Μια περιπέτεια στο γιαπί του Κρατικού Θεάτρου Βορ. Ελλάδος

Από τον Γιώργο Κωτσίδη, με αφορμή μια φωτογραφία που ανέβασε η Αικατερίνη Θ. Κουμλίδου)

Βλέποντας την φωτογραφία του Κρατικού Θεάτρου που ανέβασε η Κατερίνα, θυμήθηκα ένα κειμενάκι που έγραψα παλιότερα για μια μίνι περιπέτεια που έζησα πολλά πολλά χρόνια πριν ... Ήμασταν παιδιά , μας έτρωγε η περιέργεια , τι στο καλό υπήρχε εκεί μέσα στο θέατρο που ετοίμαζαν και για χρόνια ήταν γιαπί … …. Μπροστά στο κτίριο είχε μερικά παλιά κτίσματα με στέγες από κεραμίδια που χρησιμοποιούσαν σαν βοηθητικά της κατασκευής που κράτησε αρκετά χρόνια και εμπόδιζαν την πρόσβαση στο εργοτάξιο . Κολλητά επάνω τους κάρφωσαν και την περίφραξη που κύκλωσε το τεράστιο κτίριο . Τα κτίσματα αυτά κατεδαφίστηκαν μαζί μ´ αυτήν μετά την αποπεράτωση του θεάτρου . Στην θέση τους δημιουργήθηκε η μικρή πλατεία , πεζοδρόμιο , μπροστά στο ΚΘΒΕ και ανέπνευσε ο χώρος και ανακουφίστηκαν οι περίοικοι ,μια και από την καθυστερημένη χρηματοδότηση του έργου άρχισαν να ενοχλούνται και να γκρινιάζουν όλοι οι Θεσσαλονικείς και με το δίκιο τους , συγκρίνοντάς το με τα έργα της πρωτευούσης που κατασκεύαζαν και ανακατασκεύαζαν τότε τις κεντρικές πλατείες κάθε τρις και λίγο για ψύλου πήδημα . Τα λιγοστά χρήματα που φαίνεται έστελναν για το έργο , δεν επαρκούσαν και κάποια στιγμή κατάργησαν ακόμη και την φύλαξη του σχεδόν εγκαταλελειμμένου εργοταξίου που για πολλά χρόνια έμεινε ´´ καρά γιαπί ´´ , δηλαδή στην φάση του τελειώματος των εργασιών του μπετόν , σε αναμονή του χτισίματος της τοιχοποιίας με τούβλα . Έτσι ευκαιρίας δοθείσης αφού ανοίχτηκαν αρκετές τρύπες στην περίφραξη το ´´καρά γιαπί ´´ παρεδόθη προς χρήσιν σε διάφορους περίεργους τύπους την νύχτα και στην διάθεση για περιπέτεια και ανακαλύψεις αγνώστων χώρων , της πιτσιρικαρίας που σύχναζε εκεί δίπλα στο ´´ παιδικό ´´ της ΧΑΝΘ . Οι περίοικοι άρχισαν να ανησυχούν και ήταν πραγματικό πρόβλημα για την πόλη . Οι υποσχέσεις που δίνονταν κάθε Σεπτέμβρη στην έκθεση κατά την διάρκεια των εγκαινίων από τον εκάστοτε πρωθυπουργό γρήγορα ξεχνιόταν και το κακό διαιωνίζονταν . Τότε η διαολεμένη περιέργεια η δική μου και της τσακαλοπαρέας της γειτονιάς , μας έκανε να αγνοήσουμε απαγορεύσεις και κανόνες . Τρύπωσα λοιπόν κι εγώ μια μέρα από ένα άνοιγμα του φράκτη παρέα με εμπειρότερους εμού που τόχαν ξανακάνει , να δούμε επί τέλους το περίφημο θέατρο που κατάντησε της ´´ Θεσσαλονίκης το γιοφύρι ´´ . Μέσα επικρατούσε