Saloni.ca Archive

Ομαδα ερευνας για την παλια Θεσσαλονικη

Πρόσωπα άγνωστα. Όποιος αναγνωρίζει κάποιον ή κάποια μας διαφωτίζει.

Αρχείο Οικογένειας Ζησόπουλου.

Facebook: https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0EgxSpJ6QJV3Lp7rTAh6W2akkWqfeqp2eeAatzU2gQALGaZhKNt7Lao7Y1ZnRPgcCl?_rdc=1&_rdr

Από το 1960, το κυρίως κτίριο φιλοξενούσε το Αμερικανικό περίπτερο.

Facebook: https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02ThpFrgHMvNjr4wSX3PM16aTKrYmYz7J6wdJGHBy22PusH5RRx3paCRWkuGutoCY9l?_rdc=1&_rdr

Σχόλιο Eleni Kotroni Και την δεκαετία του 60 και αρχές της δεκαετίας 70, μόλις έκλεινε η ΔΕΘ, “φιλοξενούσε” το ΣΤ' Γυμνάσιο Θηλέων με άθλιες συνθήκες: κάτι φτηνιάρικα διαχωριστικά διαμόρφωναν τις αίθουσες διδασκαλίας (οι μαθητές των τελευταίων θρανίων άκουγαν τον καθηγητή της προηγούμενης τάξης) και όταν έβρεχε υπήρχαν κουβάδες στον φαρδύ διάδρομο “προαυλισμού” για να συλλέγουν τα βρόχινα νερά που έσταζαν από την οροφή. Βεβαίως η θέρμανση ελλιπέστατη και ο φωτισμός από φεγγίτες τουλάχιστον 4 μέτρα πάνω από τα κεφάλια μας. Τέσσερα χρόνια έζησα ως μαθήτρια αυτήν την κατάσταση. Τα προηγούμενα δύο χρόνια το γυμνάσιό μας φιλοξενούνταν στο Δημοτικό της Κασσάνδρου δίπλα στο υδραγωγείο και μετά, στο Δημοτικό 40 Εκκλησιών στο πέτρινο κτίριο του. Βλέπετε το Στ' ήταν το Γυμνάσιο της Φτωχολογιάς της Άνω Πόλης.

Ο στρατηγός Franchet d'Espèrey στην ξύλινη αποβάθρα δίπλα από τον Λευκό Πύργο, λίγες στιγμές πριν την αποχώρησή του από την Θεσσαλονίκη στις 25 Ιανουαρίου/6 Φεβρουαρίου 1919. Σχετικό άρθρο της Μακεδονίας αναφέρει: «…Αφού αποχαιρετήσει δια χειραψίας τους επισήμους θα επιβιβασθή επί ατμακάτου υπό τους κρότους τηλεβόλων και επευφημιών του παρευρισκόμενου πλήθους και των στρατιωτών και να μεταβεί στην ναυαρχίδα «Πατρίς» για να αναχωρήσει προς Κωνσταντινούπολη….»

H φωτογραφία με Κωδ. SPA 172 KD 11966, προέρχεται από το ψηφιακό αρχειακό αποθετήριο του https://imagesdefense.gouv.fr/

Αλέξανδρος Σαββόπουλος

Facebook: https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02PNQxe8tApDmsrH6RdP1UptoKpN8Z9197rb1onFJ951eLj6KkVZGjzuoVmkKX3xZXl?_rdc=1&_rdr

Αρχές της δεκαετίας του 60 κτίστηκε για να στεγάσει τα Εκπαιδευτήρια Κωνσταντινίδη. 1966, αγοράστηκε από το ΙΚΑ. 1983 εντάχθηκε στο ΕΣΥ.

Facebook: https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02FUAjpyewDS444emsKBYP6TGkzwqAuR175im8DtyfnvdHC7Jnuy4TFaWt9RV6TLKtl?_rdc=1&_rdr

Στη γωνία με Ερμού το επιβλητικό Μέγαρο Μαλλάχ. Αμέσως μετά το Ερμείον.

