Saloni.ca Archive

Με βάση το δημοσίευμα του Φάρου της Μακεδονίας του 1887 [https://web.facebook.com/photo/?fbid=921209323387040&set=a.465862328921744] που αναρτήθηκε σε προηγούμενη ευκαιρία υπάρχει μια ενδιαφέρουσας πληροφορία. Συγκεκριμένα, το σχέδιο για το μπάζωμα του κόλπου ανατολικά του Λ. Πύργου περιλάμβανε την κατασκευή «παραλίας οδού, ήτις γενήσεται κατά 50 μέτρα ευρύτερα της ήδη υπαρχούσης.» Η λέξη ευρύτερα μου δημιούργησε την απορία αν εννοούσαν ένα δρόμο πλάτους 50 μέτρων ή σε απόσταση 50 μέτρων από τον υφιστάμενο (την σημερινή 30ης Οκτωβρίου). Κατέληξα στην δεύτερη εκδοχή καθώς δρόμοι πλάτους 50 μέτρων δεν υπάρχουν ούτε τώρα στην Θεσσαλονίκη. Επομένως, το σχέδιο ήταν να φτιαχθεί και εδώ ένας παραλιακός δρόμος, συνέχεια σχεδόν της Λ. Νίκης. Όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες, το σχέδιο αυτό άρχισε να εφαρμόζεται ως που ματαιώθηκε για κάποιο λόγο.

Η πρώτη φωτογραφία δείχνει την αρχή αυτού του δρόμου περιφερειακά του Λ. Πύργου, ο οποίος θα εκτεινόταν περίπου ως την αρχή της σημερινής νέας παραλίας (Μ. Αλεξάνδρου). Ο δρόμος γύρω από τον Λ. Πύργο υπήρχε ως αρκετά αργότερα, ίσως ως την δεκαετία του 50. Μάλιστα, όπως φαίνεται στην 2η φωτογραφία, ανατολικά από τον Λ. Πύργο συναντιόταν με την Εθν. Αμύνης, η οποία επίσης εκτεινόταν μέχρι εδώ, ως ακόμα πιο πρόσφατα.

Το ερώτημα είναι αν ποτέ ο δρόμος συνεχίστηκε όπως είχε προγραμματιστεί και γιατί ματαιώθηκε. Η 3η φωτογραφία, του θεάτρου του Λ. Πύργου, της οποίας δεν γνωρίζω την ημερομηνία αλλά εκτιμώ ότι είναι πριν το 1912, δείχνει ότι μάλλον ο δρόμος αυτός κατασκευάστηκε. Διακρίνεται, μέσα στον κήπο του θεάτρου, διαμορφωμένος, με κράσπεδα αριστερά και δεξιά σε ευθεία γραμμή. Μια πιθανότητα είναι ο διαχειριστής του θεάτρου του Λ. Πύργου διέκρινε ότι αυτή η διαμόρφωση έδινε μια καταπληκτική ευκαιρία να απλώσει τραπεζοκαθίσματα (φαίνεται πόσο παλιό κόλπο -παράδοση σχεδόν- είναι στην Θεσσαλονίκη) και έπεισε τις αρχές να κλείσει τον δρόμο με τον περίβολο του θεάτρου. Ίσως μια περίπτωση που η εξάπλωση των τραπεζοκαθισμάτων στον δημόσιο χώρο είχε ένα ευτυχές αποτέλεσμα.

Θόδωρος Νάτσινας

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0iPL1vtzFjQNFMTc5a7k2H8LfHQxrPxzHNUzbzRAQKyR8g9hjTghHXXL5k1DBMuG7l

Ο δρόμος παραλιακά γύρω από τον Λ. Πύργο

Αεροφωτογραφία όπου φαίνεται ο ίδιος δρόμος να εκτείνεται ως την διασταύρωσή του με την Εθν. Αμύνης.

