Saloni.ca Archive

Ακόμη μια φορά στο διαχρονικό σταυροδρόμι της πόλης. Βενιζέλου με Εγνατία. Αυτή τη φορά για να δούμε τον τροχονόμο που ρύθμιζε την κίνηση για δεκαετίες. Σε μια κατοχική φωτογραφία τον βλέπουμε στο “βαρέλι”, στο κουβούκλιό που τον προστάτευε. Πότε όμως έγινε αυτό;;

Facebook:https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0R1ryWxwNrCEd47cBsNuwM9KHTBnG2y1RPqLrnmkfhUGrZ2cfZvQU6dA6aH5AxgEBl

Την απάντηση την δίνει αυτή η μικρή είδηση στην εφημερίδα ΦΩΣ, 9/12/1939 Τοποθετήθηκε στα πλαίσια των μέτρων για την καλαίσθητη εμφάνιση των τροχονόμων σε μια πόλη που εξωραϊζόταν, λίγο πριν τον πόλεμο.

Ακόμη κάποιες κατοχικές φωτογραφίες

Πιο πριν ο τροχονόμος ήταν επάνω σ' αυτό το “σκαμνάκι”. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920...

και όλη την δεκαετία του 1930.

Εδώ με Ίωνος Δραγούμη, ίσως προσωρινά λόγω έργων

Και πάμε μεταπολεμικά, την δεκαετία του 1950, σε ανάρτηση Έφης Σταθοπούλου

Σε ανάρτηση Γιώργου Καμπούρη

Με την τεχνητή νοημοσύνη αυτή η φωτογραφία μετατράπηκε σε ολιγοδευτερόλεπτο φιλμάκι εδώ: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/videos/29047636691518838/

Όπως κι αυτό, όλα τα αντίστοιχα φιλμάκια εικάζουν ψηφιακά με τους αλγόριθμους όσα δεν αντλούν ως πραγματικές πληροφορίες από την εικόνα. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.

Μια και διαθέτουμε την εξαιρετική αυτή φωτογραφία σε καλή ανάλυση, ας δούμε λεπτομέρειές της σε μεγέθυνση.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0YUYoGpSYVZ2qELmzKQJxhA1LF5MiuPty42i5MJ6HoYMpiDJNTSrph4n3HPZB2F9hl

Στον τοίχο ένα παλίμψηστο επιτοίχιων διαφημίσεων από θεάματα στις ομιλούμενες γλώσσες της πόλης εκείνη την εποχή. Κάτω κάτω λαντίνο και από πάνω ο αθηναϊκός θίασος του Αντώνη Νίκα με το έργο “Του Κουτρούλη το πανηγύρι” στο Πάνθεον, Πιο χαμηλά ένα πολυθέαμα μάλλον στον κήπο του Λευκού Πύργου, όπου διακρίνεται η όπερα του Παύλου Καρρέρ “Μάρκος Μπότσαρης” ανάμεσα στ' άλλα.

Πρωί. Οι δυο γυναίκες, που τράβηξαν και την προσοχή του φωτογράφου, θρακιώτισσες όπως μας πληροφόρησαν σ ένα σχόλιο κάτω από το φιλμάκι, λόγω της ενδυμασίας τους. Ένα μπουκάλι και ένας τορβάς στα χέρια για να βγάλουν ίσως τη μέρα.

Στην γωνία της Εγνατίας με την Βενιζέλου ένα πρόχειρο κιόσκι για να ανακουφίζει τους περαστικούς. Φραγκοφορεμένοι ή ένστολοι οι περισσότεροι.

Πάνω από το ταλαιπωρημένο λόγω της πυρκαγιάς κτίριο, διακρίνεται ο μιναρές του Χαμζά Μπέη.

Ζουμ στα χάνια ενός τυχερού οικοδομικού τετραγώνου. Τυχερού τότε, μιας και η φωτιά του ’17 σταμάτησε ακριβώς δίπλα του. Κατά κάποιο τρόπο και τώρα, μιας και φιλοξενεί ακόμα μερικά απ’ τα παλιά του κτίρια. Θα μπορούσε και πολύ καλύτερα… Εστιάζουμε σ’ αυτά που χάσαμε:

Το Κιμπάρ Αλή Χαν το παρουσίασε πρόσφατα ο Στάθης Ασλανίδης εδώ: [https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0yQbi7scBMe7xt8AcL1xdbRkXNaGWjGHLkMoGwSUMTLx91m5GoTUGtcKQpo4SQKMLl]

Από το περίφημο Χάνι Αλλατίνη, αν και επέζησε μέχρι το 1979, έχουμε ελάχιστες φωτογραφίες. Τώρα βλέπουμε μέρος της ανατολικής του όψης. Από μπροστά το είχαμε δει εδώ: [https://www.facebook.com/204212503401724/photos/a.211295696026738.1073741826.204212503401724/294280391061601/?type=3&theater)

Το Χάνι Μάζη ή Μαζι (κατά καιρούς γράφεται και τονίζεται με όλους τους δυνατούς τρόπους) δεν έχει εξαφανιστεί εντελώς. Εδώ βλέπουμε για πρώτη φορά τόσο καθαρά την βόρεια και την ανατολική του όψη με τα ‘αετώματα’. Μέρος της όψης του επί της Φράγκων έχουμε δει εδώ: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0iRcYGmuGe2egXUSwwmMJ53zpNz6xXz69n8qyK1VgKjdH8nyUmzrTeqJMk9Ypu8Ekl

Μάρα Νικοπούλου Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0As2z1MxGputFUtRHD48hKLRZyPFjcJfknYDgEfnHena2iuuusSd7YcJSQRoukTBtl

Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το Χαμζά Μπέη (Αλκαζάρ) μετά τη φωτιά του ’17. Θα τολμούσα να πω αρκετούς μήνες αργότερα -ίσως και το 1919- μιας και σε άλλα σημεία της είναι εμφανές ότι έχουν γίνει σημαντικές εργασίες επισκευών σε ορισμένα κτίρια. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα πάντως, εστιάζουμε στο παλιό Ο.Τ. 388 (μεταξύ των οδών Φράγκων, Κατούνη, Εδέσσης, Βίκτωρος Ουγκώ) που ΔΕΝ κάηκε. Σημειώνουμε με μπλε τα χάνια που υπάρχουν ακόμα (Κυρτση και Εμνιέτ/Μέγαρο Νάτσινα). Με κόκκινο τα άλλα:

Να τα κι εδώ -θολά- πριν τη φωτιά, σε απόσπασμα φωτογραφίας από τη συλλογή του Paul Albarel. Επίσης τραβηγμένη απ’ το Χαμζά Μπέη, απλώς εδώ βλέπουμε ευρύτερο πλάνο.