Η Στοά Σαούλ παραμένει σήμερα σε υποτυπώδη λειτουργία. Ερειπωμένη και φθαρμένη στην απόλυτη παρακμή. Στα τέλη της τουρκοκρατίας στη θέση της στοάς Σαούλ υπήρχε χάνι που περιελάμβανε 96 εργαστήρια, καφενείο, γραφεία και αποθήκες. Ανήκε στα παιδιά του Σαούλ Μοδιάνο (από τους πλουσιότερους θνητούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας). Όταν το 1867, διανοίγεται η οδός Βενιζέλου ο Σαούλ Μοδιάνο αποφασίζει να κτίσει την “Cite Saul”, εμπορική πολιτεία σε σχέδια του Vitaliano Pοselli (όχι επιβεβαιωμένο). Η πυρκαγιά του 1917 την κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά.

Στο νέο σχέδιο ρυμοτομίας η Στοά καταλαμβάνει ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο. 1929 κτίστηκε το τμήμα (κυρίως προς την οδό Βενιζέλου που βλέπουμε), κυριαρχούν στοιχεία Art Deco. Στον επανασχεδιασμό της ενσωματώνονται στοιχεία της αρχικής στοάς, ενώ ταυτόχρονα ακολουθεί την τυπολογία αντίστοιχων ευρωπαϊκών εμπορικών στοών της εποχής. Δύο εσωτερικοί διάδρομοι σχηματίζουν ένα «Τ», συνδέουν την Ερμού με την Βασ. Ηρακλείου και τη Βενιζέλου με την Ίωνος Δραγούμη. Στο κτιριακό συγκρότημα διατηρούσε αρχιτεκτονικό γραφείο ο Ελί Μοδιάνο από τους σημαντικότερους τότε αρχιτέκτονες, εγγονός του Σαούλ Μοδιάνο.

Μετά το λουκέτο του καταστήματος του “Foka”, που συμπαρέσυρε τα γειτονικά μικροκαταστήματα η στοά άλλαξε. Μπαράκια την ξαναζωντάνεψαν σαν περιοχή νυχτερινής διασκέδασης. Όταν έφυγαν κι αυτά η Στοά παρήκμασε, ξεκίνησαν οι φθορές και κατάντησε κατοικία για άστεγους και αδέσποτα.

Facebook: https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02JWKkreQJqYBUMRLFzdRFTH8JoDTztCUo8chT3DVDaxsA2F9faCU13CeDszPLdJzyl?_rdc=1&_rdr

Στοά Σαούλ. Κρίθηκε διατηρητέα το 1980. Περικλείεται από τις οδούς Βενιζέλου, Ερμού, Δραγούμη και Βασ. Ηρακλείου.

Το καφενείον «Η Αψίς» των Αφών; Δημητρίου, δίπλα στην Καμάρα το 1916. Παρέλαση μπάντας Ιταλών στρατιωτικών, πιθανώς κατά την άφιξή τους στις 11 Αυγούστου 1916, προς ενίσχυση των δυνάμεων της Αντάντ στο μέτωπο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η φωτογραφία με καλή ανάλυση, ανήκει στην συλλογή του Pierre de Gigord και περιλαμβάνεται στο βιβλίο της Catherine Pinguet επιμελήτριας της έκθεσης”Salonique Jerusalem des Balkans” που παρουσιάζεται στο Musée D'art et d'histoire du Judaïsme στο Παρίσι.

Αλέξανδρος Σαββόπουλος

Facebook: https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02rWzupuhLHwzPR8MyEfJZCBRq5o4EKzD7Hasu6XGVhvs8Fagad9g2F9EhoLk6zv3nl?_rdc=1&_rdr

Χιόνια στην οδό Κρήτης, 24.1.1954. Η οικογένεια Κτενίδη μπροστά στο σπίτι τους.

Αρχείο Αθανάσιου Ζησόπουλου.