Ο κήπος του θεάτρου του Λ. Πύργου που παραθαλάσσια μοιάζει σαν την επέκταση του δρόμου νοτιοανατολικά από τον Λ. Πύργο

To καρέ είναι από ελληνική ταινία του 1966 με τον Ηλιόπουλο. Εντοπίστηκε και απομονώθηκε από τον Βαγγέλη Καβάλα. Οι συνοδευτικές φωτογραφίες από τον Θόδωρο Νάτσινα. Η περιοχη φυσικά είναι η Αρετσού.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0yHwmbRDydfaTiCjhxNGFRTm19Yr5vRECaThxjEPwnT5gJG3NtWpA651xgqohgAB7l

Προπολεμικά από το ίδιο σημείο προς την ίδια κατεύθυνση.

Από το maps.google με ημερομηνία 2022. Σήμερα έχει αλλάξει η τοποθεσία γιατί κατασκευάζεται αλιευτικό καταφύγιο μπροστά από τον Χάρκα.

O πλάτανος της πλατείας Ναβαρίνου σε αεροφωτογραφίες από το 1918, το 1959, την δεκαετία του ’70 και τα μέσα της δεκαετίας του ’80, από διαφορετικές γωνίες. Παρά την κήρυξή του σε διατηρητέο (μαζί με άλλα τρία υπεραιωνόβια πλατάνια της πόλης), δεν του δόθηκε η φροντίδα που είχαν υποσχεθεί, με συνέπεια ένα απ’ τα πελώρια κλαδιά του να σπάσει πριν λίγες μέρες, και τώρα να ξανασυζητάμε για το «τι πρέπει να γίνει» για την ασφαλή συντήρησή του.

Μάρα Νικοπούλου

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0TSRFE7uGLSR6jmMdo13jZs2wMaL3B93A8oAcmN8V5Z4bkerFCBCbAZMHRHxtZ1hml

Λίγους μήνες μετά τη φωτιά, μπροστά από το τζαμί Ακτσέ Μεστζίντ που βρισκόταν ακριβώς εκεί που είναι το οκτάγωνο. Απόσπασμα αεροφωτογραφίας από τα αρχεία της βιβλιοθήκης του Κέιμπριτζ.

Ο πλάτανος ανάμεσα σε μεσοπολεμικές και μεταπολεμικές οικοδομές, αλλά και με αρκετά από τα παλιά σπίτια ακόμα παρόντα. Οι ανασκαφές δεν έχουν αρχίσει.

Δεκαετία του 1970, οι ανασκαφές και η διαμόρφωση του περιβάλλοντος χώρου έχουν γίνει. Οι πεζοδρομήσεις όχι ακόμα. (Από ανάρτηση A. Βρεφίδη στις ΠΦΘ)

Μέσα δεκαετίας '80. (Από ανάρτηση κ. Παπακωνσταντίνου στο Ουδείς άπολις)

Φωτογραφία Cynthia Mortzikian από τους Φίλους του Ιστορικού Κέντρου Θεσσαλονίκης. 12/9/2024

Η ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΜΑΣ

Έχω γράψει πολλές φορές για την Έκθεση των παιδικών μας χρόνων και πόση επίδραση είχε σε μένα και στους συνομήλικούς μου . Την περιμέναμε με ανυπομονησία κι όταν έφτανε ξεσαλώναμε . Μας έχανε το σπίτι μας . Πού μας έχανες πού μας έβρισκες εμείς ήμασταν στην Έκθεση . Δυο στάσεις δρόμο δεν ήταν τίποτε πηγαίναμε τρέχοντας , πού χαρτζιλίκι για τραμβαγιάτικα .

Αφού μπαίναμε πάντα τζάμπα με τους γνωστούς τρόπους δηλαδή με το , πάρε με θείο μαζί σου , ή από την έξοδο όταν έβγαιναν μαζικά οι επισκέπτες , ή τέλος αν όλα τα κόλπα δεν έπιαναν λυγίζοντας τα κάγκελα της περίφραξης . Μετά απελευθερωμένοι από το άγχος της εισόδου ορμούσαμε στα περίπτερα . Πρώτα σε εκείνα που μοίραζαν διάφορα φαγώσιμα , λουκουμάδες , μπισκοτάκια , παγωτό .

