Ομαδα ερευνας για την παλια Θεσσαλονικη
Ο όγκος του Τριγωνίου και η πόλη. Εντυπωσιακή λήψη του 1956, τραβηγμένη από την Αθανασίου Διάκου στο ύψος 45-49. Ο ίδιος δρόμος είναι και αυτός που βλέπουμε να κατηφορίζει μπροστά μας. Από το οικογενειακό αρχείο του Αθανασίου Γουγούση.
Περίπου από το ίδιο σημείο σύγχρονη λήψη
Η φωτογραφία, τραβηγμένη από την οδό Αγίου Δημητρίου, αποτυπώνει τον άγνωστο μιναρέ της οδού Ρωξάνης στο ύψος της οδού Ευσταθίου Θεσσαλονίκης. Ο ίδιος μιναρές εμφανίζεται και σε άλλα πανοραμικά πλάνα. Αυτή είναι η πρώτη φορά που τον βλέπουμε από τόσο χαμηλή γωνία.
Κασσάνδρου σχεδόν γωνία με Δημ. Πολιορκητού. Πίσω από τον αχθοφόρο η μάντρα και το κυπαρίσσι του Μουσταφά-τζαμί. Κάθε φωτογραφία είναι πολύτιμη για τις πληροφορίες της. Ακόμη και αυτές με τα μπλε χαρτονάκια.
Ακόμη μια φορά στο διαχρονικό σταυροδρόμι της πόλης. Βενιζέλου με Εγνατία. Αυτή τη φορά για να δούμε τον τροχονόμο που ρύθμιζε την κίνηση για δεκαετίες. Σε μια κατοχική φωτογραφία τον βλέπουμε στο “βαρέλι”, στο κουβούκλιό που τον προστάτευε. Πότε όμως έγινε αυτό;;
Την απάντηση την δίνει αυτή η μικρή είδηση στην εφημερίδα ΦΩΣ, 9/12/1939
Τοποθετήθηκε στα πλαίσια των μέτρων για την καλαίσθητη εμφάνιση των τροχονόμων σε μια πόλη που εξωραϊζόταν, λίγο πριν τον πόλεμο.
Ακόμη κάποιες κατοχικές φωτογραφίες
Πιο πριν ο τροχονόμος ήταν επάνω σ' αυτό το “σκαμνάκι”.
Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920...
και όλη την δεκαετία του 1930.
Εδώ με Ίωνος Δραγούμη, ίσως προσωρινά λόγω έργων
Και πάμε μεταπολεμικά, την δεκαετία του 1950, σε ανάρτηση Έφης Σταθοπούλου
Σε ανάρτηση Γιώργου Καμπούρη
Με την τεχνητή νοημοσύνη αυτή η φωτογραφία μετατράπηκε σε ολιγοδευτερόλεπτο φιλμάκι εδώ: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/videos/29047636691518838/
Όπως κι αυτό, όλα τα αντίστοιχα φιλμάκια εικάζουν ψηφιακά με τους αλγόριθμους όσα δεν αντλούν ως πραγματικές πληροφορίες από την εικόνα. Το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό.
Μια και διαθέτουμε την εξαιρετική αυτή φωτογραφία σε καλή ανάλυση, ας δούμε λεπτομέρειές της σε μεγέθυνση.
Στον τοίχο ένα παλίμψηστο επιτοίχιων διαφημίσεων από θεάματα στις ομιλούμενες γλώσσες της πόλης εκείνη την εποχή. Κάτω κάτω λαντίνο και από πάνω ο αθηναϊκός θίασος του Αντώνη Νίκα με το έργο “Του Κουτρούλη το πανηγύρι” στο Πάνθεον,
Πιο χαμηλά ένα πολυθέαμα μάλλον στον κήπο του Λευκού Πύργου, όπου διακρίνεται η όπερα του Παύλου Καρρέρ “Μάρκος Μπότσαρης” ανάμεσα στ' άλλα.
Πρωί.
Οι δυο γυναίκες, που τράβηξαν και την προσοχή του φωτογράφου, θρακιώτισσες όπως μας πληροφόρησαν σ ένα σχόλιο κάτω από το φιλμάκι, λόγω της ενδυμασίας τους. Ένα μπουκάλι και ένας τορβάς στα χέρια για να βγάλουν ίσως τη μέρα.
Στην γωνία της Εγνατίας με την Βενιζέλου ένα πρόχειρο κιόσκι για να ανακουφίζει τους περαστικούς. Φραγκοφορεμένοι ή ένστολοι οι περισσότεροι.
