Saloni.ca Archive

Στην ετήσια αναφορά του Βρετανού προξένου της Θεσσαλονίκη για το 1906, υπάρχει λεπτομερής αναφορά για την απόδοση διάφορων καλλιεργειών της περιοχής. Για παράδειγμα αναφέρει ότι η σοδειά καπνού ήταν κατώτερη του μέσου όρου, τόσο σε ποιότητα και ποσότητα. Εντύπωση προκαλεί η επόμενη καλλιέργεια που αναφέρει: του όπιου! «Η σοδειά του όπιου, παρόλο που ήταν περισσότερη από διπλάσια από ότι το 1905, πουλήθηκε όλη μέσα σε λίγες εβδομάδες, με εξαγωγές κυρίως στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ.» Κατά τα φαινόμενα (Gardeners’ Chronicle, 1883)η καλλιέργεια όπιου εισάχθηκε στην Μακεδονία την δεκαετία του 1860 και η ποικιλία ήταν πολύ καλή. Εδώ αναφέρει ότι η εξαγωγή από την Θεσσαλονίκη κατευθύνθηκε κυρίως προς την Γερμανία και την Γαλλία. Από τον Νεολόγο της Κωνσταντινούπολης (19/12/1894) μαθαίνουμε ότι ένα ποσοστό των εσόδων από το εμπόριο του όπιου αποδίδεται στο υπουργείο παιδείας!

Θόδωρος Νάτσινας

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0ctpTj5iihmMj44M32XE1kSeXJMUcZLG1KxuSKYgFPuPUUXCqLkZrEEbGF7wk6Bovl

The story of the Macedonian “Black gold” – opium poppy (Papaver somniferum)

Sonja Ivanovska & Mirjana Jankulovska, στην σ. 15 του κειμένου από την παραπομπή πιο κάτω: https://www.researchgate.net/profile/Andrew-Lever-2/publication/350671100_Landraces_on_the_Isle_of_Man_a_missed_opportunity/links/606cc88fa6fdccf289fd474d/Landraces-on-the-Isle-of-Man-a-missed-opportunity.pdf?fbclid=IwY2xjawHgDtJleHRuA2FlbQIxMAABHc8y94TKGFN12M35GHjdl0SbZiks-Ae7aX18Vme_EHH5z8wG6dU7WFgutg_aem_mUnDQqa9K66MVNTto0b1zw#page=15

https://www.levantineheritage.com/consular2.htm

Gardeners' Chronicle Vol XIX, Jan-Jun 1883 https://archive.org/details/gardenerschronic19lond/page/n8/mode/1up

Νεολόγος Κωνσταντινούπολης 19/12/1894 σελ. 2

Η λέσχη των αξιωματικών δεξιά, ο υπόλοιπος κόσμος αριστερά, στον κήπο του Λευκού Πύργου.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0tAqjrZXNQaGPy1EuRSRiMHeABMfSuzTahq4JfHEFxwXc4YGddvj7EdTuW658stpsl

Στο φύλλο της 21.4.1889 (σελ 338) του Νεολόγου Κωνσταντινούπολης δημοσιεύεται η εξής απογραφή της Θεσσαλονίκης η οποία έφτασε στην εφημερίδα μέσω δημοσίευσης στην Φιλιππούπολη αλλά με πηγή “αρμόδια τουρκική πηγή”:

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02kSRV9x3VFM4QMT5enpL2AKekqDtgB9ZHmn5vgvQZdVvNPFEgb5Fvsr65VamafmYvl

Στάθης Ασλανίδης: Ο Σοφοκλής Γκαρπολάς, στο φύλλο της εφημερίδας «Φάρος της Μακεδονίας» της 25ης Απριλίου 1889 (τεύχος 1329, σελ. 2), προχωρά σε αναδημοσίευση του άρθρου, συνοδεύοντάς το με δικά του σχόλια. Συγκεκριμένα, ο Γκαρπολάς αμφισβητεί έμμεσα τα στατιστικά στοιχεία που παραθέτει ο Σρετέν Ίλιτς, χρησιμοποιώντας την επιφύλαξη «ως λέγει». Στο τέλος του άρθρου του, ο Γκαρπολάς καταλήγει σε ένα σαφές συμπέρασμα: «Εις τας στατιστικάς ταύτας πληροφορίας δεν πρέπει να δώση τις αρκετήν πίστην», υπονοώντας έτσι την αναγκαιότητα κριτικής προσέγγισης των στοιχείων αυτών

Τσιμισκή 127 με Φιλικής Εταιρείας. Μια ιδιαίτερη πολυκατοικία, το portal του Δήμου δεν έχει χρονολογία οικοδ. άδειας, κτισμένη μεταπολεμικά σύμφωνα με τη διόρθωση και υπόδειξη από τον Vangelis Kavalas.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0tAd56A1pYsGuk7xBzterwgVTVGunhaFVupAQKZJrcDPUvvdpC4iymC78e9Wd4oNCl

1991

Από τότε μέχρι σήμερα, το φωτο Ηλύσια έκλεισε, πινακίδες αφαιρέθηκαν, προστέθηκαν εξωτερικές μονάδες air condition, επίσης μια μικρή χρωματική διαφοροποίηση. Ξεχωριστή πάντα.

