Saloni.ca Archive

Ένα περίπτερο σχεδόν 100 χρόνων στη Λεωφόρο Νίκης 39. Το παρακολουθούμε στις 2 θέσεις του, με τις διαφορετικές μορφές του, με ήλιο, χιόνια και βροχή και μισοκρυμμένο πια κάτω από το σκοτάδι του στέγαστρου.

Μάρα Νικοπούλου

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02KazwHWhrJ3upYcqHVRcWct6RFSPCpFRdW9yZfr1pj6oiDtJN6S8bf87eb3jhEsxzl

Εδώ το βλέπουμε στα 1952, σε φωτογραφία του Christopher Railey – μια από τις πιο λαμπερές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης, κατά τη γνώμη μου.

Και πάμε στην ίσως πρώτη εμφάνισή του: το 1930 σε βίντεο του Fred von Bohlen. Πολύ πιο κοντά στην Βογατσικού. Η δυτική γωνία (Λ.Νίκης 37) ολοκληρώνεται . Το «Μανδαλίδειο» (Λ. Νίκης 39) δεν έχει υψωθεί ακόμα.

Μετά το 1935, ολοφάνερα στα όρια της οικοδομικής γραμμής της Βογατσικού, σε ζουμ φωτογραφίας από το αρχείο του Ε.Λ.Ι.Α

1941 έγραφε στην ανάρτησή του Elias Anastasiadis

Κατοχική, από τη συλλογή του Βύρωνα Μήτου.

Μεσοπολεμική ή μεταπολεμική; Σίγουρα πριν το 1952, καθώς, όπως είδαμε στην πρώτη φωτογραφία, τότε πια είχε αλλάξει μορφή.

Σε φωτό από επίσκεψη αμερικανικού αεροπλανοφόρου (USS Randolph 20/2-24/02/1954 και ανάρτηση Γ. Σιδηρόπουλου στις ΠΦΘ, το περίπτερο με την νέα του μορφή. Στον 4ο όροφο του Μανδαλίδειου διακρίνεται μια σκούρα (μαύρη; ) σημαία.

Λίγο θαμπό αυτό το ζουμ φωτογραφίας του 1966, δείχνει όμως το νέο περίπτερο και την κολώνα που έχει πια αντικατασταθεί. [πάλι από το άλμπουμ με τα αναμνηστικά των αμερικανικών αεροπανοφόρων που αναρτήθηκε από τον Γ. Σιδηρόπουλο στις ΠΦΘ]

Στη δεκαετία του ’60, με χιόνια, από τον φακό του Σ. Ιορδανίδη [Ψηφιακό αρχείο ΜΦΘ] Δεν φαίνεται πολύ καθαρά, αλλά μάλλον το περίπτερο βρίσκεται ακόμα στην πρώτη θέση του.

Δέκα χρόνια μετά, το πρώτο κοντινό πλάνο του, σε φωτογραφία του 1976 [ανάρτηση Στέργιου Τσιούμα, ΑΘ

Tον χιονισμένο Δεκέμβρη του 1988, το περίπτερο έμεινε σίγουρα μια μέρα κλειστό. Στη νέα θέση του πια, έχοντας απομακρυνθεί από την γωνία Βογατσικού μερικά μέτρα πιο ανατολικά, προς τα όρια του Λ. Νίκης 39 με το 41.

Μια βροχερή μέρα τον Ιανουάριο του 1991. Το περίπτερο του Χουρμούζη (άγνωστο αν ήταν το μικρό ή το επώνυμό του) με τον ίδιο να σκύβει για να μπει φορώντας το κλασικό μπερεδάκι του. Εκείνη την εποχή, η δουλειά του περιπτέρου είχε πέσει κατακόρυφα, καθώς η Κατάληψη της Λ. Νίκης 39 είχε τελειώσει στις 30 Νοεμβρίου 1990.