Πάνω από το ταλαιπωρημένο λόγω της πυρκαγιάς κτίριο, διακρίνεται ο μιναρές του Χαμζά Μπέη.
Ζουμ στα χάνια ενός τυχερού οικοδομικού τετραγώνου. Τυχερού τότε, μιας και η φωτιά του ’17 σταμάτησε ακριβώς δίπλα του. Κατά κάποιο τρόπο και τώρα, μιας και φιλοξενεί ακόμα μερικά απ’ τα παλιά του κτίρια. Θα μπορούσε και πολύ καλύτερα… Εστιάζουμε σ’ αυτά που χάσαμε:
Το Κιμπάρ Αλή Χαν το παρουσίασε πρόσφατα ο Στάθης Ασλανίδης εδώ: [https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0yQbi7scBMe7xt8AcL1xdbRkXNaGWjGHLkMoGwSUMTLx91m5GoTUGtcKQpo4SQKMLl]
Από το περίφημο Χάνι Αλλατίνη, αν και επέζησε μέχρι το 1979, έχουμε ελάχιστες φωτογραφίες. Τώρα βλέπουμε μέρος της ανατολικής του όψης. Από μπροστά το είχαμε δει εδώ: [https://www.facebook.com/204212503401724/photos/a.211295696026738.1073741826.204212503401724/294280391061601/?type=3&theater)
Το Χάνι Μάζη ή Μαζι (κατά καιρούς γράφεται και τονίζεται με όλους τους δυνατούς τρόπους) δεν έχει εξαφανιστεί εντελώς. Εδώ βλέπουμε για πρώτη φορά τόσο καθαρά την βόρεια και την ανατολική του όψη με τα ‘αετώματα’. Μέρος της όψης του επί της Φράγκων έχουμε δει εδώ: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0iRcYGmuGe2egXUSwwmMJ53zpNz6xXz69n8qyK1VgKjdH8nyUmzrTeqJMk9Ypu8Ekl
Μάρα Νικοπούλου Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0As2z1MxGputFUtRHD48hKLRZyPFjcJfknYDgEfnHena2iuuusSd7YcJSQRoukTBtl
Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη από το Χαμζά Μπέη (Αλκαζάρ) μετά τη φωτιά του ’17. Θα τολμούσα να πω αρκετούς μήνες αργότερα -ίσως και το 1919- μιας και σε άλλα σημεία της είναι εμφανές ότι έχουν γίνει σημαντικές εργασίες επισκευών σε ορισμένα κτίρια. Στο συγκεκριμένο απόσπασμα πάντως, εστιάζουμε στο παλιό Ο.Τ. 388 (μεταξύ των οδών Φράγκων, Κατούνη, Εδέσσης, Βίκτωρος Ουγκώ) που ΔΕΝ κάηκε. Σημειώνουμε με μπλε τα χάνια που υπάρχουν ακόμα (Κυρτση και Εμνιέτ/Μέγαρο Νάτσινα). Με κόκκινο τα άλλα:
Να τα κι εδώ -θολά- πριν τη φωτιά, σε απόσπασμα φωτογραφίας από τη συλλογή του Paul Albarel. Επίσης τραβηγμένη απ’ το Χαμζά Μπέη, απλώς εδώ βλέπουμε ευρύτερο πλάνο.
Σε απόσπασμα αεροφωτογραφίας της συλλογής Λαπούρτα [Από την έκθεση «Θεσσαλονίκης Εμπόριον 1870-1970» του πολιτιστικού τμήματος της Τρ. Πειραιώς], σημειώνεται πάλι το τυχερό παλιό Οικοδομικό Τετράγωνο 388. Σήμερα αντιστοιχεί με το ΟΤ 165.
Στο σημείο δεν ακολουθήθηκε το αρχικό σχέδιο Εμπράρ. Με κόκκινη γραμμή η Φράγκων. Με μπλε η Βίκτωρος Ουγκώ.
Και κάτι για το Μαζί Χαν που δεν εξαφανίστηκε εντελώς, όπως είπαμε και πριν. Το τέλος της Κατούνη λίγο πριν βγούμε στη Β. Ηρακλείου, σε αεροφωτό και επίγεια από το google. Κάποια απ’ τα ανακατασκευασμένα καταστήματα (διότι «αποκατάσταση», δεν το λες) έχουν αετώματα για να θυμίζουν την παλιά εικόνα της γωνίας.
