Τo β’ μέρος της ιχνηλάτησης της οικογένειας Ασλάν (και κάποιων μόνο από τους συγγενείς της), από το 1903 και μετά.
Από μια στιγμή και πέρα, ξεφεύγουμε από τα όρια της πόλης. Η οικονομική τους επιφάνεια, αυτή που τους είχε φέρει να ζήσουν την μπελ-επόκ της Θεσσαλονίκης, τούς οδήγησε να βιώσουν τις αλλαγές και την Ευρώπη των πολέμων από άλλη μεριά.
Από τη Μάρα Νικοπούλου
[Το α' μέρος εδώ: https://archive.saloni.ca/1409]
Facebook:
https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=880973409058960&id=204212503401724
To 1903, οι οικογένειες Ασλάν και Σαρνώ δεν αναφέρονται στην JdS. Ωστόσο, τις Απόκριες του 1904, ο Κάρολος Ασλάν οργανώνει σουαρέ.
«Ο κ. Κάρολος Ασλάν μπορεί να καμαρώνει ότι χτες στη βίλα του στην Λεωφόρο των Εξοχών οργάνωσε μία ωραία -ή μάλλον, μία εξαιρετική- βραδιά!
Μία εκατοστή ατόμων έσπευσαν να ανταποκριθούν στην πρόκλησή του, και δεν το μετάνιωσαν γιατί, χωρίς υπερβολή, είχαμε καιρό να διασκεδάσουμε τόσο στη Θεσσαλονίκη.
Η γιορτή στου κ. Ασλάν ήταν λαμπρή αλλά ανεπιτήδευτη και, βοηθούσης της ευγένειάς του, στέφθηκε με πρωτόγνωρη επιτυχία. Με την ευκαιρία της Τσικνοπέμπτης πολλοί καλεσμένοι ήρθαν μεταμφιεσμένοι […]»
Ακολουθούν αναφορές σε μερικές από τις μεταμφιέσεις (Μωρά, Νυχτερίδα, Ντόμινο, Αρλεκίνα, Γιαπωνέζα, Ανατολίτισσα…) και τέλος μαθαίνουμε ότι το πάρτυ κράτησε ως τις 4 ½ το πρωί!
Ο περίφημος κήπος της βίλας Ασλαν παραχωρείται στις 9/5/1904 στον Ρώσο στρατιωτικό επιτηρητή προκειμένου να παραθέσει τέιον. “Five o’clock” το λέει η εφημερίδα, καθώς έχει αρχίσει η μόδα των αγγλικών. Παρίστανται μεταξύ άλλων ο βαλής Χουσεϊν Χιλμί Πασάς, ο αυστριακός και ο ρώσος “agent civil” (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) με τους γραμματείς τους, ο στρατηγός Ντε Τζόρτζις, ο γενικός πρόξενος της Ρωσίας, στρατιωτικοί ακόλουθοί.
Προς το τέλος της χρονιάς, βλέπουμε δυο μέλη της οικογένειας, την σύζυγο του Εντουάρ Σαρνώ και τον Μισέλ Ασλάν) καλεσμένα σε επίσημα τραπέζια (πρωινό και δείπνο αντίστοιχα) που διοργανώνει ο διευθυντής της Ρεζί. Συνδαιτημόνες διάφορα χτυπητά ονόματα της πόλης.
Η χρονιά όμως έχει σημαδευτεί από τον θάνατο της Αντέλ Σαρνώ, στις 2/4/1904.
Στον τάφο διαβάζουμε:
Ενθάδε κείται η Αντέλε Σαρνώ Χήρα του Βαρώνου Φ. Σαρνώ, θανούσα στις 2/4/1904, μετά από μακροχρόνια και επώδυνη ασθένεια.
Η ζωή της δεν ήταν παρά μία μακρά δοκιμασία που υπέμεινε με χαρά και ακλόνητη πίστη στην υπέρτατη δικαιοσύνη του Κυρίου μας.
Η JdS γράφει:
«Πέθανε προχτές η Αντέλ ντε Σαρνώ, 65 ετών, χήρα του Φρεντερίκ Σαρνώ. Η εκλιπούσα συγγένευε με όλες τις σπουδαίες οικογένειες καθολικών της πόλης. H θλίψη είναι ομόφωνη γιατί, κατά τη διάρκεια της ζωής της, ήταν από τις μεγαλύτερες ευεργέτριες των φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, ιδίως των καθολικών.