Λήψη της Χρύσας Φραγκούδη από thessarchitecture

Ένα ατύχημα με νεκρό εργάτη στην Τσιμισκή 57, τον Μάιο 1957. Κατά την κατεδάφιση του παλιού σπιτιού είχαν φτάσει στα θεμέλια. Στο βάθος όμως της οικοδομής ένας παλιός τοίχος υποχώρησε με συνέπεια να καταπλακώσει και να σκοτώσει έναν εργάτη. Ποιο όμως ήταν αυτό το κτίσμα;

Εξετάζοντας από το πόρταλ του Δήμου τις οικοδομικές άδειες από την Αριστοτέλους μέχρι και την Αγ. Σοφίας στα μονά νούμερα,νομίζω ότι η μόνη θέση που πληροί το κριτήριο αυτής της χρονολογίας είναι εκεί που βρίσκεται σήμερα η οικοδομή με το ν. 51, η οποία έχει αριθμό αδείας 73/1956. Οι γύρω της πολυκατοικίες είναι είτε αρκετά παλιότερες είτε πολύ νεότερες.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02Tshg4KHCDhfToiNeyWATBLF4DThqXeHS4QeqppUG1896SDcApBNJQ32tVxXyfLRYl

Η είδηση στην Μακεδονία

Με το βέλος, η χαμηλότερη από τις υφιστάμενες. Η κατοχική φωτογραφία από την έδρα της Γερμανικής Μυστικής Στρατιωτικής Αστυνομίας, Τσιμισκή 64

Δεκαετία 1950

Το πρώτο διδακτορικό σε γυναίκα στο Παν. Θεσσαλονίκης-15/12/1935

Νίκανδρος Καστανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02fWHvCxdxvQAYTqmvwY4vyYf61sua6Lb2RkUTAvFYLN7pFnuABcYT6HZAmxrHJwKbl

Ο τίτλος της διδακτορικής διατριβής της Αικατερίνης Κωνσταντινιά-Σουλίδου, όπως δημοσιεύτηκε το 1936 στον 3ο τόμο της Επιστημονικής Επετηρίδας της Σχολής Φυσικών και Μαθηματικών Επιστημών του Παν. Θεσσαλονίκης Η διατριβή αυτή εκπονήθηκε στο πλαίσιο του εργαστηρίου Βοτανικής του Παν. Θεσσαλονίκης με την επίβλεψη και την εισήγηση του, τότε, καθηγητή Δημήτριου Καββάδα (1893-1971).

Το εργαστήριο Βοτανικής του Παν. Θεσσαλονίκης, γύρω στο 1935, που βρισκόταν στον 2ο όροφο της βόρειας πτέρυγας (και ανατολικά αυτής) του, τότε, πανεπιστημιακού κτιρίου

Η θέση του εργαστηρίου Βοτανικής στο Παν. Θεσσαλονίκης, τη δεκαετία του 1930

Ο Δημήτριος Καββάδας(1893-1971)

Ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία της Αικατερίνης Κωνσταντινιά είναι γνωστά. Γνωρίζουμε, από το εξώφυλλο της διατριβής της, ότι σπούδασε Χημικός και Φαρμακοποιός στη Γερμανία, στο Παν. της Λειψίας, τη δεκαετία του 1920. Τον Δεκέμβριο του 1929 προσλήφθηκε ως βοηθός στο εργαστήριο Βοτανικής του Παν. Θεσσαλονίκης, όπου διευθυντής ήταν, τότε, ο καθηγητής Νικόλαος Μοντεσάντος (1882-1931). Την ακαδ. χρονιά 1934-35, όταν ανέλαβε τη θέση του διευθυντή του εν λόγω εργαστηρίου ο Δημ. Καββάδας, η Αικ. Κωνταντινιά παρέμεινε στη θέση της βοηθού του εργαστηρίου μέχρι το 1939. Την ακαδ. χρονιά 1939-1940 μετακινήθηκε στο εργαστήριο Φυτοπαθολογίας της Γεωπονικής Σχολής ως επιμελήτρια, όπου παρέμεινε μέχρι την περίοδο της Κατοχής. Το 1934 είχε παντρευτεί τον Δημήτριο Α. Σουλίδη, πτυχιούχο Χημικό του Παν. της Αθήνας, που τότε ήταν βοηθός στο εργαστήριο Γεωπονικής Χημείας του Παν. Θεσσαλονίκης και εκπόνησε διδακτορική διατριβή στις αρχές του 1936. Από την Κατοχή και μετά δεν υπάρχουν διαθέσιμες πληροφορίες για την Αικατερίνη και τον Δημήτριο Σουλίδη. Στις Επετηρίδες του Παν. Θεσσαλονίκης από το 1946 και μετά δεν εμφανίζονται τα ονόματά τους.