Περνούσαμε και ξαναπερνούσαμε και τρώγαμε μέχρι σκασμού . Μετά ρωτώντας μαθαίναμε πού έχει καλαίσθητα διαφημιστικά και όμορφες σακούλες για να τα βάζουμε μέσα . Στο τέλος αφήναμε την μεγάλη ατραξιόν το Λούνα Παρκ . Εδώ δυσκόλευαν τα πράγματα . Ευτυχώς είχαμε προνοήσει και ξέραμε πού δούλευαν παιδιά της γειτονιάς που μας έβαζαν τζάμπα στα διάφορα παιχνίδια .

Μετά μόλις σουρούπωνε βλέπαμε τα ακροβατικά και λαχταρούσαμε με τους μοτοσικλετιστές που οδηγούσαν στο τεντωμένο συρματόσχοινο .

Μετά αργά το βράδυ το καλύτερο όλων , Τα πυροτεχνήματα που τα κοιτούσαμε μαγεμένοι βγάζοντας και τα σχετικά επιφωνήματα θαυμασμού . Αργά το βράδυ η επιστροφή στο σπίτι ήταν ένα σοβαρό πρόβλημα . Πάντα η μάνα ανήσυχη μας περίμενε με άγριες διαθέσεις στη σιδερένια πόρτα της αυλής στην Σπάρτης . – Πάλι στην Έκθεση ήσουν Γιώργο , δεν την χόρτασες πια ..

Από δίπλα κι γιαγιά μου που τότε έμενε μαζί μας συμπλήρωνε κι αυτή τα δικά της . Την άλλη μέρα όμως την Γιαγιά Λένκω από το Μελένικο και την Μολδοβλαχία την πήγαν σχεδόν σηκωτή στην Έκθεσή η μάνα μου με τον θείο Κώστα . Στο Σιδηρόκαστρο δεν είχε τέτοια πράγματα , λαχταρούσε κι αυτή να δει τα θαύματα που γίνοντας στην Έκθεση κάθε Σεπτέμβρη …

Στη φωτογραφία στην κεντρική λεωφόρο με τα χαρακτηριστικά φωτιστικά που για πολλά χρόνια φώτιζαν τις γλυκιές βραδιές του Σεπτέμβρη την Έκθεση των αναμνήσεών μας

Γιώργος Κωτσίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0k3enztJaPif7A4wLV3JtCjympRvUpKxpPbZGLhphzMxNSoNEH6FoZpj2A792vT9nl

Πρόσφατα κοιτάζοντας την γνωστή φωτογραφία του Paul Zepdji με τον ασπρισμένο Λευκό Πύργο και τα ξύλα μπροστά του, πρόσεξα την κατασκευή στο μέσο περίπου της φωτογραφίας (μεγέθυνση στην 2η εικόνα), κατασκευή που πρέπει να είναι για την επέκταση της προκυμαίας από τον Λ. Πύργο προς την σημερινή οδό 3ης Σεπτεμβρίου, δηλαδή για το 2ο μεγάλο μπάζωμα της πόλης, του κλεισίματος του κολπίσκου ανατολικά του Πύργου.

Το μπάζωμα αυτό είχε συζητηθεί τουλάχιστον από το 1887, όπως φαίνεται από την δημοσίευμα του Φάρου (3η εικόνα) και κάποια στιγμή μεταξύ 1889 και 1898 είχε ολοκληρωθεί σε μεγάλο βαθμό (όπως φαίνεται από τους δύο χάρτες της 4ης εικόνας).

