Εθνικής Αμύνης. Από την Μοσχοπούλου μέχρι το Συντριβάνι
Ανεβαίνοντας την Εθνικής Αμύνης.
Η ανατολική πλευρά, μέρος δεύτερο. Από την Μοσχοπούλου μέχρι το Συντριβάνι .
Από τον Σπύρο Αλευρόπουλο
Από την Μοσχοπούλου, το σπίτι του Κότσιανου (5), που ήταν στη μέση της σημερινής Τσιμισκή, μέχρι το συντριβάνι. Μια πανοραμική θέα με τα κτήρια που εξετάζουμε. Με τα κίτρινα γράμματα οι κάτοχοί τους όπως τους αναφέρει με τη σειρά ο Τομανάς.
Του Κότσιανου το σπίτι, επί Κατοχής δεν υπάρχει
Είμαστε πάνω στη σημερινή Τσιμισκή. Το επόμενο σπίτι του Ευμορφόπουλου ( ; ) το νούμερο 6 ήταν από τα παλιότερα της ανατολικής πλευράς όπως είδαμε, στην χθεσινή ανάρτηση, αλλά και απ αυτά που άντεξαν περισσότερο, όπως θα δούμε.
Εδώ πάλι το σπίτι με το ν. 6 και το διπλανό του, ακόμη αντέχουν. Από το βίντεο του Νίκανδρου Καστανίδη, χρονολογημένη γύρω στα 1958. Μαμά και κόρη μόλις έχουν διασχίσει την Τσιμισκή.
Μέχρι την Μανουσογιαννάκη. Το 11 είναι το σπίτι του Αγγελάκη, Δημαρχείο, σχολείο κλπ. Θυμίζω το αφιέρωμα του Νίκανδρου Καστανίδη:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=310809266075380&id=204212503401724
Πλησιάζοντας την Μανουσογιαννάκη και το σπίτι του Αγγελάκη (11)
Το 17, για να έχουμε κάποιους σταθερούς δείκτες είναι το μέγαρο Φραγκίστα/Φοιτητική Εστία. Μόλις εδώ φαίνεται το 12, που υποθέτω ότι ήταν το καφε Παρθενών.
Πάλι από το βίντεο του Νίκανδρουψ Καστανίδη, μια τελετή παρασημοφόρησης μπροστά στο σπίτι του Αγγελάκη, Δημαρχείο τότε, ακριβώς πιο πάνω από την Μανουσογιαννάκη.
Συγκέντρωση στο σπίτι του Αγγελάκη/Δημαρχείο. Από το βιβλίο του Πετρόπουλου “Old Salonica”.
Ακριβώς δίπλα στο 11 και πριν το 13 εγώ τουλάχιστον τοποθετώ το καφενείο Παρθενών. Δεν είναι σαφές από τις περιγραφές Τομανά, ούτε και από τις άλλες φωτογραφίες τι υπήρχε ακριβώς ανάμεσα, ούτε πού ακριβώς βρισκόταν το καφενείο.
Από τα υπόλοιπα πάντως αυτής της πλευράς δεν ταιριάζει μορφολογικά κανένα άλλο απ όσο μπόρεσα να εξετάσω, αν φυσικά εξακολουθούσε να υπάρχει κατά τον μεσοπόλεμο.
Το περίφημο καφε Παρθενών.
Μια αναφορά στην JdS για το καφέ Παρθενών, “εκεί μπορείς να βρεις όλες τις ξενόγλωσσες εφημερίδες της πόλης”.
Ανεβαίνοντας πιο πάνω, το 17 όπως είπαμε το μέγαρο Φραγκίστα/Φοιτητική Λέσχη.
Ο Τομανάς τοποθετεί το καφέ Παρθενών στο ισόγειο του κτηρίου με το ν. 14
Θυμίζω και εδώ το πρόσφατο αφιέρωμα του Νίκανδρου Καστανίδη για την Φοιτητική Λέσχη:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=453893501766955&id=204212503401724
Πάλι από το βίντεο του Νίκανδρου Καστανίδη η Φοιτητική Λέσχη.
Από κει και πιο πάνω εκεί που η Δεσπεραί συναντούσε την Εθνικής Αμύνης, πρώτα ήταν ένα θεατράκι, που χρησίμεψε και ως κινηματογράφος αλλά και ως χώρος φιλοξενίας προσφύγων και ως καφενείο (που το διαχειριζόταν η «Υπηρεσία Διαχειρίσεως Ανταλλάξιμων Μουσουλμανικών Κτημάτων» (ΥΔΑΜΚ) πράξη 132Α-1953, και μετά ένα τρίγωνο παρκάκι, Κατά τον Τομανά μέχρι το 1925 υπήρχε εκεί ένα ουρητήριο γαλλικού τύπου μέχρι που ο Μηνάς Πατρίκιος το μετέτρεψε σε μικρό πάρκο.
Και εδώ δεξιά το παρκάκι, με το τραμ να περνάει σπό την Δεσπεραί.
Πιο πάνω δεξιά συναντάμε το παράξενο σε σχήμα μεγάλο κτίριο που φιλοξενούσε μέχρι το 1908 την σχολή Κωνσταντινίδη. Στο χώρο του σημερινού ABC, αλλά και των πιο πίσω πολυκατοικιών.
Η Σχολή Κωνσταντινίδη (21) στην ΝΑ γωνία της πλατείας Συντριβανίου.
Προπολεμικά εμφανίζεται ως ιδιοκτησία Μπακανίκα (πρ. 718-1938), μεταπολεμικά η ιδιοκτησία μοιράζεται ανάμεσα στον Μπακανίκα και στους Ζουράρη-Λασκαρίδη (πρ.1124-1954)
Και η θέα από ένα παράθυρο του 21, με το ιππήλατο ακόμη τραμ στη Χαμηδιέ.
Το κτήριο 21 άρχισε να κολοβώνεται κάποια στιγμή από το 50 και μετά. Εδώ το βλέπουμε δεξιά, λίγο μετά την Κατοχή, από την συλλογή του Β. Κυριαζόπουλου.
Και εδώ στριμωγμένο πια στα 1958, από τα θηρία.
Η φωτογραφία από το βιβλίο των Ι. Αναστασιάση – Ε. Χεκίμογλου, “Η “χαμένη” Εγνατία” της Θεσσαλονίκης