Ομαδα ερευνας για την παλια Θεσσαλονικη
Κινηματογράφος Ολύμπια και ξενοδοχείο Splendid στην παλιά παραλία, το 1915-1916. Έχουν γίνει κι άλλες αναρτήσεις μ’ αυτή την τοποθεσία. Η συγκεκριμένη φωτογραφία ίσως δεν έχει αναρτηθεί μέχρι τώρα. [Από το βιβλίο With the French in France and Salonika (Richard Harding Davis), 1916]
Νίκανδρος Καστανίδης
Η αρχή της οδού Κιθαιρώνα στην Άνω Πόλη, πλάι στα Ανατολικά Τείχη, κάποια στιγμή καλοκαιρινής ραστώνης στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Ο δρόμος, κάποτε προέκταση της οδού Αθηνάς, με τις μικρές οικίες παραμένει σ’ αυτό το σημείο του, απαράλλαχτος μέχρι και σήμερα. Η φωτογραφία του Γιάννη-Παναγή Πατρικίου με τίτλο «Αυθαίρετες κατασκευές στα περιθώρια της ζωής» περιλαμβάνεται στο λεύκωμα «Η Θεσσαλονίκη που χάνεται» (Εκδ. Τράπεζα Continental 1982).
Αλέξανδρος Σαββόπουλος
Το 2011 της Google
Το σήμερα του Στάθη Ασλανίδη
Το μαγαζί με την πινακίδα της «ΚΟΣΜΟΓΚΑΖ”, Θεοφίλου 5Α, Άνω Πόλη, Θεσσαλονίκη Αν και έχουν περάσει σχεδόν 40 χρόνια και ο χρόνος έχει σβήσει τα γράμματα της επιγραφής, το μαγαζί της οδού Θεοφίλου 5Α, ενδεχομένως κατάστημα πώλησης φιαλών υγραερίου της «ΚΟΣΜΟΓΚΑΖ» ή και μπακάλικο, παραμένει ακόμη στη θέση του.
Πλάτων Κλεανθίδης
Ασπρόμαυρη φώτο Πλάτων Κλεανθίδης 1982
Έγχρωμη φώτο Πλάτων Κλεανθίδης 2023
Η άνοδος της Αγ. Νικολάου στην γωνία με την οδό Φαληρέως το 1957. Το κτίριο με το σαχνισί στα δεξιά, βρισκόταν στην γωνία με την οδό Φαληρέως και το έχουμε ξαναδεί στην ανάρτηση https://archive.saloni.ca/1627). Στα αριστερά διακρίνεται ξεκάθαρα πλέον το Γενί Χαμάμ (Αίγλη), μιας και τα σπίτια που υπήρχαν μπροστά του έχουν κατεδαφιστεί, ενώ για λίγο δεν απεικονίζεται ο Αγ. Δημήτριος. Η φωτογραφία περιλαμβάνεται σε ενδιαφέρον άλμπουμ Γερμανών τουριστών, που περιδιάβηκαν τα Βαλκάνια το 1957 και το οποίο δημοπρατείται διαδικτυακά.
Αλέξανδρος Σαββόπουλος
Η άνοδος της Αγ. Νικολάου στην γωνία με την οδό Φαληρέως το 1957. Στα αριστερά, μετά την απομάκρυνση προγενέστερων σπιτιών, διακρίνεται το Γενί Χαμάμ (Αίγλη) με τον θόλο του.
Σελίδα με 4 φωτογραφίες που περιλαμβάνονται σε άλμπουμ Γερμανών τουριστών, που περιδιάβηκαν τα Βαλκάνια το 1957 και το οποίο δημοπρατείται διαδικτυακά στο Delcampe. Διακρίνονται κατά σειρά η Αγ. Σοφία, το Χαμζά Μπέη, το Γενί Χαμάμ και οι 12 Απόστολοι.
Το σημείο λήψης της φωτογραφίας.