Τα ξύλα μπροστά από τον Λ. Πύργο έχουν αναφερθεί ως «καυσόξυλα». Δεν γνωρίζω ποια μέθοδος χρησιμοποιήθηκε για την κατασκευή της προκυμαίας εδώ, αλλά μια πανάρχαια περιλάμβανε την κατασκευή και βύθιση ξύλινων κιβωτίων γεμάτα με θαλάσσιο σκυρόδεμα ή πέτρες (διάγραμμα της μεθόδου στην 5η εικόνα). Αν έτσι κατασκευάστηκε το έργο εδώ, τότε έχουμε και μια άλλη πιθανότητα της χρήσης των ξύλων, δηλαδή να είναι για την κατασκευή της προκυμαίας.

Θόδωρος Νάτσινας

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02Zt8miRhsnWzho2b7izvTRWyc5VJTsPazXwZuDgTYr5BaSCkxAMKqdfyKWfZBapM6l

Η φωτογραφία του Paul Zepjdi, αρχές της δεκαετίας του 1890.

Η κατασκευή στην προέκταση της προκυμαίας.

Φάρος της Μακεδονίας, φύλλο 1174, 2/9/1887

Ο κολπίσκος ανατολικά του Λ. Πύργου μεταξύ του 1889 (αριστερά απόσπασμα χάρτη Καμπανάκη) και του 1898 (απόσπασμα χάρτη Δήμου Θεσσαλονίκης).

Μέθοδος ξύλινων κιβωτίων για την κατασκευή προκυμαίας ή προβλήτας. Από chrome-extension://efaidnbmnnnibpcajpcglclefindmkaj/https://www.ancientportsantiques.com/wp-content/uploads/Documents/AUTHORS/AdG/AncientStructures.pdf?fbclid=IwY2xjawFayTJleHRuA2FlbQIxMAABHaOErIfseA3cSVIsD7tkqGzsnDpRPztd3M_kmymTassCxi1YimZ2QxTZ_A_aem_23gqS8TLEYiU_hkm2PMxjw

Μάρα Νικοπούλου: Νομίζω ότι η σύγκριση με άλλες φωτογραφίες του σημείου ενισχύει αυτή την εκδοχή -σαν να παρακολουθούν την πορεία των εργασιών, ας πούμε. Για παράδειγμα, με τη φωτογραφία αριστερά (προγενέστερη της εδώ αρχικής) που μας είχε απασχολήσει 10 χρόνια πριν για το κτίριο με τις αντηρίδες. Το οποίο κτίριο, στο δεξί απόσπασμα της αρχικής, φαίνεται πλέον πίσω από τον σωρό με τα ξύλα, καθώς η κατασκευή έχει προχωρήσει. Και μάλιστα -στο κόκκινο τετράγωνο- φαίνονται πάσσαλοι που σαν να οριοθετούν, τετραγωνίζοντάς το, το κομμάτι που επιχωματώνεται εκείνη την εποχή.

Κάνοντας τις προάλλες την συνηθισμένη βόλτα μας είδα αυτή τη όμορφη εικόνα και έσπευσα να την αποθανατίσω . Ο Βαρδαρίκος τα είχε τα 5 μποφόρ του , τα κύματα περνούσαν το στηθαίο στα μπλόκια και το ελαφρύ μπουφανάκι έκανε πολύ καλά τη δουλειά του . Όμως η εικόνα μπροστά μας ήταν αξεπέραστη. Τα πάντα έλαμπαν σε ένα σκηνικό που μόνο η όμορφη Θεσσαλονίκη μπορεί να προσφέρει ... Γιώργος Κωτσίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02JWS97eJ3eMtFXM6a8muBr5VMzjW6Vazp8YW6wgZdNLK965BDavTNdkuL1avqyS8ql

Αίθουσα αναμονής σε στάση του τραμ στον Λ. Πύργο, κτίριο που είναι γνωστό ως «κιόσκι» ή «αναψυκτήριο».

