Ιδιοκτησία Κάρολου Αλεξανδρίδη (1885 – 1977)
Ο Κάρολος Αλεξανδρίδης γεννήθηκε στις Σέρρες το 1885.΄Ήταν γιος του γαιοκτήμονα (“τσιφλικά”, όπως ονομαζόταν την εποχή εκείνη) Δημητρίου Αλεξανδρίδη. Το 1903 ο Κάρολος Αλεξανδρίδης αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Σερρών με βαθμό (άριστα) 10.
Την ίδια χρονιά, όπως αναφέρει ο ίδιος στα Απομνημονεύματά του, κατά την οποία άρχισε και ο Μακεδονικός Αγώνας (έπειτα από την έκρηξη βόμβας που τοποθέτησε το βουλγαρικό κομιτάτο στο καφενείο «Αλάμπρα» στην παραλία της Θεσσαλονίκης), μεταβαίνει στην Αθήνα με κύριο σκοπό την εκμάθηση της Γερμανικής γλώσσας, αλλά παράλληλα παρακολουθεί στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, επί ένα έτος ιστορία της Φιλοσοφίας, Γλωσσολογία, Φιλολογία, Ιστορία Μουσικής, Χημεία, Φυσική και Λατινικά.
Τον Οκτώβριο του 1904 στην Ληψεία, όπου άρχισε τις σπουδές του στην Ιατρική. Το 1910 έλαβε το πτυχίο της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ludwig Maximilian του Μονάχου με τον βαθμό «άριστα» και δύο χρόνια αργότερα αναγορεύθηκε Διδάκτωρ του ιδίου Πανεπιστημίου με τον βαθμό Suma cum Laude (άριστα). Στα τέλη του 1911 επιστρέφει στην γενέτειρά του πόλη των Σερρών και εγκαθίσταται εκεί «προσωρινά», όπως πίστευε, και αρχίζει να εξασκεί την ειδικότητα του παθολόγου-φυματιολόγου. «Την εποχήν εκείνην», όπως γράφει στα ‘ Απομνημονεύματά’ του, « εσφάγησαν αγρίως πολλοί Σερραίοι υπό των νικηθέντων εις Λαχανάν και φευγόντων Βουλγάρων. Ασφαλώς θα ήμουν και εγώ μεταξύ αυτών, διότι εγώ ανοήτως φερόμενος, εξηκολούθουν να κάμνω ιατρικάς επισκέψεις εννοείται δωρεάν- οπότε ήλθον και με συνέλαβον οι Βούλγαροι σφαγείς, με έσωσεν δε ο οικογενειακός φίλος Γεώργιος Ζλάτκος, όστις ήτο πρόξενος της Αυστροουγγαρίας και ως τοιούτος είχε κάποιαν ανοχήν των Βουλγάρων». Το 1912, χρονιά που απελευθερώνεται η Θεσσαλονίκη, ο Κάρολος και όλοι οι γιατροί της περιοχής, έρχονται σε επαφή και προσπαθούν να καταπολεμήσουν επιδημίες χολέρας, πανώλης, εξανθηματικού τύφου, ευλογιάςκαι φυματίωσης. Να σημειωθείότι για να αποκτήσειο Κάρολος την άδεια εξασκήσεωςτου επαγγέλματος, αναγκάζεται να μεταβείστην Κωνσταντινούπολη και -φορώντας όπως γράφει υποχρεωτικά «ποδήρη ρεντικότα και υψηλόν φέσι»-, να δώσει εξετάσεις σε επιτροπή από Τούρκους καθηγητές Ιατρικής του εκεί Πανεπιστημίου, επειδή την εποχή εκείνη η άδεια εχορηγείτο μόνο από Τουρκικά πανεπιστήμια. Το καλοκαίρι του 1913, μετά την πυρπόληση της πόλης των Σερρών από τους Βουλγάρους κατά τον Ελληνοβουλγαρικό πόλεμο, εγκαθίσταται ο Κ. Αλεξανδρίδης στην Θεσσαλονίκη όπου αρχίζει να εξασκείτην ειδικότητα του παθολόγου, σε ηλικία 28 ετών.
Στις 20 Ιουνίου 1920 παντρεύεται την Αντιγόνη Τορνιβούκα από την οποία δυστυχώς δεν ευτύχησε να αποκτήσει παιδιά. Τα επόμεναχρόνια προβαίνει στην αγορά τριών ακινήτων: στην λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου Α’ 74 του τριώροφου Ξενοδοχείου «Beau Rivage» [Ωραία Θέα], 15 δωματίων, τέως οικία Τεβφήκ Μπέη (βλ. Βασίλη Κολώνα, Θεσσαλονίκη εκτός των Τειχών, University Studio Press, σελ. 212), στην Προξένου Κορομηλά 60 πλησίον της γωνίας με την οδό Χειμάρας -δρόμοι που σήμερα δεν υπάρχουν λόγω της διάνοιξης της Δ. Γούναρη και τέλος του αρχοντικού της Αλ. Κοραή 49 στην Καλαμαριά (διατηρητέο), του μόνου εκ των τριών που διατηρείται μέχρι σήμερα στεγάζοντας τη Μοντεσσοριανή Σχολή ΖΑΦΡΑΝΑ.
