Η πολυκατοικία αυτή (Βενιζέλου 76 με Ολύμπου 52) γύρω στο 1980
Από τον Νίκανδρο Καστανίδη
Από το απόκομμα της Μακεδονίας του 1957 μαθαίνουμε ότι ήταν ιδιοκτησία του Εμμανουήλ και της Χρυσής Παπαδημοπούλου.
Μετά θάνατο δωρήθηκε στους ναούς Αγ. Δημητρίου, Πρ. Ηλία, 40 Μαρτύρων και 40 Εκκλησιών και τα έσοδα των μισθωμάτων θα διατίθενται για την προικοδότηση κατ έτος ενός άπορου κοριτσιού.
Μνημόσυνο και εντοίχιση πλάκας με τα ονόματα των ευεργετών.
Λείπουν τα ακριανά, στις γωνίες με Βενιζέλου αλλά και με Ι. Δραγούμη. Οι παράγκες στεγάζουν τους πυρόπληκτους.
Κατά την κατοχή είχαν ήδη προστεθεί οι δύο ακριανές πολυκατοικίες. Οι καμπύλες γωνίες τους σέβονται τον μνημειακό χαρακτήρα της πλατείας. Απ αυτές διασώθηκε μόνον αυτή στην γωνία με Ίωνος Δραγούμη.
Από τα τρία κτίρια που βρίσκονται στη μέση τα δύο έχουν δεχτεί όροφο ως πανωσήκωμα. Φυσικά αργότερα κι αυτές αντικαταστάθηκαν. Κτίστηκε και το κενό οικοπεδάκι προς την Ι. Δραγούμη, ενώ η τετραώροφη δίπλα στο οικοπεδάκι σήμερα διατηρείται με δυο ορόφους από πάνω της πρόσθετους.
Σκιά και νερό… Τέτοιες μέρες απαραίτητα. Από την φωτό της εποχής του Α’ Παγκόσμιου [συλλογή Παπαϊωάννου, ψηφιακό αρχείο ΜΦΘ] σήμερα μπορούμε να δούμε μόνον τον πλάτανο στην γωνία Ακροπόλεως και Επταπυργίου. Η βρύση στην βάση του δεν υπάρχει πια.
Χάρτης από τα τέλη της δεκαετίας του 1890 όπου με άσπρο χρώμα φαίνονται οι υφιστάμενες γραμμές του τραμ (τότε ιππήλατου) ενώ με πορτοκαλί παρουσιάζονται προβλεπόμενες επεκτάσεις.
Προσωπικά δεν τον είχα ξαναπροσέξει αυτόν τον χάρτη και δεν ήξερα ότι υπήρχε τότε η πρόθεση να επεκταθεί το τραμ ως την Αγ. Δημητρίου.
Οι επεκτάσεις που διακρίνονται είναι
Δυτικά στη συνέχεια της Εγνατίας, δηλαδή στην Μοναστηρίου (νυν ΝΣΣ). Κατά προσέγγιση (χωρίς να ακολουθεί κάποιον δρόμο), η γραμμή αυτή επεκτείνεται ως τον ΠΣΣ.
Από τον Βαρδάρι βόρεια, προς την Λαγκαδά, η οποία συνεχίζει κατά μήκος όλης της Αγ. Δημητρίου και στην συνέχεια κατεβαίνει την Εθν. Αμύνης.
Έχει δυο γραμμές κάθετες στην Αγ, Δημητρίου, παράλληλες μεταξύ τους στις σημερινές Βενιζέλου και Δραγούμη (αυτές μου φαίνονται δύσκολες, οι κλίσεις τουλάχιστον σήμερα είναι μεγάλες στις διασταυρώσεις με την Αγ. Δημητρίου).
Προς ανατολικά μια επέκταση κατά μήκος της Λ. Στρατού και
Κάτω αριστερά κατά μήκος της Σοφούλη.
Ανατολικά επίσης φαίνεται γραμμή να ενώνει την Στρατού με την Σοφούλη, που έχει χαραχτεί κατά προσέγγιση χωρίς να ακολουθεί συγκεκριμένους δρόμους.
Δεν διακρίνεται καλά αλλά μοιάζει να επεκτείνεται και η γραμμή της Δραγούμη αλλά δεν είναι σαφές που σταματάει.