Μία κάρτα που ικυκλοφορεί πολλά χρόνια σε δημοπρασία στο διαδίκτυο και στην Εγνατία δεν έχει τοποθετηθεί στην ακριβή της θέση. Αποκαλύπτει ένα τμήμα της οδού που δεν μας είναι ιδιαίτερα γνωστό και είναι ίσως το μοναδικό που έχουμε από το σημείο. Η δυτική κατεύθυνση της λήψης είναι από το ύψος της Σωκράτους, ο πρώτος δρόμος αριστερά είναι η Μεθοδίου στην παλαιά ρυμοτομία και η οποία ταυτίζεται με τη σημερινή Στεφάνου Τάττη. Οι διαφορές που παρατηρούμε στα όρια των οικοπέδων στις πολεοδομικές γραμμές εξηγούνται με τις παρεμβάσεις της Δημαρχίας να διευρύνει την οδό. Εδώ, βλέπουμε τη διαφορά στο νεόκτιστο 316/12 (σύγκριση με το παλιό διαφορετικό κτίριο στον Schultz & Barnsley) να έχει ρυμοτομηθεί περίπου 2 μέτρα από την παλιά οικοδομική γραμμή και παράλληλα τη δημιουργία ενός πεζοδρομίου μεγάλου πλάτους που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε.
Στάθης Ασλανίδης
Εγνατία στο ύψος της Σωκράτους προς δυτικά. Πηγή: Delcampe
Objet n° #834794777
Η ταύτιση και συσχέτιση από τον μιναρέ της Αγίας Σοφίας σε φωτογραφία των Schultz & Barnsley το 1890 διαθέσιμη διαδικτυακά στο αρχείο του British School at Athens. Η μοναδικότητα προκύπτει από το σχήμα που δημουργούν οι διαφορετικές αποστάσεις των παραθύρων με τη στέγη και η σχέση τους με την καμάρα πάνω από την είσοδο που μόλις φαίνεται.
Φυσικά την Εγνατία την γνωρίζουμε σχεδόν στο σύνολό της και η τοποθέτηση στο συγκεκριμένο σημείο ήταν μονόδρομος.
Από την τοπογραφική ανάλυση της κάρτας και την αποδελτίωση βλέπουμε τα παλαιά οικοδομικά τετράγωνα 316 και 317 στη νότια (αριστερά) πολεοδομική γραμμή, βόρεια (δεξιά) το 320 και τους αριθμούς της Εγνατίας 314, κλινική αφροδίσιων νοσημάτων του Χριστοδούλου, ένα παντοπωλείο και στο 316 τον πολυδιαφημιζόμενο Παπαποστόλου με τους θεραπευτικούς κηλεπίδεσμους. Τα επόμενα χρόνια συναντάμε μέσα σε εμπορικό κατάλογο του 1925-26 πολλά στοιχεία για επιτηδευματίες και καταστήματα που εδρεύουν στο κτίριο με τον αριθμό 311. Η αρίθμηση προκύπτει από οδηγό της πόλης με αναφορά στο 313, διασταύρωση με Σωκράτους, το αμέσως επόμενο οικόπεδο που ακολουθεί και δεν φαίνεται.
Βλέπουμε το σημείο συσχέτισης των φωτογραφιών στο κόκκινο πλαίσιο, τους αριθμούς των οικοπέδων στα οικ. τετράγωνα στους κίτρινους κύκλους και την αρίθμηση της Εγνατίας στο μπλε πλαίσιο.
Η εναέρια άποψη από το απόσπασμα στο “Χρονικό της μεγάλης πυρκαγιάς” της Αλέκας Γερόλυμπου. Οι κεραμιδί επισημάνσεις στις στέγες είναι τα κτίρια που βλέπουμε.
Διάγραμμα από την πράξη τακτοποίησης 296 (1 Αυγούστου 1931) με τη θέση του φωτογράφου στον κίτρινο κύκλο. Οι κίτρινες γραμμές τονίζουν την παλιά οικοδομική γραμμή και τα κεραμιδί παραλληλόγραμμα είναι οι θέσεις των κτιρίων που βλέπουμε στη φωτογραφία.
Πρόσφορη η αποδελτίωση, όχι όμως εξαντλητική.
Σήμερα, μεταξύ των αριθμών 114 και 116 στην Εγνατία θα στεκόταν ο φωτογράφος βλέποντας προς την Αγίας Σοφίας
Η κάθοδος της οδού Ελπίδος στις Συκιές γύρω στα 1916-1918.
Στο κέντρο δίπλα από το χωμάτινο δρόμο, το ρέμα των Συκεών και στο βάθος το νταμάρι-λατομείο της περιοχής Πράσινος Μύλος, όπου το 1962 θεμελιώθηκε το γυμναστήριο του ΒΑΟ. Πριν λίγες μέρες είχαμε δει φωτογραφία της ανόδου της οδού Ελπίδος στην ανάρτηση: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02oFddWiPQoyYakKPgq4zm6eUvXUwQ689CWLXuzV9o9pDBRJhyAH1vpPodvaFDpMBul
Αλέξανδρος Σαββόπουλος
Η κάθοδος της οδού Ελπίδος στις Συκιές. Μπροστά μας ένας με μεράκι προστατευμένος κήπος. Αριστερά σκόρπια κάποια σπίτια κάτω από την σημερινή οδό Έβρου. Η φωτογραφία ανήκει στη συλλογή Σπύρου Αλευρόπουλου.
