Συκιές, οδός Οδ. Φωκά
25η ΜΑΡΤΙΟΥ … Συκιές, οδός Οδ. Φωκά.
Θυμάμαι πόσο διαφορετικά σκεφτόμασταν παιδιά για την Εθνικά Γιορτή .
Οι δάσκαλοι μας προετοίμαζαν μέρες πριν με τις διηγήσεις τους για την επανάσταση που ετοίμαζε ο λαός μας ,εκτός από την Πελοπόννησο και την Στερεά και για την επανάσταση στην Χαλκιδική και στη Βόρειο Ελλάδα που καταπνίγηκαν στο αίμα .
Για τον Ρήγα Φεραίο με τον Θούριο του και την χάρτα του που κι αυτόν το έπνιξαν στα νερά του Δούναβη και θυμάμαι με τι δέος αντίκρυσα ένα γνήσιο αντίγραφό της χάρτας στην Παναγία της Τήνου . Επίσης για τον ιερό λόχο του Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία και την θυσία τους . Εδώ ένοιωθα κι εγώ μια υπερηφάνεια μια και η γιαγιά μου από το Μελένικο είχε ρίζες στην Μολδοβλαχία κι έλεγε με καμάρι , εγώ είμαι Βλάχα .
‘Όλα αυτά τα άκουγα μικρός βλέποντας τους τοίχους του 12ου Δημοτικού στολισμένους με τις φωτογραφίες των Ηρώων του 21 και τις γαλανόλευκες γιρλάντες την ημέρα της μεγάλης Εθνικής γιορτής με τις απαγγελίες ποιημάτων και τα θεατρικά .
Κι όταν ήρθε η ώρα το σχολείο να με τιμήσει δίνοντας μου την γαλανόλευκη σημαία του σχολείου να την κρατήσω στην μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου ήμουν πανέτοιμος να την δεχθώ με υπερηφάνεια και δέος . Θυμάμαι σαν να ήταν χτες .
Συνηθιζόταν τότε ο σημαιοφόρος να παίρνει την σημαία στο σπίτι του . Με τι χαρά κρέμασα την μαύρη γυαλιστερή ζώνη στον λαιμό μου και κάρφωσα στην μέση μου το κοντάρι της .
Το κοντάρι ήταν τυλιγμένο με σκούρο μπλε βελούδο τόσο μαλακό και που την αίσθησή του την έχω ακόμη στα χέρια μου .
Ψηλά στον σταυρό κρεμασμένα δυο χρυσά σιρίτια που ανέμιζαν πέρα δώθε . Περπάτησα από την Βελισαρίου στην Αγίας Τριάδος και τέλος στη Σπάρτης . Όλοι γύρω κοιτούσαν την σημαία με σεβασμό και φυσικά κι εμένα 12 χρονο πιτσιρίκι κι ένοιωθα να ψήλωσα κοντά στα 2,15 μέτρα σαν τον Τρόνζο τον μπασκετμπολίστα που τότε εμφανίστηκε στη ΧΑΝΘ και δεν χωρούσε ο ταλαίπωρος στα αστικά και περίμενε υπομονετικά να έρθει ένα από τα καινούργια λεωφορεία του ΟΑΣΘ που στην πίσω μεριά ήταν αρκετά ψηλότερα και δεν χρειαζόταν να καμπουριάζει . Έτσι κι εγώ πήγα σιγά σιγά την σημαία στο σπίτι , όλη η τσακαλοπαρέα ήρθε κοντά έπιασε , χάιδεψε την σημαία κι έφαγα αρκετέ καρπαζιές μια και δεν τολμούσα να αντιδράσω έτσι όπως την κρατούσα , αν μου έπεφτε και λερωνόταν , αλλοίμονο . Έφτασα στο σπίτι μητέρα έκλαψε δεν περίμενε τέτοια τιμή ,ούτε κι εγώ φυσικά μια και δεν υπήρχε ειδοποίηση προηγούμενη κι ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μένα . Δυστυχώς την εποχή εκείνη οι φωτογραφίες σπάνιζαν και δεν έχω καμιά φωτογραφία να αναρτήσω .
Όμως ευτυχώς ο γιός μου έγινε κι αυτός σημαιοφόρος κι όσο κι αν δεν το θέλει φαντάζομαι ,
θα αναρτήσω μια δικιά του φωτογραφία που κρατάει κι αυτός την σημαία με υπερηφάνεια την 25η Μαρτίου …
Γιώργος Κωτσίδης