Σε απόσπασμα αεροφωτογραφίας της συλλογής Λαπούρτα [Από την έκθεση «Θεσσαλονίκης Εμπόριον 1870-1970» του πολιτιστικού τμήματος της Τρ. Πειραιώς], σημειώνεται πάλι το τυχερό παλιό Οικοδομικό Τετράγωνο 388. Σήμερα αντιστοιχεί με το ΟΤ 165. Στο σημείο δεν ακολουθήθηκε το αρχικό σχέδιο Εμπράρ. Με κόκκινη γραμμή η Φράγκων. Με μπλε η Βίκτωρος Ουγκώ.

Και κάτι για το Μαζί Χαν που δεν εξαφανίστηκε εντελώς, όπως είπαμε και πριν. Το τέλος της Κατούνη λίγο πριν βγούμε στη Β. Ηρακλείου, σε αεροφωτό και επίγεια από το google. Κάποια απ’ τα ανακατασκευασμένα καταστήματα (διότι «αποκατάσταση», δεν το λες) έχουν αετώματα για να θυμίζουν την παλιά εικόνα της γωνίας.

Για πότε κτίστηκε για πότε ρήμαξε

Το κτίριο πολυξενοδοχείο στην τότε Βασ. Γεωργίου, εκεί που σήμερα είναι το συντριβάνι στον κήπο της ΧΑΝΘ, μας έχει απασχολήσει κι άλλες φορές. Σήμερα προσθέτουμε λίγα ακόμη στοιχεία Παλιότερες αναρτήσεις μας: https://write.as/saloni-ca/2953 https://archive.saloni.ca/2907

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0K984pHmXwTMa3sF3JGYp5LeAG7o3jCPw4RG4W4m8K2qSKYUA4XBVMzdQYUCwbBRjl

Από τον Λευκό Πύργο. Ανάμεσα σε πλήθος από σχετικά πρόχειρες κατασκευές για τις ανάγκες του πολέμου ξεχωρίζει αριστερά, με το ύψος και το μήκος του. Κτίριο διαμερισμάτων ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης των εσόδων τους από την τεχνική σχολή Ισλαχανέ. Κατασκευάσθηκε το 1896, η επικρατούσα άποψη (Ο Τομανάς στο βιβλίο του “Οι ταβέρνες της παλιάς Θεσσαλονίκης” στη σ. 112, αναφέρει ότι κτίστηκε το 1921, αλλά μάλλον θα εννοεί ότι από τότε βρίσκουμε ξενοδοχεία σ' αυτό το τεράστιο κτίριο)

Το 1921 στον αρ. 31, εγκαινιάζεται το ξενοδοχείο Σπλέντιτ, η ονομασία ενός από τα πέντε που φιλοξενησε στους ορόφους του.

Εκλεκτή ορχήστρα, εκλεκτά εδέσματα και ηδύποτα να ταιριάζουν με την εκλεκτή βιεννέζικη επίπλωση στα 60 (!) ευάερα και ευήλια δωμάτια. Οι αδελφοί Τσιώμου πρέπει να ήταν περήφανοι.

Το κτίριο τέθηκε στην αρμοδιότητα του Γραφείου Ανταλλαγής περιουσιών το 1925 και 2/3 από κάθε ξενοδοχείο που στεγάζονταν εκεί μπήκε σε δημοπρασία, και αυτά ήταν αρκετά: Στο ν. 21 το Ολυμπος Παλλας στο ν. 23 Βικτώρια στο ν. 25 Βόσπορος στο ν. 27 Πάλλας στο ν. 31 Σπλεντιτ, που το είδαμε να εγκαινιάζεται 4 χρόνια νωρίτερα.

Αυτά ακριβώς τα ξενοδοχεία αναφέρονται ως υπαρκτά και εν λειτουργία στον Εμπορικό Οδηγό Θεσσαλονίκης του 1925

60 όμως δωμάτια δεν πρέπει να έχει μόνο το Σπλέντιτ στο 31. Ίσως όταν εγκαινιάστηκε να ήταν μόνον αυτό και μετά να έγινε κάποιος διαχωρισμός.

Μια κοντινή φωτογραφία του πολυξενοδοχείου που αναρτήθηκε στις ΠΦΘ,

Αρχές του 1930 ο τόπος έχει καθαρίσει από τις πολλές πρόχειρες κατασκευές, ο κήπος έχει διαμορφωθεί αλλά το πολυκτίριο που ήδη λειτουργεί εδώ και χρόνια ως πολυοίκος ανοχής βρίσκεται στη θέση του.

Τον Σεπτέμβριο του 1936 συναντούμε την τελευταία αναφορά τους. Κατεδαφίζονται επιτέλους, αφού εξαγοράστηκαν από τον Δήμο. Από τα 5 ξενοδοχεία λειτουργούσαν τα 3. Δεν αναφέρονται καν τα ονόματά τους.

Η θέση τους σήμερα.

Στην Επταπυργίου η ονομαζόμενη βρύση των γυναικών σε ακόμη μία φωτογραφία Άλλες λήψεις: https://archive.saloni.ca/1741 https://archive.saloni.ca/1112

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02mHWD2M1AktY9652Uh6g83qNHiyEQtx2Phxakkv2zgAL1gy6YLZhwXN98oUiqBK24l

Φωτογραφία του Paul Dubray από τα γαλλικά αρχεία.

Θεόδωρος Φωτιάδης: Καΐκι τύπου Τραμπάκουλο (trabaccolo) Δεν υπαρχουν πιά στο Αιγαίο. Τα αντικαταστήσανε τα καΐκια τυπου Πέραμα.…

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0KXwupeWRy4XcTJw81iC39LTD2niiY1dNMd2PjWhcA1mft2D2cMr6oZ5XwTWbDYEvl

Την ταινία του G. W. Pabst συνηθίζουμε σήμερα να την αποκαλούμε “Θεσσαλονίκη: η φωλιά των κατασκόπων” (Salonique, nid d'espions), αλλά όταν προβλήθηκε στην πόλη μας αυτό έγινε με το γερμανοπρεπές “Φροϋλάιν Ντόκτορ” (Mademoiselle Docteur). Στις αγγλόφωνες χώρες είχε τον τίτλο “Street of Shadows”. Η ταινία γυρίστηκε και με άλλον σκηνοθέτη, τον Edmond Gréville, στα αγγλικά με τον τίτλο “Under Secret Orders”.