Στην εργασία της Β. Χαστάογλου-Μαρτινίδη για το γραφείο μπετόν-αρμέ Hennebique και τον μηχανικό Ελί Μοδιάνο υπάρχει σχέδιο (εικ.14 της εργασίας) του μικρού αυτού κτιρίου. Αναφέρει ότι η μελέτη έγινε για την Eταιρεία Tramways de Salonique το 1913-14 από τον Ελί Μοδιάνο σε συνεργασία με τον A. George. Στην πρώτη φωτογραφία φαίνεται και η πινακίδα της στάσης του τραμ μπροστά από την αίθουσα. To κτίριο φαίνεται μόνο σε λίγες φωτογραφίες την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου, ειδικά από το 1916 και το συλλαλητήριο διαμαρτυρίας για την παράδοση της Καβάλας στους Βούλγαρους. Είναι άγνωστο πότε και γιατί κατεδαφίστηκε – ίσως δεν άντεξε στη συγκέντρωση τόσων ατόμων στην οροφή του σε πολιτικές συγκεντρώσεις.

Θόδωρος Νάτσινας

H αρχική πηγή είναι https://archiwebture.citedelarchitecture.fr/archive/resultats/simple/n:153?RECH_S=BAH-25-1913-20434&RECH_SELECTOR%5B0%5D=archives&type=simple&fbclid=IwY2xjawFVaQVleHRuA2FlbQIxMAABHeZYTwLmqbIqOX3viDLTRQuS8iNKXzTp0cs9mFtkqMFsgHHn3yZRGF1wnQ_aem_JAm8L6OeXeW1Z_aP87OnQA Εκεί έχει τις βασικές πληροφορίες – δεν κατάφερα να βρω αν έχει περισσότερο υλικό διαθέσιμο.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0uxkZyfTZWbAH4V5vwZibGX96xdBpJX3KmHYz51uFbk7ZGNKJA5hN8t1CBZZphffjl

Ουρανία Τογανίδου, φοιτήτρια στο Τμήμα Μαθηματικών τη δεκαετία του 1930

Νίκανδρος Καστανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02FawV16wppDCWH8ujbk8ctaVXsjGNkChP9ouaNCh6vRXWPiBUcELkgUg93uygNDpBl

Η Ουρανία Τογανίδου του Αβραάμ γεννήθηκε στη Σεβαστούπολη της Ρωσίας, γύρω στο 1912. Την ακαδ. χρονιά 1931 γράφτηκε στο Τμήμα Μαθηματικών του Παν. της Θεσσαλονίκης και αποφοίτησε στις 6-11-1937 με λίαν καλώς. Ήταν, χρονολογικά, η τρίτη γυναίκα που γράφτηκε και σπούδασε στο Τμήμα Μαθηματικών Θεσσαλονίκης. Είχε προηγηθεί η Αναστασία Καλαφάτογλου, που γράφτηκε την ακαδ. χρονιά 1928-29 και η Κούλα Δεμερτζή, που γράφτηκε την ακαδ. Χρονιά 1930-31. Το 1943 πρωτοδιορίστηκε στο Γυμνάσιο των Γιαννιτσών. Το 1946 ήταν στο Γυμνάσιο του Λαγκαδά. Στις αρχές της δεκαετίας το 1960 ήταν στο B’ Γυμνάσιο Θηλέων της Θεσσαλονίκης, όπου παρέμεινε και μετά την μετονομασία του σε Ζ’ Γυμνάσιο Θηλέων (το 1963) μέχρι το 1971. Στη συνέχεια μετατέθηκε στο Γυμνάσιο Ελευθερούπολης και λίγα χρόνια μετά επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη, στο Γυμνάσιο Σταυρούπολης.

Νεανική παρέα από το Αρσακλί (σημερινό Πανόραμα) σε εκδρομή, τη δεκαετία του 1930, ανάμεσά τους η Ουρανία Τογανίδου.