Οι επόμενες δύο διατριβές γυναικών στο παν. Θεσσαλονίκης εκπονήθηκαν το 1939 στη Φιλοσοφική Σχολή, στον τομέα της Αρχαιολογίας. Η πρώτη ήταν της Ρωξάνης Σωτηριάδη (1902-1996), κόρη του, τότε, καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας στην ίδια Σχολή, Γεώργιου Σωτηριάδη (1852-1942), η οποία είχε σπουδάσει Νομικά και Αρχαιολογία στην Αθήνα και το Παρίσι. Η διατριβή της είχε ως θέμα: “Αττικά πήλινα ειδώλια αρχαϊκής τέχνης” και εισηγητής ήταν ο καθηγητής Αρχαιολογίας Κωνσταντίνος Ρωμαίος (1874-1966). Η δεύτερη διδακτόρισσα της Φιλοσοφικής ήταν η Ευδοξία Επέογλου (1911-1991), σύζυγος του Γεωργίου Μπακαλάκη (1908-1991), υφηγητού από το 1945 και στη συνέχεια καθηγητή Αρχαιολογίας στο παν. Θεσσαλονίκης. Ο τίτλος της διατριβής της ήταν: “Τρεις κόρες της Ακρόπολης”, με εισηγητή, επίσης, τον καθηγητή Κωνσταντίνο Ρωμαίο. Η αναγόρευσή της στους διδάκτορες της Φιλοσοφικής Σχολής έγινε ταυτόχρονα με την αντίστοιχη αναγόρευση της Ρωξάνης Σωτηριάδη. Η Ευδοξία Επέογλου ήρθε με την προσφυγική μετανάστευση του 1922 στη Θεσσαλονίκη, αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Θηλέων της Θεσσαλονίκης και σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Θεσσαλονίκης, την περίοδο 1932-1937. Πήρε πτυχίο στις 28-6-1937, με γενικό βαθμό “καλώς”, στην Αρχαιολογία.

[Οι σχετικές πληροφορίες αντλήθηκαν από τη διδακτορική διατριβή: “Η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1926-1940)– σπουδές, σπουδαστές και σπουδάστριες κατά την περίοδο του μεσοπολέμου” (Θεσσαλονίκη, 2009) του Βασ. Φούκα.]

Ακόμη μία φωτογραφία, έστω και με την μπλε λωρίδα προστασίας, για την καλύτερη κατανόηση της μικρής πλατείας εκεί που η Λ. Σοφού (σήμερα Σούτσου) συναντούσε την Αγ. Δημητρίου. Για την βόλτα γύρω από το Γιλάν Μερμέρ, το Μάρμαρο του Φιδιού εδώ: https://archive.saloni.ca/674

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0jGiMHX1P6GX7YVoxJLqzV2m92bdVpZx7ow6732ve234Wf5PygUZy18AXoqDg39qEl

Από την σελίδα στο saloni.ca που δείχνει ακριβώς το ίδιο σημείο, συμπεριλαμβανομένου του Γιλάν Μερμέρ.

Σήμερα, τι να καταλάβει κανείς και πώς.

Τρεις φωτογραφίες από το περιοδικό La vie illustre, της 15/5/1903, με τις οποίες εικονογράφησε το δημοσίευμα για τα γεγονότα των βομβιστικών τρομοκρατικών ενεργειών των Βούλγαρων “βαρκάρηδων”. Το κτίριο της οθωμανικής τράπεζας (σημερινό κτίριο του κρατικού ωδείου, Φράγκων και Λέοντος Σοφού), το γαλλικό πλοίο Γκουαλντακιβίρ και στην τρίτη, ο Βαλής της πόλης προσπαθεί να καθησυχάσει τα πλήθη στην Εγνατία (και βλέπουμε ένα ιππήλατο τραμ).

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02G1T1kDwyePHMpbBmjXG6TJuwUbhRPmsC5DpXVotEmgUGAkw2qUEU1KdRpHEPchtzl

Για πολλά χρόνια στην Φιλελλήνων 38 ήταν ένα μικρό μαγαζάκι που επιδιόρθωνε, νοίκιαζε και πουλούσε μεταχειρισμένα ποδήλατα. Το ποδηλατάδικο του Δήμου. Εδώ μια φωτογραφία του 1990 όταν κόντευε πια να κλείσει.

Στην βιτρίνα του διαβάζουμε: Ιδού η τέχνη της ρόδας Ελάτε να πάρετε φθηνά ποδήλατα Ποδήλατα διάφορα

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02LVNMPLaVKxjvUYNX2omYJ24bUJMqxcXjvJCUfhBWmVSXz7UguycnwrjEc2AxbAG1l

Μηχανές και βαγόνια, σε λειτουργία και παρατημένα, στην αποβάθρα και στις πέριξ γραμμές κοντά στον Σ.Σ. της πόλης. Λήψεις του 1989 τα παλιότερα μοντέλα, του 1994 τα νεότερα, σύμφωνα με την σελίδα του δημοπράτη.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02BXkKSHBuyxkxcCN8JML83Tris4iEeoa7zhppvcT8EtToe6KGtVpGwwSAz6HqHYW2l