Ομαδα ερευνας για την παλια Θεσσαλονικη
Στα 1858. Άνω Πόλη. Το θολωτό κτίριο με το κυπαρίσσι ήταν ο τεκές του Καντίρ Μπαμπά, απέναντι από την κόκκινη βρύση. Η περιοχή ήταν ακατοίκητη μέχρι το 1875. Ελαιογραφία του Λουδοβίκου Θείρσιου (Ludwig August Johann Thiersch). https://archive.saloni.ca/2133
Εκτός από το περίτεχνο περίπτερο και τους λούστρους. Διαφήμιση FIAT 509. 1925 – 1929.
και πιο πάνω σάπωνες
25η ΜΑΡΤΙΟΥ … Συκιές, οδός Οδ. Φωκά.
Θυμάμαι πόσο διαφορετικά σκεφτόμασταν παιδιά για την Εθνικά Γιορτή .
Οι δάσκαλοι μας προετοίμαζαν μέρες πριν με τις διηγήσεις τους για την επανάσταση που ετοίμαζε ο λαός μας ,εκτός από την Πελοπόννησο και την Στερεά και για την επανάσταση στην Χαλκιδική και στη Βόρειο Ελλάδα που καταπνίγηκαν στο αίμα .
Για τον Ρήγα Φεραίο με τον Θούριο του και την χάρτα του που κι αυτόν το έπνιξαν στα νερά του Δούναβη και θυμάμαι με τι δέος αντίκρυσα ένα γνήσιο αντίγραφό της χάρτας στην Παναγία της Τήνου . Επίσης για τον ιερό λόχο του Υψηλάντη στη Μολδοβλαχία και την θυσία τους . Εδώ ένοιωθα κι εγώ μια υπερηφάνεια μια και η γιαγιά μου από το Μελένικο είχε ρίζες στην Μολδοβλαχία κι έλεγε με καμάρι , εγώ είμαι Βλάχα .
‘Όλα αυτά τα άκουγα μικρός βλέποντας τους τοίχους του 12ου Δημοτικού στολισμένους με τις φωτογραφίες των Ηρώων του 21 και τις γαλανόλευκες γιρλάντες την ημέρα της μεγάλης Εθνικής γιορτής με τις απαγγελίες ποιημάτων και τα θεατρικά .
Κι όταν ήρθε η ώρα το σχολείο να με τιμήσει δίνοντας μου την γαλανόλευκη σημαία του σχολείου να την κρατήσω στην μαθητική παρέλαση της 25ης Μαρτίου ήμουν πανέτοιμος να την δεχθώ με υπερηφάνεια και δέος . Θυμάμαι σαν να ήταν χτες .
Συνηθιζόταν τότε ο σημαιοφόρος να παίρνει την σημαία στο σπίτι του . Με τι χαρά κρέμασα την μαύρη γυαλιστερή ζώνη στον λαιμό μου και κάρφωσα στην μέση μου το κοντάρι της .
Το κοντάρι ήταν τυλιγμένο με σκούρο μπλε βελούδο τόσο μαλακό και που την αίσθησή του την έχω ακόμη στα χέρια μου .
Ψηλά στον σταυρό κρεμασμένα δυο χρυσά σιρίτια που ανέμιζαν πέρα δώθε . Περπάτησα από την Βελισαρίου στην Αγίας Τριάδος και τέλος στη Σπάρτης . Όλοι γύρω κοιτούσαν την σημαία με σεβασμό και φυσικά κι εμένα 12 χρονο πιτσιρίκι κι ένοιωθα να ψήλωσα κοντά στα 2,15 μέτρα σαν τον Τρόνζο τον μπασκετμπολίστα που τότε εμφανίστηκε στη ΧΑΝΘ και δεν χωρούσε ο ταλαίπωρος στα αστικά και περίμενε υπομονετικά να έρθει ένα από τα καινούργια λεωφορεία του ΟΑΣΘ που στην πίσω μεριά ήταν αρκετά ψηλότερα και δεν χρειαζόταν να καμπουριάζει . Έτσι κι εγώ πήγα σιγά σιγά την σημαία στο σπίτι , όλη η τσακαλοπαρέα ήρθε κοντά έπιασε , χάιδεψε την σημαία κι έφαγα αρκετέ καρπαζιές μια και δεν τολμούσα να αντιδράσω έτσι όπως την κρατούσα , αν μου έπεφτε και λερωνόταν , αλλοίμονο . Έφτασα στο σπίτι μητέρα έκλαψε δεν περίμενε τέτοια τιμή ,ούτε κι εγώ φυσικά μια και δεν υπήρχε ειδοποίηση προηγούμενη κι ήταν μια μεγάλη έκπληξη για μένα . Δυστυχώς την εποχή εκείνη οι φωτογραφίες σπάνιζαν και δεν έχω καμιά φωτογραφία να αναρτήσω .
Όμως ευτυχώς ο γιός μου έγινε κι αυτός σημαιοφόρος κι όσο κι αν δεν το θέλει φαντάζομαι ,
θα αναρτήσω μια δικιά του φωτογραφία που κρατάει κι αυτός την σημαία με υπερηφάνεια την 25η Μαρτίου …
Γιώργος Κωτσίδης
Αγία Σοφία και η κατεστραμμένη πλατεία μπροστά της. Αποσπάσματα από γαλλικό φιλμ.
25 Μαρτίου 1914 – 2024.
Οι ιδρυτές και το καταστατικό.
Πρώτη πρωταθλήτρια ομάδα ποδοσφαίρου. 1928.
“Πάπρικα”. Ταβέρνα Α' κατηγορίας. Σούβλες.
Στην οδό Μητροπόλεως. Αρχές της δεκαετίας του 60.
Οι ταβέρνες το 1963
Μητροπόλεως 69, από τον Χάρη Βάρβογλη
Γιώργος Ζώρας:
Ηταν μεταξυ Αγιας Σοφιας και Κουσκουρα.Διπλα στον σημερινο Τερκενλη.
Tο μπακάλικο στην οδό Ανδοκίδου, με θέα τον Πύργο της Αλύσεως.
Στο σταυροδρόμι Ιφικράτους με Ανδοκίδου. Απέναντι από την σημερινή ταβέρνα “Ίγγλις”.
Στα 1897. Πρώτη αίθουσα προβολής κινηματογράφου στην πόλη. Ξενοδοχείο “La Turquie”. Στο ισόγειο του το καφενείο “du Port”. Ο (πιθανός) εντοπισμός του.
Η εξάπλωση του κινηματογράφου ξεκινάει στις αρχές του 1896. Στη Θεσσαλονίκη πρωτοεμφανίζεται ένα χρόνο αργότερα, Ιούλιο του 1897. Πρώτη προβολή πραγματοποιείται στη σάλα του καφέ “Τουρκία”. Προβάλλονται τοπία του Παρισιού που εντυπωσιάζουν, όλοι τρέχουν για να γνωρίσουν “την πιο διασκεδαστική εφεύρεση του αιώνα”. Κάποιες άλλες αναφορές θέλουν την πρώτη προβολή να γίνεται στο καφέ σαντάν “Αλάμπρα”. Συμφωνία υπάρχει στο ότι το πρόγραμμα περιλάμβανε ταινίες των αδελφών Λυμιέρ.
Η πρώτη μόνιμη κινηματογραφική αίθουσα στα Βαλκάνια ήταν το παραλιακό “Ολύμπια”, 1903. Κατέχει την πρωτιά, καθώς κινηματογράφος με μόνιμη στέγη εμφανίστηκε στην Κωνσταντινούπολη και τη Σμύρνη το 1907 και στην Αθήνα το 1908.
Ξενοδοχείο “La Turquie”. Στο ισόγειο του το καφενείο “du Port” που βλέπουμε. Πρώτη αίθουσα προβολής κινηματογράφου στην πόλη.
Journal de Salonique, 4 Ιουλίου 1897. “Ο κινηματογράφος έκανε χθες το ντεμπούτο του στην σάλα του Καφέ- μπυραρία “Η Τουρκία”. Οι περίεργες φωτογραφίες, ζωντανεμένες από την πρωτότυπη αυτή ανακάλυψη, εξελίσσονταν μπροστά σ’ ένα έκπληκτο κοινό, που δεν έπαψε ούτε στιγμή να θαυμάζει ένα τόσο θελκτικό θέαμα.”
Δεξιά το καφενείο “Βυζάντιον”. Αμέσως μετά πιθανό το καφενείο “Τουρκιά”, “du Port”.
Η πρώτη προβολή ταινίας έγινε εδώ στις 3 Ιουλίου 1897
Μετά το “Βυζάντιον”, η “Τουρκία” !!! 🙂
Ιούλιο του 1897 πραγματοποιείται η πρώτη προβολή κινηματογράφου στη σάλα του “du Port”. Περιλάμβανε ταινίες των αδελφών Λυμιέρ.
Ξενοδοχείο “La Turquie”. Στο ισόγειο του το καφενείο “du Port”. Διευθυντής του ο Δημ. Λάππος.
Δεξιά η πρώτη μορφή του ξενοδοχείου “Όλυμπος” στην Πλατεία Ελευθερίας.
Από το βελάκι προς αριστερά ο χώρος του ξενοδοχείου Τουρκία.
Ali Eniss, φωτογραφία της συλλογής του Pierre de Gigord.
συνοδεύεται με Bruce Springsteen: Gypsy Woman A Tribute to Curtis Mayfield