Η ταινία έχει σκηνές που γυρίστηκαν στην πόλη μας και σήμερα θα δούμε πώς καλύφθηκε το γεγονός αυτό στην εφημερίδα ΦΩΣ το 1936.

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0zetxyGt5mwKEHXoVh1Avwq1kqGQBobrgGpbGRopPgmL6oC6uctWE1zM9Y78BedBQl

Η είδηση για το μελλοντικό γύρισμα της ταινίας βγήκε μόλις τον Ιούλιο του 1934: “Η γυναίκα τίγρις που έδρασε στην Θεσσαλονίκη του μεγάλου πολέμου”. Στο σενάριο συνεργάστηκαν αρκετοί οι οποίοι δούλεψαν σε ένα προϋπάρχον σενάριο των Leo Birinsky και Herman Mankiewicz, που συνυπέγραψε το 1941 το σενάριο του Πολίτη Κέην με τον Όρσον Γουέλς. O Georg Wilhelm Pabst (1885-1967) είναι ένα από τα σημαντικότερα ονόματα όχι μόνο του γερμανικού, αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου. Στην προπολεμική Γερμανία γύρισε το αντιπολεμικό Δυτικό Μέτωπο το 1918, Το κουτί της Πανδώρας το 1929, την Όπερα της Πεντάρας του Μπρεχτ το 1931.

Τα γυρίσματα της ταινίας ανακοινώνονται ότι θα γίνουν και στην πόλη μας. Η είδηση δημοσιεύτηκε 8/11/1936. Ρεπόρτερ ο Γρηγόρης Στακτόπουλος (Υπόθεση Πολκ). Προγραμματίζονται γυρίσματα στα καφέ-σαντάν της παραλίας, ακόμη και σκηνές βομβαρδισμού από ζέπελιν. Η γνωριμία της ηρωίδας με τον ήρωα κινηματογραφικά θα διαδραματίζεται στο κέντρο του Λευκού Πύργου. Αυτά στον προγραμματισμό.

Στις 12/11/1936 καταφθάνει το συνεργείο από την Τροκαντερό φιλμ . Όχι όμως ο σκηνοθέτης Pabst ούτε και τα μεγάλα αστέρια της ταινίας η Ντίτα Πάρλο και ο Πιέρ Μπλανσάρ. Η αμαξοστοιχία σεμπλόν έφερε τον διευθυντή παραγωγής Γκέφτμαν και κάποια ακριβά μηχανήματα λήψης. Ο Γκέφτμαν ανακοινώνει ότι τα γυρίσματα στην πόλη θα διαρκέσουν 10 μέρες και θα περιλαμβάνουν μόνον εξωτερικά γυρίσματα: “στενούς δρόμους της πόλεως, σταμάτημα τραίνου λόγω βλάβης, εικόνες της ζωής και κινήσεως της παλαιάς Θεσ/νίκης, μία καταδίωξι υπόπτων με αμάξι κτλ”. Υπολογίζει ότι θα χρησιμοποιήσει περίπου 150 κομπάρσους (φιγκυράν) από την πόλη.

Η γαλλόφωνη ταινία πρωτοπροβλήθηκε στην Γαλλία τον Απρίλιο του 1937 και στην Ελλάδα την Δευτέρα 8 Νοεμβρίου του ίδιου έτους στον κινηματογράφο Παλλάς, στην παραλία.

Γνώρισε ακόμη δύο προβολές: Τον Ιανουάριο του 1938 στον Απόλωνα, στην Βασ. Γεωργίου, και τον Σεπτέμβριο στο Αλκαζάρ.

Τα αναγνωρίσιμα σημεία από την πόλη στο φιλμ: Διαδοχικά καρέ μας κάνουν βόλτα μπροστά από την πύλη των Αγίων Αναργύρων και δείχνουν την Έκτορος από την Επταπυργίου.

Έκτορος με Ποτίδαιας και μπροστά μας κατηφορίζει η Χαϊδευτού. Η αναγνώριση των σημείων από τον Στάθη Ασλανίδη

Η ταινία βασίστηκε στην ζωή της Γερμανίδας κατασκόπου Elsbeth Schragmüller (1887-1940). Η διαφορά ανάμεσα στην γαλλόφωνη και την αγγλόφωνη ταινία είναι ότι στην πρώτη η πρωταγωνίστρια ερωτεύεται τον αξιωματικό του εχθρού, ενώ στην αγγλόφωνη τον αποπλανεί. Αυτή η διαφορά δικαιολογεί την θέση ότι ο χαρακτήρας της Ανν Μαρί, (Parlo), της κατασκόπου δηλαδή, θεωρείται από τους πρώτους (όχι όμως ο πρώτος) χαρακτήρας μοιραίας γυναίκας (femme fatale) στον κινηματογράφο. Είναι όμως ο πρώτος κατασκοπευτικός ρόλος σε γαλλικό φιλμ.

Ακολουθεί μια μακροσκελής περίληψη του αγγλόφωνου έργου:

Η Ανν Μαρί σπουδάζει ιατρική στη Γερμανία, όπου συναντάει και ερωτεύεται τον Χανς, έναν κατάσκοπο. Όταν δύο γάλλοι πράκτορες τον κυνηγούν για να του αποσπάσουν ένα έγγραφο με τα αμυντικά σχέδια για τις ακτές της Μάγχης, αυτός το δίνει στην Ανν Μαρί και της δίνει ραντεβού σ ένα ξενοδοχείο. Τον Χανς όμως τον προλαβαίνει και τον σκοτώνει ένας Βρετανός υπολοχαγός, ο Πίτερ. Η Ανν Μαρί μαθαίνει τον φόνο, και δίνει το έγγραφο στον συνταγματάρχη Mathesius, ο οποίος και την στρατολογεί: «Πρώτα απ' όλα για να υπηρετήσεις την πατρίδα σου. Είσαι ελκυστική. Είσαι πολυμήχανη. Δεύτερον, θα έχεις περισσότερες πιθανότητες να συναντήσεις τον άντρα που σκότωσε τον Χανς παρά με οποιονδήποτε άλλο τρόπο». Αμέσως μετά η Βρετανία κηρύσσει πόλεμο στη Γερμανία. Σε τρεις σύντομες σκηνές, η Ανν Μαρί παρουσιάζεται δραστήρια. Μετά από κάθε σκηνή προβάλλεται μια αφίσα σε διαφορετική γλώσσα (αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά) που λέει ότι η Ανν Μαρί καταζητείται για κατασκοπεία και το ψευδώνυμό της είναι «Mademoiselle Docteur». Την πυροβολούν, επιβιώνει από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, και διαφεύγει από μια έρευνα για τον εντοπισμό της. Την στέλνουν στην Θεσσαλονίκη για να μάθει τα σχέδια των στρατευμάτων της Βρετανίας, ώστε η Γερμανία να αποτρέψει την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Θα γίνει βαρόνη και θα υπηρετήσει στον Ερυθρό Σταυρό της Σουηδίας. Ο συνταγματάρχης Mathesius, γνωστός πλέον ως Simonis, βρίσκεται επίσης στη Θεσσαλονίκη, όπου είναι υπεύθυνος για τους κατασκόπους της Γερμανίας. Καθ' οδόν προς την Θεσσαλονίκη συναντά τον Πίτερ, ο οποίος την ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Είναι τόσο ερωτευμένος που αποκαλύπτει στην Ανν Μαρί τις κινήσεις των βρετανικών στρατευμάτων, Λυπάται που όταν φύγει με το σύνταγμά του θα πρέπει να την αποχωριστεί. Της εξομολογείται τον έρωτά του. Η Ανν Μαρί μεταφέρει τις πληροφορίες στον Mathesius/ Simonis. Η γερμανική αεροπορία θα φροντίσει να δυσκολέψει την αναχώρηση των βρετανών.

Η Ανν Μαρί στο δωμάτιο του Πίτερ φωτογραφίζει τα βρετανικά σχέδια. Συναντιέται μαζί του. Από την συζήτηση μαθαίνει ότι αυτός είναι που ευθύνεται για τον θάνατο του Χανς. Καθώς ο Πίτερ παρακολουθεί με περηφάνια τους νεαρούς Βρετανούς στρατιώτες να παρελαύνουν στο δρόμο κάτω από το παράθυρο του ξενοδοχείου του, το πρόσωπο της Ανν Μαρί δείχνει ότι ο θάνατός τους θα είναι η παρηγοριά της για την απώλεια του άντρα που αγάπησε. Το ίδιο βράδυ ένας αξιωματικός ενημερώνει τον Πίτερ για μια ανώνυμη επιστολή σχετικά με τη βαρόνη, την κατονομάζει ως «δεσποινίς Ντοκτέρ». Η πληροφορία αυτή διασταυρώνεται και ο Πίτερ θέλει να την ανακρίνει. Η Ανν Μαρί το μαθαίνει αλλά συλλαμβάνεται μαζί με τον Simonis, ενώ εξελίσσεται η γερμανική αεροπορική επίθεση. Ένα έγγραφο μας πληροφορεί ότι περνούν από στρατοδικείο το οποίο κρίνει την Άνν Μαρί και τον Simonis ένοχους για κατασκοπεία. Η τελευταία σκηνή δείχνει, μέσω σιλουετών, την εκτέλεσή τους.

Οι πολλές αφίσες του έργου που σκηνοθέτησε ο Pabst και σκηνές γυρίστηκαν στην πόλη μας.

Κι εδώ η περίληψη:

Η Ανν Μαρί ερωτεύεται τον Γάλλο λοχαγό George Carrère (Pierre Fresnay) στην Θεσσαλονίκη, τον οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να εξαπατήσει και να προδώσει. Μερικές σκηνές δείχνουν την απροθυμία της να παίξει τον ρόλο που της έχει αναθέσει ο Mathésius. Όταν ετοιμάζεται να φωτογραφίσει τα έγγραφα που περιμένει να βρει μέσα σε έναν φάκελο στο συρτάρι του γραφείου του Carrère, ανακουφίζεται όταν βλέπει ότι ο φάκελος είναι άδειος. Αλλά τελικά τα σχέδια καταλήγουν σε γερμανικά χέρια, από έναν διπλό πράκτορα, τον Condoyan (Pierre Blanchar), ο οποίος ερωτεύεται την ερωτευμένη Ανν Μαρί, που τον αποκρούει. Μια τραγουδίστρια καμπαρέ με την σειρά της για να περιπλακούν οι σχέσεις περισσότερο είναι ερωτευμένη με τον Condoyan και φυσικά ζηλεύει την Ανν Μαρί. Αυτό το ερωτικό παιχνίδι αναδεικνύεται περισσότερο στην σκηνοθεσία του Pabst. Στο τέλος η Ανν Μαρί δεν συλλαμβάνεται αλλά μέσα στην αναταραχή που προκαλείται από την γερμανική αεροπορική επιδρομή δραπετεύει με ένα κλεμμένο αυτοκίνητο. Καταδιώκεται από τον Carrère, ο οποίος πυροβολεί ένα από τα λάστιχα, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητό της να τρακάρει και να πιάσει φωτιά. Υπάρχει μια βερσιόν που σταματά εδώ, υπονοώντας τον θάνατο της Ανν Μαρί.

Όμως σε μία άλλη βερσιόν η Ανν Μαρί επιζεί του δυστυχήματος και ξεφεύγει. Ανακοινώνεται ότι ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε. Ένα έγγραφο αναφέρει ότι η Ανν Μαρί μπήκε οικειοθελώς σε ίδρυμα αντιμετώπισης ψυχικών ασθενειών. Στην τελευταία σκηνή αυτής της εκδοχής ο επικεφαλής της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας, συνταγματάρχης Mathésius (Charles Dullin) επισκέπτεται το άσυλο. Η Ανν Μαρί φαίνεται να τον αναγνωρίζει. Η Mademoiselle Docteur τελειώνει με ένα κοντινό πλάνο της Ανν Μαρί. Συνομιλούνε αλλά δεν ξέρουμε τι λένε μεταξύ τους.