[Η φωτογραφία είχε αναρτηθεί στην ομάδα “Πανόραμα Παλιές Φωτογραφίες” στις 20-1-2018, από το αρχείο του Νίκου Τελίδη]

Ήταν φεμινίστρια και δραστηριοποιήθηκε στον Σοροπτιμιστικό Όμιλο Θεσσαλονίκης από το 1959, που πρωτοδημιουργηθήκε. “Ο Σοροπτιμισμός είναι μια παγκόσμια, εθελοντική γυναικεία οργάνωση, η οποία ενώνει τις γυναίκες όλου του κόσμου ανεξάρτητα από φυλετικές, θρησκευτικές, πολιτικές και πολιτισμικές διαφορές, σε μια αδελφωμένη προσπάθεια για τη δημιουργία καλύτερων συνθηκών διαβίωσής τους ανά τον κόσμο.” Ο πρώτος Σοροπτιμιστικός Όμιλος Αθηνών ιδρύθηκε το 1950 από την Πασιθέα Ζουρούδη-Σαλιγγάρου, γιατρό μικροβιολόγο, που είχε ιδρύσει και άλλα Διεθνή Γυναικεία Σωματεία.

Επετειακή ανάρτηση

Η 11η Σεπτεμβρίου είναι μια θλιβερή ημερομηνία που συνδέεται με πολλές άσχημες επετείους (πραξικόπημα στην Χιλή, τρομοκρατικό κτύπημα στους πύργους της Ν. Υόρκης) Ωστόσο, σε αυτήν την ημερομηνία υπάρχει και μια επέτειος για την πόλη μας, ίσως μικρής σημασίας, η οποία αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση.

Στις 11 Σεπτεμβρίου του 1889 ο Χαμδή μπέης, σημαντικός πρόκριτος της πόλης εκείνα τα χρόνια (και αργότερα δήμαρχός της), αποκτά το προνόμιο να κατασκευάσει και να λειτουργήσει δίκτυο τραμ στην Θεσσαλονίκη. Πράγματι, το πρώτο τραμ κυκλοφόρησε το 1893, σε 4 χρόνια. Το τραμ αυτό, έστω ιππήλατο, ήταν το πρώτο συγκοινωνιακό σύστημα σε σταθερή τροχιά στην πόλη και λειτούργησε, ηλεκτρικό πλέον, ως το 1957.

Ενδιαφέρον έχει ότι, σύμφωνα με την επίσημη ιστοσελίδα της Ελληνικό Μετρό (το νέο όνομα της πρώην Αττικό Μετρό), η απόφαση για την κατασκευή του μετρό της Θεσσαλονίκης ως δημόσιο έργο πάρθηκε τον Σεπτέμβριο του 2003! Δεν αναφέρει ακριβώς την ημερομηνία αλλά ήταν 114 χρόνια μετά την ανάθεση της κατασκευής του τραμ. Είναι περίεργο που δεν έχουν σβήσει αυτήν την σελίδα (https://www.emetro.gr/?page_id=152), που «κραυγάζει» ότι έχουν περάσει 21 χρόνια και ακόμα δεν έχουμε μετρό στην πόλη. Αυτή είναι και η πικρή γεύση της επετείου: 135 χρόνια μετά την ανάθεση της κατασκευής του τραμ η Θεσσαλονίκη δεν διαθέτει (ακόμα) κάποιο σύστημα σε σταθερή τροχιά. Ελπίζουμε βέβαια να έχουμε τουλάχιστον την πρώτη γραμμή του μετρό προς το τέλος του 2024 ή στις αρχές του επόμενου.

Η φωτογραφία με το ιππήλατο τραμ στην Νίκης χρονολογείται την δεκαετία του 1890, ίσως το 1895. Ο πρώτος χάρτης δείχνει το δίκτυο του τραμ του 1893, ο δεύτερος την πρώτη γραμμή του μετρό.

Αξιοσημείωτο είναι ότι δεν έχουμε εντοπίσει προς το παρόν καμιά φωτογραφία ή σχέδιο που να απεικονίζει τον Χαμδή μπέη, μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Θεσσαλονίκης.