Η τωρινή του κατάσταση, κάτω απ’ το μισοχαλασμένο «προστατευτικό», σε τίποτα δεν θυμίζει την αρχική φωτογραφία

Η φωτογραφία περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Old Thessaloniki» με τίτλο, «a collision in Plato Street (1962). Ευτυχώς, από τη σύγκρουση προκλήθηκαν μόνο υλικές ζημιές χωρίς να υπάρξουν τραυματισμοί. Το γεγονός καταγράφηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 6 Μαρτίου του 1962.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02fqZ7MCsxusKe94rzHgKGT7gFSw5kc2eEB9L78LaQdB7r2Dj6ckeXhzfZGYXnzFcRl

Διασταύρωση Πλάτωνος με Φιλίππου το 1962.

Η δημοσίευση της σύγκρουσης των οχημάτων στην εφημερίδα «Μακεδονία».

Σχέδιο του τμήματος στην περιοχή της Θεσσαλονίκης της σιδηροδρομικής γραμμής προς Αλεξανδρούπολη και Κωνσταντινούπολη. Το σχέδιο αρχίζει από τον Σταθμό Salonique-ville στο αριστερό άκρο και περιλαμβάνει όλες τις εγκαταστάσεις του κεντρικού σταθμού της Ενωτικής γραμμής Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη (γνωστής με τα αρχικά JSC). Το σχέδιο δίνει την δυνατότητα να ταυτοποιηθούν τα κτίρια της γνωστής φωτογραφίας του σταθμού αυτού στην 2η εικόνα.

Θόδωρος Νάτσινας

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0uEhErcUNcyVBxsbAwH6NzgZotz4rc89QwPBWpZ6nFH6QPxawa8kGugNpnQPZCGAEl

Το σχέδιο προέρχεται από την ιστοσελίδα του ιστορικού αρχείου του ΟΣΕ https://ose.gr/πολιτισμός/ιστορικό-αρχείο – η οποία αυτήν την στιγμή είναι μπλοκαρισμένη.

To κτίριο που αναφέρεται ως Cantine στον χάρτη δεν είναι σαφές τι χρήση είχε, αν δηλαδή ήταν εστιατόριο ή “κελάρι” με απροσδιόριστη χρήση. Από την έκδοση Souvenir de Salonique του Γαλλικού Ινστιτούτου, η φωτογραφία από την συλλογή Μέγα. Την έχουμε αναρτήσει στο https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0zhf18LFJ5MAanMtUkc1qFi1F2DPzJKR79B4WDUnFizhF1moxzHCBW1q4k5sWb8Dal

Η “Μέριμνα Παιδιού” ιδρύθηκε το 1921 με σκοπό την προστασία του παιδιού στην υγεία και στην παιδεία. Με την έλευση χιλιάδων προσφύγων το 1922, το έργο που κλήθηκε να επιτελέσει η Μέριμνα ήταν δυσανάλογο με τις δυνάμεις της, ανταπεξήλθε στο βαθμό που μπορούσε. Οι πρώτες δραστηριότητες αφορούν σε κατασκηνώσεις, στο βουνό και στην παραλία. Το 1931 μπαίνει ως στόχος να ιδρυθεί μαθητική πολυκλινική και αναζητείται το κατάλληλο οικόπεδο. Αυτό βρέθηκε στην οδό Φιλικής Εταιρείας και τα επίσημα εγκαίνια γίνονται το 1938. Το 1978 το παλιό κτίριο με τους σεισμούς κρίνεται κατεδαφιστέο και το 1980 θεμελιώνεται το νέο τριώροφο κτίριο. Το 1985 ανοίγει ο πρώτος νηπιακός σταθμός, προστίθενται δύο ακόμη όροφοι. Σήμερα λειτουργεί ως βρεφονηπιακός σταθμός-νηπιαγωγείο για παιδάκια ηλικίας 1 ½ έως 5 ½ ετών.

Πληροφορίες από την ιστοσελίδα της Μέριμνας: https://merimna-paidiou.gr/poioi-eimaste/istoria/ σε συνδυασμό με άρθρα της εφημερίδας ΦΩΣ

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0337xSdCHg7Y9KSKarP2Coxia8K31NE9ZLLR8TJYPe5dFzZSgJx4kVoeRZQpSy3KQRl

Αριστερά, στον Χορτιάτη και στο Μπαχτσέ Τσιφλίκι, τον Ιούλιο του 1934 Την ίδια εποχή έχει ήδη αρχίσει να κτίζεται η πολυκλινική στην Φιλικής Εταιρείας.