Ταύτιση της καθόδου της οδού Ελπίδος και του νταμαριού-λατομείου με βάση απόσπασμα της πανοραμικής φωτογραφίας της ανάρτησης https://archive.saloni.ca/273
Η θεμελίωση του γυμναστηρίου του ΒΑΟ το 1962 στην περιοχή Πράσινος Μύλος, στο χώρο του νταμαριού-λατομείου. Φωτογραφία που περιέχεται στο λεύκωμα “Βυζαντινός Αθλητικός Όμιλος Β.Α.Ο. 1926-2007” (εκδ. Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης).
Αταύτιστη φωτογραφία που αναρτήθηκε στην Α.Θ. τον Οκτώβριο του 2015 από τον Christos Kipouras. Η πηγή της σύμφωνα με τον ίδιο ένα επετειακό βιβλιαράκι της Εθνικής Τράπεζας για τις υπηρεσίες της στην Εθνική Οικονομία. Ο τίτλος της, “Κτίριο άνω πόλης”. Πού όμως; Έχει θέση αυτή η οικία στην πόλη μας; Αναπάντητα ερωτήματα μέχρι σήμερα. Τώρα όμως, μετά την έρευνα, η αναζητούμενη εντοπίστηκε περιτριγυρισμένη πίσω από ψηλότερα κτίρια να κρύβεται στην οδό Σωκράτους λίγο παρακάτω από τη διασταύρωση με την παλαιά Φιλίππου.
Αίσια η κατάληξη και θα προστεθεί ένα ακόμα μικρό λιθαράκι στον χάρτη της χαμένης πόλης: https://saloni.ca/
Στάθης Ασλανίδης Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0ca5x59EWxeJXzdu7SJeF9TiVusXNP6WrbsCVzv7obh8qpDGZS4SpyD5v94miPAAEl
Σωκράτους 26 στην παλιά ρυμοτομία.
Η οικία στον κίτρινο κύκλο. Από ανάρτηση του Vangelis Kavalas.
Η οικία επίσης στον κίτρινο κύκλο.
Πανοραμική από τον μιναρέ της Αγίας Σοφίας το 1890 από τους Schultz & Barnsley. Στο απόσπασμα διακρίνεται ο βαμμένος εξώστης πίσω από τη ΒΑ πλευρά του κτηρίου.
Πηγή: British School at Athens
Στο παλαιό οικοδομικό τετράγωνο 336 με την κεραμιδί στέγη είναι η οικία που βλέπουμε στην αρχική. Απόσπασμα από το “Χρονικό της μεγάλης πυρκαγιάς” της Αλέκας Γερόλυμπου.
Από την πράξη τακτοποίησης 867 (8 Ιουνίου 1939) στο χαρτογραφικό portal του Δήμου Θεσσαλονίκης. Ο κύκλος η θέση του φωτογράφου, το βέλος η κατεύθυνση της λήψης, οι κίτρινες γραμμές επισημαίνουν τα νέα οικοδομικά τετράγωνα στη “νέα”, σημερινή Φιλίππου που γνωρίζουμε και στο κεραμιδί πολύγωνο την οικία που εντοπίστηκε.
Σήμερα. Βρισκόμαστε λίγο πριν την έξοδο της Φιλίππου στην οδό Ιασωνίδου και βλέπουμε ανατολικά στο βάθος τη Ροτόντα.
