Αρετσού. Τα μεταπολεμικά μπάνια του λαού. 1945 – 1965 χωρίς στοιχειώδεις εγκαταστάσεις. Ομπρέλες, ξαπλώστρες, ντουζ, φραπέδες και αντιηλιακά μπήκαν στην καθημερινότητα αργότερα. 1966 – 1977, η λαμπρή περίοδος της “Λαϊκής” πλαζ του ΕΟΤ. Αρετσού και Καραμπουρνάκι ήταν τότε αγαπημένοι θερινοί προορισμοί.
Παραμένουμε στα μεταπολεμικά “σύρματα”. Το λοιμοκαθαρτήριο – απολυμαντήριο επέζησε σαν κτήριο μέχρι το 1965. Κάπου εκεί βολεύτηκαν οι Ναυτοπρόσκοποι. Μεταξύ της σκάλας του “Απολυμαντήριου” και αυτής του “Παράδεισου” την δεκαετία του 50 υπήρχαν : το ναυπηγείο του Χωματά, ψαράδες με τις βάρκες τους και τα απλωμένα δίχτυα τους, ταβέρνες της Αρετσούς που κατέβηκαν στην παραλία. Το καλοκαίρι χιλιάδες κόσμου έψαχναν την δροσιά σ αυτήν την παραλία. Ο τόπος ήταν ελκυστικός για εκδρομές ήδη από τον Μεσοπόλεμο.
1966 – 67 ανοίγει η Πλαζ του ΕΟΤ. Ναυπηγείο, ψαράδες, παραθαλάσσιες ταβέρνες αναγκάστηκαν να μετακομίσουν. Αποκορύφωμα της δόξας της Αρετσούς ήταν αυτά τα λίγα χρόνια της πλαζ. Τουριστικό, καλοκαιρινό θέρετρο μέσα στην πόλη με κίνηση και ζωή. Απογειώθηκε και η νυχτερινή διασκέδαση με θρυλικά μαγαζιά. Ανεξίτηλη παραμένει η μνήμη σ αυτούς που βίωσαν την ακμή της. Σύντομα μας προέκυψε η κοντινή πλέον Χαλκιδική. Το 1977 η πλαζ έπαψε να λειτουργεί. Η έντονη κίνηση το καλοκαίρι μηδενίστηκε. Oλόκληρη η περιοχή (πάνω στην Πλαστήρα και κάτω στην παραλία) βυθίστηκε στην εγκατάλειψη. Την δεκαετία του 80 η παρακμή δεν ήταν ακόμα τόσο εμφανής. Αργότερα οι περισσότερες τοπικές επιχειρήσεις παρέμειναν “τοπικές”. Τα λουκέτα η νέα καθημερινότητα.
Η απαξίωση λειτουργίας δημόσιας περιουσίας ήταν – είναι κραυγαλέα. Η Αρετσού παραμένει από τότε έτοιμη να ξεπουληθεί παρά να αναπτυχθεί. Φέτος η πλαζ μετονομάστηκε σε Golden Bay και ξανανοίγει. Ο Δήμος έριξε κάποια χρήματα πάνω στα εγκαταλειμμένα, μόνο που το οικόπεδο ανήκει στην Εταιρεία Ακινήτων του Δημοσίου που έχει “μεγαλεπήβολα” σχέδια για ξεπούλημα του φιλέτου.
Από τον Δαυίδ Μπράβο
Για το Απολυμαντήριο στην ίδια περιοχή εδώ https://archive.saloni.ca/1674
Facebook:
https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/1078447752644857
Αρετσού. Τα μεταπολεμικά μπάνια του λαού. Χωρίς εγκαταστάσεις, ομπρέλες και αντιηλιακά. Οι Ναυτοπρόσκοποι στα κτήρια που φαίνονται στο βάθος, περίπου εκεί που ήταν τα Απολυμαντήρια.
Οι ναυτοπρόσκοποι κατασκεύασαν τους νεωσοίκους τους το 1963 – 64. 1969 – 1974 επεκτάθηκαν και σε νέα κτήρια. Τους χειμώνες business as usual, ψαράδες επί το έργον. Κάτω από τον ιστό σημαίας που φαίνεται στο βάθος οι εγκαταστάσεις των ναυτοπροσκόπων.
Συνωστισμός γύρω από την σκάλα του “Απολυμαντήριου” ! Καμμία προφύλαξη για τον καυτό ήλιο. Μερικά χρόνια αργότερα εδώ θα απλωθεί (και απο τις 2 μεριές της σκάλας) η Λαική πλαζ της Αρετσούς.
