Δελτίον εκθέτου 27ης ΔΕΘ

του Γιώργου Κωτσίδη

Ο Γιώργος Κωτσίδης το έψαχνε μέρες, το βρήκε, μας το παρουσιάζει, θυμάται και αναρωτιέται: ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΚΘΕΤΟΥ 27ης ΔΕΘ

“Το βρήκα μόλις σήμερα Κυριακή πρωί την τελευταία μέρα της 83ης Έκθεσης. Πρόκειται για το ¨ ΔΕΛΤΙΟΝ ΕΚΘΕΤΟΥ ¨ με την φωτογραφία μου που το 1962 χρησιμοποιούσα για την είσοδό μου στην 27η ΔΕΘ , μια και εργαζόμουν 2 – 23 /9/1962 στο περίπτερο της εταιρείας BARCO AE. Βέβαια εκθέτης ήταν η BARCO AE αλλά φαίνεται έτσι εμφάνιζαν τους εργαζόμενους τους οι εκθέτες. Εγώ όπως όλοι οι νέοι της εποχής μου στις τελευταίες τάξεις του τότε Γυμνασίου , σημερινού λυκείου , ή και στα πρώτα χρόνια μετά , μέχρι να καταλήξουν σε κάποια ποιο μόνιμη δουλειά εργαζόταν στην έκθεση. Ήταν δε πολύ μεγάλη χαρά και τιμή να έχεις αυτό το προνόμιο. Ήσουν κι εσύ κάτι στο σπουδαίο σ αυτό πανηγύρι της πόλης σου . Έκανες πολλές γνωριμίες νέων φίλων αγοριών και κοριτσιών ακόμη και πιθανών μελλοντικών εργοδοτών σου. Όλοι οι νέοι της εποχής μου και ίσως και μέχρι σήμερα αυτό να συμβαίνει , έκαναν τα πρώτα τους βήματα στην αγορά εργασίας εκεί στην Έκθεση. Λίγο πριν την έναρξη της έκανα κι εγώ την σχετική αίτηση και προσλήφθηκα. Περίμενα ίσως να εργαστώ στις εισόδους με τα εισιτήρια η κάπου εκεί ώστε να βοηθούσα κι εγώ την παλιοπαρέα εξασφαλίζοντάς τους δωρεάν είσοδο , όπως έκαναν οι προηγούμενοι από μένα. Είχα βλέπεις υποχρέωση να συνεχίσω κι εγώ την παράδοση. Δυστυχώς οι θέσεις αυτές είχαν καλυφθεί και μου ζήτησαν να εργαστώ σε ιδιώτη εκθέτη. Φυσικά δεν είχα αντίρρηση , δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς. Έτσι βρέθηκα στο περίπτερο της BARCO . Ψάχνοντας γι αυτήν σήμερα βρήκα το ¨ (ΥΠΟ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗ) ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΜΕΤΑΞΟΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ BARCO Α.Ε. ¨ Ίσως να είναι η ίδια εταιρία … Τότε κατασκεύαζε με υπέροχα σχέδια πολύχρωμα υφάσματα για ρούχα κυρίως γυναικεία , που σαν τόπια ήταν όμορφα απλωμένα στο περίπτερο. Μου έκαναν μια ενημέρωση για το τι ακριβώς έπρεπε να κάνω και αφού οργάνωσαν το περίπτερο , έφυγαν. Έμεινα μόνος για λίγες μέρες , μεγαλείο, ένοιωθα τουλάχιστον σαν διευθυντής του εργοστασίου . Δυστυχώς κράτησε πολύ λίγο , μέχρι ένα πρωινό που φάνηκε μια πανέμορφη δίμετρη μελαχρινή κοπέλα . – Ήρθα να εργαστώ εδώ μου λέει , είμαι μανεκέν , θα προβάρω τα έτοιμα φορέματα.

Φάνηκαν αργότερα και μερικοί υπάλληλοι της εταιρίας με έτοιμα ραμμένα φορέματα που θα φορούσε η κοπέλα κάνοντας εκεί μια μίνι πασαρέλα. Ενθουσιάστηκα , βοηθούσα κι εγώ την κοπέλα σε ότι μου ζητούσε , στο κουβάλημα των φουστανιών , στο ντύσιμο της , στην παρουσίασή της. Έριχνα και καμιά κλεφτή ματιά στα αποδυτήρια όταν προετοιμαζόταν. Τέτοια δουλειά δεν την φανταζόμουν . Ξέχασα και την ιδανική μέχρι τότε για μένα στις εισόδους της Έκθεσης και έπεσα με τα μούτρα στην νέα μου δουλειά. Το πήρε χαμπάρι και η παρέα και δεν ξεκολλούσε από το περίπτερο , με κρυφοκοίταζε από μακριά σκασμένη από ζήλια. – Τυχερέ μου φώναζαν … Και ήμουν πράγματι τυχερός , να έχεις δίπλα σου αυτόν τον άγγελο τι καλύτερο. Οι μέρες πέρασαν γίναμε καλοί φίλοι με την κοπέλα , που δυστυχώς δεν θυμάμαι ούτε τα όνομά της και την έχασα με την λήξη της ΔΕΘ χωρίς να συμβεί τίποτε ρομαντικόν , έμεινε μόνο η ανάμνησή της. Πως τα φέρνει όμως η τύχη. Σχεδόν πέντε χρόνια μετά στην Μυτιλήνη μόνος εγώ νεοδιορισμένος μετά διαγωνισμό υπάλληλος , εναγωνίως έψαχνα να προσαρμοστώ στην νέα μου πόλη. Ήταν η πρώτη φορά που ζούσα μακριά από την Θεσσαλονίκη κι η Μυτιλήνη τότε ήταν διήμερα ταξίδι με τραίνο και πλοίο. Σαν να βρισκόμουν μετανάστης στο εξωτερικό . Αεροπλάνα υπήρχαν τα Ντακότα των 24 θέσεων της Ολυμπιακής , αλλά οι τιμές απλησίαστες κι αυτό μέσω Αθηνών , απελπισία. Κι εκεί στις μαύρες μου ένα βραδάκι στην ¨βόλτα ¨ στον παραλιακό δρόμο του λιμανιού , όπου γινόταν το κλασικό της επαρχίας νυφοπάζαρο , την είδα. Ήταν εκείνο το δίμετρο πανέμορφο μελαχρινό κορίτσι της Έκθεσης. Την γνώρισα αμέσως , την φώναξα με τόνομά της , γύρισε. – Τι γυρεύεις μανεκέν εσύ , εδώ στην επαρχία ?

Δεν μπορούσα να φανταστώ μεγαλύτερη τύχη . Δεν πρόλαβα να καλά καλά να φτάσω και η τύχη μούφεξε . Ήταν μια πανέμορφη , υπέροχη κοπέλα , κάναμε καλή παρέα , περάσαμε αξέχαστες μέρες , έσκασαν οι συνάδελφοί μου της δουλειάς να με βλέπουν να κυκλοφορώ μαζί της . Όλα αυτά έγιναν χωρίς να διανοηθώ όμως να την ακουμπήσω , μια και το πρώτο Σαββατοκύριακο έφτασε με την Ολυμπιακή ένα δίμετρο παλικάρι που μου το σύστησε .. -Το αγόρι μου … Που να βρίσκεται άραγε εκείνο το όμορφο κορίτσι τόσα χρόνια μετά εκείνη την γνωριμία μας στην 27η ΔΕΘ του 1962 …”