31 Μαϊου ημέρα κατά του καπνίσματος. Συμμετέχουμε με ένα αφιέρωμα στο τσιγάρο και την πόλη
Σπύρος Αλευρόπουλος
Facebook:
https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02DhkrcuE4kBkE6DH1DPFkQoY11NjxyS9baj4KXQfZZp9rgK9sfG5fGDWZwtvpFpBHl
Ιανουάριος του 1905. JdS
Απαγόρευση του καπνίσματος
Κατόπιν αιτήματος πολλών θεατών, ο κ. Minart, διευθυντής του γαλλικού δραματικού θιάσου, ΄με την σύμφωνη γνώμη του κ. Noah, διευθυντή του Eden, πήρε την απόφαση να απαγορευθεί το κάπνισμα στην αίθουσα, το οποίο ενοχλεί σοβαρά τις κυρίες.
Επικροτούμε αυτό το μέτρο στο βαθμό που θα γίνει σεβαστό σε σχέση με τον ιπποτισμό των θαμώνων.
Απρίλιος 1906 JdS
Πολλοί συμπολίτες μας πέρασαν από ευρωπαϊκές πόλεις και κάποιοι απ αυτούς, έχοντας αποκομίσει επιφανειακές εντυπώσεις από εκεί, φέρονται αλαζονικά ως προς τις συνήθειες και τα πράγματα στην πόλη μας. Γι αυτούς οι καλοί τρόποι και η ευπρέπεια είναι ξεπερασμένες πολυτέλειες. Είχα τη δυσάρεστη τύχη να συναντήσω προχθές στο τραμ ένα τέτοιο δείγμα.
Μια κυρία με την παρέα της είχε κλείσει το ριντό από την πλευρά του ήλιου αλλά ένας σνομπ τύπος σηκώνεται από την θέση του και το ξανανεβάζει αδιαφορώντας για την επιθυμία των άλλων. Η κυρία δεν έδωσε συνέχεια.
Με τον ίδιο τρόπο μια κυρία στο τρένο μπορεί να ζητήσει ευγενικά από έναν κύριο να μην καπνίζει. Όλοι ξέρουμε πως οι εταιρείες έχουν σημανει βαγόνια με την ένδειξη βαγόνι για κυρίες, βαγόνι για μη καπνιστές. Υπάρχουν και τα μεικτά βαγόνια, όπου συνηθίζεται οι άνδρες να ζητούν την άδεια των γυναικών πριν ανάψουν τσιγάρο. Το επιβάλλουν οι κανόνες ευγενείας, και ένα χαμόγελο υποχρεώνει τον πολιτισμένο άνθρωπο να αναβάλει προσωρινά την συνήθειά του.
Τα ήθη είναι νόμος. Και όλα εξαρτώνται από το στυλ και τους τρόπους.
Το 1926 απαγορεύτηκε το τσιγάρο στους κινηματογράφους και στα θέατρα. Βέβαια αυτό το μέτρο άργησε να εφαρμοστεί πλήρως κάπου 50 χρόνια. Έτσι κι αλλιώς η Θεσσαλονίκη έχει τους δικούς της ρυθμούς σε όλα, γιατί όχι και σ αυτό.
Εδώ διαβάζουμε για τα παράπονα των καπνιστών θεατών. Δεν γίνεται να καπνίζουν οι ηθοποιοί στο πανί και στο σανίδι κι εμείς όχι, λένε. Είναι ανυπόφορο.
Ο συντάκτης σχολιάζει σκωπτικά αυτές τις σκέψεις λέγοντας ότι τέτοια διάκριση ανάμεσα σε ηθοποιούς και κοινό εντείνει την δραματική συγκίνηση.
Το 1931 η συζήτηση για το κάπνισμα στα τραμ συνεχίζεται.
Ο εισπράκτορας κάνει παρατήρηση σε κάποιον που καπνίζει στον εξώστη του οχήματος. Δεν επιτρέπεται το κάπνισμα σε κλειστό όχημα. Ο επιβάτης επικαλείται ότι το παράθυρο δεν κλείνει οπότε βρίσκεται εκ των πραγμάτων σε αεριζόμενο μεταφορικό μέσο. Ο εισπράκτορας μένει στο γράμμα της εγκυκλίου: τυπικά βρισκόμαστε σε κλειστό όχημα, παρόλο που το σκεβρωμένο παράθυρο δεν κλείνει. Υποτίθεται. Επομένως ας υποθέσουμε ότι μπορεί να κλείσει....
Η απάντηση είναι αντίστοιχης διανοητικής εμβέλειας: Ας υποθέσουμε τότε ότι κι εγώ δεν καπνίζω...
Ο εισπράκτορας τελικά επέβαλε τον νόμο.
Οι διαφημίσεις για τσιγάρα φυσικά πάμπολλες. Σε μια πόλη που ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού της απασχολούνταν στα καπνομάγαζα το τσιγάρο πήγαινε σύννεφο.
Η Θεσσαλονίκη καπνίζει τσιγάρα Ματσάγγου
Η Μαρίκα Κοτοπούλη και ο Γρηγόρης Ξενόπουλος προτιμούν το Ζ του Καραβασίλη
Αυτοί πάλι που θέλουν να προστατέψουν την υγεία τους ας προτιμήσουν τα SANTE.
Φυσικά σχετικά με την υγεία προβληματισμοί υπήρχαν από πάντα, αλλά κάποιοι σύστηναν το τσιγάρο για την γρίπη, χώρια που πολλοί τα παραλένε για τους κινδύνους.
Όταν κάποια στιγμή το 1939 αυξάνεται η τιμή των τσιγάρων, ο υπουργός Οικονομικών διευκρινίζει ότι αυτό το μέτρο αφορά μόνον στα τσιγάρα πολυτελείας που καταναλίσκονται από τις ευπορότερες τάξεις και όχι στα λαϊκά τσιγάρα των εργατών.
Αντίστοιχα και σήμερα όλα έχουν αυξηθεί, τα τσιγάρα εδώ και χρόνια παραμένουν στην ίδια τιμή. Φαντάζομαι και οι σύγχρονοι αρμόδιοι τρέφουν τα ίδια ευγενικά συναισθήματα για τους πτωχούς εργαζομένους και την αγοραστική τους δυνατότητα.
Το τσιγάρο θεωρούνταν είδος ανάγκης. Κατά την κατοχή με δελτίο πωλούνταν και τα τσιγάρα. Για να εξασφαλίσεις τα όποια τσιγάρα σου επιτρεπόταν να προμηθευτείς έπρεπε να κάνεις αντίστοιχη δήλωση στο αστυνομικό Τμήμα.
Από ανάρτηση Μαλαμίδη στην ομάδα Μνήμες Θεσσαλονίκης.
