Υπάρχουν κάποια σημεία που, αν και στις αρχές του 20ού αιώνα ανήκαν σε σπουδαίους άξονες, δείχνει να είχαν περάσει απαρατήρητα. Μέχρι στιγμής, δεν έχουμε βρει φωτογραφίες τους από εκείνη την εποχή, καθώς φαίνεται ότι οι «φωτογράφοι» προτιμούσαν να παίρνουν άλλες διαδρομές για να φτάσουν στους προορισμούς τους. Αντίθετα, στις δεκαετίες της «καταγραφής» (από τα 60ς και μετά, δηλαδή), τραβάνε το βλέμμα των φωτογράφων. Τέτοιο είναι και το κομμάτι της οδού Αθηνάς από τη Μωρεάς ως την Ιουλιανού.
Από την Μάρα Νικοπούλου.
Δεκαετία του ’60: Ο Σωκράτης Ιορδανίδης φωτογραφίζει την οδό Αθηνάς από τη γωνία της με Ιουλιανού
Και από λίγο δυτικότερα της Μωρεάς προς την Ιουλιανού –σε δυο διαφορετικές φάσεις, όπως καταλαβαίνουμε από την σκιά στα σπίτια. Και οι τρεις αυτές φωτογραφίες ανήκουν στο αρχείο Ιορδανίδη του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης. Είχαν αναρτηθεί τον Ιούνιο 2014
στην ΑΘ και είχαν αναγνωριστεί αμέσως από τον κ. Αρτόπουλο.
Το 1968, ο φακός του κ. Μιχάλη Νομικού πιάνει και λίγα ακόμα μέτρα της οδού Αθηνάς προς τα ανατολικά, πλησιάζοντας ακόμα παραπάνω την Μωρεάς.
Εδώ το πλάνο του κ. Νομικού από την συμβολή της Αθηνάς με την Ιουλιανού δίνει και την ταμπέλα της Ιουλιανού, καθώς και το άνοιγμα του δρόμου προς τα πάνω, επιβεβαιώνοντας έτσι την σωστή αναγνώριση που είχε γίνει λίγους μήνες πριν.
Για την άποψη προς βορρά (την νυν Καλλιδρόμου) δεν έχουμε φωτογραφία. Έχουμε όμως τον λεπτομερέστατο πίνακα του Γ. Μανουσάκη από ημερολόγιο του 1964 και ανάρτηση της κ. Έφης Σταθοπούλου τον Φεβρουάριο 2016 στις ΠΦΘ.
Παρόλο που ο πίνακας είχε λεζάντα, το σημείο στην αρχή αμφισβητήθηκε, καθώς κανείς από τους παλιούς γείτονες που συμμετείχαν στην συζήτηση δεν θυμόταν την κρήνη. Αλλά ένα απόσπασμα από το «τουριστικό» ντοκιμαντέρ του Ρούσσου Κούνδουρου για τη Θεσσαλονίκη του 1962 που αναρτήθηκε από τη Μάρα Νικοπούλου, δεν αφήνει αμφιβολία ότι η λεζάντα είναι σωστή. Η κρήνη ήταν εκεί.
Άλλο ένα απόσπασμα από το ίδιο ντοκιμαντέρ σε επεξεργασία του κ. Βύρωνα Παπαδόπουλου
Έτσι αναγνωρίζεται και το σημείο της φωτογραφίας του Δ. Παπαδήμου. To σπίτι με την κρήνη προφανώς είχε ήδη γκρεμιστεί όταν απαθανάτισε την περιοχή ο Σ. Ιορδανίδης και ο Μ. Νομικός.