Το 1937 είναι έτοιμη. Όψεις από την Φιλικής Εταιρείας και από την πλευρά της οδού Ουρανία Μπουζιάνη (το όνομα της πρώτης προέδου της Μέριμνας), πίσω από το ναό Αγ. Κων/νου και Ελένης.

Εγκαινιάζεται 28/3/1938, ενώ τον Φεβρουάριο του 1939 ιδρύεται με Βασιλικό Διάταγμα μονοτάξιο δημοτικό σχολείο.

Η Μέριμνα σήμερα.

Φωτογραφία που μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο και μας μεταφέρει στην ιστορική πλατεία Εμπορίου της Θεσσαλονίκης, κοντά στον ναό του Αγίου Μηνά. Ο φωτογράφος, από το κέντρο της πλατείας, αποθανατίζει τον πρωταγωνιστή, ένα γαϊδουράκι φορτωμένο με εμπορεύματα, σκηνή που μαρτυρά την καθημερινή ζωή της εποχής και την αγάπη των Γάλλων στρατιωτών για τα πολύπαθα και συμπαθητικά τετράποδα.

Η αγορά ζωντανή, με μικροπωλητές, καταστήματα και πελάτες, δημιουργεί ένα πολύβουο σκηνικό. Στο φόντο, η ταμπέλα “Κιμπάρ Αλή, Κατάστημα Σιδηρικών” αποτελεί το στοιχείο που προϊδεάζει και οδηγεί στον εντοπισμό του ομώνυμου χανιού. Σύμφωνα με διαφημίσεις και δημοσιεύματα εφημερίδων, το χάνι βρισκόταν στην αρχή της παλαιάς οδού Κατούνη, επιβεβαιώνοντας τη θέση που απεικονίζεται στη φωτογραφία.

Η φωτογραφία προέρχεται από δημοπρασία, “ebay”.

Στάθης Ασλανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid033UhuvU3kfMwaUXcVTyVT3SJEuKFXboP9LXB7UrFnBUEgysitfZJfCJzX1pFypCY8l

Πλατεία Εμπορίου στη Θεσσαλονίκη.

Απόσπασμα αεροφωτογραφίας από το βιβλίο της Αλέκας Καραδήμου Γερόλυμπου «Το χρονικό της Μεγάλης Πυρκαγιάς». Επισημαίνεται η θέση του χανιού Κιμπάρ Αλή στο παλαιό οικοδομικό τετράγωνο 388.

Από το 1889, οι αδελφοί Αλή δραστηριοποιούνταν στον τομέα των σιδηρικών, όπως μαρτυρούν επιχειρηματικοί οδηγοί της εποχής. Η επωνυμία “Κιμπάρ Αλή” εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1909, στην ίδια κατηγορία.

Παρόλο που ο κτηματογραφικός πίνακας του οικοδομικού τετραγώνου 388 δεν περιλαμβάνει σχεδιάγραμμα, η θέση του χανιού Κιμπάρ Αλή μπορεί να προσδιοριστεί με ασφάλεια στο οικόπεδο 388/9. Αυτό προκύπτει από το εμβαδόν του οικοπέδου και τον χώρο που καταλαμβάνει όπως διαγράφεται από την οπτική αναγνώριση στην αεροφωτογραφία, όπως επίσης, από την ταυτοποίηση των ιδιοκτητών των γειτονικών οικοπέδων, οι οποίοι ήταν γνωστοί.

Στην αρχή της οδού Κατούνη, ο Βασίλης Δημητριάδης αναφέρει την ύπαρξη ενός μαυσωλείου με την ονομασία Meydan Baba (παλιά ονομασία της οδού Meydan Baba Turbesi). Αυτό, πιθανόν αντιστοιχεί στο γκρεμισμένο τμήμα που βλέπουμε στα αριστερά, δίπλα στο Κιμπάρ Αλή χάνι. Υπογραμμίζουμε ότι για την περαιτέρω έρευνα και τεκμηρίωση επιβάλλεται η παρουσίαση νέων στοιχείων.