Ανέκαθεν η γειτονιά των Αρειανών φιλάθλων ήταν η Συνοικία της Αγίας Τριάδας . Το στέκι όμως όλων των φιλάθλων ήταν το καφενείο του Γιαννακού στη γωνία της οδού της Αγίας Τριάδος και Κων/πόλεως εκεί στην διαγώνια κατάληξη της οδού Αθηνών που μετονομάστηκε αργότερα σε Αλ. Παπαναστασίου . Στο ισόγειο ήταν το καφενείο όπου σύχναζαν οι μεγαλύτεροι σε ηλικία φίλαθλοι , όπου μεταξύ ενός καφέ , ούζου , τάβλι και ξερής συζητούσαν ώρες ατελείωτες από τα χαράματα μέχρι τα μεσάνυχτα και βάλε για την μεγάλη τους αγάπη τον Άρη . Οι φωνές τους ακούγονταν μέχρι έξω . Κέρδιζε ο Άρης την Κυριακή χαράς ευαγγέλια , έχανε , μαύρες πλερέζες παντού , το καφενείο πενθούσε . Στις ισοπαλίες καυγάδες ατελείωτοι , διαφωνίες για το πώς έπρεπε να παρατάξει ο προπονητής την ομάδα , πώς έπρεπε να παίξει ο τάδε παίχτης ώστε να κερδίσει η ομάδα . Φταίει ο διαιτητής που δεν σφύριξε το οφθαλμοφανές πέναλτι , φταίει ο προπονητής , φταίει ο ένας παίχτης , φταίει ο άλλος που δεν έβγαλε το πανεύκολο γκολ που μ´ αυτό θα κέρδιζε σίγουρα η ομάδα . Ζωντάνια , φωνές , διαφωνίες και περνούσε η μέρα και στο τέλος της , συμφιλίωση για το καλό της ομάδας . Το καφενείο ήταν τριώροφο . Το ισόγειο που περιέγραψα , ο πρώτος και το υπόγειο . Στο πρώτο όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά . Ήταν το άβατο για μας τους πιτσιρικάδες . Εκεί ιερουργούσαν μόνο μεγάλοι κι από αυτούς μόνο λίγοι και εκλεκτοί αυτοί που πίστευαν στη θεά τύχη , στη θεά των τυχερών επιτραπέζιων παιγνίων . Στρόγγυλα και τετράγωνα τραπέζια με πράσινη χοντρή τσόχα , μονές , διπλές τράπουλες και παιχνίδι 24ωρο . Φάτσες σοβαρές αμίλητες , παίχτες σοβαροί , αφοσιωμένοι στα χαρτιά που κρατούσαν στα χέρια τους , ρίχναν που και που καμιά κλεφτή μάτια γύρω όπου συνυπήρχαν πολλοί όρθιοι που απλώς έβλεπαν τις Ομηρικές μάχες που διεξάγονταν καθημερινά στην ξερή , στην πόκα , στο πόκερ και σ´ άλλα ευγενή αθλήματα . Πού και πού κανένας καυγάς που γρήγορα γρήγορα τον σταματούσαν , το παιχνίδι ήταν το παν . Ακούγονταν ότι στο πατάρι του Γιαννακού παίχτηκαν περιουσίες ολόκληρες . Αλλά εγώ δεν τα πίστευα αυτά , ήταν απλώς οι κακές γλώσσες που ήθελαν να αμαυρώνουν το αθλητικό ιδεώδες και τον αγαπημένο όλων των μεγάλο Άρη τον κίτρινο Θεό με τα 3 πανελλήνια πρωταθλήματα στο ποδόσφαιρο , τρία πανελλήνια στο γουώτερ πόλο και πάμπολλα στο μπάσκετ . Για μας τους πιτσιρικάδες της εποχής εκείνης υπήρχε το υπόγειο ο Τάφος . Η είσοδος στο πεζοδρόμιο της Κωνσταντινουπόλεως αριστερά . Μια βαρειά λαμαρινοκατασκευή σκέπαζε τις σκάλες . Όταν ο Τάφος ήταν ανοιχτός ήταν σηκωμένη και σκαλωμένη στον τοίχο . Ήταν το σήμα ότι μπορούσαμε να κατέβουμε τα μεταλλικά σκαλιά και να μπούμε στον παράδεισό μας . Φυσικά ήταν μόνο για ενήλικους άνω των 17 ετών . Αλλά ποιός θα κοίταζε ηλικίες σ ´ αυτούς που έμπαιναν πάνω στον ενθουσιασμό μιας νίκης , όταν οι πάντες υμνούσαν