Η κηδεία έγινε χτες, Κυριακή, στη 1 το μεσημέρι, με παρουσία πολλών. Η ταφή έγινε στον οικογενειακό τάφο των Σαρνώ στο νεκροταφείο Καθολικών στον Βαρδάρη. Θερμά συλλυπητήρια»
Η εφημερίδα ενημερώνει ότι στο επόμενο φύλλο θα δημοσιεύσει ένα χρονογράφημα που της έστειλε συνεργάτης της με αφορμή τον θάνατο της Αντέλ Σαρνώ και τίτλο «Η ζωή που περνάει».
Πράγματι το βάζει, εμείς όμως εστιάζουμε σε μια ειδησούλα που εμφανίζεται λίγες μέρες μετά…
…στις 21/4/1906.
«Ο στρατηγός De Giorgis ενοικίασε για κατοικία του την βίλα Σαρνώ»
Προφανώς από εκείνη την περίοδο και η φωτογραφία του στη βεράντα της βίλας (όπου, λανθασμένα, αναφέρεται 1903) [από ανάρτηση του κ. Γιαννουλάκη στις ΠΦΘ].
Στις 16/6/1904, από τη νομική υπηρεσία του Βρετανικού Προξενείου, βγαίνει ανακοίνωση προς κάθε ενδιαφερόμενο. Ειδοποιούνται όσοι τυχόν έχουν αντίρρηση με την διαθήκη της Αντέλ Σαρνώ που ορίζει κληρονόμο της τον Εντουάρ να προσέλθουν με αιτιάσεις εντός 10 ημερών.
23/2/1905
Με αφορμή την παρουσία του αυστριακού στόλου, η Φιλανθρωπική Λέσχη Αυστρο-ουγγαρίας, διοργανώνει χορό στο Ολυμπιά. Στην οργανωτική επιτροπή βλέπουμε τον Κάρολο Ασλάν.
«Η υψηλή κοινωνία θα παρευρεθεί με χαρά στην βραδιά όπου θα παρίστανται οι πλοίαρχοι και οι αξιωματικοί. Μπορούμε εκ των προτέρων να πούμε ότι θα έχει τεράστια επιτυχία».
Στις αρχές Ιουλίου, το ζεύγος Ε. Σαρνώ έκανε επίσημο τραπέζι και δεξίωση στο «Μοn Plaisir», μετατρέποντας το γήπεδο τένις σε πίστα χορού. Είχε ένα ιδανικό αεράκι που τους επέτρεψε να χορεύουν («να θυσιάσουν στην Τερψιχόρη» γράφουν στο έμπλεο λυρισμού δημοσίευμα) και σημειώνoυν την παρουσία του De Giorgis.
Τον Αύγουστο, σε ρεπορτάζ για κοσμικό γάμο, αναφέρονται τα δώρα που έκαναν ο Μισέλ Ασλάν -ένα μεταξωτό τσαντάκι- και ο αδελφός του, Ε. Ασλάν [άγνωστο αν πρόκειται για τον Εντουάρ ή τον Εντμόν], έναν καθρέφτη που στηρίζεται σε αγαλματίδιο.
Η τελευταία γνωστή αναφορά για τον Μισέλ…
Στις 28/9/1905 γίνεται η κηδεία του.
«Με θλίψη μαθαίνουμε ότι ο Μισέλ Ασλάν υπέκυψε χτες μετά από μακρά ασθένεια, σε ηλικία 61 ετών. Η επιμνημόσυνη δέηση θα γίνει σήμερα στις 3 το μεσημέρι στη Βίλα Mon Plaisir. Στους οικείους του εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας».
Ο Μισέλ Ασλάν ήταν 4 χρόνια μεγαλύτερος από τον Κάρολο. Σε μια σελίδα με βιογραφία του ανιψιού του (του Ραούλ, που θα δούμε άλλοτε) αναφέρεται ως «φτωχός εργένης που ζούσε με τα λεφτά του αδελφού του [του Κάρολου]». Αναφέρεται επίσης όμως ως αυτός που «έφερε την αισθητική στη ζωή του Ραούλ και ήταν ο κατέξοχήν ‘κριτής κομψότητας’» (το βάζει μάλιστα στα λατινικά -arbiter elegantiarum par excellence) μάλλον υπονοώντας ότι ήταν ομοφυλόφιλος.