Άγνωστο ποια βερσιόν προβλήθηκε στους κινηματογράφους της πόλης μας.

Θα πρέπει να αναφερθεί ότι η Mademoiselle Docteur ήταν η ηρωίδα και σε ένα προηγούμενο έργο του 1934 σε σενάριο πάλι των Leo Birinsky και Herman Mankiewicz και πρωταγωνίστρια την Myrna Loy, με τον τίτλο Stamboul Quest. Τόπος δράσης η Κωνσταντινούπολη.

Οι πληροφορίες για την υπόθεση των έργων και οι παρατηρήσεις σχετικά με το “φιλμ νουάρ” εδώ:

https://www.filmnoirfile.com/under-secret-orders/

Ψάχνοντας τα εμπορικά χάνια, στα όρια του Φραγκομαχαλά και της πυρίκαυστου, σ’ ένα οικοδομικό τετράγωνο όπου δεν ακολουθήθηκε το αρχικό σχέδιο Εμπράρ – ίσως ακριβώς επειδή γλίτωσαν αρκετά κτίρια από τη φωτιά- ερχόμαστε να ξαναδώσουμε το όνομά τους στο σύμπλεγμα κτιρίων που αποτελούσαν το Χασσίδ Χαν.

Με βάση τους οδηγούς που διαθέτουμε, πρώτη αναφορά του Χασσίδ γίνεται το 1883. Δεν καίγεται στην πυρκαγιά του 1890, καθώς με ίδια ‘χαρακτηριστικά’ το βρίσκουμε και στα 1893-4.

Το κενό που υπάρχει για πάνω από δυο δεκαετίες οφείλεται περισσότερο στην έλλειψη «διευθύνσεων» στους διαθέσιμους οδηγούς. Ξαναεμφανίζεται στα 1920, 1923, 1925 κ.λπ.

Τις σημαντικότερες πληροφορίες όμως τις έχουμε από την αναλυτική καταγραφή του στον οδηγό του 1932, όταν πια περιγράφεται μ’ ένα σύμπλεγμα κτιρίων και στοών. Με βάση αυτή την καταγραφή, το αρχικό κτίριο τοποθετείται στις διαθέσιμες αεροφωτογραφίες πριν τη φωτιά.

Κι έπειτα, το βλέπουμε μπροστά μας και στις σύγχρονες, καθώς υπάρχει ακόμα-διατηρητέο, αλλά σε μεγάλο μέρος του ερειπωμένο. Το κεντρικό κτίριο, τυφλό πια, μάς δίνει επίσης μια εικόνα του καταργημένου κομματιού της παλιάς Καθολικών, μεταξύ Συγγρού και παλιάς Μεγ. Αλεξάνδρου -δηλαδη της οδού Bursa(Χρηματιστηρίου) κατά Δημητριάδη, μιας και «έσκαγε» μπροστά από την Τράπεζα Θεσσαλονίκης (Στοά Μαλακοπή).

Η θέση του και διάφορα στοιχεία το ‘συνδέουν’ κατά κάποιο τρόπο και με ένα ακόμα χάνι από τα αναζητούμενα, αλλά αυτά θα προσεγγιστούν σε άλλη ανάρτηση.

Μάρα Νικοπούλου

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02WeWCELR1wD3Us88HZPAFTAhNqGs8CsrWotxP75FpCMxFEKcwkBJu1buupAL4puFDl

Ξεκινάμε ανάποδα, με μια πολύ πρόσφατη φωτογραφία [με ευχαριστίες στη Σ και τη Γ που το φρόντισαν] και, δεξιά της, την απεικόνιση του σημείου στο google. Η κίτρινη γραμμή και στις δυο σηματοδοτεί το καταργημένο κομμάτι της Καθολικών. Με κόκκινη βούλα είναι το γνωστό «Ουζερί Αγορά». Με μπλε η Στοά Μαλακοπή για καλύτερη κατανόηση της θέσης του θα επισημαίνεται αντίστοιχα από δω και πέρα. Γύρω από το αρχικό κτίριο, που βλέπουμε ερειπωμένο μπροστά μας, διακρίνονται και οι τζαμωτές στοές που το ένωναν με τα άλλα.

Σε δυο φωτογραφίες πριν την πυρκαγιά του ‘17, εντοπίζουμε με ίδια χρώματα την Στοά Μαλακοπή, την Καθολικών και το σήμερα τυφλό και ερειπωμένο κτίριο, στο παλιό οικοδομικό τετράγωνο 151. Ανατολικά του διακρίνεται καθαρά και ένα μακρόστενο κτίριο με τζαμωτό που, όπως θα δούμε παρακάτω, αντιμετωπίζεται ως ενιαίο με αυτό με την τετράρριχτη στέγη (πράσινη βούλα)

Πώς όμως ταυτίζεται το κτίριο με το χάνι (και στοά) Χασσίδ; Στους οθωμανικούς οδηγούς, βλέπουμε ότι υπάρχει (πριν και μετά τη φωτιά του 1890) χωρίς καμία άλλη αναφορά στη θέση του. Στεγάζει τον εμποροβιοτέχνη Μπενσουσάν. Το 1920 βλέπουμε την πρώτη αναφορά στην οδό Καθολικών -χωρίς αριθμό. Στον τηλεφωνικό κατάλογο του 1923, βρίσκουμε τον δικηγόρο Δαρβέρη. Όπως και στον ‘κανονικό’ οδηγό του ‘25, μαζί κι ένας ακόμα δικηγόρος. Το 1925, παρά το γεγονός ότι έχει αρχίσει να διαμορφώνεται η νέα ρυμοτομία της περιοχής, η οδός Καθολικών υπάρχει -και καταγράφεται ακόμα. Κρατάμε, λοιπόν, και δύο Χασσίδ που αναφέρονται μάλλον σ’ εκείνο το σημείο καθώς ‘μετρώντας στέγες’ κάπου εκεί βγαίνουν οι αριθμοί. Πολύ πιθανόν να είναι ο ένας απέναντι στον άλλον. Το καθοριστικό στοιχείο έρχεται το 1932, με τον Μέγα Οδηγό να δίνει μια αναλυτικότατη περιγραφή της θέσης [σε πράσινο πλαίσιο]. Καποδιστρίου 3, Ερμού 5, στοές Δαβιδέττο και Ντε Μάγιο. Το ανατολικό κομμάτι της Καθολικών δεν υπάρχει πια. Τα Δαβιδέτο και Ντε Μάγιο γνωστά και, ναι, συνδέονται όλα με στοές (σκεπαστές ή μη) μεταξύ τους.

