Ζήτημα με τη “Διαγώνιο”
Ένα σχετικό ζήτημα με τη “Διαγώνιο” σε επιμέλεια του Νίκανδρου Καστανίδη. Σήμερα ο κόσμος της Θεσσαλονίκης ονομάζει Διαγώνιο τη διασταύρωση της Τσιμισκή με την Παύλου Μελά ή καλύτερα την περιοχή γύρω απ’ αυτή τη διασταύρωση. Αυτό όμως έρχεται σ’ αντίθεση με τη μαθηματική έννοια της διαγωνίου, που είναι το ευθύγραμμο τμήμα που συνδέει δύο μη διαδοχικές κορυφές ενός πολυγώνου. Δηλ. η διαγώνιος είναι ευθύγραμμο τμήμα, άντε ένας ευθύς δρόμος, όχι μια πολεοδομική περιοχή. Κι αυτό είναι πλήρως συμβατό με τη λεωφόρο Diagonal στη Βαρκελώνη. Η αντίφαση αυτή της Θεσσαλονίκης είναι ο λόγος που ο κος Χεκίμογλου αναφέρεται στη “λεγόμενη” Διαγώνιο (βλ. “Ιστορία της Επιχειρηματικότητας στη Θεσσαλονίκη”, τόμος 3ος, των Ε. Ρούπα,& Ε. Χεκίμογλου, Θεσσαλονίκη, 2004, σελ. 228). Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, το θέμα αυτό εξελίχθηκε ως εξής: Όταν έγινε η Παύλου Μελά και πριν δοθεί το όνομα σ’ αυτό το δρόμο, αναφέρονταν ως “Διαγώνιος του Λευκού Πύργου”. [Αξίζει να σημειωθεί ότι τότε είχε γίνει και μια ακόμη Διαγώνιος στη Θεσσαλονίκη, η Διαγώνιος του Βαρδαρίου, δηλ. η σημερινή Δωδεκανήσου.] Τότε, το 1927, το τραμ εγκατέλειψε την πορεία του στην παραλία κι ακολούθησε τη νέα πορεία από τη “Διαγώνιο του Λευκού Πύργου” στην Τσιμισκή. Και μόλις έστριβε την Τσιμισκή, έκανε στάση, που ονομάστηκε Διαγώνιος. Έτσι όταν η “Διαγώνιος του Λευκού Πύργου” πήρε το σημερινό της όνομα: Παύλου Μελά, η στάση του τραμ δεν άλλαξε και έμεινε μέχρι σήμερα στάση, των αστικών λεωφορείων, “Διαγώνιος”. Έτσι στην καθημερινότητα του κόσμου της Θεσσαλονίκης ονομάστηκε Διαγώνιος, η περιοχή της στάσης “Διαγώνιος”. Αυτό είναι συνηθισμένο κι σ’ άλλες περιοχές της Θεσσαλονίκης, π.χ. η περιοχή Σχολή Τυφλών ή η περιοχή Κυβέλεια.