Saloni.ca Archive

Διαχρονική η ανάρτησή μου . Πάντα με συγκίνηση δεν παραλείπω να την ξανανεβάζω κι ας κουράζει . Συμβολίζει για μένα , μαζί με όλους τους άλλους συμβολισμούς της ημέρας , την ενότητα των Ελλήνων που πρέπει να διασωθεί , πάσει θυσία ...

1965 ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΓΣΣ Το παραδοσιακό Πασχαλιάτικο γλέντι στους στρατώνες ετοιμάζεται . Οι καλεσμένοι πολλοί περισσότεροι από κάθε φορά κι αυτή την φορά ποιο κοντά στον λαό . Η λαοπρόβλητη κυβέρνηση του Γέρου της Δημοκρατίας των εκλογών του Φεβρουαρίου του ’64 του 53 % , ανοίγει τους στρατώνες και λαός και στρατός γίνεται ένα . Οι εχθροί της Δημοκρατίας και φίλοι των ανακτόρων προετοιμάζουν μεθοδικά τα Ιουλιανά του 1965 . Τίποτε δεν φαίνεται να σκιάζει το γλέντι του Πάσχα .

Ο Λόχος Στρατηγείου του ΓΣΣ επί το έργον . Χαράματα σηκωθήκαμε να ετοιμάσουμε τις σούβλες και τα αρνιά , να σκάψουμε τους λάκκους και να στολίσουμε το χώρο , όπου θα φιλοξενούσαμε εκατοντάδες πολίτες που για πρώτη φορά επίσημοι προσκεκλημένοι θα περνούσαν την πύλη του Στρατηγείου .

Παιδιά ακόμη εμείς δεν παίρναμε και πολύ χαμπάρι τι γινόταν γύρω μας , το κύριο που μας απασχολούσε ήταν η Άνοιξη που έκανε τις νεανικές μας καρδιές να φτερουγίζουν και να αποζητούν ότι κάθε ζωντανό ον σ αυτή τη φάση της ζωής του , τον έρωτα . Έπρεπε όλα να γίνουν στην εντέλεια να μείνουν ικανοποιημένοι οι ανώτεροι μας , ώστε να απαιτήσουμε κι εμείς με το δίκιο μας καμιά 48ωρη άδεια μετά δημοσίων θεαμάτων .

Δίπλα στα σπίτια μας και τα κορίτσια , μας ανέμεναν κι αυτά τέτοια μέρα να είμαστε κοντά τους . Το σκηνικό της φωτογραφίας στημένο δίπλα στον τοίχο του στρατοπέδου που σήμερα είναι στο πλάι της οδού Καυταντζόγλου , δίπλα στο κτίριο του Στρατοδικείου που τότε ήταν τα καταλύματα μας , οι θάλαμοι όπου κοιμόμασταν στο παλιό με κεραμοσκεπές διώροφο κτίριο , όλοι οι φαντάροι που εργάζονταν στα γραφείων του Στρατηγείου , με την αφεντιά μου να υπηρετεί στο γραφείο μελετών της Διεύθυνσης Μηχανικού ,τότε που η ΜΟΜΑ κατασκεύαζε πολλά Δημόσια Έργα με φαντάρους .

Η κατάσταση δίπλα στον τοίχο ήταν τότε διαφορετική , ο λάκκος ακόμη δεν είχε μπαζωθεί , ήταν το μέρος που τα βράδια έκρυβε με το μισόφως του , τις νυχτερινές κοπάνες από το στρατόπεδο , να πάμε να συναντήσουμε τα κορίτσια μας που περίμεναν εκεί δίπλα να πάρουν στα κλεφτά κανένα γρήγορο φιλί , κανένα χάδι . Τα μεγάφωνα που στήσαμε από νωρίς έπαιζαν με πάθος ότι απαγορευμένο είχαμε στερηθεί τόσα χρόνια κυριαρχίας μιας συγκεκριμένης πολιτικής . Ο Μίκης Θεοδωράκης στην πρωτοκαθεδρία ήταν βλέπεις το κόκκινο πανί ο αρχηγός των Λαμπράκηδων .