Η έμμεση επιβεβαίωση του ονόματος έρχεται από το www.salonikajewisharchitecture.com, όπου για το μεγάλο οικόπεδο 146/3 γράφει ότι ιδιοκτήτης ‘ ήταν ο Μωύς Χασσίδ, έμπορος υφασμάτων και ιδιοκτήτης μεγάλου οικοπέδου στην πυρίκαυστο, με ιδιωτική συναγωγή’ (ενδιαφέρον, και ίσως χρήσιμο κι αυτό το τελευταίο). ‘Πρόκειται για ένα οικόπεδο που αποτελείται από τρία επιμέρους τμήματα, στο καθένα από τα οποία διατηρήθηκε τμήμα προγενέστερου κτίσματος. Το νοτιότερο τμήμα έχει όψη στην οδό Ερμού ενώ το βορειότερο στην οδό Καποδιστρίου. Το ενδιάμεσο «τυφλό» τμήμα έχει τις όψεις του κτιρίου του στις πίσω αυλές των άλλων δύο τμημάτων. Τα σχέδια φέρουν σφραγίδα 7/12/1925, οπότε σε κοντινή ημερομηνία πρέπει να εκδόθηκε η οικοδομική άδεια’, γράφει στην καρτέλα του. Παρακάτω βέβαια λέει και κάτι λάθος: ότι το τμήμα επί της Ερμού έχει κατεδαφιστεί και έχει κατασκευαστεί πολυώροφο. Για το ενδιάμεσο σωστά γράφει ότι σώζεται σε ερειπιώδη κατάσταση και για το βόρειο -Καποδιστρίου 5- ότι διατηρείται. Προφανώς εκ παραδρομής το λάθος τους, μιας και δίπλα βάζουν φωτογραφία του ‘Ερμού 5’. Σώζεται λοιπόν κι αυτό, και είναι το χαμηλότερο κτίριο σ’ εκείνο το κομμάτι της Ερμού. Σύμφωνα με το Αρχαιολογικό Κτηματολόγιο και τα 3 κτίρια του οικοπέδου 146/3 έχουν κηρυχτεί διατηρητέα από το 1994 και εδώ γίνεται σαφές ότι τα φαινομενικά δύο τμήματα με πρόσοψη στο βόρειο πεζοδρόμιο της παλιάς Καθολικών αντιμετωπίζονται ως ενιαίο (το τετράγωνο, ας πούμε, και το μακρόστενο ανατολικά του) και ως τέτοιο σημειώνεται στη συνέχεια.

Από τις παραπάνω πληροφορίες, κρατάμε επίσης το γεγονός ότι και στα τρία τμήματα διατηρήθηκε κομμάτι προγενέστερου. Με βάση αυτό σημειώνουμε πια με κίτρινο και ένα κτίριο στο νότιο πεζοδρόμιο της Καθολικών -αυτό που μετά αντιστοιχούσε στο ‘Ερμού 5’, καθώς γίνεται φανερό ότι το νέο ΟΤ 146, ‘κατάπιε’ το παλιό ΟΤ 151, την Καθολικών και το βόρειο μισό του παλιού ΟΤ 150. Στο βόρειο μέρος του 151, δημιουργήθηκε η Καποδιστρίου. Με ροζ οι μετέπειτα Ερμού, Καποδιστρίου και Παπαδοπούλου. Στεκόμαστε λίγο παραπάνω στο ν.4, ζουμ μίας φωτό που είναι τραβηγμένη από τον μιναρέ του Χαμζά Μπέη (Αλκαζάρ), γιατί εδώ βλέπουμε και τις εργασίες ‘επισκευών’ που γίνονταν τα πρώτα χρόνια μετά τη φωτιά (μέχρι να απαγορευτούν κι αυτές) προκειμένου να στεγαστούν ξανά πυρόπληκτες επιχειρήσεις. Νότια απ’ το κόκκινο κτίριο -του ‘Ουζερί Αγορά’, ας πούμε-, διακρίνεται καθαρά ο ψηλός τοίχος του προηγούμενου κτιρίου που υπήρχε εκεί. Στην φωτό 3, φαίνεται ότι ήταν ψηλότερο απ’ το διπλανό του, ωστόσο έπαθε μεγαλύτερη ζημιά έχασε όροφο και η νέα στέγη μπήκε χαμηλότερα. Διατήρησε όμως όλο το ύψος του νότιου τοίχου του, στο οποίο στηρίχτηκε ένα απ’ τα στέγαστρα. Ακριβώς δίπλα του, υπέροχη λεπτομέρεια του ‘πράσινου’ κτιρίου, το κλειστό μπαλκονάκι…

Ίσως πρόκειται γι’ αυτό που φωτογράφισε και ανάρτησε ο Στέφανος Πασβάντης στην ΑΘ, σ’ ένα αφιέρωμα στο ερειπωμένο -αλλά αβάφτιστο τότε- σύμπλεγμα κτιρίων και τζαμωτών στοών. To ‘κρυμμένο διαμάντι’ αρουσιάστηκε -επίσης χωρίς όνομα- και στο thessarchitecture.

David Bravos: Από γαλλικό εμπορικό οδηγό του 1922. Επιχειρήσεις στην οδό Καθολικών.

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02XebjXoY7RxCyyZSn1D5ZhdnBRDhYMNVujH7ZXYjzUiXgVfJgLJJX1FXaL8QNrcRCl

Σε σημείο που δεν έμπαινε εύκολα στο κάδρο των φωτογράφων, εδώ η ονομασία του ξενοδοχείου μισοδιαβάζεται, στην άκρη δεξιά.

Τρεις χρονολογίες τρεις διαφορετικές ονομασίες της οδού. Με την αρίθμηση της οδού φαίνεται και εδώ ότι βρισκόταν αμέσως μετά το ξενοδοχείο Μέγας Αλέξανδρος. Μεγάλου Αλεξάνδρου, Νέα Ερμού και Ίωνος Δραγούμη.

Η Ερμού για απροσδιόριστο διάστημα αμέσως μετά τον πόλεμο είχε αλλάξει σε νέα Βασ. Κων/νου.