το μεγαλείο του θεού Άρη . Εκεί γαλουχήθηκαν γενεές γενεών Αρειανών φιλάθλων και εντρύφησαν σε άλλα ευγενή αθλήματα . Τα ποδοσφαιράκια , τα μπιλιάρδα , τα ηλεκτρονικά παιχνίδια που τότε άρχισαν να εμφανίζονται δειλά δειλά και σε μιά γωνιά οι λίγο μεγαλύτεροι , όπου υπήρχαν μερικά τραπεζάκια , στην ξερή , στο πινάκλ και στον μουτζούρη , για το ποιος θα κεράσει την γκαζόζα . Την μουσική μας εκπαίδευση – διασκέδαση αναλάμβαναν οι μεγάλοι σταρ της εποχής ο βασιλιάς Έλβις , οι Μπήτλς , ο Αντριάνο Τσελεντάνο , ο Ντομένικο Μοντούνιο και φυσικά οι Ολύμπιανς στο Τσούκ μπόξ που σε μια γωνιά με τον ενισχυτή του στο τέρμα μας έκανε παίζοντας ποδοσφαιράκι να χορεύουμε στους ρυθμούς του . Και ποιοί δεν πέρασαν από τον Τάφο , που αργότερα έγιναν αξιοσέβαστοι οικογενειάρχες και νομοταγείς πολίτες . Το λέω αυτό γιατί το να πήγαινε κανείς τότε στο υπόγειο αυτό Λούνα Παρκ ήταν μέγα έγκλημα για τους γονείς και τους καθηγητές μας . Έπεσαν αποβολές από το γυμνάσιο γι αυτό όταν μαθαινόταν ότι σύχναζες εκεί και άγριες καταστάσεις και καυγάδες στο σπίτι για τον ίδιο λόγο . Το υπόγειο ο Τάφος δηλαδή , ήταν το νηπιαγωγείο και το Δημοτικό , το ισόγειο το Γυμνάσιο και το Λύκειο και ο πρώτος όροφος το πανεπιστήμιο με τα μεταπτυχιακά . Αργότερα ο πρώτος όροφος στέγασε για χρόνια τους Ιερολοχίτες τον σύλλογο φιλάθλων του Άρη . Το ισόγειο έγινε ζαχαροπλαστείο , ντελικατέσεν αλλαντικών κι άλλα παρεμφερή καταστήματα . Ο Τάφος το υπόγειο έκλεισε κι από ό,τι θυμάμαι δεν ξανάνοιξε , μια και το λαμαρινένιο σκέπαστρο στο πεζοδρόμιο που κάλυπτε την σιδερένια σκάλα δεν υπάρχει . Στις δόξες του μπροστά από το καφενείο του Γιαννακού δεν τολμούσαν να περάσουν οργανωμένα φίλαθλοι άλλων ομάδων . Αν το τολμούσαν διαλυόταν πάραυτα . Αρκούσε ένα σύνθημα και όλο το τριώροφο καφενείο σηκωνόταν στο πόδι κι έβγαινε έξω . Άρχιζε ο καυγάς και μερικοί θερμόαιμοι νεαροί φίλαθλοι έριχναν και καμιά ψιλή . Θυμάμαι μια Κυριακή ο Άρης είχε χάσει από τον Ολυμπιακό στο Χαριλάου . Όλος ο Γιαννακός στην κατάθλιψη , αν είναι δυνατόν ο Ολυμπιακός να κερδίσει τον Άρη , που συνήθως εκείνη την εποχή ήταν χαμένος από τα Τέμπη . Τότε ο Άρης διέθετε μια πολύ αξιόλογη ομάδα με παιδιά της γειτονιάς , παθιασμένους Αρειανούς που δύσκολα έχαναν στο Χαριλάου . Και πάνω στις μαύρες μας , ακούστηκαν ιαχές εν χορώ από έξω , Ολυμπιακός , Ολυμπιακός . Ήταν καμιά εκατοστή φίλαθλοι του Ολυμπιακού που περπάτησαν από το Χαριλάου όλη την Παπαναστασίου θριαμβολογώντας . Δόθηκε το σύνθημα όλος ο Γιαννακός έξω , ο Τάφος μπροστάρης έγινε ένας καυγάς μια φασαρία και οι Ολυμπιακοί πήραν το μάθημά τους , διαλύθηκαν πάραυτα . Φυσικά υπήρξαν και μερικές απώλειες , ποιος τις κοιτούσε όμως για το μεγαλείο του Άρη χαλάλι . Ήταν η μοναδική φορά που κι εγώ από την φύση μου ήσυχος άνθρωπος εξαγριώθηκα και από το μαρμάρινο πεζούλι του καφενείου που ανέβηκα