Οι κερκίδες στο πρώτο γήπεδο του ΠΑΟΚ
Οι κερκίδες στο πρώτο γήπεδο του ΠΑΟΚ στο συντριβάνι, όπως τις θυμάται ο Γιώργος Κωτσίδης
“Το γήπεδο το θυμάμαι έτσι όπως φαίνεται στην φωτογραφία με τους πανύψηλους τοίχους που το περιέβαλλαν . Κερκίδες υπήρχαν μόνο από τις δυό πλευρές κι αυτές λιγοστές . Από το συντριβάνι ξεκινούσε ένας πολύ στενός δρόμος που κατέληγε στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ που νομίζω λεγόταν Νοσοκομείων . Κάποια στιγμή τον καταργήσαν, ένα έμπειρο μάτι όμως μπορεί να τον διακρίνει, υπάρχει ακόμη σαν πεζόδρομος πλέον και διασχίζει διαγώνια τα παρτέρια του ΑΠΘ .
Αυτόν τον δρόμο τον θυμάμαι γεμάτο κόσμο να περπατά πηγαίνοντας στο ΑΧΕΠΑ να μάθει τα νεώτερα για τον Λαμπράκη που ψυχορραγούσε . Κολλητά στον ασφαλτοστρωμένο αυτό στενό δρόμο χωρις καν πεζοδρόμιο, ήταν ο πανύψηλος τοίχος του γηπέδου . Εκεί υπήρχε μιά κερκίδα, που κερκίδα δεν ήταν . Είχαν κτίσει τοίχους με τούβλα ανά 3-4 μέτρα κάθετα στο γήπεδο κι εκεί επάνω καλούπωσαν οπλισμένο σκυρόδεμα διαστάσεων περίπου 60 Χ 10 εκατοστών σε όλο το μήκος και καθόταν επάνω τους κι ένα από κάτω παρόμοιο που πατούσαν κι ήταν και κάθισμα για τους από κάτω . Το σκυρόδεμα κακοφτιαγμένο και σε πολλά του σημεία γυμνό φαίνονταν τα σκουριασμένα σίδερα του οπλισμού του . Από κάτω από αυτές τις επικίνδυνες ανασφαλείς κερκίδες το χάος . Άνετα μπορούσες να χωθείς από κάτω και να πέσεις κι ό,τι ήθελε προκύψει .
Ο τοίχος από την πλευρά του δρόμου που υπήρχαν αυτές οι επικίνδυνες κερκίδες ήταν περίπου 4-5 μέτρα ύψους κι ήταν κακοφτιαγμένος και θεόστραβος μάλλον νύχτα τον φτιάξανε . Από την πλευρά αυτή υπήρχε είσοδος με διπλή σιδερένια πόρτα καλυμμένη από μαύρη λαμαρίνα. Από εκεί έμπαιναν όσοι είχαν εισιτήριο γι αυτήν την κερκίδα . Η κύρια είσοδος ήταν στην γωνία του κόρνερ στο Συντριβάνι . Όσοι άτυχοι δεν κατάφερναν να μπούν κανονικά είχαν τον δικό τους τρόπο να το κάνουν . Ήταν κυρίως ένστολοι στρατιώτες από την επαρχία, ένας από αυτούς κατάφερνε να ανέβει στον τοίχο με την βοήθεια των άλλων στρατιωτών ανεβαίνοντας πλάτη πλάτη κι αφού τον βοηθούσαν τραβώντας τον από πάνω κι οι θεατές που υπήρχαν στο γήπεδο . Αν ανέβαινε ένας, ανέβαιναν κι οι υπόλοιποι φαντάροι . Έδεναν τις ζώνες τους πόρπη πόρπη , όσοι τις θυμούνται ξέρουν ότι το δέσιμό τους ήταν ισχυρότατο , κι ένας ένας χρησιμοποιώντας τις δεμένες ζώνες για σχοινί αναρρίχησης ανέβαιναν όλοι . Ήταν τόσο μεγάλη η λαχτάρα τους να να δουν τα ινδάλματα της εποχής τον Κουιρουκίδη , τον Λέανδρο κι άλλους και ρίσκαραν τα πάντα. Οι φύλακες του γηπέδου κάνανε τα στραβά μάτια – Ασ' τους φαντάροι είναι, έλεγαν ...
Οι υπόλοιποι όμως, κυρίως εμείς τα πιτσιρίκια που τους παρακολουθούσαμε από κάτω, τους παρακαλούσαμε κλαψουρίζοντας και μας ανέβαζαν κι εμάς με τον ίδιο τρόπο . Εγώ Παοκτσής δεν ήμουν αλλά μ' έπαιρνε ο πρώτος ξάδελφός μου ο Γιώργος μαζί του και μ' ανέβαζε έτσι κι εμένα έτσι από τον τοίχο . Πάντα προσπαθούσε να με κάνει Παοκτσή με κάτι τέτοια , αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερε . Στην ετοιμόρροπη αυτή κερκίδα ανέβαινα κι εγώ χωρίς να φοβάμαι. Νομίζω κάποτε κατέρρευσε από τον πολύ κόσμο σε κάποιο ντέρμπι και δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε ....”
Το δρομάκι στο πλάι του γηπέδου του ΠΑΟΚ που εδώ φαίνεται να περνά δίπλα από την Αγία Φωτεινή, τα νεκροταφεία και μέςα από χωράφια ...