Κτίστηκε σύμφωνα με τη διαθήκη του Ιωάννη Παπάφη σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ξενοφώντα Παιονίδη.
1894 ξεκίνησαν οι εργασίες, 1903 τελείωσαν. Η αρχική χρήση του ιδρύματος καταπατήθηκε και παραβλέφτηκε άπειρες φορές. Το 1912, μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης και μέχρι το Δεκέμβριο του 1913 χρησιμοποιείται σαν στρατιωτικό νοσοκομείο. Το Αγγλικό Στρατηγείο Ανατολής έκανε κατάληψη 1917 -1919, ενώ το 1921 στεγάζει και πάλι το στρατιωτικό Νοσοκομείο. Έμεινε ανεπίτακτο μόνο στο διάστημα Ιουνίου 1922 – Απριλίου 1923, οπότε και επιτάχθηκε ξανά από τις στρατιωτικές υγειονομικές αρχές,
1936 – 1938 χρησιμοποιείται για τη στέγαση του Παθολογικού τμήματος του Δημοτικού Νοσοκομείου. Κατά τη διάρκεια της κατοχής Γενικό Γερμανικό Νοσοκομείο. Στη συνέχεια καταλαμβάνεται από το ΕΛΑΣ και το Δεκέμβριο του 1944 εγκαθίσταται σ’ αυτό το Αγγλικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Μόλις το 1947 επανέρχεται στην αρχική του χρήση.
Από τα λαμπρότερα κτίρια της παλιάς πόλης αλλά κυρίως ίδρυμα σημαντικό και πολύτιμο. Οι αλλεπάλληλες επιτάξεις του δημιούργησαν πολλές φορές συνθήκες διάλυσης. Μετά το 1912 η κρατική πρόνοια ήταν σχεδόν μηδαμινή. Για την Αθήνα ήταν απλά ένα ακόμη ορφανοτροφείο.
Η φωτογραφία που μοιράστηκε ο Νίκος Γιαννακόπουλος τον Δεκέμβριο του 2017 στις ΠΦΘ, χρονολογημένη στα τέλη του 1970, παρουσιάζει ένα σπίτι της Θεσσαλονίκης πιθανώς καστρόπληκτο από άγνωστη, μέχρι σήμερα, τοποθεσία.
Αρχικά, υπήρξε η υπόθεση ότι η φωτογραφία λήφθηκε στην οδό Επταπυργίου, στο ύψος του Τζότζου. Ωστόσο, έρευνα και σύγκριση με σύγχρονες φωτογραφίες απέδειξε ότι η τοποθέτηση αυτή δεν είναι σωστή. Η οπτική γωνία και ο περιβάλλων χώρος που διακρίνεται δεν ταιριάζουν με το σημείο εκείνο.
Συνεχίζοντας την αναζήτηση, εντοπίστηκε ομοιότητα με την οδό Ισμήνης, πάνω από το Τσινάρι, κοντά στα τείχη της πόλης. Η οικία με το νο. 28, που φαίνεται στην παλιά φωτογραφία, υπάρχει ακόμα και σήμερα. Το δρομάκι μετά από μερικά μέτρα οδηγεί στα σκαλοπάτια και στο ρήγμα που υπάρχει μεταξύ της Ισμήνης και της οδού Έβρου.
Η τεκμηρίωση του Στάθη Ασλανίδη ακολουθεί στα σχόλια.
Στον κύκλο η θέση του φωτογράφου και με το βέλος η κατεύθυνση της λήψης.
Ο Νίκος, γνωστός ως “Καστρινός”, είχε ζήσει σε πολλά δρομάκια της Άνω Πόλης, κι ανάμεσά τους και στην Ισμήνης από την οποία μας είχε δώσει και άλλη μία φωτογραφία της. Καλό του ταξίδι...
Πανοραμική άποψη της Θεσσαλονίκης της πρώτης δεκαετίας του 1900, στην οποία διακρίνεται αριστερά η Αγία Σοφία και στο βάθος η δενδροστοιχία της Μονής Βλατάδων καθώς και τα τείχη.
Η επιχρωματισμένη φωτογραφία με βόρειο προσανατολισμό, πρέπει να έχει τραβηχτεί από την ταράτσα οικίας στην γωνία των τότε οδών Βασ. Καρόλου και Βύρωνος.
Πάνω, ψηλά στην οδό Βαλαγιάννη, η σημερινή Παπαναστασίου. Ο δρόμος για το Ρωσικό Νοσοκομείο, Μαιευτήριο τότε. Στην ευθεία της οδού Πέλλης ο λάκκος προς το Ιπποκράτειο.
Διακρίνονται η νότια στοά του ναού και το μικρό πρόπυλο της δυτικής εισόδου, τα οποία κατασκευάστηκαν σε νεοκλασικό ρυθμό το 1907.
Η φωτογραφία είναι του Καταστήματος Κούνιο και προσφέρεται σε δημοπρασία στο ebay.
Σ' ένα φιλμάκι της ΕΤ1 του 1983, από το αρχείο του Θανάση Γιώγλου, όπου ο Απόστολος Καλδάρας εξηγεί για το πώς θα πρεπε κάτω από άλλες συνθήκες να ήταν οι στίχοι από το ¨Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι”, εμφανίζονται λίγες εικόνες της Άνω Πόλης.
Σε μία από αυτές, φαίνεται μια ανηφοριά. Ο Στάθης Ασλανίδης αναγνώρισε έναν δρόμο, την Αγίας Αναστασίας, λίγο κάτω από το Επταπύργιο, παρά την αλλαγή της ρυμοτομίας. Η κλίση του δρόμου καθώς και οι κολώνες του ηλεκτρικού παρέμειναν σταθερές.
Ο στρατηγός Franchet d'Espèrey μόλις φτάνει μπροστά από το κτήριο με την χαρακτηριστική τριγωνική σκεπή, που υπήρχε μετά την διασταύρωση της Λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου με την σιδηροδρομική γραμμή Θεσσαλονίκης-Μίκρας, Το κτήριο στεγάζει την ξυλεμπορική επιχείρηση ιδιοκτησίας του M. Franches.
To κτήριο επισημασμένο σε πανοραμική φωτογραφία της ευρύτερης περιοχής του Λευκού Πύργου.
Στον κίτρινο κύκλο ο φωτογράφος και με το βέλος η κατεύθυνση της λήψης.