Για πότε κτίστηκε για πότε ρήμαξε
Το κτίριο πολυξενοδοχείο στην τότε Βασ. Γεωργίου, εκεί που σήμερα είναι το συντριβάνι στον κήπο της ΧΑΝΘ, μας έχει απασχολήσει κι άλλες φορές. Σήμερα προσθέτουμε λίγα ακόμη στοιχεία Παλιότερες αναρτήσεις μας: https://write.as/saloni-ca/2953 https://archive.saloni.ca/2907
Σπύρος Αλευρόπουλος
Από τον Λευκό Πύργο. Ανάμεσα σε πλήθος από σχετικά πρόχειρες κατασκευές για τις ανάγκες του πολέμου ξεχωρίζει αριστερά, με το ύψος και το μήκος του.
Κτίριο διαμερισμάτων ιδιοκτησίας και εκμετάλλευσης των εσόδων τους από την τεχνική σχολή Ισλαχανέ. Κατασκευάσθηκε το 1896, η επικρατούσα άποψη (Ο Τομανάς στο βιβλίο του “Οι ταβέρνες της παλιάς Θεσσαλονίκης” στη σ. 112, αναφέρει ότι κτίστηκε το 1921, αλλά μάλλον θα εννοεί ότι από τότε βρίσκουμε ξενοδοχεία σ' αυτό το τεράστιο κτίριο)
Το 1921 στον αρ. 31, εγκαινιάζεται το ξενοδοχείο Σπλέντιτ, η ονομασία ενός από τα πέντε που φιλοξενησε στους ορόφους του.
Εκλεκτή ορχήστρα, εκλεκτά εδέσματα και ηδύποτα να ταιριάζουν με την εκλεκτή βιεννέζικη επίπλωση στα 60 (!) ευάερα και ευήλια δωμάτια. Οι αδελφοί Τσιώμου πρέπει να ήταν περήφανοι.
Το κτίριο τέθηκε στην αρμοδιότητα του Γραφείου Ανταλλαγής περιουσιών το 1925 και 2/3 από κάθε ξενοδοχείο που στεγάζονταν εκεί μπήκε σε δημοπρασία, και αυτά ήταν αρκετά:
Στο ν. 21 το Ολυμπος Παλλας
στο ν. 23 Βικτώρια
στο ν. 25 Βόσπορος
στο ν. 27 Πάλλας
στο ν. 31 Σπλεντιτ, που το είδαμε να εγκαινιάζεται 4 χρόνια νωρίτερα.
Αυτά ακριβώς τα ξενοδοχεία αναφέρονται ως υπαρκτά και εν λειτουργία στον Εμπορικό Οδηγό Θεσσαλονίκης του 1925
60 όμως δωμάτια δεν πρέπει να έχει μόνο το Σπλέντιτ στο 31.
Ίσως όταν εγκαινιάστηκε να ήταν μόνον αυτό και μετά να έγινε κάποιος διαχωρισμός.
Μια κοντινή φωτογραφία του πολυξενοδοχείου που αναρτήθηκε στις ΠΦΘ,
Αρχές του 1930 ο τόπος έχει καθαρίσει από τις πολλές πρόχειρες κατασκευές, ο κήπος έχει διαμορφωθεί αλλά το πολυκτίριο που ήδη λειτουργεί εδώ και χρόνια ως πολυοίκος ανοχής βρίσκεται στη θέση του.
Τον Σεπτέμβριο του 1936 συναντούμε την τελευταία αναφορά τους. Κατεδαφίζονται επιτέλους, αφού εξαγοράστηκαν από τον Δήμο.
Από τα 5 ξενοδοχεία λειτουργούσαν τα 3. Δεν αναφέρονται καν τα ονόματά τους.
Η θέση τους σήμερα.
Στην Επταπυργίου η ονομαζόμενη βρύση των γυναικών σε ακόμη μία φωτογραφία Άλλες λήψεις: https://archive.saloni.ca/1741 https://archive.saloni.ca/1112
Φωτογραφία του Paul Dubray από τα γαλλικά αρχεία.
Θεόδωρος Φωτιάδης: Καΐκι τύπου Τραμπάκουλο (trabaccolo) Δεν υπαρχουν πιά στο Αιγαίο. Τα αντικαταστήσανε τα καΐκια τυπου Πέραμα.…
Την ταινία του G. W. Pabst συνηθίζουμε σήμερα να την αποκαλούμε “Θεσσαλονίκη: η φωλιά των κατασκόπων” (Salonique, nid d'espions), αλλά όταν προβλήθηκε στην πόλη μας αυτό έγινε με το γερμανοπρεπές “Φροϋλάιν Ντόκτορ” (Mademoiselle Docteur). Στις αγγλόφωνες χώρες είχε τον τίτλο “Street of Shadows”. Η ταινία γυρίστηκε και με άλλον σκηνοθέτη, τον Edmond Gréville, στα αγγλικά με τον τίτλο “Under Secret Orders”.