Δεν είναι σαφές αν βλέπουμε το πίσω μέρος της φωτογραφίας ή τον φάκελο.

Πλατεία Εμπορίου. Από την ίδια θέση η λήψη, το 2011.

82 χρόνια από τότε που άρχισαν να βάζουν στα τρένα για να σταλούν στους τόπους εξόντωσης 50.000 συμπολίτες μας, αφού πρώτα τους ταπείνωσαν και τους λήστεψαν

Facebook: https://www.facebook.com/photo/?fbid=1049348927239745&set=a.465862328921744

Η κόκκινη βούλα δείχνει το σπίτι και στην αεροφωτογραφία του 1959 από το αρχείο του Βαγγέλη Καβάλα.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02scZ7QgzUw5Ywu86QGTsbaDWCCNtzUT9kVxnFB2imDevAuPxiS2M77N3FFCXo6tBXl

Δεν γνωρίζαμε αυτήν την φωτογραφια του Λευκού Πύργου με το περιτείχισμά του. Την βρήκαμε στο X (παλιό twitter) σε ανάρτηση κάποιου με το όνομα χρήστη selanikli (σαλονικιός). Τούρκος προφανώς. Σε κάθε περίπτωση είναι αξιόλογη, πριν φυσικά το 1911 με αφορμή ίσως κάποια επέτειο (την επανάσταση των Νεότουρκων;) ή την επίσκεψη κάποιου Oθωμανού επισήμου (μια άμαξα συνοδεύεται από στρατιωτικούς).

πηγή: https://x.com/selaniklisinan/status/1897671859132354704/photo/1

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0nzf6CiDBAFsfp541Cp1EFPXaVm37JBbMQ6fJFPLbws7qDZohyaVBEfcVzbCymdfal

Το ξενοδοχείο Μινέρβα, στη γωνία Εγνατίας 44 και Συγγρού 12 σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Γεώργιο Καμπανέλλο το 1929 και λειτουργεί ακόμη ως ξενοδοχείο με την ονομασία Minerva Premier.

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid08mh7GZ6FFvZCdyhYZ2REZCvX62Qe5LPok55cwiL7qNKukKbBecGqc2wgBpXhe57nl

Λήψη του 1991.

Διαφημιστική κάρτα όταν κτίστηκε. Ιδιοκτησία Κωνστ. Χ'εμμανουηλίδη, με κεντρική θέρμανση, ζεστό και κρύο νερό σ'όλα τα δωμάτια, μπάνια και στους 3 ορόφους και με τιμές συγκαταβατικές.

Στην διπλωματική εργασία της Αθαν. Τσιτλακίδου για τα ξενοδοχεία του μεσοπολέμου, περιέχονται ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον φέροντα οργανισμό του κτιρίου και τις λύσεις που δόθηκαν για την στατικότητά του (σ.77-80).

Μεσοπολεμική με τον ιδιοκτήτη ευανάγνωστο κάτω από την ονομασία του ξενοδοχείου.

Από το βιβλίο του Βασ. Κολώνα 'Εκατο Χρονια Φιλοξενιας: Τα Ξενοδοχεια Της Θεσσαλονικης (1914-2014)''.

Στην διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, και με τους βομβαρδισμούς να απειλούν την πόλη, το ξενοδοχείο προσφέρει καταφύγιο. Φως 2/2/1941

Δύο κατοχικές φωτογραφίες από τα μπαλκόνια του.

Τρεις χρωματικές εκδοχές της κάθετης πινακίδας, στη μέση η πιο σύγχρονη.

Όψεις του εσωτερικού που διατηρούν στοιχεία του παρελθόντος στο Minerva Premier από την ιστοσελίδα του.

Η φωτισμένη εμφάνιση του Minerva Premier σήμερα.

Γιώργο Κωτσίδη, σε αποχαιρετούμε με το τελευταίο κείμενό σου για την αγαπημένη σου πόλη

Η ΟΔΟΣ ΣΠΑΡΤΗΣ

Από τη Σπάρτης που ήταν η πρώτη παράλληλος της Βας. Γεωργίου περνούςε κάθε μέρα κόσμος και κοσμάκης κυρίως πεζοί πηγαίνοντας στην αγορά . Αγορά λέγαμε τότε το κέντρο της πόλης όπου ήταν φυσικά και η αγορά . Τα μαγαζιά ήταν λιγοστά μέσα στη συνοικία που ήταν χτισμένη με δύοροφα σπίτια με αυλές , που χώρος για μαγαζιά . Οι πολυκατοικίες αργότερα είχαν τον ακριβότερο όροφό τους το ισόγειο .
Πολλές αντιπαροχές έδιναν στους ιδιοκτήτες όλους τους ορόφους εκτός από τα μαγαζιά. Γιατί δεν έπαιρναν το τραμ η το λεωφορείο . Γιατί υπολογίζανε πολύ τα τραμβαγιάτικα που ήταν σημαντικό μέρος του μεροκάματου . Και σε μένα ακόμη φαίνεται περίεργο που τα έζησα κι όμως αυτό συνέβαινε . Ιδιαίτερα η συνοικία της Αγίας Τριάδας ήταν κοντά στην Αγορά κι ήταν προνομιούχος μια και για δυό στάσεις κανείς δεν ήταν διατεθημένος να πληρώσει εισητήριο. Έτσι πρωί πρωί και επίσης απόγευμα είχαμε κόσμο να περπατά και να επέστρεφουν βαρυφορτωμένοι κουβαλώντας και ψώνια μέσα στα δίχτυα της εποχής . Θάπρεπε να τονίσω ότι τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα , σ όλη τη Σπάρτης ένα δρόμο κοντά στο χιλιόμετρο , ζήτημα αν υπήρχαν 1 βία 2 αυτοκίνητα . Έτσι κάθε μέρα έβλεπες σοβαρούς εργαζόμενους βιαστικούς , κουρασμένους εργάτες μεροκαματιάριδες , τεχνίτες με την τσάντα των εργαλείων τους , μαθητές που πήγαιναν στα σχολιά τους και στο κοντινό Λυσαί στην Ευζώνων όπου μάθαιναν Γαλλικά . Τα Αγγλικά ήταν ακόμη νεόφερτα . Οι περισσότεροι προτιμούσαν τα Γαλλικά στο πολύ καλά οργανωμένο ίδρυμα της Γαλλικής Αποστολής . Το Γαλλικά και πιάνο έλκυε ακόμη , αλλά χωρίς το δεύτερο στους περισσότερους . Τα Αγγλικά εισέβαλλαν ορμητικά τότε με μικρά φροντιστήρια στις γειτονιές . Ως κι εγώ κατάφερα να πείσω την μητέρα μου να με στείλει στα Αγγλικά στο Ελληνο-Αμερικανικό Επιμορφωτικό Ινστιτούτο στη διαγώνιο . Η χαρά μου κράτησε 2-3 μήνες γιατί ο προϋπολογισμός της χήρας μάνας μου δεν άντεχε , ιδίως όταν πήγα στο Μόλχο που πουλούσε μόνο αυτός ξενόγλωσσα βιβλία και ζήτησα να αγοράσω το πρώτο πολύχρωμο εντυπωσιακό βιβλίο Let’s Lern English 1 έπαθα σοκ με την τιμή κι εγκατέλειψα οριστικά το όνειρο . Οι πωλητές φρέσκων προϊόντων επίσης ήταν οι καθημερινοί μας περιπατητές , μανάβηδες , ψαράδες , παγοπώλες , γαλατάδες , γιαουρτάδες με τα κάρα τους η ακόμη και χωρίς αυτά . Άλλοι με μόνο με τα γαϊδουράκια τους , τα άλογα η ακόμη και τα μουλάρια τους περνούσαν και διαλαλούσαν το εμπόρευμά τους . Ο μανάβης διαλαλούσε με πάθος , ⁃ Καπτσιδιανές οι μελιτζάνες … με το κατάφορτο