Αθανάσιος Σωσσίδης

Αθανάσιος Σωσσίδης, μεγαλοεπιχειρηματίας και βιομήχανος που διετέλεσε κοινοτικός αντιπρόσωπος και έφορος των Ελληνικών Σχολείων της Θεσσαλονίκης, τη δεκαετία 1900-1910 Ο πατέρας του, Θεόδωρος, ήταν χρυσοχόος στο Νυμφαίο της Φλώρινας, όπου ήταν και οι οικογενειακή του ρίζα. Από το επάγγελμα που έκανε απέκτησε περιουσία κι έτσι έδωσε μια καλή οικονομική ώθηση στους έξι γιούς του, τον Γεώργιο, τον Ιωάννη, τον Νικόλαος, τον Αθανάσιο, τον Δημήτριο και τον Κωνσταντίνο. Η οικογένεια εγκαταστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη ( γύρω στο 1840) κι ασχολήθηκε με το εμπόριο και την επεξεργασία εκλεκτών καπνών. Την περίοδο του Κριμαϊκού πολέμου (1853-1856) ανέλαβε την προμήθεια του Οθωμανικού στρατού και στη συνέχεια έγινε προμηθευτής της Σουλτανικής Αυλής. Τα οικονομικά οφέλη ήταν πολύ μεγάλα και έτσι επεκτάθηκαν οι επιχειρήσεις της με τη δημιουργία νέων καπνεργοστασίων και με την ενεργοποίηση της σε οικοδομικές δραστηριότητες. Το 1883, τα καπνεργοστάσια Σωσσίδη εξαγοράστηκαν, λόγω της επιβολής του Οθωμανικού μονοπωλίου καπνού, από την Οθωμανική Εταιρεία Καπνών, με το ποσό των 62.000 χρυσών λιρών. Έτσι άνοιξαν αρχικά καπνεργοστάσιο στην Αίγυπτο και στη συνέχεια στο Βέλγιο, στη Γερμανία (Αμβούργο) και στη Νορβηγία ( Όσλο). Παράλληλα άνοιξαν καπναποθήκες στην Καβάλα και τη Θεσσαλονίκη. Η επιτυχία των εργοστασίων τους ήταν μεγάλη γιατί κατάφεραν να κερδίσουν την ευρεία κατανάλωση των τσιγάρων “Sossidi Fredes”, μέχρι το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Αθανάσιος Σωσσίδης γεννήθηκε, κατά πάσα πιθανότητα, γύρω στο 1847 και με την ενηλικίωσή του εγκαταστάθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου συνέχισε τις οικοδομικές δραστηριότητες της οικογένειας. Ήταν η εποχή της μεγάλης ανοικοδόμησης στην ανατολική επέκταση της πόλης. Παράλληλα ασχολήθηκε με την αγοροπωλησία μεγάλων εκτάσεων και οικοπέδων, τόσο στην αναπτυσσόμενη περιοχή των Εξοχών όσο και σ’ άλλα μέρη, εντός κι εκτός Θεσσαλονίκης. Απέκτησε δικό του χάνι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης (γωνία Βενιζέλου με Εγνατία), το οποίο αργότερα μετατράπηκε σε ξενοδοχείο (ξενοδοχείο Σωσσίδη), ένα από τα καλύτερα την περίοδο του μεσοπολέμου. Επίσης ίδρυσε ιδιωτική τράπεζα και το 1902 δημιούργησε μαζί με τον Φάικ Εφέντη και τον Ιωάννη Κούλη τη νηματουργία “Βέρμιον”, στη Βέροια. Το 1897 αγόρασε από τον αδελφό του Κωνσταντίνο μια έπαυλη μ’ ένα μεγάλο οικόπεδο στην γωνία Βασ. Γεωργίου και Αμιλίου Ριάδη. Στο υπόλοιπο οικόπεδο έκτισε μια σειρά από σπίτια, που έφθαναν μέχρι τη θάλασσα και τα πούλησε. Πέθανε το 1922. Αξίζει να σημειωθεί ότι η κόρη του Μερόπη παντρεύτηκε τον Γεώργιο Βόγα, γιό του βιομηχάνου της Θεσσαλονίκης Λάζαρο Βόγα. Η παρουσίαση από τον Νίκανδρο Καστανίδη με δυο επισημάνσεις ( δύο τελευταίες φωτογραφίες) από τον Δαυίδ Μπράβο. Απο το βιβλίο “Η Θεσσαλονίκη εκτός των τειχών”του Β. Κολώνα Αρχείο Γ. Μέγα Από το βιβλίο “Συμβολή στην έρευνα για την οικονομική και κοινωνική εξέλιξη της Θεσσαλονίκης: Οικονομική δομή και κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας, 1912-1940”, του Αλ. Δάγκα, (Θεσ/νίκη, 1998) Από το βιβλίο “Η Θεσσαλονίκη εκτός των τειχών” του Β. Κολώνα

Αναρτήθηκε από τον Σ. Αλευρόπουλου, ΠΦΘ, 11-1-2016 Αρχείο Γ. Μέγα Μια ακόμη φωτογραφία με τον Αθ. Σωσσίδη (από το αρχείο του Μουσείου του Μακεδονικού Αγώνα) Η έπαυλη Σωσσίδη είναι το 80. Το σπίτι με την σοφίτα είναι το 82, διαφορετική ιδιοκτησία. Βέβαια αρχικά του ανήκε πιθανόν και το οικόπεδο 82.