Εκείνη την μέρα πρωτάκουσα ένα τραγούδι που έμελλε να γίνει η αφορμή για την μεγάλη στροφή μου από την λατρεία των ξένων τραγουδιών σαν νέος της εποχής , ροκ κλπ και η στροφή μου στην Ελληνική μουσική που έκτοτε με συνεπαίρνει . Ήταν το τραγούδι που τα τρία όλα κι όλα τετράστιχα του έγραψε ο Ιάκωβος Καμπανέλλης , μελοποίησε εκπληκτικά ο Μίκης Θεοδωράκης και το ανύψωσε στα ουράνια ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης με την Δωρική φωνή του …

” Δόξα τω Θεώ “ του 1963

Απ’ το πρωί μες στη βροχή και μέσα στο λιοπύρι για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι και δόξα τω Θεώ Παράθυρο για τ’ όνειρο κι αυλή για το σεργιάνι ο ίσκιος σου να μη σε φτάνει και δόξα τω Θεώ Πέτρα στην πέτρα ολημερίς χτίζω και δε σε φτάνω ήλιε μου πόσο είσαι πάνω και δόξα τω Θεώ

Γιώργος Κωτσίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid033Qhhc6v69owCVu34CZ3jJmEqU2cAKLUvfbMhcpgkxWysSU6zySN432BaMKiuaXCHl

“Καστρόπληκτα”. Η μικρή γειτονιά γύρω από τον πύργο του Λαπαρδά, απέναντι από τη μονή Βλατάδων. Οι εφαπτόμενες στα τείχη παράγκες και άλλα ταπεινά κτίσματα άρχισαν να κτίζονται μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο (1877-78). Πρώτοι τους ένοικοι, φτωχοί μουσουλμάνοι πρόσφυγες από την Βοσνία, τσιγγάνοι οι περισσότεροι. Οι εύποροι έκτισαν τα δικά τους αρχοντικά χαμηλότερα στην Άνω Πόλη, στο Μπαΐρι (“πλαγιά”).

Από το 1922 και με την ανταλλαγή πληθυσμών μέχρι το 1924 οι τελευταίοι Τούρκοι αναχώρησαν από την πόλη και όλα τα σπίτια τους διατέθηκαν για να στεγάσουν τους 92.000 πρόσφυγες που έφτασαν εκεί. Οι κολλημένες στα βυζαντινά τείχη παράγκες και τα πρόχειρα χαμόσπιτα αυξήθηκαν τότε κατακόρυφα. Αυθαίρετες κατασκευές που στέγασαν το δράμα της μικρασιατικής προσφυγιάς. Τα ταπεινά ασβεστωμένα σπιτάκια, πλίθινα ή ξύλινα, είχαν ταυτιστεί με τη φυσιογνωμία της Άνω Πόλης. Ρυμοτομικά τα λεγόμενα “καστρόπληκτα” ήταν προορισμένα να κατεδαφιστούν για την ανάδειξη του τείχους από το 1934. Η διαδικασία απαλλοτρίωσης στα συγκεκριμένα ξεκίνησε τελικά το 1997 και ολοκληρώθηκε το 2014. (αφορμή προηγούμενη ανάρτηση για “Το ασβέστωμα”, εδώ η ευρύτερη γειτονιά του).

Ο σημαντικός πύργος του Λαπαρδά οχυρωματικά έκλεινε από βόρεια την Ακρόπολη. Μεγάλο έργο για την εποχή, κτίστηκε από τον αυτοκράτορα Μανουήλ Κομνηνό. https://archive.saloni.ca/852

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0t6DsaKdd5kKj34PyH4Mx1kuN1hejpsfi6xnqA3i3x4jduak5wF37rwPAHpkcSXQnl

Από τον πύργο Λαπαρδά. Αριστερά η οδός Επταπυργίου. Μπροστά μας η μικρή γειτονιά γύρω από τον πύργο, απέναντι από τη μονή Βλατάδων.

Οι εφαπτόμενες στα τείχη παράγκες και άλλα ταπεινά κτίσματα. Έξω από το τείχος η περιοχή του Εσκί Ντελίκ (Μακεδονικό). Δεξιά το πάνω μέρος της συνοικίας των Συκεών.

