Το Ντεπό (Αποθήκη) είναι μια λέξη που έχει συνδεθεί άρρηκτα με την πόλη. Σήμερα ορίζει ολόκληρη περιοχή, και φυσικά οφείλει την χρήση της στο λεξιλόγιό μας επειδή ήταν ο χώρος στάθμευσης, αφετηρία και τέρμα των τραμ για παραπάνω από 60 χρόνια.
130 χρόνια έχουν περάσει από τότε που πρωτολειτούργησε ως αμαξοστάσιο των τραμ και σήμερα αφιερώνουμε την ανάρτηση στους εργάτες αυτού του μεταφορικού μέσου που δεν αξιώθηκε να φτάσει στις μέρες μας. Όχι μόνον δεν θεωρήθηκε σκόπιμο να συντηρηθεί και να αναβαθμιστεί αλλά υπονομεύτηκε από εκείνους που πριμοδότησαν τα αστικά λεωφορεία πρώτα και μετά το μετρό ως καταλληλότερα μέσα για τις μετακινήσεις μας στην πόλη.
Αρκετοί από μας είχαμε την άποψη ότι αυτήν την πόλη αξίζει να την διασχίζει κανείς με το φυσικό της φως της μέρας ή της νύχτας κι όχι κάτω από την γη. Λύσεις για τα άλλα οχήματα θα βρίσκονταν. Πάντα υπάρχουν λύσεις αν τις αναζητήσεις.
Η μυθολογία του τραμ θα ακολουθεί για πολλά χρόνια την πόλη έστω και ως φωτογραφική ανάμνηση. Αυτοί που το έζησαν λιγοστεύουν.
Σπύρος Αλευρόπουλος
Facebook:
https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0CrqJKwhqRQ84UJiEqtHgq6auqZ1mQiAowAJvkpSWjCwUXFsBxMjxkzADaUNmtyBGl
Από την οθωμανική περίοδο λειτουργίας του
Αρκετά αργότερα, ίσως στα πρώτα χρόνια του μεσοπολέμου.
Φωτογραφία δημοσιευμένη στην Μακεδονία 4 Απριλίου 1954.
Από το βιβλίο του μουσείου Χρήστου Καλεμκερή “Οι τροχιοδρομοι Θεσσαλονίκης, Βόλου και Καρλοβασίων Σάμου”.
Από το βιβλίο του μουσείου Χρήστου Καλεμκερή “Οι τροχιοδρομοι Θεσσαλονίκης, Βόλου και Καρλοβασίων Σάμου”.
Από το βιβλίο του μουσείου Χρήστου Καλεμκερή “Οι τροχιοδρομοι Θεσσαλονίκης, Βόλου και Καρλοβασίων Σάμου”.
Όπως σημειώνεται στο ίδιο βιβλίο:
“ Αναμνηστικό στιγμιότυπο του τραμβαγιέρη Λέανδρου Βασιληά και του συναδέλφου του Τάκη Χρηστίδη (δεξιά) στο Ντεπό, στις 31 Μαϊου 1957. Τα τροχιοδρομικά οχήματα έχουν μόλις εκτελέσει την τελευταία τους διαδρομή”.
Από το βιβλίο του μουσείου Χρήστου Καλεμκερή “Οι τροχιοδρομοι Θεσσαλονίκης, Βόλου και Καρλοβασίων Σάμου”.
Chrisoula Kotsani:
Λέανδρος – Δημήτριος Βασιληάς. Ο πατέρας μου. Οδηγούσε το τραμ με τον νούμερο 10. Ήταν πολύ φίλοι με τον Τάκη τον Χριστίδη, με τον οποίο είχαν οικογενειακές σχεσεις. Αρκετές φωτό τις έδωσα εγώ στον αείμνηστο Καλεμκερή.
Εκεί κοντά υπήρχε και το καφενείο τους. το “Ηραίον”.
Νικη Νικολαιδου:
Μεγάλωσα μεσα στο αμαξοστάσιο τον τραμ ,.δούλευε ο Πατέρας μου Δημήτριος Τσολακιδη ,Εκεί ήταν και τα ιατρεία της εταιρίας, το φαρμακείο, το Ταμείο, και ολες η υπηρεσίες του Οργανισμού τής κετιθ,. Οταν τα σταμάτησε ήμουν 7 χρονών και είμασταν τα παιδιά τον εργαζομένων κατασκήνωση στο Ωραιόκαστρο, θυμάμαι πως κλεγαμε ολα τα παιδιά. Κρίμα τέτοιες εταιρίας με τέτοια άρτια οργάνωση που διαλύθηκε.
Ως επίλογο, το οπισθόφυλλο του περιοδικού “Τραμ, ένα όχημα”, του 1971