Το 1906, ο καθιερωμένος εορτασμός για τα γενέθλια του αυτοκράτορα της Αυστρίας Φραγκίσκου Ιωσήφ Α’ ήταν ιδιαίτερα λαμπρός -και το ρεπορτάζ ιδιαίτερα μεγάλο, «επικολυρικό», θα λέγαμε…
«Η Γιορτή της Αυστρο-ουγγαρίας: Η Βενετία στη Θεσσαλονίκη»
«Προχθές το βράδυ, η Βενετία ήρθε για να μαγέψει για μερικές ώρες τα σκοτεινά νερά του ήρεμου κόλπου μας. Μας παρουσιάστηκε, αυτή η παραμυθένια πόλη, στην πιο χαμογελαστή και υπέροχη όψη της. Χαριτωμένες γόνδολες εμφανίστηκαν στα νερά μας που οι ακτίνες του μικρού φεγγαριού δεν φώτιζαν»
Συνεχίζοντας στο ίδιο ύφος και χρησιμοποιώντας όλα τα καλλωπιστικά επίθετα του λεξικού, μας πληροφορεί ότι όλα αυτά οφείλονταν στην αυστρο-ουγγρική παροικία της πόλης. Στις 9 το βράδυ, κάπου 40 στολισμένες βάρκες γέμισαν με καλεσμένους και τους πήγαν απέναντι, στον κήπο του κ. Κάρολου Ασλάν. Στην προκυμαία είχε μαζευτεί πλήθος για να θαυμάσει το θέαμα. Γιρλάντες, κύκνοι, κωπηλάτες με στολή, λάβαρα με τα σύμβολα της χώρας κλπ κλπ…. Στον κήπο του Ασλάν έχει χορό, γέλιο, φαγητό, προπόσεις… Και μπροστά απ’ τον κήπο, δίπλα στο νερό και πάνω στον ξύλινο μώλο, γιορτάζει αυθόρμητα ο απλός λαός. Μέχρι το χάραμα.
«Χιλιάδες κόσμου θα μιλάει για καιρό γι’ αυτή τη λαμπρή και πρωτότυπη γιορτή που έδειξε περίτρανα τους στενούς δεσμούς που έχουν εδώ τα μέλη της αυστρο-ουγγρικής παροικίας».
Τον Οκτώβριο 1906, μαθαίνουμε για άλλο ένα μέλος της οικογένειας και τη δουλειά του. Αδελφός του Κάρολου Ασλάν κι αυτός, το μικρότερο παιδί του Τζοβανάκη από την δεύτερη σύζυγό του.
«Μαθαίνουμε με χαρά ότι ο κ. Εντμόν Ασλάν, επιθεωρητής Δημόσιου Χρέους στην πόλη μας, πήρε το παράσημο 3ης κλάσης μετζιντιέ. Αυτό το νέο χαροποίησε πολύ την καλή κοινωνία της Θεσσαλονίκης, όπου οι Ασλάν είναι πολύ συμπαθείς. Προσθέτουμε τα θερμά μας συγχαρητήριά μας σ’ αυτά των πολλών φίλων του».
24/1/1907: Ο Βαρώνος Εντουάρ ντε Σαρνώ παρουσιάστηκε στον βαλή, στο Κονάκι, και χρίστηκε επίτιμος πρόξενος της Ισπανίας στην πόλη μας.
Από δω κι εμπρός, ο τίτλος του βαρώνου θα αναφέρεται σε όλες τις ειδήσεις που αφορούν τη θέση του, κοσμικές εκδηλώσεις κ.λπ. Όχι όμως στα επαγγελματικά του, όπως θα δούμε αργότερα.
O Κάρολος Ασλάν πεθαίνει τον Ιούνιο 1907, στα 58 του. Έπαθε εγκεφαλικό ενώ διασκέδαζε οικογενειακά στο σπίτι του Αμπντουλά. Δεν προσδιορίζεται ποιον από τα ανίψια του είχε επισκεφτεί. Τον Μιράν που έμενε πιο κοντά του ή τον Μικελίνο που είχε παιδιά με τα οποία ίσως έκαναν παρέα τα δικά του;
«Μέλος αριστοκρατικής οικογένειας της πόλης μας, ο εκλιπών έχαιρε της εκτίμησης της υψηλής κοινωνίας της Θεσσαλονίκης.
Μόλις μαθεύτηκε το νέο του θανάτου του, το γραφείο τελετών κατακλύστηκε από συγγενείς και φίλους που έφτασαν να συλλυπηθούν την οικογένεια.