Βλέπουμε από την σκάλα του Κουρί – Κατιρλί (Απολυμαντήριο) μέχρι την σκάλα του “Παράδεισου”. Η Λαική Πλαζ του ΕΟΤ θα καταλαβει το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής αυτής, λίγα χρόνια μετά..
Νωρίτερα στην παραλία υπήρχαν οι ψαράδες με τις βάρκες τους και τα απλωμένα δίχτυα. Κάποιες ταβέρνες της Αρετσούς είχαν αρχίσει να κατεβαίνουν “παρά θίν' αλός” γιά τους λουόμενους. Μετά τον Παράδεισο φαίνεται η πίσω μεριά της οθόνης του Θερινού κινηματογράφου “Ακταίον”
Θερινός κινηματογράφος “Ακταίον”
Μέχρι τέλη της δεκαετίας του 50, λίγο μετά την σκάλα του Απολυμαντήριου υπήρχε το ναυπηγείο του Χωματά.
Μπάνια στο ναυπηγείο του μαστρό Μήτσου Χωματά. Χώρος που θα απορροφήσει η λαική πλαζ του ΕΟΤ. Το ναυπηγείο θα μετακομίσει προς ΒΙΑΜΥΛ.
Φωτογραφία Fofi Dalampira
1964. Οι αρχικές εγκαταστάσεις των Ναυτοπροσκόπων στην Αρετσού. Κάποτε ήταν ο χώρος των Απολυμαντήριων Δεκάδες χιλιάδες προσφύγων πέρασαν από δω.
Αύγουστος του 1966.
Οι ναυτοπρόσκοποι ανοίγουν πανιά μπροστά στις εγκαταστάσεις της πλαζ του ΕΟΤ.
Papaspyropoulos Christos:
Πλήρωμα βάρκας:Κατσαντώνης Βασίλης ,Παπασπυρόπουλος Χρήστος και ......
Η Πλαζ της Αρετσούς.
Kαλοκαιρινό θέρετρο μέσα στην πόλη με κίνηση και ζωή. Αποκορύφωμα της δόξας της Αρετσούς ήταν τα λίγα χρόνια που επέζησε η πλαζ.
Ντουζάκι στην πλαζ από τους πανευτυχείς λουόμενους. Δεκαετία του 60 στην Αρετσού.
Όχι και η καλύτερη θάλασσα, αλλά με ένα εισιτήριο του ΟΑΣΘ τοπικής συγκοινωνίας, βρισκόσουν σ' ένα τεταρτάκι εκεί. Καθημερινές συνήθως, γιατί τις Κυριακές η μεγάλη απόδραση ήταν πάντα με το καραβάκι. Ωστόσο χιλιάδες κόσμου έψαχναν την δροσιά σ' αυτήν την παραλία.
Αρχές δεκαετίας του 80. Η πλαζ είχε ήδη εγκαταλειφθεί από το 1977. Η έντονη κίνηση το καλοκαίρι μηδενίστηκε.
ανφάς. φωτογραφία σχετικά πιό πρόσφατη.
Νωρίτερα από το άνοιγμα της πλαζ ξεφύτρωναν κάθε χρόνο νέες παραθαλάσσιες ταβέρνες. Η φωτογραφία τραβηγμένη από τον Παράδεισο.
Ταβέρνα της Αρετσούς που κατέβηκε στην παραλία.
Η ίδια παραθαλάσσια ταβέρνα. Δίπλα στην σκάλα του “Παράδεισου”, γεμάτη τότε από τα δίχτυα των ψαράδων. Στόλος από βάρκες στην ξηρά.
Στην παραλία πιθανότατα η πρώτη ταβέρνα του Ζαμπέτογλου, “Τροκαντερό”. Ψηλά οι 3 ταβέρνες αριστερά από τον “Παράδεισο”
“Τροκαντερό” του Ζαμπέτογλου.
Πάλι από την σκάλα μπροστά στον “Παράδεισο”. Ζαμπέτογλου και μιά ακόμα ταβέρνα.
1956
Οι φωτογράφοι φωτογραφίζονται. Μάλλον μπροστά στα σκαλοπάτια του “Παράδεισου”. Για “Μπάτης” δεν μοιάζει.
Φωτογράφος επί το έργον. Φωτογραφία ενδεικτική της ανάγκης του κοσμάκη για αναψυχή. Η μαυροφορεμένη κυρία που κουβαλάει όλο της το βιός παραθαλάσσια, ο κύριος με τα ανεβασμένα μπατζάκια ...
Ειδυλλιακό τοπίο της παλιάς Αρετσούς.
Ηλιοβασίλεμα στην Αρετσού. Η σκάλα γκρεμίστηκε το 1996