Facebook: https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0eL5ky2ZEYmToyHizc2DE4hSAF2eSbBq4yZymYTbJxRqQNnNHoF5dheVoHcChNoNml?_rdc=1&_rdr

Σχόλιο Minas Drestiliaris Επί της Κρήτης και πίσω τους είναι η σημερινή Δελφών. Αριστερά ανάμεσα στα δύο κτήρια είναι η σημερινή οδός Σκιάθου που τότε δεν συνεχίζονταν δεξιά αλλά κόβονταν από σπίτια. Δεξιά η Σκιάθου συνεχίζονταν λίγο ψηλότερα, εκεί που φαίνεται η κολόνα και η περίφραξη με το τοιχάκι ανάμεσα στα δένδρα. Εκεί η Σκιάθου ανοίχθηκε δεξιά και έγινε σταυροδρόμι γύρο στο 76 με 77. Δεξιά και αν θυμάμαι καλά στο ύψος που βρίσκεται η οικογένεια, ήταν το σπίτι του “Μπάρμπα Χρήστου” που κατασκεύαζε και πουλούσε τον περίφημο “μουσαμά”. Ήταν μιά ουσία δικής του μυστικής συνταγής, σαν πέτσα φρούτων πάνω σε ύφασμα, την οποία την ζέσταινες λίγο, έλιωνε και την κολλούσες επάνω στις πληγές που δεν έκλειναν ή ήταν σε διαδικασία μόλυνσης και τις “καθάριζε”. Κόσμος συνέρρεε από μακρινές περιοχές και τον αναζητούσε για να πάρει τον “μουσαμά” και απ ότι λέγαν οι παλαιότεροι χάρις σε αυτόν γλύτωσε πολύς κόσμος. Χτυπούσες το παράθυρο, έλεγες τον μπάρμπα Χρήστο ότι θέλεις “μουσαμά”, σου έδινε ένα κομμάτι και πλήρωνες ένα συμβολικό θα έλεγα ποσό μια με δύο δραχμές. Το δεύτερο αριστερά σπίτι ήταν το οικογενειακό και κατοικούσε ο παλιός ποδοσφαιριστής των “Καμινικίων” δηλαδή του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Νίκος Κόζανας.

Σχόλιο Antonis Steas Ο πιτσιρικάς ειναι ο Δήμος και ο άλλος ειναι ο Γιώργος Κρήτης 72 Δεν αναγνωρίζω την κυρία Ισως να ειναι η Τασουλα

Ο τούρκος πρόξενος με την οικογένεια του, Θεσσαλονίκη 1934. Το 2005 η πρώτη φωτογραφία αναρτήθηκε σε οίκο δημοπρασιών. Παρέμενε από τότε ανεξιχνίαστη η περιοχή λήψης.

Ήταν τελικά στην οδό Ιταλίας 1 (28ης Οκτωβρίου). Κοντά στην οικία Γιακό Μοδιάνο (Κυβερνείο στην συνέχεια, σημερινό Λαογραφικό Μουσείο). Στο βάθος βλέπουμε τα τότε Λουτρά και το Θέατρο Μέγας Αλέξανδρος (Καλλιδοπούλου). Μαγευτική η τότε ακτογραμμή, σήμερα κάτω από τα τσιμέντα.

Από την όμορφη βίλα, πρώτη στο κύμα με την καλύτερη θέα της πόλης, δεν είχαμε μέχρι πρόσφατα σχεδόν κανένα στοιχείο ιδιοκτησίας και ενοίκων. Μόνο στοιχείο πως κατά την κατοχή ήταν έδρα μιας περιβόητης μονάδας ναζιστικών βασανιστηρίων https://archive.saloni.ca/2660

Facebook: https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02njNqa7HTW5yBswGH3ZX2Lc3onLtKX1n9BhGU4Fi71eYxZsqtx6F6qDARuW4gNSBSl?_rdc=1&_rdr

Ο τούρκος πρόξενος με την οικογένεια του, Θεσσαλονίκη 1934.

Αριστερά από το μπαλκόνι οι εγκαταστάσεις των λουτρών μπροστά στο κινηματοθέατρο Μέγας Αλέξανδρος

Αριστερά η ταράτσα της βίλας του “τούρκου προξένου”.

Στο κέντρο βλέπουμε τα τότε Λουτρά Μέγας Αλέξανδρος. Το κτίριο από πίσω τους ήταν το θρυλικό κινηματοθέατρο Μέγας Αλέξανδρος.

Σημειωμένη η είσοδος της βίλας. Στη μέση η οικία Γιακό Μοδιάνο (Κυβερνείο στην συνέχεια, σημερινό Λαογραφικό Μουσείο).