Η κηδεία του Κάρολου Ασλάν έγινε την Κυριακή και παρευρέθησαν πολλοί επώνυμοι, μεταξύ των οποίων τα μέλη των καλύτερων οικογενειών της πόλης μας.
Η πομπή ξεκίνησε από τη βίλα Ασλάν στις 4.30, κατευθύνθηκε στην εκκλησία και από εκεί στο νεκροταφείο των Καθολικών».
Η εφημερίδα παραθέτει διάφορους τίτλους και παράσημα που είχε ο θανών -από την οθωμανική διοίκηση αλλά και την καθολική εκκλησία- και εκφράζει τα συλλυπητήριά της.
Το ευχαριστήριο της χήρας Καρόλου Ασλάν και των παιδιών του προς όσους τους συμπαραστάθηκαν δημοσιεύεται με αρκετές μέρες καθυστέρηση, στις 7/7/1907. Μάλλον επειδή οι 3 από τους γιους του (και πιθανότατα και η χήρα) ζούσαν ήδη στο εξωτερικό.
Στη φωτό οι ταφόπλακες για τον Μισέλ και τον Κάρολο Ασλάν στον οικογενειακό τάφο των Σαρνώ.
Τι γίνεται, όμως, με τη βίλα Ασλάν; Μέχρι το θάνατο του Κάρολου, εκεί έμενε ο ίδιος με τους 3 μικρότερους γιους του. Τους 3 μεγαλύτερους γιους, Φρίντο, Ζαν (Νίνο) και Ραούλ, τους είχε στείλει να τελειώσουν το σχολείο στην Βιέννη, ήδη από το 1896, και εκεί έμενε και η μητέρα τους.
Aπό μια ανακοίνωση με τίτλο «Σπάνια φυτά», καταλαβαίνουμε ότι οι επαπομείναντες Ασλάν δεν θα μένουν πια εκεί.
11/7/1907
«Την προσεχή Κυριακή, 13 τρέχοντος, 9πμ με 12 το μεσημέρι και 4-7μμ, θα βγουν σε δημοπρασία ορισμένα φυτά αξίας.
Οι συμπολίτες μας θυμούνται ότι το θερμοκήπιο του μακαρίτη Κάρολου Ασλάν είναι το καλύτερο της πόλης μας και τα φυτά εκεί είναι τα πλέον σπάνια.
Η περίσταση είναι εξαιρετική και οι ερασιτέχνες σίγουρα θα σπεύσουν να την εκμεταλλευτούν».
Όπως είδαμε στο αφιέρωμα για τους Αμπντουλά ένα σχόλιο τον Μάρτιο 1908 μιλούσε για «πρώην βίλα Ασλάν».
Ενώ από μία ακόμα δημοπρασία που γίνεται τον Οκτώβρη 1908 μαθαίνουμε τι στέγαζε για κάποιο διάστημα η βίλα: Υπηρεσία ή και ολόκληρο το Αυστριακό Προξενείο.
«Η επίπλωση της οικίας που στεγάζει την Agence Civile της Αυστρο-ουγγαρίας βγαίνει σε δημοπρασία που θα γίνεται από αύριο στην οικία του κ. Κάρλο Ασλάν στην οδό των Εξοχών, 9πμ-12 και 2-5 μμ».
To περίεργο είναι ότι η ίδια ακριβώς ανακοίνωση εμφανίζεται και έναν χρόνο αργότερα, στις 10/10/1909. Και με ίδιο «σημαδάκι» στην εκτύπωση. Λάθος της εφημερίδας;
Πάντως αυτή/αυτές είναι οι τελευταίες αναφορές της εφημερίδας στην βίλα Ασλάν.
Δεν ξέρουμε αν είχε αγοραστεί ήδη από τον Μοδιάνο ή ήταν ακόμα στα χέρια των Ασλάν. Και οι δυο οικογένειες (Μοδιάνο και Ασλάν) είχαν πολύ στενές σχέσεις με την Αυστρο-Ουγγαρία.
Στο μέτωπο των Σαρνώ, το 1908 υπάρχουν βασικά διαφημίσεις. Ο Εντουάρ Σαρνώ, παρότι πρόξενος της Ισπανίας, δραστηριοποιείται ξαφνικά πολύ έντονα στον χώρο των Ασφαλιστικών και το διαφημίζει. Εκεί δεν βάζει τον τίτλο «βαρώνος». Παράλληλα, το φθινόπωρο 1908, το Οικοτροφείο του νέου γερμανικού σχολείου της πόλης στεγάζεται στο σπίτι του διευθυντή του, στην βίλα Σαρνώ. «Σε εξαιρετική τοποθεσία, με μεγάλο κήπο δίπλα στη θάλασσα», λέει η διαφήμιση.