Από την διδακτορική εργασία του Σ. Δημητριάδη “THE MAKING OF AN OTTOMAN PORT-CITY: THE STATE, LOCAL ELITES AND URBAN SPACE IN SALONICA, 1870-1912”, από το 2013, Πανεπιστήμιο του Λονδίνου.
https://eprints.soas.ac.uk/20300/1/Dimitradis_3636.pdf
Θόδωρος Νάτσινας
Ο χάρτης όπως παρουσιάζεται στην εργασία – προσπάθησα να τον κάνω πιο ευδιάκριτο.
Σχόλιο Χάρη Βάρβογλη:
Ο κινηματογράφος αυτός λειτούργησε σε δύο διαφορετικά γειτονικά οικόπεδα. Η αλλαγή έγινε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1960.
Σύμφωνα με την ιστοσελίδα http://cinemahellas.blogspot.com/2012/09/blog-post_3153.html, που έχει καταλογογραφήσει τους κινηματογράφους στην πόλη λειτούργησε από το 1947 έως το 1980.
Η πρώτη χρονολογία δεν έγινε εφικτό να επιβεβαιωθεί, εδώ απόκομμα από το πρώτο φηφιακά διαθέσιμο φύλλο της Μακεδονίας, που περιέχει το Ολύμπια, τον Μάιο του 1957.
Διαφήμιση από το 1959
Η φωτογραφία είναι από το αρχείο Κιντζονίδη, ενώ λειτουργούσε.
Μπορεί μάλιστα να χρονολογηθεί. Το έργο παίχτηκε τον Αύγουστο του 1975
Ούτε το τέλος του κιν/φου έγινε δυνατό να επαληθευτεί, αλλά το 1980 δεν ισχύει. Το καλοκαίρι του 1981 λειτουργούσε (έτος που σταματούν τα διαθέσιμα φύλλα της Μακεδονίας).
Εδώ πολύ αργότερα, το 1992 η είσοδος του παλιού θερινού κινηματογράφου. Χρησιμοποιούνταν ευκαιριακά ως προεκλογικό κέντρο. Στην λήψη φέρει τα ίχνη, αλλά και τους χρωματισμούς, ως προεκλογικό κέντρο της Νέας Δημοκρατίας
Δεκαετία του ’60, στη χιονισμένη Πολίχνη. Δεξιά, η νότια όψη του παλιού ναού του Αγ. Παντελέημονα. Είχε θεμελιωθεί τον Ιούλιο του 1927 και τα εγκαίνιά του είχαν γίνει τρία χρόνια αργότερα, τον Ιούλιο 1930 -πολύ σύντομα, δηλαδή, για το μέγεθός του. Ο ναός που υπάρχει τώρα θεμελιώθηκε το 1982.
Η σειρά των σπιτιών που φαίνεται πίσω από τα δέντρα είναι η οδος Μαυρομιχάλη, τότε μόνο με διώροφα.
Το 1957 ο Cas Oorthuys παρακολουθεί και φωτογραφίζει τις προσπάθειες των ερασιτεχνών συμπολιτών μας. Οι φωτογραφίες βρίσκονται στο Ολλανδικό Μουσείο Φωτογραφίας και τις δανειζόμαστε από την ιστοσελίδα του.
Όμορφη φωτογραφία με μαθήτριες στην οδό Ικτίνου βλέποντας την Τσιμισκή.
Αναρτήθηκε από Ι. Σιδηρόπουλο στις ΠΦΘ
Ικτίνου αρχές δεκαετίας 1980 – ίσως την πρώτη μέρα που έκλεισε για να γίνει πεζόδρομος. Οι μαθητές του δημοτικού πανηγυρίζουν
Τα παιδιά είναι στραμμένα προς την εκκλησία της Αγ. Σοφίας. Δεξιά όπως κοιτάμε την φωτογραφία είναι το σχολείο. Η Ζεύξιδος είναι προς τα αριστερά – η πινακίδα με το βέλος της υποχρεωτικής πορείας δείχνει προς την Ζεύξιδος.
Πολίχνη, 1966-1967
Τα κοριτσάκια με την στολή τους όλο φραμπαλάδες ποζάρουν στην οδό Μαυρομιχάλη 44. Δεξιά, ένας από τους κινηματογράφους -το ΑΕΛΛΑ, αν δεν κάνω λάθος. Σήμερα είναι σούπερ μάρκετ.