και μικρών καϊκιών . Υπήρχε ένας μικρός λιμενοβραχίονας από μικρά μπλόκια μπετόν, όχι τα τεράστια που έφεραν μετά όταν άρχισε το μεγάλο μπάζωμα . Επάνω στον μικρό αυτό λιμενοβραχίονα ήταν δεμένα τα δύο πολεμικά που με τις μηχανές τους σε ρόλο ηλεκτρογεννήτριας ενίσχυαν το ηλεκτρικό δίκτυο της Ανατολικής Θεσσαλονίκης μια και το υπάρχον εργοστάσιο δεν επαρκούσε . Όταν το 1957 ανέλαβε τον ηλεκτροφωτισμό της χώρας και της Θεσσαλονίκης η ΔΕΗ , συνδέθηκε η πόλη με το εθνικό δίκτυο και έτσι το εργοστάσιο έκλεισε, κατεδαφίστηκε και τα πολεμικά ρυμουλκήθηκαν και άφησαν τον λιμενοβραχίονα άδειο. Τότε συνέβη ένα γεγονός που το θυμάμαι πολύ έντονα . Όλοι σε εκείνη την γειτονιά και λόγω πραγματικής ανάγκης, ήμασταν λίγο πολύ ερασιτέχνες ψαράδες . Υπήρχε πάρα πολύ ψάρι στον Θερμαϊκό και στο λιμανάκι πάρα πολλά κεφαλόπουλα που συνηθίζουν να ζούνε κοντά στα λιμάνια . Ο ελλιμενισμός των μεγάλων πολεμικών πλοίων που για χρόνια ήταν ακίνητα εκεί, ήταν ένα θαυμάσιο μέρος για να κάνουν φωλιές . Αναστατώθηκαν τότε με την μετακίνησή τους τόσο πολύ, ώστε έντρομα πηδούσαν έξω από το νερό κατά χιλιάδες . Εκείνη η μέρα ήταν η τυχερή μέρα όσων ερασιτεχνών ή επαγγελματιών ψαράδων έτυχε να βρίσκονται εκεί . Δεν χρειαζόταν πετονιές με δόλωμα αλλά μόνο απόχες, ακόμη και με τα χέρια μάζευαν τα κεφαλόπουλα . Σωστό πανηγύρι ... Μετά μερικά χρόνια ήρθε το μεγάλο μπάζωμα και φυσικά τέτοιες εικόνες δεν θα ξαναδούμε στην πόλη . Το μπάζωμα και το τσιμέντο νέκρωσε τα πάντα.