εγκατάλειψη . Εργαλεία υλικά παρατημένα και λεηλατημένα . Ο δικός μας στόχος ήταν βέβαια άλλος , θέλαμε να μπούμε μέσα στο εσωτερικό του κτιρίου να δούμε τους περίφημους εξώστες που ήταν ακόμη στα μπετά . Μέσα επειδή το κτίριο δεν ήταν προορισμένο για κατοικία άλλα για θέατρο , τα ανοίγματα ήταν περιορισμένα και ιδιαίτερα στην κεντρική αίθουσα επικρατούσε σκοτάδι μέρα μεσημέρι . Βρήκαμε εύκολα το κλιμακοστάσιο και μεγάλη προσοχή , γιατί παντού είχε παγίδες και κάποια στιγμή οι τρύπες των ασανσέρ βρέθηκαν απροειδοποίητα μπροστά μας . Ανεβήκαμε στον Α ´ εξώστη πλησιάσαμε στην άκρη του όπου φυσικά δεν υπήρχε περίφραξη , ψιλοτρομάξαμε αλλά το θέαμα ήταν εκπληκτικό , μέσα στο μισοσκόταδο πρόβαλε όλο το τεράστιο θέατρο εντυπωσιακό . – Σκέψου πως θα φαίνεται από ψηλά από τον Γ ´ εξώστη είπαμε όλοι με ένα στόμα και τρέξαμε σαν αφηνιασμένοι στην σκάλα , προσέχοντας αυτή τη φορά την τρύπα του ασανσέρ που έχασκε αφύλακτη . Παρακάμψαμε τον Β ´ και γραμμή για τον Γ ´ . Εκεί το σκοτάδι ήταν πυκνότερο και μπήκαμε σιγά σιγά γιατί δεν καλοβλέπαμε προσέχοντας στο πάτωμα μη πατήσουμε κανένα σκουριασμένο καρφί . Σέρνοντας από φόβο μη τυχόν και γλιστρήσουμε και βρεθούμε στο κενό φτάσαμε σχεδόν στην άκρη . Ακόμη νοιώθω την ανατριχίλα , το άδειασμα από αίμα στις γάμπες μου όταν πλησίασα στην άκρη του πατώματος από μπετόν του Γ ´ εξώστη . Εκεί σταθήκαμε χωρίς καμιά προφύλαξη , εμπρός ο τοίχος που υπάρχει σήμερα ακόμη δεν είχε κτιστεί και στο γλιστερό από τριμμένο μπετόν δάπεδο έπρεπε να σταθούμε σχεδόν ξαπλωμένοι . Βέβαια η θέα ήταν εκπληκτική δεν είχαμε ξαναδεί τέτοιο πράγμα . Η τεράστια σκηνή του θεάτρου χανόταν στο σκοτεινό βάθος , η πλατεία απλωνόταν τεράστια κι αυτή , κάτω κατακόρυφα σχεδόν εξείχαν οι δύο εξώστες κι εμείς ξαπλωμένοι σκύψαμε να τους δούμε καλύτερα μια και στεκόμασταν στην άκρη κι ο κίνδυνος ήταν άμεσος . Τρέμοντας από φόβο μη γλιστρήσουμε , αφού θαυμάσαμε για αρκετή ώρα το πρωτόφαντο για μας θέαμα , γυρίσαμε πίσω με τον ίδιο τρόπο δηλαδή σέρνοντας σιγά σιγά και πάλι . Είδαμε επί τέλους αυτό για το οποίο αγνοήσαμε όλους τους κανόνες και κανονισμούς κυρίως της ασφάλειας . Ικανοποιήσαμε την διαολεμένη περιέργεια της ηλικίας μας , μια κι ο κίνδυνος να συμβεί κάποιο δυστύχημα ήταν άμεσος . Η επιστροφή μας ήταν εύκολη , ξέραμε πλέον τα μονοπάτια . Μετά από εμάς τους πρωτοπόρους της γειτονιάς , ακολούθησαν κι άλλοι παρασυρμένοι από τις διηγήσεις μας ευτυχώς χωρίς ατύχημα ...