Μπροστά στον Πύργο Λαπαρδά. Βλέπουμε τα ίδια σπίτια της οδού Επταπυργίου, με αυτά της ανάρτησης για “το ασβέστωμα”. https://www.facebook.com/photo/?fbid=826743619500278&set=a.465862328921744

Μουσείο Μπενάκη. Φωτογραφία Λασκαρίνα Φιλιππίδου-Μπούρα, 1972.

Πύργος Λαπαρδά. Αρχές του προηγούμενου αιώνα. Μπροστά και κολλημένα στον πύργο κτίσματα μουσουλμάνων πρόσφυγων από την Βοσνία.

Από τον πύργο Λαπαρδά. Η μικρή γειτονιά γύρω από τον πύργο. Οι εφαπτόμενες στα τείχη παράγκες και άλλα ταπεινά κτίσματα.

Τα ασβεστωμένα σπιτάκια, πλίθινα ή ξύλινα, είχαν ταυτιστεί με τη φυσιογνωμία της Άνω Πόλης. Η διαδικασία απαλλοτρίωσης στα συγκεκριμένα ξεκίνησε το 1997 και ολοκληρώθηκε το 2014.

Σήμερα η περιοχή.

Κάτω από το ξενοδοχείο Μέγας Αλέξανδρος λειτούργησε η “Μπουγάτσα Δωδώνη” ξακουστό μαγαζί για πολλά χρόνια. Εγνατίας 47 ήταν ανοιχτό μέχρι το 2001 όταν οι ιδιοκτήτες του έφτιαξαν εργοστάσιο παραγωγής μπουγάτσας στην Σίνδο. Όπως έχει γράψει ο Ορέστης Καλογήρου “Το μπογατσοποιείον “Η Δωδώνη” ιδρύθηκε από τον προπάππο μου Αθανάσιο Ευαγγελίδη το 1885 στη Βενιζέλου. Το 1922 μετακόμισε στην Εγνατία όπου λειτούργησε μέχρι το 2001.... Στη δεκαετία του '30, λίγο πριν πεθάνει, ο προπάππος μου μεταβίβασε την επιχείρηση στον αρχιεργάτη του Γιαννακό. Η οικογένεια Γιαννακού κατέχει μέχρι και σήμερα την επιχείρηση στη Σίνδο”.

Οι φωτογραφίες και οι πληροφορίες από το αφιέρωμα στο μαγαζί από εδώ: https://thesstoday.gr/h-%CE%BC%CF%80%CE%BF%CF%85%CE%B3%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%B1-%CE%B4%CF%89%CE%B4%CF%8E%CE%BD%CE%B7-%CF%83%CF%84%CE%B7-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7/

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0BkwdLQrDFBSL1DnuRQyguVAM7ykSiMBzLF46kVnjmyVQ9JJDQB6p8LeXGHP2bp9jl

Η έναρξη λειτουργίας προσδιορίζεται με ακρίβεια από την σχετική αγγελία στην Μακεδονία. 27/8/1923

Στα 1937. Δύο σπίτια στην οδό Τσιρογιάννη (μεταξύ των οδών Ρωμανού και Φιλικής Εταιρείας). Πάγκος εφημεριδοπώλη – λαχειοπώλη μπροστά στο Αλκαζάρ. Λεωφορεία των γραμμών Ερμού – Τούμπας, Μοδιάνο – Χαριλάου.

Λεπτομέρειες από φωτογραφίες του Willy Pragher.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02N6WFTqSkZmYXQiRfUAStPW239ezgTyDgHGKu7qcR93nw656cSzyCYSVoGtwrMF2jl

Τσιρογιάννη γωνία με Ρωμανού.

Τσιρογιάννη γωνία με Φιλικής Εταιρείας. Σήμερα η Οβάλ πολυκατοικία.

1937. Πάγκος εφημεριδοπώλη – λαχειοπώλη μπροστά στο Αλκαζάρ.

1937. Λεωφορείο Νο 3. Γραμμή Ερμού – Τούμπα.

Μπροστά στο Αλκαζάρ.

Λεωφορείο της γραμμής Μοδιάνο – Χαριλάου.

Εγνατία μπροστά στο Καραβάν Σαράι. 1937.

Ξημερώνει Μεγάλη Πέμπτη κι εμένα δεν μου κολλάει ύπνος . 4 τα χαράματα στριφογυρίζω στο κρεβάτι μια από δω μια από κει αλλά τίποτε . Ο ύπνος δεν έρχεται . Το μόνο που έρχεται είναι αναμνήσεις .