Σε άλλη, το αναφέρει ως «ιδιοκτησία Σαρνώ». Παρεμπιπτόντως, μαθαίνουμε ότι το παλιό σχολείο ήταν στη Λεωφόρο Χαμιδιέ, ενώ το νέο είναι απέναντι από τον κήπο του Λ. Πύργου, κοντά στο Προξενείο της Δανίας. Δεν πρέπει να συγχέεται με τη Γερμανική Σχολή στο Βάρδαρη.
Το 1909 οι διαφημίσεις για τις ασφαλιστικές εμφανίζονται μέχρι τον Οκτώβριο και ο Σαρνώ εξακολουθεί να είναι και πρόξενος. Είναι η χρονιά που, σύμφωνα με τον Β. Κολώνα, πουλάει την ιδιοκτησία στις Εξοχές: Τον κήπο με την παλιά βίλα και τις 2 ακόμα οικίες.
Το επώνυμο «Ασλάν» το βρίσκουμε πια μόνον σε θεατρικές παραστάσεις.
1/4/1909 «Σχολικές Γιορτές» είναι ο τίτλος. Έγινε σε δυο φάσεις – βραδινή στο Θέατρο Κήπου (Κήπο της Ένωσης, τον αποκαλεί καθώς είμαστε πια μετά την επανάσταση των Νεότουρκων) και κυριακάτικη ματινέ στο Eden. Για οικονομική ενίσχυση των Ιδρυμάτων της Γαλλικής Αποστολής. Μεταξύ των ερμηνευτών, ένας Ασλάν. Δεν προσδιορίζουν ποιος, ωστόσο από άλλο απόσπασμα συμπεραίνουμε ότι είναι ο Ντιντιέ.
Κι άλλη ματινέ το 1910. Εδώ οι επωφελούμενοι φορείς αναφέρονται αναλυτικά: το ιατρείο, το ορφανοτροφείο, οι επισκέψεις κατ’ οίκον, το γηροκομείο. Διοργανωτές: οι Αδελφές του Τάγματος Αγ. Βικεντίου, η Φιλόπτωχος Κυριών. Μεταξύ των ηθοποιών ο Ντιντιέ Ασλάν -κι ένας ανιψιός του, ο Υμπέρ Αμπντουλά.
22/10/1910. Πάλι σε δυο φάσεις (Θέατρο Κήπου, θέατρο Eden) πάλι για την Μισιόν, πάλι παίζει ο Ντιντιέ.
Η σημαντικότερη εκδήλωση, όμως, είναι μία άλλη, του 1909:
Η χρωστούμενη εκδήλωση… Η πρώτη από τις συναυλίες υπέρ των πληγέντων στη σφαγή στα Άδανα. Το δημοσίευμα ξεκινάει με μια φράση του Β. Ουγκώ «Δώστε, πλούσιοι! Η ελεημοσύνη είναι αδελφή της προσευχής». Δεν είναι σκαναρισμένο καλά, αλλά νόημα βγαίνει. «Οι στίχοι του ποιητή βρήκαν ενθουσιώδη ανταπόκριση στους συμπολίτες μας ανεξαρτήτως εθνικότητας. Σε μια αξιοθαύμαστη επίδειξη της αδελφοσύνης των ανθρώπων, πλήθος κόσμου, καθένας με τις δυνατότητές του, προσπάθησε να ανακουφίσει τα θύματα». Η συναυλία διοργανώθηκε με τη συμμετοχή των διάσημων μουσικών της σουλτανικής αυλής, ήταν ένα δώρο για όσους είχαν την τύχη να βρίσκονται εκεί. Τέτοιο που δεν είχαμε ξαναδεί στις εκδηλώσεις της Θεσσαλονίκης. Επίσημοι, αριστοκράτες κλπ, σ’ έναν χώρο διακοσμημένο με φυτά και πολύχρωμα υφάσματα. Η συναυλία ξεκίνησε με το καινούργιο εμβατήριο του σουλτάνου. Το έπαιξαν οι Σελβέλι, Τζεμιλ και Ζεκί και ενθουσίασε το κοινό. Το κείμενο εξυμνεί τη δεξιοτεχνία των τριών διάσημων ερμηνευτών και διάφορων άλλων που συμμετείχαν στο μουσικό κομμάτι της εκδήλωσης.