από φρέσκα λαχανικά και ζαρζαβατικά ερηπωμένο καροτσάκι του με τις δυό ρόδες και τον γαϊδαράκο που το έσερνε στα πρόθυρα της κατάρρευσης . Ο γιαουρτάς με ολόφρεσκο γιαούρτι περπατώντας με μια χοντρή βέργα στην πλάτη 2 μέτρα περίπου και στην κατάληξη δεξιά κι αριστερά από ένα σκοινί που μετά 1,5 μέτρο κατέληγε σε δυό μεγάλα κιούπια από κεραμικό . Είχε ένα εκπληκτικό εργαλείο φτιαράκι που έπαιρνε με μαεστρία με κάθε του κουταλιά τον αφρό του γιαουρτιού . Τοποθετώντας το στο κεραμικό κιούπι που του πρότεινε ο πελάτης . Ο ψαράς με τα φρέσκα ψάρια ήταν καθημερινοί επισκέπτες της γειτονιάς . Αγοράζοντας στη χοντρική από τα χαράματα ψάρια από την κοντινή Σαλαμίνα στη Μπότσαρη ξεκινούσε με τα πόδια και γύριζε όλες τις γειτονιές για να τα πουλήσει γρήγορα γρήγορα μια κι ο λιγοστός πάγος μέσα σε τσουβάλι δεν θα άντεχε πολύ και μετά τα ψάρια του θα ήταν Για πέταμα . Μια τεράστια στρόγγυλη τάβλα ξύλινη στο κεφάλι κι ένα στρόγγυλο μαξιλαράκι από κάτω όπου ήταν τα ψάρια απλωμένα με πάγο ενδιάμεσα και μ´ ένα βρεγμένο τσουβάλι από πάνω μη κι ο δυνατός ήλιος του καλοκαιριού λιώσει τον πάγο . Μη θαρρεί κανείς ότι είχε τίποτε σπουδαία ψάρια πολυτελείας κουβαλούσε . Συνήθως φτηνές σαρδέλες καμιά γόπα κανένα σαβρίδι άντε και καμιά σουπιά . Τα μεγάλα ακριβά ψάρια τα εύρισκες κανείς στην αγορά Μοδιάνο η στο καπάνι . Μπορούσε ακόμη και στην ιχθυόσκαλα που ήταν τέσσερις στάσεις μακρυά μας από πάλι πλανόδιους ψαράδες που αφού αγόραζαν τα ψάρια μέσα από την δημοπρασία τα πουλούσαν έξω από αυτή φυσικά με το ανάλογο κέρδος . Ίσως εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι λαϊκές αγορές δεν υπήρχαν τότε και τα μαγαζιά στις συνοικίες ελάχιστα . Επίσης άλλοι επαγγελματίες ο παπλωματάς με το εργαλείο του ένα λυγισμένο ξυπόλυτα με χορδή σαν τόξο που αφού στρώνονταν την αυλή άνοιγε το πάπλωμα και τίναζε το τσαλαπατημένο περιεχόμενο βαμβάκι η μαλί η πούπουλο και το φρεσκάριζε . Ο Γανωτής που μάζευε τα χάλκινα σκεύη κατσαρόλες τηγάνια κούπες μπρίκια καφέ κλπ και τα έπαιρνε μαζί του . Την άλλη μέρα τα έφερνε τσίλικα και απαστράπτοντα από το γάνωνα για υγεία . Ακόμα ατσάλινες κατσαρόλες δεν είχαν εμφανιστεί , άντε μερικές τσίγκινες η μεταλλικές με επικαπλυψη …… Ο ακονιστής τροχός , με μια ρόδα ποδηλάτου στην πλάτη προσαρμοσμένη σε ένα ελαφρύ τετράποδο Μάραφέρι με τον τροχό ακονίσματος προσαρμοσμένο έτσι ώστε με το ποδοκίνητο μηχάνημα αποκτούσε τεράστια ταχυπτητα ώστε να ακονίζει αξιοπρεπώς τα μαχαίρια τα κι ότι άλλο κοφτερό εργαλείο . Κι άλλα πολλά επαγγέλματα του δρόμου υπήρξαν που ξεχάστηκαν η τα εξαφάνισε η τεχνολογία . Οι παλιατζήδες που περπατούσαν