Το μικρό ραδιοφωνάκι SONY με ακουστικά που με βοηθάει σε τέτοιες περιπτώσεις νανουρίζοντάς με όμορφες μελωδίες δεν κατάφερε τίποτε .

Και νάμαι μπροστά στον ανοιχτό υπολογιστή να ψάχνω παλιές φωτογραφίες . Δεκαετία 50 μαθητής Δημοτικού το πρώτο σκίρτημα του έρωτα της παιδικής καρδιάς για μια γειτονοπούλα μου .

Είχε πρόωρη ανάπτυξη κι όλη η παρέα την έβλεπε σαν τουλάχιστον την Μριτζίτ Μπαρτώ κι ας μη είχε τελειώσει ακόμη το Δημοτικό . Την είδα πριν χρόνια στην Χαλκιδική ταλαιπωρημένη από αρρώστια αδυνατισμένη δεν την ρώτησα τι έχει , τι νάχει άλλωστε . Είχα να την δω δεκαετίες.

Προτίμησε να πάει με το φίλο μου Νίκο που ήταν ο πιο ωραίος της γειτονιάς είχε και δικό του ποδήλατο.

Που να βρίσκεται άραγε κι αυτός . Έφυγε την δεκαετία του 60 για την Γερμανία και πέρα από μερικά γράμματα και 5-6 φωτογραφίες χάθηκε και δεν τον ξανάδα . Αν δεν ήταν ο έρωτας του για μια άλλη κοπέλα της διπλανής γειτονιάς ούτε κι αυτά θα έγραφε , μια και στην Γερμανία που πήγε το πρώτο που έκανε ήταν να αρραβωνιαστεί με μια 18χρονη κατάξανθη Γερμανιδούλα που τον είχε ερωτευτεί τρελά . Γρήγορα την χώρισε πάνω στην ανωριμότητα της εφηβείας και άλλαξε αμέσως πόλη και δουλειά για να απαλλαγεί απ αυτήν .

Στα λιγοστά γράμματά του μου γράφει τον πόνο του για τον μεγάλο έρωτά του το κορίτσι του που άφησε να το προσέχω αν και η μικρή τούγραψε ότι δεν τον θέλει . Ο Ναπ … ο αδερφός μου όπως τον αποκαλούσα συμμαθητής στο Δημοτικό έφυγε αμέσως οικογενειακώς για την Αμερική με το υπερωκεάνειο Ολύμπια που έκανε τότε την διαδρομή Πειραιάς – Νέα Υόρκη .

Μια καρτ ποστάλ από την Νάπολη που στάθμευσε για να παραλάβει Ιταλούς μετανάστες με την φωτογραφία του πλοίου και τέρμα .

Χτες πέρασα από την παλιά γειτονιά ανέβηκα από την Αγίας Τριάδος , νέκρα , ψυχή δεν κυκλοφορούσε , κανένας πάγκος με λαμπάδες , κανένα κοριτσόπουλο στην βόλτα του νυφοπάζαρου την Μεγάλης Εβδομάδας ,καμιά παρέα αγοριών να τις έχει πάρει το κατόπι και να τις λένε ερωτόλογα . Ταιριάζουν άλλωστε με την Άνοιξη και με τα νιάτα .

Θυμήθηκα τον μεγάλο Χατζηδάκη που έφυγε κι αυτός μαζί με τόσους άλλους , που προλογίζοντας την υπέροχη γειτονιά των ονείρων που τόσο με είχε συγκινήσει τότε και τώρα με την αφήγησή του στην Οδό Ονείρων

Γεια σας. – Ήρθα για να σας δείξω ο ίδιος την Οδό Ονείρων. Δεν ξεχωρίζει. Είναι ένας δρόμος σαν όλους τους άλλους δρόμους της Αθήνας. Είναι, ας πούμε, ο δρόμος που κατοικούμε. Μικρός, ασήμαντος, λυπημένος, τυραννικός, μα κι απέραντα ευγενικός. Έχει πολύ χώμα, πολλά παιδιά, πολλές μητέρες, πολλές ελπίδες και πολλή σιωπή. Κι όλα σκεπασμένα από ένα τρυφερό, μα κι αβάσταχτο ουρανό. Εδώ, σ’ αυτό το δρόμο, γεννιούνται και πεθαίνουν τα όνειρα τόσων παιδιών, ίσαμε τη στιγμή που η αναπνοή τους θα ενωθεί με τ’ ανοιξιάτικο αεράκι του επιταφίου και θα χαθεί. Όμως τη νύχτα δεν τους πιάνει ο ύπνος... Kι όταν δεν ονειρεύονται, τραγουδούν…