Μετά περιγράφει το μέρος που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το θέμα μας: «Δεν θα μπορούσε να υπάρχει πιο ευχάριστη έκπληξη από αυτή που μας έκανε η οικογένεια Ασλάν. Ας μας επιτραπεί εδώ να επαινέσουμε την ευγενή οικογένεια της Θεσσαλονίκης που πάντα διακρίνεται για την γενναιόδωρη συμμετοχή της στα φιλανθρωπικά έργα και σήμερα συμμετείχε με τόσο συγκινητικό τρόπο στη δυστυχία των πληγέντων στα Άδανα. Παρουσίασαν το έργο του Φρανσουά Κοπέ ‘Ο Οργανοποιός της Κρεμόνας’ [Σημ: Άσχετο με το θέμα, αλλά το έργο είχε γίνει ταινία από τον Ντ.Γ.Γκρίφιδ με τον Χέρμπερτ Πράιορ και την Μαίρη Πίκφορντ. Είχε βγει στις αίθουσες ενάμιση μήνα πριν].
«Η ερμηνεία ήταν πολύ επιτυχημένη, χάρη στη βοήθεια του νεαρού καλλιτέχνη Ραούλ Ασλάν, μέλος του “Kleines Theatre” του Βερολίνου, που ήταν περαστικός από την πόλη μας. Στον ρόλο του αυταρχικού Φίλιππο αποκάλυψε το πρώτης τάξεως ταλέντο -ήταν αξιοθαύμαστος και θαυμάστηκε. [ … ] Πολύ καλός ο Ντιντιέ Ασλάν στον ρόλο του γέρου πατέρα. Έξυπνο και με γοητευτικό πάθος το παίξιμο του Γκυ Ασλάν στο ντεμπούτο του. Το κοινό χάρηκε την ευκαιρία που είχε να πάρει μια γεύση από την δραματική τέχνη που τόσο καλά υπηρετεί ο συμπατριώτης μας, ο οποίας τίμησε έτσι την γενέτειρά του. Οι νεαροί καλλιτέχνες χειροκροτήθηκαν θερμά.
Ολοκληρώνοντας τον απολογισμό αυτής της ωραίας βραδιάς, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε το έργο της οργανωτικής επιτροπής και της επιτροπής πώληση εισιτηρίων, οι οποίοι έφεραν εις πέρας το δύσκολο έργο τους με αφορίωση και αυταπάρνηση. Αυτοί οι κύριοι δεν φείσθηκαν χρόνου και κόπου για να εξασφαλίσουν την επιτυχία της γιορτής. Το αποτέλεσμα τους αποζημιώνει. Οφείλουμε επίσης ευχαριστίες στους εργαζόμενους που δούλεψαν σκληρά και συνέβαλαν έτσι στην επιτυχία της εκδήλωσης».
Κρατάμε την αναφορά στον Ραούλ Ασλάν και στους δυο μικρούς αδελφούς του. Παρ’όλο που μετά το 1912 (ίσως κι από λίγο νωρίτερα) κανένα από τα παιδιά του Κάρολου δεν μένει πια εδώ, έχει ενδιαφέρον να δούμε τι απέγιναν οι «εκ Θεσσαλονίκης ορμώμενοι» γόνοι αυτής της αριστοκρατικής οικογενείας.
Για τον Ραούλ Ασλάν (1886-1958), έναν από τους σπουδαιότερους – θεατρικούς κυρίως- ηθοποιούς της Αυστρίας που ήταν ο πρώτος που τιμήθηκε, το 1929, με τον τίτλο του “Kammerschauspieler” (κάτι σαν το “sir” που δίνουν σε καλλιτέχνες στην Βρετανία), υπάρχουν πολλά στοιχεία.
Στα παιδικά χρόνια του στη Θεσ/νίκη, στο σπίτι με τα 14 άτομα υπηρετικό προσωπικό, ξεχωρίζει η επιρροή που είχαν πάνω του η αυστριακή γκουβερνάντα που τον δίδασκε γερμανικά και ενθάρρυνε την τάση του να «παίζει θέατρο», η θεία Ορτάνς που, έχοντας ζήσει κάποια χρόνια στη Φλωρεντία, του έδειξε τι θα πει στυλ και κομψότητα και τόνισε την «ιταλικότητά» του, και ο θείος Μισέλ – τον είδαμε παραπάνω.
