Saloni.ca Archive

Φωτογραφία που μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο και μας μεταφέρει στην ιστορική πλατεία Εμπορίου της Θεσσαλονίκης, κοντά στον ναό του Αγίου Μηνά. Ο φωτογράφος, από το κέντρο της πλατείας, αποθανατίζει τον πρωταγωνιστή, ένα γαϊδουράκι φορτωμένο με εμπορεύματα, σκηνή που μαρτυρά την καθημερινή ζωή της εποχής και την αγάπη των Γάλλων στρατιωτών για τα πολύπαθα και συμπαθητικά τετράποδα.

Η αγορά ζωντανή, με μικροπωλητές, καταστήματα και πελάτες, δημιουργεί ένα πολύβουο σκηνικό. Στο φόντο, η ταμπέλα “Κιμπάρ Αλή, Κατάστημα Σιδηρικών” αποτελεί το στοιχείο που προϊδεάζει και οδηγεί στον εντοπισμό του ομώνυμου χανιού. Σύμφωνα με διαφημίσεις και δημοσιεύματα εφημερίδων, το χάνι βρισκόταν στην αρχή της παλαιάς οδού Κατούνη, επιβεβαιώνοντας τη θέση που απεικονίζεται στη φωτογραφία.

Η φωτογραφία προέρχεται από δημοπρασία, “ebay”.

Στάθης Ασλανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid033UhuvU3kfMwaUXcVTyVT3SJEuKFXboP9LXB7UrFnBUEgysitfZJfCJzX1pFypCY8l

Πλατεία Εμπορίου στη Θεσσαλονίκη.

Απόσπασμα αεροφωτογραφίας από το βιβλίο της Αλέκας Καραδήμου Γερόλυμπου «Το χρονικό της Μεγάλης Πυρκαγιάς». Επισημαίνεται η θέση του χανιού Κιμπάρ Αλή στο παλαιό οικοδομικό τετράγωνο 388.

Από το 1889, οι αδελφοί Αλή δραστηριοποιούνταν στον τομέα των σιδηρικών, όπως μαρτυρούν επιχειρηματικοί οδηγοί της εποχής. Η επωνυμία “Κιμπάρ Αλή” εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1909, στην ίδια κατηγορία.

Παρόλο που ο κτηματογραφικός πίνακας του οικοδομικού τετραγώνου 388 δεν περιλαμβάνει σχεδιάγραμμα, η θέση του χανιού Κιμπάρ Αλή μπορεί να προσδιοριστεί με ασφάλεια στο οικόπεδο 388/9. Αυτό προκύπτει από το εμβαδόν του οικοπέδου και τον χώρο που καταλαμβάνει όπως διαγράφεται από την οπτική αναγνώριση στην αεροφωτογραφία, όπως επίσης, από την ταυτοποίηση των ιδιοκτητών των γειτονικών οικοπέδων, οι οποίοι ήταν γνωστοί.

Στην αρχή της οδού Κατούνη, ο Βασίλης Δημητριάδης αναφέρει την ύπαρξη ενός μαυσωλείου με την ονομασία Meydan Baba (παλιά ονομασία της οδού Meydan Baba Turbesi). Αυτό, πιθανόν αντιστοιχεί στο γκρεμισμένο τμήμα που βλέπουμε στα αριστερά, δίπλα στο Κιμπάρ Αλή χάνι. Υπογραμμίζουμε ότι για την περαιτέρω έρευνα και τεκμηρίωση επιβάλλεται η παρουσίαση νέων στοιχείων.

Δεν είναι σαφές αν βλέπουμε το πίσω μέρος της φωτογραφίας ή τον φάκελο.

Πλατεία Εμπορίου. Από την ίδια θέση η λήψη, το 2011.

