Θεσσαλονίκη Πάσχα 2024. Αναμνήσεις
Ξημερώνει Μεγάλη Πέμπτη κι εμένα δεν μου κολλάει ύπνος . 4 τα χαράματα στριφογυρίζω στο κρεβάτι μια από δω μια από κει αλλά τίποτε . Ο ύπνος δεν έρχεται . Το μόνο που έρχεται είναι αναμνήσεις .
Το μικρό ραδιοφωνάκι SONY με ακουστικά που με βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις νανουρίζοντάς με όμορφες μελωδίες δεν κατάφερε τίποτε .
Και νάμαι μπροστά στον ανοιχτό υπολογιστή να ψάχνω παλιές φωτογραφίες . Δεκαετία 50 μαθητής Δημοτικού το πρώτο σκίρτημα του έρωτα της παιδικής καρδιάς για μια γειτονοπούλα μου .
Είχε πρόωρη ανάπτυξη κι όλη η παρέα την έβλεπε σαν τουλάχιστον την Μριτζίτ Μπαρτώ κι ας μη είχε τελειώσει ακόμη το Δημοτικό . Την είδα πριν χρόνια στην Χαλκιδική ταλαιπωρημένη από αρρώστια αδυνατισμένη δεν την ρώτησα τι έχει , τι νάχει άλλωστε . Είχα να την δω δεκαετίες.
Προτίμησε να πάει με το φίλο μου Νίκο που ήταν ο πιο ωραίος της γειτονιάς είχε και δικό του ποδήλατο.
Που να βρίσκεται άραγε κι αυτός . Έφυγε την δεκαετία του 60 για την Γερμανία και πέρα από μερικά γράμματα και 5-6 φωτογραφίες χάθηκε και δεν τον ξανάδα . Αν δεν ήταν ο έρωτας του για μια άλλη κοπέλα της διπλανής γειτονιάς ούτε κι αυτά θα έγραφε , μια και στην Γερμανία που πήγε το πρώτο που έκανε ήταν να αρραβωνιαστεί με μια 18χρονη κατάξανθη Γερμανιδούλα που τον είχε ερωτευτεί τρελά . Γρήγορα την χώρισε πάνω στην ανωριμότητα της εφηβείας και άλλαξε αμέσως πόλη και δουλειά για να απαλλαγεί απ αυτήν .
Στα λιγοστά γράμματά του μου γράφει τον πόνο του για τον μεγάλο έρωτά του το κορίτσι του που άφησε να το προσέχω αν και η μικρή τούγραψε ότι δεν τον θέλει . Ο Ναπ … ο αδερφός μου όπως τον αποκαλούσα συμμαθητής στο Δημοτικό έφυγε αμέσως οικογενειακώς για την Αμερική με το υπερωκεάνειο Ολύμπια που έκανε τότε την διαδρομή Πειραιάς – Νέα Υόρκη .
Μια καρτ ποστάλ από την Νάπολη που στάθμευσε για να παραλάβει Ιταλούς μετανάστες με την φωτογραφία του πλοίου και τέρμα .
Χτες πέρασα από την παλιά γειτονιά ανέβηκα από την Αγίας Τριάδος , νέκρα , ψυχή δεν κυκλοφορούσε , κανένας πάγκος με λαμπάδες , κανένα κοριτσόπουλο στην βόλτα του νυφοπάζαρου την Μεγάλης Εβδομάδας ,καμιά παρέα αγοριών να τις έχει πάρει το κατόπι και να τις λένε ερωτόλογα . Ταιριάζουν άλλωστε με την Άνοιξη και με τα νιάτα .
Θυμήθηκα τον μεγάλο Χατζηδάκη που έφυγε κι αυτός μαζί με τόσους άλλους , που προλογίζοντας την υπέροχη γειτονιά των ονείρων που τόσο με είχε συγκινήσει τότε και τώρα με την αφήγησή του στην Οδό Ονείρων
Γεια σας. – Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την Οδό Ονείρων. Δεν ξεχωρίζει. Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας. Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε. Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα κι απέραντα ευγενικός. Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολλή σιωπή. Κι όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό, μα κι αβάσταχτο ουρανό. Εδώ, σ’ αυτό το δρόμο, γεννιούνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών, ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους θα ενωθεί με τ’ ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί. Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος... Kι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…
Στην αφήγηση του έβλεπα την δική μου γειτονιά στην Θεσσαλονίκη την Σπάρτης την Αγίας Τριάδος , την Βασιλέως. Γεωργίου και Όλγας τότε που κάθε κήπος είχε την δική μυρωδιά , κάθε κήπος είχε μια φωλιά για τα πουλιά κάθε δρόμος είχε μια καρδιά για τα παιδιά και που ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή … Όμορφες αναμνήσεις … Έτρεξα να φύγω γρήγορα πριν με πιάσουν τα σορόπια .
Σταματάω και την αφήγηση γιατί αργότερα αν συνεχίσω η αφήγηση θα κρύβει πολύ πόνο μια και θα θυμόμουν πόσα παιδιά αγόρια και κορίτσια έφυγαν για πάντα από αυτόν τον μάταιο κόσμο , πόσες πανέμορφες κουκλίτσες που έκαναν τις νεανικές καρδιές μας να λειώνουν για χατίρι τους έφυγαν κι αυτές η δεν είναι πλέον αυτό που θυμάμαι .
Τίποτε δεν έμεινε πλέον όρθιο ίσως μόνο τα δυο κτίρια των σχολείων που πηγαίναμε του Ά Γυμνασίου και του 12 ου Δημοτικού στην Βελισσαρίου .
Σήμερα ανεβάζω μια παλιά φωτογραφία βγαλμένη το ηλιόλουστο Πάσχα του 61 στην παραλία κάτω στα μπλόκια με την παρέα …
Γιώργος Κωτσίδης
Ονόματα που αναγνωρίζονται από Γιώργο και Δημήτρη Κωτσίδη: Απο πάνω αριστερά Παπαθεοδώρου που έμενε δίπλα στο Γαλακτοζαχαροπλαστείο του κυρ Αδάμ με τις φανταστικές τουλούμπες, δεύτερος Παυλικίανης- Γιάγκος- Σπανουδάκης- κάτω Τζιτζίρογλου, Γ. Κωτσίδης και δεξιά του ο Θεόφιλος που έμενε απέναντι απο τον Απόλλωνα . 'Εμεινε μόνο ο όρθιος δεξιά με τα γιαλια ...