Η ταινία έχει σκηνές που γυρίστηκαν στην πόλη μας και σήμερα θα δούμε πώς καλύφθηκε το γεγονός αυτό στην εφημερίδα ΦΩΣ το 1936.
Σπύρος Αλευρόπουλος
Η είδηση για το μελλοντικό γύρισμα της ταινίας βγήκε μόλις τον Ιούλιο του 1934: “Η γυναίκα τίγρις που έδρασε στην Θεσσαλονίκη του μεγάλου πολέμου”.
Στο σενάριο συνεργάστηκαν αρκετοί οι οποίοι δούλεψαν σε ένα προϋπάρχον σενάριο των Leo Birinsky και Herman Mankiewicz, που συνυπέγραψε το 1941 το σενάριο του Πολίτη Κέην με τον Όρσον Γουέλς.
O Georg Wilhelm Pabst (1885-1967) είναι ένα από τα σημαντικότερα ονόματα όχι μόνο του γερμανικού, αλλά και του παγκόσμιου κινηματογράφου. Στην προπολεμική Γερμανία γύρισε το αντιπολεμικό Δυτικό Μέτωπο το 1918, Το κουτί της Πανδώρας το 1929, την Όπερα της Πεντάρας του Μπρεχτ το 1931.
Τα γυρίσματα της ταινίας ανακοινώνονται ότι θα γίνουν και στην πόλη μας. Η είδηση δημοσιεύτηκε 8/11/1936. Ρεπόρτερ ο Γρηγόρης Στακτόπουλος (Υπόθεση Πολκ). Προγραμματίζονται γυρίσματα στα καφέ-σαντάν της παραλίας, ακόμη και σκηνές βομβαρδισμού από ζέπελιν. Η γνωριμία της ηρωίδας με τον ήρωα κινηματογραφικά θα διαδραματίζεται στο κέντρο του Λευκού Πύργου. Αυτά στον προγραμματισμό.
Στις 12/11/1936 καταφθάνει το συνεργείο από την Τροκαντερό φιλμ . Όχι όμως ο σκηνοθέτης Pabst ούτε και τα μεγάλα αστέρια της ταινίας η Ντίτα Πάρλο και ο Πιέρ Μπλανσάρ. Η αμαξοστοιχία σεμπλόν έφερε τον διευθυντή παραγωγής Γκέφτμαν και κάποια ακριβά μηχανήματα λήψης. Ο Γκέφτμαν ανακοινώνει ότι τα γυρίσματα στην πόλη θα διαρκέσουν 10 μέρες και θα περιλαμβάνουν μόνον εξωτερικά γυρίσματα: “στενούς δρόμους της πόλεως, σταμάτημα τραίνου λόγω βλάβης, εικόνες της ζωής και κινήσεως της παλαιάς Θεσ/νίκης, μία καταδίωξι υπόπτων με αμάξι κτλ”.
Υπολογίζει ότι θα χρησιμοποιήσει περίπου 150 κομπάρσους (φιγκυράν) από την πόλη.
Η γαλλόφωνη ταινία πρωτοπροβλήθηκε στην Γαλλία τον Απρίλιο του 1937 και στην Ελλάδα την Δευτέρα 8 Νοεμβρίου του ίδιου έτους στον κινηματογράφο Παλλάς, στην παραλία.
Γνώρισε ακόμη δύο προβολές: Τον Ιανουάριο του 1938 στον Απόλωνα, στην Βασ. Γεωργίου, και τον Σεπτέμβριο στο Αλκαζάρ.
Τα αναγνωρίσιμα σημεία από την πόλη στο φιλμ:
Διαδοχικά καρέ μας κάνουν βόλτα μπροστά από την πύλη των Αγίων Αναργύρων και δείχνουν την Έκτορος από την Επταπυργίου.
Έκτορος με Ποτίδαιας και μπροστά μας κατηφορίζει η Χαϊδευτού.
Η αναγνώριση των σημείων από τον Στάθη Ασλανίδη
Η ταινία βασίστηκε στην ζωή της Γερμανίδας κατασκόπου Elsbeth Schragmüller (1887-1940).
