Ενα ποίημα για την γυναίκα της Θεσσαλονίκης 25-2-1909
25 Φεβρουαρίου 1909 με το παλιό ημερολόγιο, 10 Μαρτίου με το σημερινό, η Journal de Salonique δημοσιεύει ένα ποίημα για την γυναίκα της Θεσσαλονίκης. Το αναδημοσιεύουμε. Και το μεταφράζουμε.
Σονέτο για μια πολύ τρυφερή Σαλονικιά
Τα μάτια σου μοιράζουν τρικυμία που μεθά τα μάτια σου, ρόγες από μαύρα σταφύλια που έπεσαν στο γάλα τα αγαπημένα μάτια που ανθίζουν, δυο ακτίνες χαδιού θα έκαναν κι ένα μαδέρι από στέγη να γεννήσει ποίημα.
Όταν τα μαλλιά σου, υγρός χρυσός, ένα πλαίσιο χαράς, απλώνονται σα φωτοστέφανο, αχ! ποιος αν χρειαζόταν δεν θα ξεπουλούσε ό,τι έχει ιερό και όσιο για να σ αγκαλιάσει Μάγισσα!...ξέρεις να τρελαίνεις.
Εσύ είσαι το καμπαναριό μου, ο φάρος μου στην ακρογιαλιά Μακάρι να με δεχθεί το καμπαναριό μου! και η σύντομη ζωή μου γρήγορα να λιώσει στις φλόγες σου τις εκτυφλωτικές... Αλλά αν οι μέρες μου εμένα του θνητού είναι ένα τίποτα για σένα θα επιστρέψω στο μπαρ. Εκεί, το αψέντι και τα κορίτσια ξέρουν πώς να φάνε αυτήν την καρδιά που χάθηκε στην τρομερή την παγωνιά.