Το 1921 -μαζί με τον χειρουργό Β. Νομικό- ιδρύουν την “Μεγάλη κλινική” με μετατροπή του ακινήτου – ξενοδοχείου επί της Βασιλέως Γεωργίου Α΄. Το 1924 μεταβαίνει στην Βιέννη, ειδικεύεται στη ηλεκτροκαρδιογραφία και επιστρέφοντας φέρνει στη Θεσσαλονίκη τον πρώτο Ηλεκτροκαρδιογάφο τον οποίο εγκαθιστά στο ιατρείο του στην Βασιλέως Γεωργίου Α’ .
Την ίδια χρονιά μαζί με άλλους γιατρούς της πόλης ιδρύει τον Ιατρικό Σύλλογο Θεσσαλονίκης.
Αρχίζει να συμμετέχει προσωπικά σε διεθνή συνέδρια με ανακοινώσεις, εργασίες του δημοσιεύονται στα εγκυρότερα ιατρικά περιοδικά της αλλοδαπής. Υπήρξε πρωτεργάτης της ίδρυσης της Ιατρικής Σχολής του Α.Π.Θ. το 1942, πρώτος καθηγητής Παθολογίας και πρώτος Κοσμήτωρ της Σχολής. Έγινε γνωστός διεθνώς για την έρευνα που έκανε επάνω στην μεσογειακή και δρεπανοκυτταρική αναιμία, κληρονομική πάθηση του αίματος που ενδημεί στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην Χαλκιδική. Το 1938 διακόπτεται η χρήση του ακινήτου της Βασ. Γεωργίου σαν κλινικής και το χρησιμοποιεί ξανά ως κατοικία. Το 1953 φιλοξένησε στην έπαυλή του, στην Βασιλέως Γεωργίου Α΄ 78, τον sir Alexander Fleming (1881-1955) (βραβείο Νομπέλ Ιατρικής & Φυσιολογίας 1945) και την σύζυγό του LadyΑμαλία Φλέμινγκ (1912-1986), αφορμή της οποίας ήταν να παραθέσει δεξίωση προς τιμήν του, πράγμα που συνήθιζε με διάφορες αφορμές, με προσκεκλημένα όλα τα μέλη της τότε γνωστής κοινωνίας της Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων ακαδημαϊκοί, εικαστικοί, πολιτικοί, επιχειρηματίες, βιομήχανοι και τα μέλη της οικογένειας Αλεξανδρίδη και των συγγενών της συζύγου του Αντιγόνης, η οποία σε όλες τις περιστάσεις υπήρξε ομολογουμένως άμεμπτη, από πάσης απόψεως οικοδέσποινα,ενώ το όνομά του γίνεται πόλος έλξης για την μετάκληση και άλλωνεπιφανέστερων συναδέλφων του: Dr. Paul White από τις Η.Π.Α, του Karl Müller από την Γερμανία κ.α. τους οποίους φιλοξενεί στην κατοικία του επί της Βασιλέως Γεωργίου. Οι δεξιώσεις που έδιδε στο αρχοντικό της Βασιλέως Γεωργίου 78, στις οποίες πρωτοστατούσε η σύζυγός του Αντιγόνη, άφησαν εποχή, ήταν δε γνωστός ο ανταγωνισμός μεταξύ του Αλεξανδρίδη και του Γενικού Προξένου της Γαλλίας Boutan ο οποίος διέμενε στον κάτω όροφο του αρχοντικού για το ποιος θα παραθέσει συχνότερα δεξιώσεις.
Λάτρης του καλού φαγητού και έχοντας την οικονομική δυνατότητα, διατηρούσε δύο πολύ καλές μαγείρισσες, την Αγγελική και την Βέτα.
Γνώριζε και μιλούσε την Γαλλική, Γερμανική, Αγγλική, Ιταλική, Ισπανική, Πορτογαλική και Τουρκική γλώσσα και σε ηλικία 80 ετών έμαθε την Ρωσική.
Μια και έγινε αναφορά στον Αλέξανδρο Φλέμινγκ παραπάνω, θα παραθέσω μια περιπέτειά του που ελάχιστοι τη γνωρίζουν αλλά έγινε στην ίδια επίσκεψή του στην Ελλάδα -και πριν τον φιλοξενήσει ο Κ. Αλεξανδρίδης-, και η περπέτειά του αυτή ήταν πολυσυζητημένη στη δεξίωση που του παρετέθη στη βίλλα Αλεξανδρίδη.
“Ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, “Ο πατέρας της πενικιλίνης”, είχε έρθει με σκάφος που άραξε στη περιοχή Βλυχάδα της Αγίας Μαρίνας, όπου κατέβηκαν οι τουρίστες για να απολαύσουν το μπάνιο τους. Ξέφυγε από τη παρέα του, ακολούθησε ένα μονοπάτι γεμάτο από πέτρες και ασπαλάθους κι έφτασε στη παραλία της Αγίας Μαρίνας. Εκεί συνάντησε τυχαία τον θείο Δημήτρη Γαλάρη “Μορφονιό”. Προσπάθησαν να συνομιλήσουν αλλά δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν γιατί δεν γνώριζαν Αγγλικά ο νεαρός, ούτε Ελληνικά ο Α. Φλέμινγκ. Ο νεαρός Δημήτρης Γαλάρης φώναξε τον πατέρα του Νίκο Γαλάρη “Μορφονιό”, από το παλιό ταβερνάκι του, κι όταν βρήκε εκείνος φτάνοντας έναν άνθρωπο με γρατσουνισμένα πόδια από τους ασπαλάθους, τον προσκάλεσε στο τραπέζι τους όπου τρώγανε για μεσημέρι να πιει ένα ποτήρι κρασί. Η γιαγιά Ανθή Γαλάρη “Μορφονίνα” τηγάνιζε μικρό ψαράκι το λεγόμενο παπαλίνα και προσέφερε από τούτο στον Φλέμινγκ. Τον κέρασαν κρασί από το βαρέλι. Το κρασί ήταν καλό, η παρέα καλή και η μέρα έφτασε στο τελείωμά της.
Το σκάφος άρχισε να σφυράει ώστε να μαζέψει τονκόσμο να επιστρέψουν στο λιμάνι του Πειραιά. Ο Α. Φλέμινγκ δεν το άκουσε μέχρι που νύχτωσε και τότε κατάλαβε τι είχε συμβεί, δηλαδή ότι είχε μείνει σε μια ξένη παραλία χωρίς χρήματα και ρούχα, φορώντας μόνο το μαγιό του. Τρέχει, λοιπόν, ο παππούς μας, γιατί γι’ αυτόν πρόκειται, και τον βάζει σε ένα από τα πρώτα τρία ημιτελή δωμάτια, που είχαν οικοδομηθεί στην Αγία Μαρίνα προς ενοικίαση, για να περάσει τη νύχτα του. Τα στρώματα ήταν γεμισμένα με φύκια από τη θάλασσα, όπως επίσης τα μαξιλάρια. Για σκεπή είχε κλαριά από πεύκα και για πόρτα είχαν κουρελούδες. Το επόμενο πρωί ο παππούς προσπαθούσε να τον ρωτήσει από πού ήρθε, καταλήγοντας με τα πολλά στο συμπέρασμα ότι ερχόταν απότο ξενοδοχείο “Μεγάλη Βρετανία” της Αθήνας. Τον έντυσε τότε με παντελόνι και πουκάμισο που χρησιμοποιούσε στο μάζεμα του ρετσινιού, τον ανέβασε σε ένα γάιδαρο και σιγά-σιγά πήραν το δρόμο για το λιμάνι της Αίγινας. Του έβγαλε το εισιτήριο και τον έβαλε στο καράβι ώστε να φθάσει στο Πειραιά. Φθάνοντας στη βάση του ο Φλέμινγκ, τον περίμεναν οι δημοσιογράφοι που έψαχναν αγωνιωδώς να τον βρουν, και τον ρώτησαν πού είχε χαθεί. Εκείνος απάντησε πως ήταν σε μια πολύ όμορφη παραλία με φιλόξενους ανθρώπους κι είχε περάσει τη νύχτα του ξαπλωμένος σε ένα στρώμα που μύριζε θάλασσα. Μετά απόαυτά τα θετικά σχόλια του Φλέμινγκ, που γράφτηκαν στο τύπο της εποχής, ενδιαφέρθηκε για την Αγία Μαρίνα, η “Βασιλική Πρόνοια” κι έσπευσε να επιπλώσει αυτά τα δωμάτια ώστε να είναι κατάλληλα για να υποδεχτούν τους πρώτους παραθεριστές. Αυτός ο οργανισμός διαφήμισε την Αγία Μαρίνα σαν ένα οικογενειακό προορισμό για το Σαββατοκύριακο στις εφημερίδες και τα περιοδικά της εποχής. (σύμφωνα με τα λεγόμενα του θείου Δημήτρη Γαλάρη “Μορφονιού”)”