για να βλέπω καλύτερα εκτοξεύθηκα προς την Παπαναστασίου και με όση δύναμη είχα έριξα την μοναδική γροθιά στη ζωή μου με το δεξί μου χέρι , όταν είδα κάποιον να κρατάει τον αδερφό μου χαμηλά κάτω κι αυτός σφάδαζες από τον πόνο . Τον απελευθέρωσα άμεσα κι ο ´´εχθρός ´´ έπεσε κάτω στην άσφαλτο, στου Ξενοφώντα του εφημεριδοπώλη που στεκόταν εκεί δίπλα στον πάγκο του . Το χέρι μου μετά την γροθιά όσο ήταν ζεστό ακόμη δεν με ενοχλούσε , δεν βαριέσαι είπα θα περάσει . Όμως η ώρα περνούσε κι αυτό άρχισε να πονάει όλο και περισσότερο κι άρχιζε και να πρήζεται . Τόκρυψα από την μάνα μου γιατί φοβόμουν την αντίδρασή της . Πόσο όμως , ο πόνος άρχισε να γίνεται αφόρητος .Ευτυχής εγώ και θριαμβευτής πήρα και το μπράβο Το άλλο πρωί η γιαγιά μου που ζούσε τότε μαζί μας στη Σπάρτης το είδε και απεφάνθη . Δεν είναι τίποτε θα ξεπρησθει . Με πασάλειψα με κάτι μαντζούνια και βότανα και το έσφιξε δυνατά με μια μαντήλα . Σε δυο μέρες θα είσαι περδίκι μου είπε . Εγώ με το ζόρι κρατιόμουν από τους πόνους , δεν μπορούσα να γράψω τα μαθήματά μου , αλλά που να τολμήσω να μιλήσω . Έφταιγα κι έπρεπε να πληρώσω , είχα και το δούλεμα του αδερφού μου Ψοφίμι μια μπουνιά έριξες και βγήκες εσύ νοκ άουτ . Τα πράγματα χειροτέρευαν , οι πόνοι φρικτοί , εδέησε η μάνα μου να με πάει στο ΙΚΑ στην Σερρών απέναντι από το Θεαγένειο κι ο γιατρός εξοργισμένος πέταξε τα μαντζούνια της γιαγιάς , έβγαλε ακτινογραφία . Κάταγμα κανονικότατο στο μικρό δάκτυλο του δεξιού χεριού . Γύψος στο χέρι κρεμασμένο με επίδεσμο από τον λαιμό και μετά 40 μέρες τα λέμε . Πράγματι σε 40 μέρες βγήκε ο γύψος αλλά το μικρό δακτυλάκι τεντωμένο σαν σε αγκύλωση δεν έλεγε να κλείσει . Πέρασε ένας χρόνος για να επανέλθει , αφού εν τω μεταξύ έπαιζα μέρα νύχτα με ένα μικρό μπαλάκι από λευκοπλάστ που μου κατασκεύασε ο γιατρός για να το επαναφέρω . Ηθικόν δίδαγμα , να αγαπάς μια ομάδα αλλά μακριά από καυγάδες , το διαπίστωσα δυστυχώς με τον οδυνηρότερο τρόπο …
Γιώργος Κωτσίδης
Πανοραμικές φωτογραφίες από τον μιναρέ στη γωνία Εγνατίας με Αγίου Νικολάου, σημερινή Μητροπολίτου Γενναδίου με θέμα το μέγεθος της καταστροφικής πυρκαγιάς του 1917. Οι φωτογραφίες αναρτήθηκαν στην ιστοσελίδα γνωστού οίκου δημοπρασιών της πόλης.
Σπάνια λήψη από την πρωτοεμφανιζόμενη Αλικαρνασσού από τον χειριστή Τ του γαλλικού στρατού Paul Dubray τον Μάρτιο του 1917 σύμφωνα με την πηγή. Η οδός Αλικαρνασσού είναι η πρώτη παράλληλη της Κασσάνδρου προς βορρά, ένας στενός δρόμος μεταξύ Αγίας Σοφίας και Σοφοκλέους τις οποίες ενώνει. Στη φωτογραφία βλέπουμε την έξοδο της οδού στη Σοφοκλέους και στο βάθος το τζαμί Alaca Imaret με τον πολύχρωμο μιναρέ με κατεύθυνση ΝΔ.
Στάθης Ασλανίδης
Πηγή: https://www.pop.culture.gouv.fr/
Κωδικός τεκμηρίου: APOR094600
Απόσπασμα αεροφωτογραφίας από το βιβλίο της Αλέκας Γερόλυμπου “Το χρονικό της Μεγάλης Πυρκαγιάς”.
Σύγχρονη άποψη.