  1. Φωτογραφία συλλογής του κου Pavlos Pastiadis

Από την όμορφη βίλα, πρώτη στο κύμα με την καλύτερη θέα της πόλης, δεν είχαμε μέχρι πρόσφατα σχεδόν κανένα στοιχείο ιδιοκτησίας και ενοίκων.

Αρχή της οδού Ιταλίας (28ης Οκτωβρίου). Μπροστά στην θάλασσα, στην μύτη του ακρωτηρίου, είχε περίπου την θέση της Τορνιβούκα στον προηγούμενο κόλπο.

Το ρόπτρο χάθηκε, αλλά η πόρτα παραμένει…, Η δύναμη της φωτογραφικής αποτύπωσης στο πέρασμα του χρόνου, Οδός Ποτίδαιας 65, Άνω Πόλη, Θεσσαλονίκη

(ασπρόμαυρη φώτο Πλάτων Κλεανθίδης 1982, έγχρωμες φώτο Πλάτων Κλεανθίδης 2024)

Μετά από 42 χρόνια η πόρτα στην οδό Ποτίδαιας 65, αν και σε άσχημη κατάσταση παραμένει ακόμη στη θέση της. Έχει όμως χάσει τα πιο πολύτιμα στολίδια της. Το ρόπτρο της και το χερούλι της που υπήρχαν εκεί το 1982. Ας ελπίσουμε να κοσμούν κάποια άλλη πόρτα ή να αποτελούν μέρος μιας συλλογής κάποιου, από το ένα έχουν ανακυκλωθεί ως σκραπ. Σε φωτογραφία του 1916 φαίνονται παρόμοια ρόπτρα τύπου “χεράκι” να κοσμούν κάποιες από τις πόρτες της οδού Ποτίδαιας (https://archive.saloni.ca/2012).

Πλάτων Κλεανθίδης

Facebook: https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0jRpm3622QtXC97J1WEfVoUkwqqxjGvL3sarwyVuRwY27tkxaeLaQbZbH6Tx36WD3l?_rdc=1&_rdr

8.6.1965. 2 φωτογραφίες με κατεύθυνση την Λάμπρου Πορφύρα.

και μία στην (σήμερα) γωνία Μπάμπη Άννινου και Σκιάθου.

Τις σχολιάζει ξεχωριστά ο Athanasios Zisopoulos

Facebook: https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0Q5UJX2y5iev551N6PJopdf22Ge7WJxHZxD4Vk3zbxpAwxUkuZedY7n6WW6wdDoH8l?_rdc=1&_rdr

Από την πλευρά του σπιτιού της Αγγελικής Γεωργιάδου, μέσα από τον τότε ‘’κήπο του Ιταλού’’ με κατεύθυνση την Λάμπρου Πορφύρα. αριστερά φαίνεται το σπίτι της οικογενείας Νατάν. Στον κάτω όροφο έμενε για χρόνια η οικογένεια Βλάχου.

Το αυτοκίνητο που μερικώς απεικονίζεται στον μαντρότοιχο της οικίας Μπενβενίστε ανήκε στον τότε Καθηγητή Παθολογίας (με το παρατσούκλι ‘’αυτιάς΄΄), που έμενε για χρόνια εκεί. 8.6.1965 Athanasios Zisopoulos

8.6.1965 . Πάρθηκε από την πλευρά του σπιτιού της Αγγελικής Γεωργιάδου, μέσα από τον τότε ‘’κήπο του Ιταλού’’ με κατεύθυνση την Λάμπρου Πορφύρα.

Δεξιά, η Αγγελική με την Εύχαρη και πίσω η μαύρη μεταλική πόρτα της αυλής και πιο πέρα η πόρτα του γκαράζ – εργαστηρίου του Λάζαρου Γεωργιάδη. Πίσω, στο βάθος βλέπει κανείς στο οικόπεδο Βικοπούλου την νέα οικοδομή. 8.6.1965 Athanasios Zisopoulos

Σήμερα γωνία Μπάμπη Άννινου και Σκιάθου.

“Χειμώνας αρχές της δεκαετίας του 60. Κεφαλόσκαλο της οικίας Γεωργιάδου. Ο Σπύρος – σύζυγος Αγγελικής – με τον γιό του Νικολάκη. Ο άδειος χώρος ήταν “ο κήπος του Ιταλού”. Στα βάθος σπίτια της οδού Σκιάθου.”