Θόδωρος Νάτσινας

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02thFdKHGB8DbHvCWLPZahxVxLUVb3qMDgr6BpjGJMiF4jnHUtkzuAvcdmo7sbxBczl

“Εις τον εξαίρετον καθηγητή μας των μαθηματικών Ιωάννην Ζωγράφον, οι μαθηταί του Β’ Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκης.”

Νίκανδρος Καστανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02fB8An8GMRsvxKbb4ePssBXMYEfwbW7z8W61yyBBGZL4PABVSNxav4iSFH6bEshaTl

Η είσοδος του Β' Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκης, τη δεκαετία του 1960. Στην είσοδο του Β' Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκης, το 1970.

Καθηγητές του Β' Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκης, τη δεκαετία του 1960.

Ο Ιωάννης Ζωγράφος του Σοφοκλή γεννήθηκε γύρω στο 1914 στην Αθήνα. Το 1933 πέρασε στο Τμήμα Μαθηματικών του Παν. της Θεσσαλονίκης, όπου ολοκλήρωσε φυσιολογικά τις σπουδές και πήρε πτυχίο στις 14-1-1938, με Λίαν Καλώς. Το 1941 ίδρυσε με τον συμφοιτητή του Γεώργιο Μίκο φροντιστήριο, το οποίο στεγάστηκε στην Εγνατία 380. Αργότερα, στα μέσα της δεκαετίας του 1940 διορίστηκε στη Μέση Εκπαίδευση. Το 1960 μετατέθηκε από την Αλεξανδρούπολη στο Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης, όπου παρέμεινε για αρκετά χρόνια, περισσότερο από μια δεκαετία

Ιστορικό Αρχείο Φροντιστών – Κωνσταντάρας Γιώργος: Η αγγελία προέρχεται, σύμφωνα με την ανάρτηση, από την εφημερίδα ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ, έτος 1941. Μία ακόμη τεκμηρίωση ότι η Φροντιστηριακή Εκπαίδευση συνέχισε την στήριξη και φροντίδα στην μόρφωση και πρόοδο των μαθητών, στα δύσκολα χρόνια της Κατοχής. . ( στην Θεσσαλονίκη κυκλοφορούσαν δύο δοσιλογικές εφημερίδες μόνο. ΝΕΑ ΕΥΡΩΠΗ και ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ) Ο Γεώργιος Μίκος του Δημητρίου γεννήθηκε το 1913 στη Σινώπη του Πόντου. Το 1933 πέρασε στο Τμήμα Μαθηματικών του Παν. Θεσσαλονίκης και ολοκλήρωσε χωρίς καθυστέρηση τις σπουδές του το 1939. Ορκίστηκε στις 31-3-1939 και πήρε το πτυχίου του με Καλώς. Στα μέσα τις δεκαετίας του 1940 διορίστηκε στη Μέση Εκπαίδευση, αλλά τον Μάρτιο του 1946 εκδιώχθηκε από τη θέση λόγω της συμμετοχής του στην Εθνική Αντίσταση. Εργάστηκε στην Ιδιωτική Εκπαίδευση. Στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1940 δίδαξε στα Εκπαιδευτήρια της Αγλαΐας Σχινά και τις δεκαετίες 1950, 1960 ήταν στη διδακτική ομάδα του φροντιστήριο “Πυθαγόρας”, που στεγάζονταν αρχικά στην οδό Πρίνγκ. Νικολάου (σημ. Σβώλου) και στη συνέχεια στην οδό Αγίας Σοφίας (απέναντι από τον κινηματογράφο Διονύσια). Απεβίωσε τον Δεκέμβριο του 1970.

Το κτίριο που στεγάστηκε το φροντιστήριο Μίκου-Ζωγράφου, που ήταν στην Εγνατία 380.

(Για τον εντοπισμό της θέσης “Εγνατία 380” βοήθησε ο Σπ. Αλευρόπουλος και τον ευχαριστώ)

Το ίδιο κτίριο στον περιβάλλοντα χώρο του, την περίοδο της κατοχής .