82 χρόνια από τότε που άρχισαν να βάζουν στα τρένα για να σταλούν στους τόπους εξόντωσης 50.000 συμπολίτες μας, αφού πρώτα τους ταπείνωσαν και τους λήστεψαν

Facebook: https://www.facebook.com/photo/?fbid=1049348927239745&set=a.465862328921744

Η κόκκινη βούλα δείχνει το σπίτι και στην αεροφωτογραφία του 1959 από το αρχείο του Βαγγέλη Καβάλα.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02scZ7QgzUw5Ywu86QGTsbaDWCCNtzUT9kVxnFB2imDevAuPxiS2M77N3FFCXo6tBXl

Δεν γνωρίζαμε αυτήν την φωτογραφια του Λευκού Πύργου με το περιτείχισμά του. Την βρήκαμε στο X (παλιό twitter) σε ανάρτηση κάποιου με το όνομα χρήστη selanikli (σαλονικιός). Τούρκος προφανώς. Σε κάθε περίπτωση είναι αξιόλογη, πριν φυσικά το 1911 με αφορμή ίσως κάποια επέτειο (την επανάσταση των Νεότουρκων;) ή την επίσκεψη κάποιου Oθωμανού επισήμου (μια άμαξα συνοδεύεται από στρατιωτικούς).

πηγή: https://x.com/selaniklisinan/status/1897671859132354704/photo/1

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0nzf6CiDBAFsfp541Cp1EFPXaVm37JBbMQ6fJFPLbws7qDZohyaVBEfcVzbCymdfal

Το ξενοδοχείο Μινέρβα, στη γωνία Εγνατίας 44 και Συγγρού 12 σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα Γεώργιο Καμπανέλλο το 1929 και λειτουργεί ακόμη ως ξενοδοχείο με την ονομασία Minerva Premier.

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid08mh7GZ6FFvZCdyhYZ2REZCvX62Qe5LPok55cwiL7qNKukKbBecGqc2wgBpXhe57nl

Λήψη του 1991.

Διαφημιστική κάρτα όταν κτίστηκε. Ιδιοκτησία Κωνστ. Χ'εμμανουηλίδη, με κεντρική θέρμανση, ζεστό και κρύο νερό σ'όλα τα δωμάτια, μπάνια και στους 3 ορόφους και με τιμές συγκαταβατικές.

Στην διπλωματική εργασία της Αθαν. Τσιτλακίδου για τα ξενοδοχεία του μεσοπολέμου, περιέχονται ενδιαφέρουσες πληροφορίες για τον φέροντα οργανισμό του κτιρίου και τις λύσεις που δόθηκαν για την στατικότητά του (σ.77-80).

Μεσοπολεμική με τον ιδιοκτήτη ευανάγνωστο κάτω από την ονομασία του ξενοδοχείου.

Από το βιβλίο του Βασ. Κολώνα 'Εκατο Χρονια Φιλοξενιας: Τα Ξενοδοχεια Της Θεσσαλονικης (1914-2014)''.

Στην διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου, και με τους βομβαρδισμούς να απειλούν την πόλη, το ξενοδοχείο προσφέρει καταφύγιο. Φως 2/2/1941

Δύο κατοχικές φωτογραφίες από τα μπαλκόνια του.

Τρεις χρωματικές εκδοχές της κάθετης πινακίδας, στη μέση η πιο σύγχρονη.

Όψεις του εσωτερικού που διατηρούν στοιχεία του παρελθόντος στο Minerva Premier από την ιστοσελίδα του.

Η φωτισμένη εμφάνιση του Minerva Premier σήμερα.

Γιώργο Κωτσίδη, σε αποχαιρετούμε με το τελευταίο κείμενό σου για την αγαπημένη σου πόλη