Φυσικά το 1929 που κτίστηκε το ξενοδοχείο Μεγάλη Ρωσία, το Διεθνές ήταν παρόν. Όπως είδαμε αναφέρεται στον Le Guide Sam, ήδη το 1927

Σε δημοσίευμα της Μακεδονίας 6/6/1932 μία γυναίκα το χρησιμοποιούσε για να συναντά τον εραστή της, πριν τελικά δολοφονηθεί από τον σύζυγό της.

Αντικαταστάθηκε με οικοδομή που φέρει αρ. αδείας 4760/1972

Νίκανδρος Καστανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02ncGquzuXL4m4iLR1Uonfy3n4XUbPnGwDSoXioDBJ5P1GMmTRdYQEySk41PvbNRvyl

Το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης το 1933

Ο πρώτος που πήρε διδακτορικό στο παν. της Θεσσαλονίκης ήταν ο Ιωάννης Κ. Ιμβριώτης, τον Ιούνιο του 1932. Ήταν πτυχιούχος (με άριστα) της Φιλοσοφικής Σχολής του παν. της Αθήνας. Το θέμα της διατριβής του ήταν “Η παθολογική μνήμη”, στο επιστημονικό πεδίο της Ψυχολογίας. Σχετικά με τη διατριβή του, είναι χαρακτηριστικό το εξής απόσπασμα από γράμμα του στον Αλ. Δελμούζο στις 6-4-1930: “…ετοίμασα κάποια εργασία σχετική με την ψυχολογία της μνήμης και σκοπεύω πριν να τη δημοσιεύσω να την υποβάλω στην Σχολή σας ως διδακτορική διατριβή. Στο πανεπιστήμιο βέβαια των Αθηνών δεν μπορεί να γίνει τίποτε, γιατί την έχω γράψει στη δημοτική και φυσικά ο κύριος Βορέας και ο κ. Λογοθέτης δεν θα θελήσουν ποτέ να εγκρίνουν δική μου εργασία”. Tον Οκτώβριο του 1932 έγινε εντεταλμένος υφηγητής (με ανάθεση, δηλ. με το δικαίωμα να διδάσκει, την Ψυχολογία) στο παν. Θεσσαλονίκης. Το 1939 εκλέχθηκε ομόφωνα καθηγητής στη Β’ έδρα Συστηματικής Φιλοσοφίας, στο ίδιο πανεπιστήμιο και το 1946 απολύθηκε από τη θέση του λόγω της συμμετοχής του στον ΕΑΜ. Εξορίστηκε για αρκετά χρόνια στην Μακρόνησο, στον Αη Στράτη, στην Αλόννησο κ.ά. Το 1951 εκλέχθηκε βουλευτής της ΕΔΑ, αν και ήταν εξόριστος. Το 1967 με τη δικτατορία των συνταγματαρχών εξορίστηκε στη Λέρο. Μετά τη μεταπολίτευση ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και το 1975 ήταν ένας από τους ιδρυτές του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών κι ο πρώτος πρόεδρός του.

Η μελέτη του Ιμβριώτη που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1931 κι αποτέλεσε τη διδακτορική του διατριβή. Το εξώφυλλο της διατριβής του δεν μπόρεσε να βρεθεί στο ΑΠΘ και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι υπάρχει στα αρχεία του πανεπιστημίου.

Ο Λουκάς Αλεξάνδρου του Κωνσταντίνου ήταν ο δεύτερος που πήρε διδακτορικό στο παν. της Θεσσαλονίκης, το Γενάρη του 1933. Πραγματοποιήθηκε στη Σχολή των Φυσικών και Μαθηματικών Επιστημών και είχε ως θέμα: “Το κλίμα της Θεσσαλονίκης”. Ο Λουκάς Κ. Αλεξάνδρου γεννήθηκε στη Λιλαία (Κάτω Αγοριανή) Παρνασσίδας (στην Περιφερειακή Ενότητα της Φωκίδας). Σπούδασε Μαθηματικά στο παν της Αθήνας την περίοδο 1922-1926 και πήρε πτυχίο με “λίαν καλώς”. Διατέλεσε βοηθός στο Εθνικό Αστεροσκοπείο από το 1922 μέχρι το 1929, γεγονός που δείχνει ότι ήταν προστατευόμενος του τότε διευθυντή του Αστεροσκοπείου καθ. Δημήτριου Αιγινήτη. Το 1929 διορίστηκε επιμελητής στο Εργαστήριο της Μετεωρολογίας και Κλιματολογίας του παν. Θεσσαλονίκης με διευθυντή τον καθ. Ηλία Μαριολόπουλο (ανιψιό του Δημ. Αιγινήτη). Το 1931, παράλληλα με τα καθήκοντα του στο παν. Θεσσαλονίκης, διορίστηκε και καθηγητής Μετεωρολογίας στη Στρατιωτική Σχολή Αεροπορίας. Μετά το διδακτορικό του έγινε υφηγητής της έδρας της Μετεωρολογίας στη Θεσσαλονίκη και το 1940 ανέλαβε τη διδασκαλία μαθημάτων Μετεωρολογίας ως εντεταλμένος υφηγητής. Το 1939 και το 1942 ήταν υποψήφιος για καθηγητής Μετεωρολογίας στο παν. Θεσσαλονίκης, αλλά μειοψήφησε ως προς τον Αθανάσιο Ν. Λειβαθηνό, που εκλέχθηκε το 1939 κι αντίστοιχα ως προς τον Βασίλειο Δ. Κυριαζόπουλου, που εκλέχθηκε το 1942. Την ακαδ. χρονιά 1952-53 εκλέχθηκε έκτακτος καθηγητής Μετεωρολογίας στο παν. Θεσσαλονίκης και το 1953 παραιτήθηκε από τα ακαδημαϊκά του καθήκοντα ή απεβίωσε.

Ο Λουκάς Κ. Αλεξάνδρου πιθανότατα ήταν αδελφός ή στενός συγγενής του Γιάννη Κ. Αλεξάνδρου (1914-1949) από το ίδιο χωριό και με προπάππου του τον συμπολεμιστή του Οδυσσέα Ανδρούτσο στο Χάνι της Γραβιάς, Λουκά Αλεξάνδρου. Ο Γιάννης Κ. Αλεξάνδρου ήταν φοιτητής της Νομικής Σχολής του παν. Θεσσαλονίκης στις αρχές της δεκαετίας του 1930, οργανωμένος στη νεολαία της OΚNΕ και με ενεργή συμμετοχή στους φοιτητικούς αγώνες. Διώχθηκε, βασανίστηκε και φυλακίστηκε από τη δικτατορία του Μεταξά. Πολέμησε ως λοχίας στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την περίοδο της κατοχής αγωνίστηκε στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος Διαμαντής, μέχρι τα τέλη του εμφυλίου πολέμου.