Στην αφήγηση του έβλεπα την δική μου γειτονιά στην Θεσσαλονίκη την Σπάρτης την Αγίας Τριάδος , την Βασιλέως. Γεωργίου και Όλγας τότε που κάθε κήπος είχε την δική μυρωδιά , κάθε κήπος είχε μια φωλιά για τα πουλιά κάθε δρόμος είχε μια καρδιά για τα παιδιά και που ένα αγόρι έχει την αγάπη για ντροπή … Όμορφες αναμνήσεις … Έτρεξα να φύγω γρήγορα πριν με πιάσουν τα σορόπια .

Σταματάω και την αφήγηση γιατί αργότερα αν συνεχίσω η αφήγηση θα κρύβει πολύ πόνο μια και θα θυμόμουν πόσα παιδιά αγόρια και κορίτσια έφυγαν για πάντα από αυτόν τον μάταιο κόσμο , πόσες πανέμορφες κουκλίτσες που έκαναν τις νεανικές καρδιές μας να λειώνουν για χατίρι τους έφυγαν κι αυτές η δεν είναι πλέον αυτό που θυμάμαι .

Τίποτε δεν έμεινε πλέον όρθιο ίσως μόνο τα δυο κτίρια των σχολείων που πηγαίναμε του Ά Γυμνασίου και του 12 ου Δημοτικού στην Βελισσαρίου .

Σήμερα ανεβάζω μια παλιά φωτογραφία βγαλμένη το ηλιόλουστο Πάσχα του 61 στην παραλία κάτω στα μπλόκια με την παρέα …

Γιώργος Κωτσίδης

Ονόματα που αναγνωρίζονται από Γιώργο και Δημήτρη Κωτσίδη: Απο πάνω αριστερά Παπαθεοδώρου που έμενε δίπλα στο Γαλακτοζαχαροπλαστείο του κυρ Αδάμ με τις φανταστικές τουλούμπες, δεύτερος Παυλικίανης- Γιάγκος- Σπανουδάκης- κάτω Τζιτζίρογλου, Γ. Κωτσίδης και δεξιά του ο Θεόφιλος που έμενε απέναντι απο τον Απόλλωνα . 'Εμεινε μόνο ο όρθιος δεξιά με τα γιαλια ...

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0rnDJaVyanAbgkPzQPRiHQ1dU7htEVpjH4fFhtxuJVWQxPSRffrZKh5eAQc6DXMbSl

Το ασβέστωμα. 1974, Μεγάλη Εβδομάδα. Στην οδό Επταπυργίου, απέναντι από τη μονή Βλατάδων.

Γύρω από τον πύργο του Ανδρόνικου Λαπαρδά υπήρχε τότε (για λίγο ακόμα) μικρή συνοικία χαμόσπιτων. Ήταν σμυρνέικο προσφυγικό έθιμο να φαίνεται το σπίτι περιποιημένο όταν θα περάσει η πομπή του επιτάφιου τη Μεγάλη Παρασκευή. Έβγαιναν στις αυλές τους, έβγαζαν τα αγριόχορτα, κλάδευαν και άσπριζαν. Άσπρισμα στην αυλή αλλά και στα πεζούλια του απέξω πεζοδρομίου. Κάθε νοικοκυρά, συναγωνιζόταν για το ποια θα κάνει τις πιο λεπτές και ίσιες γραμμές στο ασβέστωμα του πλακόστρωτου. Σήμερα στις πόλεις το έθιμο έχει χαθεί, διατηρείται ακόμα σε κάποια χωριά.