ολομόναχοι με ένα διπλωμένο τσουβάλι στον όμως και με το άλλο χέρι συνήθως έπαιζαν το μπεγλέρι τους . Συνήθως ήταν περιπεργοι τύποι με ύφος μεγαλέμπορου που αγόραζαν οτιδήποτε είχε αξία και που χωρούσε στο τσουβάλι τους . Ρούχα παλιά παντελόνια σακάκια φουστάνια που μετά από σκληρό παζάρι τα αγόραζαν και το τοποθετούσαν στο τσουβάλι της πλάτης τους . Αργότερα ήρθαν τα κάρα με τα γαϊδουράκια η τα άλογα και σήμερα ο τέλειος εκσυγχρονισμός με τα φορτηγάκια τους που δεν αγοράζουν πλέον , αλλά όπως διαλαλούν με τα μεγάφωνα τους και μας ξεκουφαίνουνε με τις αγριοφωνάρες τους ότι τάχα καθαρίζουν αυλές υπόγεια δωρεάν αλλά σε αντάλλαγμα παίρνουν ότι βρουν . Σπανίως πλέον ακόμη και επι πληρωμή αλλά αν είναι κάτι καινούριο μεγάλης αξίας . Τέλος δεν ήταν μόνο οι επαγγελματίες που βολτάρανε στη Σπάρτης . Ήταν οι γνωστοί τύποι με τα φτερά και τα πούπουλα , που ήταν τότε της μόδας . Η Σαλώμη , η Σιμονέττα κι άλλες υψηλοτάτου κύρους και ενδιαφέροντος αγνώστου φύλλου που μας διασκέδαζαν παιδιά με τις χαριτωμένες κινήσεις τους που ήταν χάρμα ιδέσθε . Φυσικά κι πιτσιρικαρία δεν άφηνε να πάει χαμένη την ευκαιρία τους έπαιρνε στο κατόπι διασκεδάζοντας μαζί τους αλληλοκοροιδευόμενοι . Ήταν απόλαυση , τους θυμάμαι ακόμη με νοσταλγία για τις πλάκες που τους κάναμε κι αυτοί ανταποκρίνονταν με μεγάλη προθυμία . Αξέχαστα χρόνια παιδικά . Να μη ξεχάσω τις ποτιστήρια του Δήμου που τα καυτά καλοκαίρια της Σαλονίκης περνούσαν τα μεσημέρια τους χωματόδρομους δρόσισαν τους ιδρωμένους πολίτες . Και τέλος τα σκουπιδιάρικα στην αρχή κάρα με τεράστιες ρόδες και πανύψηλα Ουγγαρέζικα άλογα που ξεκινούσαν κάπου κοντά στο Παπαφειο σε κάτι αποθήκες γκαράζ που ακόμη υπάρχουν . Αργότερα ήρθαν τα ανατρεπόμενα ανοιχτά φορτηγά όπου επάνω όρθιος στην καρότσα ο σκουπιδιάρης πατώντας επάνω στα σκουπίδια περίμενε τους κατοίκους να του δώσουν τον γκάζοτενεκέ να τον αδειάσει . Μετά δεν περίμενε πολύ , τον πέταγε μακρυά προς το σπίτι που χτυπώντας κάτω έκανε εκκωφαντικό θόρυβο σαν σινιάλο για τους υπόλοιπους νοικοκυραίους ότι ετοιμαστείτε περνάει το σκουπιδιάρικο του Δήμου . Η χειρότερη ευχή της μητέρας μου ήταν ⁃ Μη διαβάζεις σκουπιδιάρης θα καταντήσεις Κι εγώ έτρεμα από τον φόβο μου μη και βγει η ευχή της , η μυρωδιά του σκουπιδιάρικου ήταν ανυπόφορη και μέχρι να περάσει κρατούσα σφιχτά την μύτη μου Μνήμες της παλιάς όχι πολλές φορές καλής Θεσσαλονίκης αλλά ήσυχης κι ανθρώπινης , στην αρχή της λεωφορόρου των Εξοχών της σημερινή Βασιλέως Γεωργίου και Όλγας …

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02pQfynTUf6XLixyoN3T4GkUrzvz4eZpdEx2QLSGkcXuseJ9xpBZoFtZt9gg4GHv3el