Η δημοσίευση της διατριβής του Λουκά Αλεξάνδρου, λίγο πρόωρα, στον πρώτο τόμο (1932) της Επιστημονικής Επετηρίδας της Σχολής των Φυσικών και Μαθηματικών Επιστημών του παν. Θεσσαλονίκης.

Κάποιες ιστορικές πληροφορίες για τη Θεσσαλονίκη είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες: πρόκειται για τις επισημάνσεις των πρώτων Μετεωρολογικών Σταθμών και των αντίστοιχων μετρήσεων. Συγκεκριμένα επισημαίνεται ότι πρώτος ήταν ο Αυστριακός Μετεωρολογικός Σταθμός και οι αντίστοιχες μετρήσεις άρχισαν τον Μάιο του 1891 από τον αρχιμηχανικό επιθεωρητή J. Hochgrassl στο κτίριο της επιθεώρησης του ανατολικού σιδηροδρόμου, με όργανα του Κεντρικού Μετεωρολογικού Ινστιτούτου της Βιέννης. Αργότερα ο ίδιος μετέφερε τα όργανα στην κατοικία που διέμενε, στον Φραγκομαχαλά, κοντά στο ξενοδοχείο “Κολόμπο”. Μετά απ’ αυτόν μετρήσεις έκανε ο μηχανικός Bernhard και στη συνέχεια o αρχιμηχανικός Haffner, από το κτίριο της επιθεώρησης, όπου επανήλθαν τα μετεωρολογικά όργανα. Όταν ο Haffner μετακόμισε στην κατοικία Chauchi, κοντά στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Γεώργιος Α’, πιθανότατα να μεταφέρθηκαν εκεί και τα Αυστριακά μετεωρολογικά όργανα. Ο δεύτερος Μετεωρολογικός Σταθμός ήταν ο Βουλγαρικός που εγκαταστάθηκε στο Βουλγαρικό Γυμνάσιο του Κύριλλου και Μεθόδιου (στη διασταύρωση Αγίας Σοφίας και παλιάς Φιλίππου) κι οι αντίστοιχες μετρήσεις άρχισαν τον Απρίλιο του 1893 (μέχρι τον Ιούνιο του 1912). Κι ο τρίτος Μετεωρολογικός Σταθμός ήταν ο Ελληνικός που εγκαταστάθηκε αρχικά στο χώρο του Ελληνικού Γυμνασίου, στην Εγνατία, το 1909, με τη φροντίδα του καθ. Δημ. Αιγινήτη, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου της Αθήνας. Την περίοδο 1912-1915 διακόπηκαν οι μετρήσεις, λόγω του Βαλκανικού πολέμου. Μετά συνεχίστηκαν οι μετρήσεις από το χώρο του Ελληνικού Γυμνασίου (τότε Β’ Γυμνασίου) και το 1924 μεταφέρθηκαν τα μετεωρολογικά όργανα στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή και συνεχίστηκαν οι αντίστοιχες μετρήσεις μέχρι το Γενάρη του 1930, που ξεκίνησε ο Μετεωρολογικός Σταθμός του παν. Θεσσαλονίκης.

Άξιο απορίας είναι: οι Τούρκοι δεν είχαν Μετεωρολογικό Σταθμό στη Θεσσαλονίκη;;; Και οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης δεν ανάπτυξαν αντίστοιχο ενδιαφέρον και δραστηριότητα;;

Ο τρίτος που πήρε διδακτορικό στο παν. Θεσσαλονίκης ήταν ο Χριστόφορος Νάλτσας του Αναστασίου. Ολοκληρώθηκε στη Νομική Σχολή, το Φλεβάρη του 1933, με εισηγητή τον καθ. Περικλή Βιζουκίδη και με θέμα: “Περί αλλοδαπών ιδιωτικών εταιρειών”. Ο Χριστόφορος Νάλτσας γεννήθηκε το 1896. Η καταγωγή του ήταν από το Κρουσόβο της περιοχής του Μοναστηρίου. Ο πατέρας του ήταν υπάλληλος του Ελληνικού Προξενείου του Μοναστηρίου κι άλλων προξενείων της Μακεδονίας (1886-1912) και στη συνέχεια υποπρόξενος στη Σμύρνη, Αδριανούπολη και Τραπεζούντα (1913-1915). Ο Χριστόφορος τελείωσε το Ελληνικό Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης, γιατί η οικογένειά του είχε μετεγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη. Πήρε πτυχίο από τη Νομική Σχολή του παν. της Αθήνας, το 1923 και ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με τη δικηγορία, αρχικά σε συνεργασία με το Νικόλαο Μάνο και στη συνέχεια μόνος του. Υπήρξε νομικός σύμβουλος της παλιάς Βελγικής εταιρεία ηλεκτροφωτισμού και τροχιοδρόμων, μέχρι το 1940. Μετά την απονομή του διδακτορικού του, ασχολήθηκε, παράλληλα με τη δικηγορία, με το Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο και το Αστικό Δίκαιο δημοσιεύοντας σχετικές μελέτες κι άρθρα. Επίσης ασχολήθηκε με την ιστορία και την “πολιτική” της Νεότερης Μακεδονίας και έγραψε αρκετά βιβλία κυρίως εθνικιστικής προπαγάνδας. Ήταν μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από το 1942 μέχρι το 1973 και στη θέση του αντιπροέδρου της το διάστημα 1964-1973. Επίσης συνέβαλε στην ίδρυση του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, στο οποίο διετέλεσε και πρώτος διευθυντής του. Μετά τη ναζιστική κατοχή συμμετείχε ως υφυπουργός στις κυβερνήσεις του Π. Βούλγαρη και Π. Κανελλόπουλο και ως Γενικός Διοικητής της Δυτικής Μακεδονίας.

Η προμετωπίδα του διδακτορικού του Χριστόφορου Νάλτσα