Ο ασβέστης ήταν φθηνό υλικό, εύκολο στη χρήση, δεν ήθελε ιδιαίτερες αναλογίες, πρώτο χέρι αραιό, δεύτερο πιο πηχτό. Πρόσθεταν λίγο λουλάκι για να δώσει φωτεινότητα και μια χούφτα χοντρό αλάτι ή ζάχαρη για να μη ξεβάφει όταν το ακουμπάς. Το λευκό είναι συνυφασμένο με το λιτό, το καθαρό, το λαμπερό.

Φωτογραφία Μιχάλης Παππούς

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02DY33EWRJCEPzgvcNEai9uGRoVUBHYCT31yJnwXuEiDUSYFWNZaqCfjHkAE1TXEv3l

Από το μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου βλέποντας άλλα ξενοδοχεία. Μια ενδιαφέρουσα άποψη της Εγνατίας από το ύψος της Αντιγονιδών μέχρι την οδό Ελένης Σβορώνου.

Έχουμε δει τα ξενοδοχεία που απεικονίζονται σε επιμέρους αναρτήσεις, αλλά η λήψη αυτή μας προσφέρει την οικιστική αυτή πρόσοψη του τετραγώνου στο σύνολό της, στα χρόνια του μεσοπολέμου.

Κατά σειρά από δεξιά:

Το ξενοδοχείο Ίλιον https://archive.saloni.ca/2401 'Ενα μεσοπολεμικό κατάστημα που το 1958 παραχώρησε την θέση του στο σημερινό ξενοδοχείο Olympic https://archive.saloni.ca/2398 Εγνατίας 23 μια μεσοπολεμική τετραώροφη πολυκατοικία, που κι αυτή σήμερα είναι το ξενοδοχείο El Greco https://archive.saloni.ca/2397 Εγνατίας 21 μια ακόμη μεσοπολεμική πολυκατοικία που υπάρχει και σήμερα Εγνατίας 19, το ξενοδοχείο Αιγαίον, παλιότερα με την ονομασία Λονδίνον https://archive.saloni.ca/2396 Εγνατίας 17 κτίριο με όροφο, άγνωστης χρήσης Εγνατίας 15 το διαβόητο ξενοδοχείο Νέα Νίκη https://archive.saloni.ca/2362 Στην γωνία με Σβορώνου το ξενοδοχείο 40 Εκκλησίαι που αντικαταστάθηκε την δεκαετία του 1960 από το ξενοδοχείο Δέλτα. https://archive.saloni.ca/1644 Τελευταίο διακρίνεται στην άλλη γωνία με Σβορώνου το ξενοδοχείο Νέαι Σέρραι αργότερα έως και σήμερα ξενοδοχείο Αργώ. https://archive.saloni.ca/1644 Η λήψη από το ξενοδοχείο Ηλύσια.

Η φωτογραφία από δημοπρασία στο ebay

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02HefDE6skqryoN3x6t6uLjW1sxDgZzKQkLSQyCNdEogHUZuZnjXTBM61wWUmKrUqCl

Υπαίθριο βάψιμο αυγών. Ένα κατσικάκι (αγνοείται το μέλλον του 🙂 ) παρακολουθεί την ιεροτελεστία.

Φωτογραφία Μιχάλης Παππούς

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0Ge89WhEifm2qtu2ky1L5HECk94uKBJg6hVheXF8HGN2ZxvCSnbPCywL53AC3Reubl

Η ισοτιμία του ευρώ ήταν 345 δραχμές, Αρνάκι, 80 λεπτά το κιλό. Ερίφιο γάλακτος κάτω από ένα ευρώ.

Φωτογραφία Μιχάλης Παππούς

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid034Bv461NnVo3LKdP9c9tV5HQZsWHTZ8ShvMCYW2f8sqeFLZRtqSWWLH4ScXDvKkMWl

Νίκανδρος Καστανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02PNYoa1WrAA7rzUoy7ApkSqgNXdBY3JocmhP3rABFxaYD263E7fNiNHBiv2MzjARbl

1952, Γνωστή φωτογραφία με την ιχθυόσκαλα. Φαίνεται, όμως και η βόρια-ανατολική γωνία της Βασ. Όλγας με Μπότσαρη

Η είσοδος του διώροφου της εν λόγω γωνίας, τη δεκαετία του 1930 όταν ήταν Κλινική της Αρίστης Ευνουχίδου,

Η ίδια γωνία σήμερα ως Βασ. Όλγας 111