Η αμήχανη Εγνατία.
Κατά την Κατοχή, λίγα χρόνια πριν και λίγα χρόνια μετά.
Από τον Σπύρο Αλευρόπουλο.
Πέρα από τα κενά που άφησε η πυρκαγιά, δημιουργήθηκαν καινούρια με την διάνοιξη της Εγνατίας. Όταν μάλιστα άρχισαν τα μέγαρα από την κάτω πλευρά να πυκνώνουν στο καμένο κομμάτι, η περιοχή της Καμάρας φάνταζε μια ακόμη μεγάλη αλάνα.
Στο ύψος της Καμάρας, παρακολουθούμε αυτή την μεταμόρφωση του Φαρδιού δρόμου που τελικά ήταν πολύ στενός για τις επθυμίες αυτής της πόλης.
Φαντάζει να πηγαίνουν ανάποδα.
Εκεί που σήμερα είναι δρόμος τότε πεζοί, γιατί στα πεζοδρόμια οι ράγες του τραμ. Και το τραμ πήγαινε κολλητά με τα σπίτια.
Κατοχή, όπως και οι επόμενες.
Το μοναδικό κτίσμα δεξιά ξεπροβάλλει στην γωνία με Αγαπηνού.
Λίγα δέντρα για να πλαισιώνουν το μικρό παρκάκι νότια της Καμάρας.
Και λίγη πρασινάδα στα χώματα της Εγνατίας
Πηγαίνοντας προς τα πίσω, πριν την Κατοχή, είχαν αρχίσει τα έργα για την διάνοιξη με τις κατεδαφίσεις.
Αρχές δεκαετίας 1930. Ο δρόμος των παλιών καρτ ποστάλ.
Του Λυκίδη του μεσοπολέμου και του Zepdji των αρχών του αιώνα.
1926. Τα σπίτια που βλέπουμε αριστερά τα βρίσκουμε ίδια, με λίγες αλλαγές χρήσης, και στην Κατοχή.
Όπως και αυτή, λήψη του Βαφιαδάκη, χρονολογημένη στα 1926
Αρχές του αιώνα ο δρόμος για τα δεδομένα της εποχής, φάνταζε φαρδύς
Μεταπολεμική περίοδς.
Αρχές δεκαετίας 50 ακόμη οι ράγες οδηγούν κάτω από την Καμάρα.
10-5-1952.
Οι εργασίες για να μετακομίσει το τραμ νοτιότερα από την παλιά πορεία του.
Από ανάρτηση Νίκανδρου Καστανίδη
[στο βιβλίο: η “χαμένη” Εγνατία της Θεσσαλονίκης, των Γ. Αναστασιάδη και Ε. Χεκίμογλου, University Studio Press, 2001, σελ. 155]
Μετά το 1952 και για 5 χρόνια μόνο, το τραμ από την Εγνατία.
Πλησιάζοντας στα 1960 ο δρόμος έχει πάρει την σημερινή του μορφή, παρακάμπτοντας την Καμάρα.
Ο φαρδύς δρόμος ξεχάστηκε σαν όνομα, αλλά απέκτησε τις διαστάσεις που φιλοδοξούσε.
Με την αρχή των 60'ς όλα (σχεδόν) μοιάζουν καινούρια.