Μετά τα 10 του, βρίσκεται να πηγαίνει σε σχολεία στη Βιέννη. Κακός μαθητής (και δύσκολος έφηβος, γενικότερα), οδηγεί τη μητέρα του να τον στείλει στο σχολείο καθολικού μοναστηριού, εκεί που πήγαν και τα δυο μεγαλύτερα αδέλφια του. Οι επιδόσεις του δεν βελτιώνονται, τα πηγαίνει καλά μόνο με τα θρησκευτικά (παραμένει πολύ πιστός και θρησκεύεται μέχρι το τέλος της ζωής του), δεν παίρνει το απολυτήριό του, έρχεται, όμως, σε επαφή με το θέατρο και ήδη τότε γράφει στον πατέρα του ότι «το μόνο επάγγελμα που θα ήθελε να κάνει είναι ηθοποιός».
Αφότου κάνει, το 1906 στο Αμβούργο, κάποια μαθήματα υποκριτικής, συμμετέχει αμισθί σε διάφορους θιάσους εδώ κι εκεί. Το «Kleines Theatre» που γράφει η JdS δεν αναφέρεται στα βιογραφικά του, αλλά δεν είναι απίθανο να πέρασε και από εκεί πριν γνωρίσει την πρώτη του επαγγελματική επιτυχία, το 1911 στην Στουτγάρδη.
Το 1913 σημαδεύεται από την αυτοκτονία του μεγάλου αδελφού του, του Φρίντο. Ο άλλος μεγάλος αδελφός, ο Νίνο, του εξηγεί κάποιους από τους λόγους που τον οδήγησαν εκεί – δεν τους μαθαίνουμε.
Η μητέρα τους έχει ξαναπαντρευτεί και ζει στην Κωνσταντινούπολη, και η διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (του κόσμου όπως τον ήξερε) θλίβει τον Ραούλ που γράφει διάφορα επ’ αυτού. Η οικογένειά του δέχεται άλλο ένα χτύπημα καθώς κάνει απόπειρα αυτοκτονίας και ο Νίνο.
Κάποιες περιπέτειες με γυναίκες -μεταξύ των οποίων φημολογείται ότι ήταν και η Ιζαντόρα Ντάνκαν- είναι εφήμερες και αρκετά νωρίς παραδέχεται την ομοφυλοφιλία του.
Πετυχαίνει τον βασικό στόχο του, να βρει ρόλο στη Βιέννη, το 1917. Και το 1920 παίζει για πρώτη φορά στο φημισμένο Burgtheater που γίνεται πλέον το καλλιτεχνικό του σπίτι. Πολύ γρήγορα γίνεται το αστέρι του Burgtheater, και αργότερα και διευθυντής του.
Αν και δούλεψε περιστασιακά στον κινηματογράφο (22 ταινίες αναφέρει το IMDB) και στο ραδιόφωνο, η καριέρα του ήταν βασικά στο θέατρο, όπου έπαιζε τα πάντα, από τραγωδία ως φάρσα, χωρίς να τυποποιηθεί.
Παρότι ανοιχτά ομοφυλόφιλος, όχι μόνον δεν διώχθηκε από τους Ναζί, αλλά περιλαμβάνεται και στην λίστα Gottbegnadeten του Γκέμπελς με τους καλλιτέχνες που κρίνονταν «σημαντικοί» για το καθεστώς. Λένε ότι αυτό συνέβη γιατί η Βιέννη θα επαναστατούσε αν της πείραζαν τον αγαπημένο της Ραούλ. Πάντως, δεν ήταν φιλοναζί και σίγουρα δεν συμμετείχε σε προπαγανδιστικά φιλμ, όπως συμμετείχε ο άλλος επίσης ανοιχτά ομοφυλόφιλος διάσημος ηθοποιός που βρέθηκε στη λίστα, ο Γκούσταβ Γκρύντγκενς. Τον συγκεκριμένο αφορά και ένα από τα «ανέκδοτα» για τον Ραούλ -χαρακτηριστικό για τον τρόπο που έβλεπε στην καταγωγή του: «Κύριε Γκρύντγκενς, είμαστε οι σπουδαιότεροι Γερμανοί ηθοποιοί. Είστε και είμαι ομοφυλόφιλος. Αλλά μην ξεχνάτε το εξής; Η οικογένειά μου ήρθε στη Βιέννη από την Κωνσταντινούπολη και τη Θεσσαλονίκη. Ενώ εσείς, κ. Γκρύντγκενς, είστε από το Ντύσελντορφ».