Η διαφορά ανάμεσα στην γαλλόφωνη και την αγγλόφωνη ταινία είναι ότι στην πρώτη η πρωταγωνίστρια ερωτεύεται τον αξιωματικό του εχθρού, ενώ στην αγγλόφωνη τον αποπλανεί. Αυτή η διαφορά δικαιολογεί την θέση ότι ο χαρακτήρας της Ανν Μαρί, (Parlo), της κατασκόπου δηλαδή, θεωρείται από τους πρώτους (όχι όμως ο πρώτος) χαρακτήρας μοιραίας γυναίκας (femme fatale) στον κινηματογράφο. Είναι όμως ο πρώτος κατασκοπευτικός ρόλος σε γαλλικό φιλμ.
Ακολουθεί μια μακροσκελής περίληψη του αγγλόφωνου έργου:
Η Ανν Μαρί σπουδάζει ιατρική στη Γερμανία, όπου συναντάει και ερωτεύεται τον Χανς, έναν κατάσκοπο. Όταν δύο γάλλοι πράκτορες τον κυνηγούν για να του αποσπάσουν ένα έγγραφο με τα αμυντικά σχέδια για τις ακτές της Μάγχης, αυτός το δίνει στην Ανν Μαρί και της δίνει ραντεβού σ ένα ξενοδοχείο. Τον Χανς όμως τον προλαβαίνει και τον σκοτώνει ένας Βρετανός υπολοχαγός, ο Πίτερ. Η Ανν Μαρί μαθαίνει τον φόνο, και δίνει το έγγραφο στον συνταγματάρχη Mathesius, ο οποίος και την στρατολογεί: «Πρώτα απ' όλα για να υπηρετήσεις την πατρίδα σου. Είσαι ελκυστική. Είσαι πολυμήχανη. Δεύτερον, θα έχεις περισσότερες πιθανότητες να συναντήσεις τον άντρα που σκότωσε τον Χανς παρά με οποιονδήποτε άλλο τρόπο». Αμέσως μετά η Βρετανία κηρύσσει πόλεμο στη Γερμανία. Σε τρεις σύντομες σκηνές, η Ανν Μαρί παρουσιάζεται δραστήρια. Μετά από κάθε σκηνή προβάλλεται μια αφίσα σε διαφορετική γλώσσα (αγγλικά, ιταλικά και γαλλικά) που λέει ότι η Ανν Μαρί καταζητείται για κατασκοπεία και το ψευδώνυμό της είναι «Mademoiselle Docteur». Την πυροβολούν, επιβιώνει από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα, και διαφεύγει από μια έρευνα για τον εντοπισμό της. Την στέλνουν στην Θεσσαλονίκη για να μάθει τα σχέδια των στρατευμάτων της Βρετανίας, ώστε η Γερμανία να αποτρέψει την πτώση της Κωνσταντινούπολης. Θα γίνει βαρόνη και θα υπηρετήσει στον Ερυθρό Σταυρό της Σουηδίας. Ο συνταγματάρχης Mathesius, γνωστός πλέον ως Simonis, βρίσκεται επίσης στη Θεσσαλονίκη, όπου είναι υπεύθυνος για τους κατασκόπους της Γερμανίας. Καθ' οδόν προς την Θεσσαλονίκη συναντά τον Πίτερ, ο οποίος την ερωτεύεται κεραυνοβόλα. Είναι τόσο ερωτευμένος που αποκαλύπτει στην Ανν Μαρί τις κινήσεις των βρετανικών στρατευμάτων, Λυπάται που όταν φύγει με το σύνταγμά του θα πρέπει να την αποχωριστεί. Της εξομολογείται τον έρωτά του. Η Ανν Μαρί μεταφέρει τις πληροφορίες στον Mathesius/ Simonis. Η γερμανική αεροπορία θα φροντίσει να δυσκολέψει την αναχώρηση των βρετανών.