Η ΟΔΟΣ ΣΠΑΡΤΗΣ

Από τη Σπάρτης που ήταν η πρώτη παράλληλος της Βας. Γεωργίου περνούςε κάθε μέρα κόσμος και κοσμάκης κυρίως πεζοί πηγαίνοντας στην αγορά . Αγορά λέγαμε τότε το κέντρο της πόλης όπου ήταν φυσικά και η αγορά . Τα μαγαζιά ήταν λιγοστά μέσα στη συνοικία που ήταν χτισμένη με δύοροφα σπίτια με αυλές , που χώρος για μαγαζιά . Οι πολυκατοικίες αργότερα είχαν τον ακριβότερο όροφό τους το ισόγειο .
Πολλές αντιπαροχές έδιναν στους ιδιοκτήτες όλους τους ορόφους εκτός από τα μαγαζιά. Γιατί δεν έπαιρναν το τραμ η το λεωφορείο . Γιατί υπολογίζανε πολύ τα τραμβαγιάτικα που ήταν σημαντικό μέρος του μεροκάματου . Και σε μένα ακόμη φαίνεται περίεργο που τα έζησα κι όμως αυτό συνέβαινε . Ιδιαίτερα η συνοικία της Αγίας Τριάδας ήταν κοντά στην Αγορά κι ήταν προνομιούχος μια και για δυό στάσεις κανείς δεν ήταν διατεθημένος να πληρώσει εισητήριο. Έτσι πρωί πρωί και επίσης απόγευμα είχαμε κόσμο να περπατά και να επέστρεφουν βαρυφορτωμένοι κουβαλώντας και ψώνια μέσα στα δίχτυα της εποχής . Θάπρεπε να τονίσω ότι τα αυτοκίνητα ήταν ελάχιστα , σ όλη τη Σπάρτης ένα δρόμο κοντά στο χιλιόμετρο , ζήτημα αν υπήρχαν 1 βία 2 αυτοκίνητα . Έτσι κάθε μέρα έβλεπες σοβαρούς εργαζόμενους βιαστικούς , κουρασμένους εργάτες μεροκαματιάριδες , τεχνίτες με την τσάντα των εργαλείων τους , μαθητές που πήγαιναν στα σχολιά τους και στο κοντινό Λυσαί στην Ευζώνων όπου μάθαιναν Γαλλικά . Τα Αγγλικά ήταν ακόμη νεόφερτα . Οι περισσότεροι προτιμούσαν τα Γαλλικά στο πολύ καλά οργανωμένο ίδρυμα της Γαλλικής Αποστολής . Το Γαλλικά και πιάνο έλκυε ακόμη , αλλά χωρίς το δεύτερο στους περισσότερους . Τα Αγγλικά εισέβαλλαν ορμητικά τότε με μικρά φροντιστήρια στις γειτονιές . Ως κι εγώ κατάφερα να πείσω την μητέρα μου να με στείλει στα Αγγλικά στο Ελληνο-Αμερικανικό Επιμορφωτικό Ινστιτούτο στη διαγώνιο . Η χαρά μου κράτησε 2-3 μήνες γιατί ο προϋπολογισμός της χήρας μάνας μου δεν άντεχε , ιδίως όταν πήγα στο Μόλχο που πουλούσε μόνο αυτός ξενόγλωσσα βιβλία και ζήτησα να αγοράσω το πρώτο πολύχρωμο εντυπωσιακό βιβλίο Let’s Lern English 1 έπαθα σοκ με την τιμή κι εγκατέλειψα οριστικά το όνειρο . Οι πωλητές φρέσκων προϊόντων επίσης ήταν οι καθημερινοί μας περιπατητές , μανάβηδες , ψαράδες , παγοπώλες , γαλατάδες , γιαουρτάδες με τα κάρα τους η ακόμη και χωρίς αυτά . Άλλοι με μόνο με τα γαϊδουράκια τους , τα άλογα η ακόμη και τα μουλάρια τους περνούσαν και διαλαλούσαν το εμπόρευμά τους . Ο μανάβης διαλαλούσε με πάθος , ⁃ Καπτσιδιανές οι μελιτζάνες … με το κατάφορτο από φρέσκα λαχανικά και ζαρζαβατικά ερηπωμένο καροτσάκι του με τις δυό ρόδες και τον γαϊδαράκο που το έσερνε στα πρόθυρα της κατάρρευσης . Ο γιαουρτάς με ολόφρεσκο γιαούρτι περπατώντας με μια χοντρή βέργα στην πλάτη 2 μέτρα περίπου και στην κατάληξη δεξιά κι αριστερά από ένα σκοινί που μετά 1,5 μέτρο κατέληγε σε δυό μεγάλα κιούπια από κεραμικό . Είχε ένα εκπληκτικό εργαλείο φτιαράκι που έπαιρνε με μαεστρία με κάθε του κουταλιά τον αφρό του γιαουρτιού . Τοποθετώντας το στο κεραμικό κιούπι που του πρότεινε ο πελάτης . Ο ψαράς με τα φρέσκα ψάρια ήταν καθημερινοί επισκέπτες της γειτονιάς . Αγοράζοντας στη χοντρική από τα χαράματα ψάρια από την κοντινή Σαλαμίνα στη Μπότσαρη ξεκινούσε με τα πόδια και γύριζε όλες τις γειτονιές για να τα πουλήσει γρήγορα γρήγορα μια κι ο λιγοστός πάγος μέσα σε τσουβάλι δεν θα άντεχε πολύ και μετά τα ψάρια του θα ήταν Για πέταμα . Μια τεράστια στρόγγυλη τάβλα ξύλινη στο κεφάλι κι ένα στρόγγυλο μαξιλαράκι από κάτω όπου ήταν τα ψάρια απλωμένα με πάγο ενδιάμεσα και μ´ ένα βρεγμένο τσουβάλι από πάνω μη κι ο δυνατός ήλιος του καλοκαιριού λιώσει τον πάγο . Μη θαρρεί κανείς ότι είχε τίποτε σπουδαία ψάρια πολυτελείας κουβαλούσε . Συνήθως φτηνές σαρδέλες καμιά γόπα κανένα σαβρίδι άντε και καμιά σουπιά . Τα μεγάλα ακριβά ψάρια τα εύρισκες κανείς στην αγορά Μοδιάνο η στο καπάνι . Μπορούσε ακόμη και στην ιχθυόσκαλα που ήταν τέσσερις στάσεις μακρυά μας από πάλι πλανόδιους ψαράδες που αφού αγόραζαν τα ψάρια μέσα από την δημοπρασία τα πουλούσαν έξω από αυτή φυσικά με το ανάλογο κέρδος . Ίσως εδώ θα πρέπει να τονίσω ότι λαϊκές αγορές δεν υπήρχαν τότε και τα μαγαζιά στις συνοικίες ελάχιστα . Επίσης άλλοι επαγγελματίες ο παπλωματάς με το εργαλείο του ένα λυγισμένο ξυπόλυτα με χορδή σαν τόξο που αφού στρώνονταν την αυλή άνοιγε το πάπλωμα και τίναζε το τσαλαπατημένο περιεχόμενο βαμβάκι η μαλί η πούπουλο και το φρεσκάριζε . Ο Γανωτής που μάζευε τα χάλκινα σκεύη κατσαρόλες τηγάνια κούπες μπρίκια καφέ κλπ και τα έπαιρνε μαζί του . Την άλλη μέρα τα έφερνε τσίλικα και απαστράπτοντα από το γάνωνα για υγεία . Ακόμα ατσάλινες κατσαρόλες δεν είχαν εμφανιστεί , άντε μερικές τσίγκινες η μεταλλικές με επικαπλυψη …… Ο ακονιστής τροχός , με μια ρόδα ποδηλάτου στην πλάτη προσαρμοσμένη σε ένα ελαφρύ τετράποδο Μάραφέρι με τον τροχό ακονίσματος προσαρμοσμένο έτσι ώστε με το ποδοκίνητο μηχάνημα αποκτούσε τεράστια ταχυπτητα ώστε να ακονίζει αξιοπρεπώς τα μαχαίρια τα κι ότι άλλο κοφτερό εργαλείο . Κι άλλα πολλά επαγγέλματα του δρόμου υπήρξαν που ξεχάστηκαν η τα εξαφάνισε η τεχνολογία . Οι παλιατζήδες που περπατούσαν ολομόναχοι με ένα διπλωμένο τσουβάλι στον όμως και με το άλλο χέρι συνήθως έπαιζαν το μπεγλέρι τους . Συνήθως ήταν περιπεργοι τύποι με ύφος μεγαλέμπορου που αγόραζαν οτιδήποτε είχε αξία και που χωρούσε στο τσουβάλι τους . Ρούχα παλιά παντελόνια σακάκια φουστάνια που μετά από σκληρό παζάρι τα αγόραζαν και το τοποθετούσαν στο τσουβάλι της πλάτης τους . Αργότερα ήρθαν τα κάρα με τα γαϊδουράκια η τα άλογα και σήμερα ο τέλειος εκσυγχρονισμός με τα φορτηγάκια τους που δεν αγοράζουν πλέον , αλλά όπως διαλαλούν με τα μεγάφωνα τους και μας ξεκουφαίνουνε με τις αγριοφωνάρες τους ότι τάχα καθαρίζουν αυλές υπόγεια δωρεάν αλλά σε αντάλλαγμα παίρνουν ότι βρουν . Σπανίως πλέον ακόμη και επι πληρωμή αλλά αν είναι κάτι καινούριο μεγάλης αξίας . Τέλος δεν ήταν μόνο οι επαγγελματίες που βολτάρανε στη Σπάρτης . Ήταν οι γνωστοί τύποι με τα φτερά και τα πούπουλα , που ήταν τότε της μόδας . Η Σαλώμη , η Σιμονέττα κι άλλες υψηλοτάτου κύρους και ενδιαφέροντος αγνώστου φύλλου που μας διασκέδαζαν παιδιά με τις χαριτωμένες κινήσεις τους που ήταν χάρμα ιδέσθε . Φυσικά κι πιτσιρικαρία δεν άφηνε να πάει χαμένη την ευκαιρία τους έπαιρνε στο κατόπι διασκεδάζοντας μαζί τους αλληλοκοροιδευόμενοι . Ήταν απόλαυση , τους θυμάμαι ακόμη με νοσταλγία για τις πλάκες που τους κάναμε κι αυτοί ανταποκρίνονταν με μεγάλη προθυμία . Αξέχαστα χρόνια παιδικά . Να μη ξεχάσω τις ποτιστήρια του Δήμου που τα καυτά καλοκαίρια της Σαλονίκης περνούσαν τα μεσημέρια τους χωματόδρομους δρόσισαν τους ιδρωμένους πολίτες . Και τέλος τα σκουπιδιάρικα στην αρχή κάρα με τεράστιες ρόδες και πανύψηλα Ουγγαρέζικα άλογα που ξεκινούσαν κάπου κοντά στο Παπαφειο σε κάτι αποθήκες γκαράζ που ακόμη υπάρχουν . Αργότερα ήρθαν τα ανατρεπόμενα ανοιχτά φορτηγά όπου επάνω όρθιος στην καρότσα ο σκουπιδιάρης πατώντας επάνω στα σκουπίδια περίμενε τους κατοίκους να του δώσουν τον γκάζοτενεκέ να τον αδειάσει . Μετά δεν περίμενε πολύ , τον πέταγε μακρυά προς το σπίτι που χτυπώντας κάτω έκανε εκκωφαντικό θόρυβο σαν σινιάλο για τους υπόλοιπους νοικοκυραίους ότι ετοιμαστείτε περνάει το σκουπιδιάρικο του Δήμου . Η χειρότερη ευχή της μητέρας μου ήταν ⁃ Μη διαβάζεις σκουπιδιάρης θα καταντήσεις Κι εγώ έτρεμα από τον φόβο μου μη και βγει η ευχή της , η μυρωδιά του σκουπιδιάρικου ήταν ανυπόφορη και μέχρι να περάσει κρατούσα σφιχτά την μύτη μου Μνήμες της παλιάς όχι πολλές φορές καλής Θεσσαλονίκης αλλά ήσυχης κι ανθρώπινης , στην αρχή της λεωφορόρου των Εξοχών της σημερινή Βασιλέως Γεωργίου και Όλγας …

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02pQfynTUf6XLixyoN3T4GkUrzvz4eZpdEx2QLSGkcXuseJ9xpBZoFtZt9gg4GHv3el

Το ξενοδοχείο Άτλας, Εγνατίας 40, παλιά 44, κτίστηκε με την οικοδομική άδεια 333/26.10.1923 με σχέδια του μηχανικού Ελί Μοδιάνο. Λειτούργησε σαν ξενοδοχείο συνεχώς μέχρι το 2017. (Η τελευταία κριτική για την κακή κατάσταση που βρισκόταν το κτίριο ανάγεται στον Ιούλιο του 2017). Έκτοτε παραμένει κλειστό.

Πηγή αυτών των πληροφοριών:

https://parallaximag.gr/featured/anakalypste-ta-ktiria-tis-polis-hotel-atlas-egnatia-40 και https://www.tripadvisor.com.gr/Hotel_Review-g189473-d1473028-Reviews-Hotel_Atlas-Thessaloniki_Thessaloniki_Region_Central_Macedonia.html#REVIEWS

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0EYK4BXbhnJ5Y1exwQxtEUpsvyjeP2AZfmJnYS63yVCAcoS7wY4fY889pniY7u9dNl

Με το βέλος κατά την κατοχή.

Τα σχέδια οφείλονται στον μηχανικό Ελί Μοδιάνο, ενώ ο Ελί Χασσίδ υπογράφει την στατική μελέτη https://parallaximag.gr/featured/anakalypste-ta-ktiria-tis-polis-hotel-atlas-egnatia-40

Κατά τον μεσοπόλεμο δεν απασχόλησε ιδιαίτερα τις εφημερίδες. Μια αυτοκτονία, αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο στα ξενοδοχεία εκείνης της εποχής, ένα τορνευτήριο στο ισόγειο. Ιδιοκτησία αδελφών Απάλλα το 1946

Το 1942 διατέθηκε από τους Γερμανούς στον δοσίλογο Γεώργιο Σπυρίδη, γνωστό για τις φιλοναζιστικές του απόψεις ήδη από την δεκαετία του 1930.

Το 1934 στις γενικές αρχές του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος που ίδρυσε ο Σπυρίδης ανάμεσα στις άλλες περιλαμβάνονταν αναφορές στους καταχραστές, στους τοκογλύφους, στα παράσιτα: “σκληρά τιμωρία, δίωξις και εξόντωσις” Στις αρχές του ακόμη υπήρχε ειδική αναφορά στο αίμα. Αποδέχεται μόνον το καθαρό, αγνό, ελληνικό αίμα. Οι Έλληνες εβραίοι δεν θεωρούνται επομένως συμπολίτες.

Από τον Ιανουάριο μέχρι τον Ιούλιο του 1942 με τον Χερτούρα (Δ/ντή Επισιτισμού της Μακεδονίας) προμηθευόταν έναντι μικρής αμοιβής τρόφιμα και άλλα είδη βασικής ανάγκης και τα πουλούσε σε αισχροκερδείς τιμές σε διάφορα άτομα. Η αποθήκευση και η διανομή γίνονταν από το ξενοδοχείο στο οποίο έδρευε. Το σκάνδαλο ξέσπασε και τον έπιασαν οι ίδιοι οι Γερμανοί τον Δεκέμβριο του 1942. Στις 14 Μαρτίου 1943 τον καταδίκασαν σε 5 χρόνια φυλάκιση. Την επόμενη μέρα ξεκινούσαν τα τρένα του θανάτου από την Θεσσαλονίκη για το Άουσβιτς.

Με το τέλος της κατοχής κατέφυγε στην Γερμανία, καταδικάστηκε ερήμην το 1947 σε ισόβια. Μόλις το 1949 εκδόθηκε στην Ελλάδα για να εκτίσει την ποινή του. Στις 19 Νοεμβρίου 1949 μπήκε στην φυλακή, 4 μέρες μετά κατέθεσε αίτηση για ανακοπή της ποινής, δηλώνοντας ότι δεν είχε λάβει γνώση ούτε της κλήσης ούτε της καταδίκης του επειδή βρισκόταν στη Γερμανία. Τον Ιανουάριο του 1950 το δικαστήριο έκανε δεκτή την ανακοπή, εξαφάνισε την ποινή των ισοβίων και του επέβαλε φυλάκιση δυόμισι χρόνων καθώς δέχτηκε μεν ότι ο κατηγορούμενος ήταν ένοχος αλλά <<συντρεχουσών των ελαφρυντικών περιπτώσεων ήτο εν μετρία συγχύσει>>. Αρχές Μαϊου υπέβαλε αίτηση χάριτος, τον πρόλαβε ο θάνατος μέσα στην φυλακή τον ίδιο μήνα.

Η μετεμφυλιακή Ελλάδα στα καλύτερά της.

Πηγή: https://el.wikipedia.org/.../%CE%93%CE%B5%CF%8E%CF%81%CE...

που αξιοποιεί τα βιβλία του Στράτου Δορδανά και κυρίως το “Έλληνες εναντίον Ελλήνων-Ο κόσμος των Ταγμάτων Ασφαλείας στην κατοχική Θεσσαλονίκη 1941-1944”. Οι αρχές του κόμματος Σπυρίδη Δορδανάς ο.π. σ. 66

Λήψη του 1991

Φωτογραφία από επισκέπτη του ξενοδοχείου στο tripadvisor.

Σύγχρονη φωτογραφία με τις προστατευτικά δίχτυα σ' αυτό και στο διπλανό του για την προστασία των πεζών.

Η περιοχή δυτικά της Σαλαμίνος, μεταξύ του λιμανιού και της Πολυτεχνείου, πριν την διάνοιξη της Καρατάσου (ουσιαστικά της προέκτασης της Κουντουριώτου). Η σημερινή κατάσταση από τους χάρτες του bing, στην δεύτερη φωτογραφία. Η πλήρης αρχική αεροφωτογραφία, με μεγάλο τμήμα της δυτικής Θεσσαλονίκης στην τρίτη φωτογραφία.

Θόδωρος Νάτσινας

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02kR9Xg35YnspZkyQT3mqdjrqdoycqpiTk9soagNbgfivw4NJrSEb2yUfT6A397Mojl

Το ξενοδοχείο Πανελλήνιον, Εγνατίας 42, σήμερα 38

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid023ryppybdZssDweLnnoWSwpvAYTv1NtwSf3ZCeZAHHowc5rjA46kCuart1e94gs4il

Δεξιά επάνω φαίνεται το όνομα του ξενοδοχείου. Κατοχική.

Με το βέλος.

Από το μπαλκόνι του επιταγμένου ξενοδοχείου κατά την κατοχή βλέποντας ανατολικά.

Διαφημιστική κάρτα του ξενοδοχείου την δεκαετία του 1960 (αν πάρουμε υπόψη το τηλ. που εμφανίζεται). Δ/νση Σωτ. Ζήσκος και σία.

Διαφημιστική βινιέτα του ξενοδοχείου.

Από το 1927 μέχρι την δεκαετία του 1960, συνεχής παρουσία.

Όταν πρωτοκτίστηκε υπεύθυνοι του ξενοδοχείου ήταν οι Γκέτσος-Χρηστίδης. Από το βιβλίο του Βασ. Κολώνα 'Εκατο Χρονια Φιλοξενιας: Τα Ξενοδοχεια Της Θεσσαλονικης (1914-2014)''. Δυστυχώς δεν αναφέρεται χρονολογία του δημοσιεύματος.

Κάποια στιγμή το 1932, υπό την διεύθυνση Α.Χ. Ανδρόνικου, άλλαξε ονομασία για μικρό χρονικό διάστημα και έγινε Βυζάντιον, με τα έπιπλα του ξεν. Βιέννη.

Κάποια χρόνια μετά εμφανίζεται πάλι με την ονομασία Πανελλήνιον και μάλιστα συμφερόντων Ζήσκου.

Αντικαταστάθηκε την δεκαετία του 70 (οικοδ. άδεια 1269_1974)

Βρισκόμαστε λίγα μόλις μέτρα από την πολυσύχναστη παραλιακή λεωφόρο Ναυάρχου Κουντουριώτου, με τον φακό να αποτυπώνει την εικόνα ερειπίων, στη συμβολή της, με την αρχή της οδού Αιγύπτου. Ο φωτογράφος, με την κάμερα στραμμένη προς τον βορρά, αποθανατίζει τις καταστροφικές συνέπειες της πυρκαγιάς του 1917, που άφησε ανεξίτηλο το στίγμα της στην περιοχή, γνωστή ως αγορά Ιστιρά.

Η φωτογραφία προέρχεται από δημοπρασία, “Delcampe”.

Στάθης Ασλανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0pPh4F6Dx1g3CGi7QakRk8VRGxc7A6wrEnDzHZQG3vTfGLMqhhdabZyzV6x2yUnuGl

Οδός Αιγύπτου

Η ταύτιση της φωτογραφίας με μία γνωστή καρτ-ποστάλ από την αντίθετη κατεύθυνση δεν εγείρει ερωτήματα για την τοποθέτηση.