Αυτό το υπόβαθρο καθρεφτιζόταν και στο σπουδαιότερο «εργαλείο» του Ραούλ. “H ιδιαίτερη γοητεία της ομιλίας του ήταν η μεσογειακή μελωδικότητα. Οι πολλές γλώσσες των τόπων που έζησε αντηχούσαν στη χροιά της φωνής του».
Πέθανε το 1958 και είναι θαμμένος στη Βιέννη, μαζί με τον επί δεκαετίες σύντροφό του, τον κατά 20 χρόνια νεότερο Τόνιο Ριντλ, τον οποίο ο Ασλάν υιοθέτησε (προφανώς για να μπορέσει να είναι ο κληρονόμος του).
Ο Ντιντιέ Ασλάν ήταν 8 χρόνια μικρότερος από τον Ραούλ. Τον είδαμε να παίζει σε διάφορες ερασιτεχνικές παραστάσεις στην Θεσσαλονίκη. Τελικά σπούδασε στην Ακαδημία Μουσικής και Καλών Τεχνών στη Βιέννη, και έγινε κι αυτός ηθοποιός. Έπαιξε κυρίως επιθεώρηση και οπερέτες, ενώ γύρισε και μερικές ταινίες. Το 1953 έγραψε μία βιογραφία του Ραούλ [Ein Lebensbericht über Raoul Aslan] . Εκεί αναφέρει ότι και οι δυο «προέρχονταν από έναν παραμυθένιο κόσμο». Δεν βρέθηκε κάτι παραπάνω για την προσωπική του ζωή, ούτε πότε πέθανε. Σίγουρα μετά το 1958.
Ο Μαρσέλ Ασλάν (1891-1964) ήταν από τα παιδιά που έμειναν στη Θεσσαλονίκη όταν ο Κάρολος έστειλε τους 3 μεγάλους γιους του στη Βιέννη. Τους ακολούθησε αργότερα. Στο διαδίκτυο βγήκαν σε δημοπρασία κάποια χαρτιά του κι από κει βλέπουμε ότι κατά τον Α’ΠΠ ήταν αξιωματικός του Ιππικού. Στην φωτό βλέπουμε και τα παράσημά του. Σε ένα βιογραφικό του Ραούλ, γράφεται ότι αργότερα έγινε επιχειρηματίας – δεν μας λέει σε τι τομέα, ούτε κάτι παραπάνω.
Για τον Γκυ, το στερνοπαίδι του Κάρολου, γεννημένο το 1897, δεν έχουμε φωτογραφία. Υπηρέτησε κι αυτός στον Α’ΠΠ και μετά σπούδασε μηχανικός. Άγνωστο πότε και πού, παντρεύεται την πολωνικής καταγωγής Μαρί Γκλουντ. Το 1938 τον βρίσκουμε σε λίστα επιβατών πλοίου για στην Αργεντινή. Το 1941, πάλι στην Αργεντινή, στο Πρώτο Συνέδριο για το Νερό, εκπροσωπεί την Sosiedad Tubos Mannesmann. Η ειρωνεία: έδρα της Mannesmann είναι το Ντύσελντορφ.
Το επώνυμο «Ζumpart» από μια στιγμή και πέρα συνοδεύει πάντα τον Μαρσέλ και τον Γκυ. Δεν ξέρουμε από πού προέρχεται, πάντως είναι αρκετά παλιό, καθώς το βλέπουμε και δίπλα στον Κάρολο αλλά και τον πατέρα του.
Από τους απογόνους συγγενών του Κάρολου, έχει φτιαχτεί ένα ιδιαίτερα αναλυτικό γενεαλογικό δέντρο. Εδώ σημειώνονται με κόκκινα βελάκια τα άτομα που «συναντήσαμε» στο αφιέρωμα, καθώς και κάποιες συμπληρώσεις.
Στην αναγγελία κηδείας του Ραούλ, το 1958, βλέπουμε να τον αποχαιρετούν τα τρία αδέρφια του και μία νύφη (μάλλον σύζυγος του Μαρσέλ). Ανίψια δεν υπάρχουν.
Αυτός ο κλάδος της καθολικής παροικίας της Θεσ/νίκης έσβησε σχετικά νωρίς, όπως νωρίς αντικαταστάθηκε και η βίλα του Κάρολου Ασλάν.