Η Ανν Μαρί στο δωμάτιο του Πίτερ φωτογραφίζει τα βρετανικά σχέδια. Συναντιέται μαζί του. Από την συζήτηση μαθαίνει ότι αυτός είναι που ευθύνεται για τον θάνατο του Χανς. Καθώς ο Πίτερ παρακολουθεί με περηφάνια τους νεαρούς Βρετανούς στρατιώτες να παρελαύνουν στο δρόμο κάτω από το παράθυρο του ξενοδοχείου του, το πρόσωπο της Ανν Μαρί δείχνει ότι ο θάνατός τους θα είναι η παρηγοριά της για την απώλεια του άντρα που αγάπησε. Το ίδιο βράδυ ένας αξιωματικός ενημερώνει τον Πίτερ για μια ανώνυμη επιστολή σχετικά με τη βαρόνη, την κατονομάζει ως «δεσποινίς Ντοκτέρ». Η πληροφορία αυτή διασταυρώνεται και ο Πίτερ θέλει να την ανακρίνει. Η Ανν Μαρί το μαθαίνει αλλά συλλαμβάνεται μαζί με τον Simonis, ενώ εξελίσσεται η γερμανική αεροπορική επίθεση. Ένα έγγραφο μας πληροφορεί ότι περνούν από στρατοδικείο το οποίο κρίνει την Άνν Μαρί και τον Simonis ένοχους για κατασκοπεία. Η τελευταία σκηνή δείχνει, μέσω σιλουετών, την εκτέλεσή τους.
Οι πολλές αφίσες του έργου που σκηνοθέτησε ο Pabst και σκηνές γυρίστηκαν στην πόλη μας.
Κι εδώ η περίληψη:
Η Ανν Μαρί ερωτεύεται τον Γάλλο λοχαγό George Carrère (Pierre Fresnay) στην Θεσσαλονίκη, τον οποίο υποτίθεται ότι πρέπει να εξαπατήσει και να προδώσει. Μερικές σκηνές δείχνουν την απροθυμία της να παίξει τον ρόλο που της έχει αναθέσει ο Mathésius. Όταν ετοιμάζεται να φωτογραφίσει τα έγγραφα που περιμένει να βρει μέσα σε έναν φάκελο στο συρτάρι του γραφείου του Carrère, ανακουφίζεται όταν βλέπει ότι ο φάκελος είναι άδειος. Αλλά τελικά τα σχέδια καταλήγουν σε γερμανικά χέρια, από έναν διπλό πράκτορα, τον Condoyan (Pierre Blanchar), ο οποίος ερωτεύεται την ερωτευμένη Ανν Μαρί, που τον αποκρούει. Μια τραγουδίστρια καμπαρέ με την σειρά της για να περιπλακούν οι σχέσεις περισσότερο είναι ερωτευμένη με τον Condoyan και φυσικά ζηλεύει την Ανν Μαρί. Αυτό το ερωτικό παιχνίδι αναδεικνύεται περισσότερο στην σκηνοθεσία του Pabst. Στο τέλος η Ανν Μαρί δεν συλλαμβάνεται αλλά μέσα στην αναταραχή που προκαλείται από την γερμανική αεροπορική επιδρομή δραπετεύει με ένα κλεμμένο αυτοκίνητο. Καταδιώκεται από τον Carrère, ο οποίος πυροβολεί ένα από τα λάστιχα, με αποτέλεσμα το αυτοκίνητό της να τρακάρει και να πιάσει φωτιά. Υπάρχει μια βερσιόν που σταματά εδώ, υπονοώντας τον θάνατο της Ανν Μαρί.
Όμως σε μία άλλη βερσιόν η Ανν Μαρί επιζεί του δυστυχήματος και ξεφεύγει. Ανακοινώνεται ότι ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος τελείωσε. Ένα έγγραφο αναφέρει ότι η Ανν Μαρί μπήκε οικειοθελώς σε ίδρυμα αντιμετώπισης ψυχικών ασθενειών. Στην τελευταία σκηνή αυτής της εκδοχής ο επικεφαλής της γερμανικής μυστικής υπηρεσίας, συνταγματάρχης Mathésius (Charles Dullin) επισκέπτεται το άσυλο. Η Ανν Μαρί φαίνεται να τον αναγνωρίζει. Η Mademoiselle Docteur τελειώνει με ένα κοντινό πλάνο της Ανν Μαρί. Συνομιλούνε αλλά δεν ξέρουμε τι λένε μεταξύ τους.
Άγνωστο ποια βερσιόν προβλήθηκε στους κινηματογράφους της πόλης μας.
Θα πρέπει να αναφερθεί ότι η Mademoiselle Docteur ήταν η ηρωίδα και σε ένα προηγούμενο έργο του 1934 σε σενάριο πάλι των Leo Birinsky και Herman Mankiewicz και πρωταγωνίστρια την Myrna Loy, με τον τίτλο Stamboul Quest. Τόπος δράσης η Κωνσταντινούπολη.
Οι πληροφορίες για την υπόθεση των έργων και οι παρατηρήσεις σχετικά με το “φιλμ νουάρ” εδώ: