Ομαδα ερευνας για την παλια Θεσσαλονικη
Το Γ' ΣΣ ήταν χώρος κράτησης εγγλέζων αιχμαλώτων, το ν. 183 στρατόπεδο, όπως μας πληροφορεί ο δημοπράτης στις φωτογραφίες.
Από το Γ' ΣΣ βλέποντας πίσω το Στρατιωτικό Μουσείο
Οι κρατούμενοι μέσα στους στρατώνες
Για να φτάσουν εκεί πέρασαν από την παραλία. Πρώτοι μήνες κατοχής του 1941.
Εδώ και τέσσερις γενιές κατασκευάζουμε έγχορδα λέει η ιστοσελίδα του Κώστα και του Βίκτωρα Δεκαβάλα, που έχει το μαγαζί του σήμερα στην Φιλίππου 78, πάντα στην ίδια γειτονιά της Ροτόντας. Αυτό διαπιστώνουμε κι εμείς. Οργανοποιείον Δεκαβάλα κατά την κατοχή. Δίπλα στο (κατά πάσα πιθανότητα από τότε) ψιλικατζίδικο. Ανεβαίνοντας την τότε Απ. Παύλου (Δημ. Γούναρη σήμερα) στην γωνία με την τότε Τσουφλή, ακριβώς απέναντι από την Ροτόντα.
Το απόσπασμα της φωτογραφίας με ευανάγνωστη την ταμπέλα.
Και πρέπει να γράφει Βίκτ. Δεκαβάλας. Ο παππούς της οικογένειας.
Και ολόκληρη η φωτογραφία
Λήψη του 1970 του Otto Lehmann-Brockhaus από την Hertziana βιβλιοθήκη σε ανάρτηση του Στέφανου Πασβάντη. Το οργανοποιείο αυτή τη φορά δεν φαίνεται καθαρά, σε αντίθεση με το καπνοπωλείο, ψιλικατζίδικο δίπλα του.
Ολόκληρη και αυτή η φωτογραφία.
Η πλατεία Μακεδονομάχων, με τις προτομές στην αρχική τους θέση, κατά τον χιονιά του 1979
1937-Φροντιστήρια “ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ”, του Παρ. Σουλίδη και του Χαρ. Χαραλαμπάκη
Νίκανδρος Καστανίδης
Η τοποθεσία του φροντιστηρίου στην Τσιμισκή, δίπλα στο ξενοδοχείο ASTORIA, σε φωτογραφία του 1936
Ο Παρασκευάς Σουλίδης το 1930
Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, την περίοδο 1930-1935. Πήρε πτυχίο στις 15-5-1935, με βαθμό καλώς. Γεννήθηκε στις Σαράντα Εκκλησιές της Ευρωπαϊκής Τουρκίας (κοντά στα σύνορα με τη Βουλγαρία). Ο πατέρας του ήταν ο Γεώργιος Σουλίδης. Μετά τη δραστηριότητα του στα φροντιστήρια “Πυθαγόρας” διορίστηκε στη Δημόσιο Μέση Εκπαίδευση κι ένα από τα πρώτα σχολεία που δίδαξε ήταν το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Το 1963 μετατέθηκε στο Γυμνάσιο Ζαγκλιβερίου από το Γυμνάσιο του Καρπενησίου, όπου ήταν στο διδακτικό του προσωπικό. Το 1973 δίδασκε στο Οικονομικό Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης και είχε προαχθεί σε γυμνασιάρχη.
Ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης του Ιωάννη το 1930
Σπούδασε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, την περίοδο 1930-1935. Πήρε πτυχίο στις 9-2-1935, με βαθμό λίαν καλώς. Γεννήθηκε το 1912 στο χωρίο Μέρωνας του νομού Ρεθύμνης της Κρήτης. Ήταν ένα από τα παιδιά της πολύτεκνης αγροτικής οικογένειας του Ιωάννη Χαραλαμπάκη. Γύρω στο 1925, στάλθηκε από τον πατέρα του στη Θεσσαλονίκη, όπου είχε εγκατασταθεί ο μεγαλύτερος αδελφός του, Γεώργιος. Στη Θεσσαλονίκη εργαζόταν σε εμπορικά καταστήματα, φαρμακεία κ.ά. Παράλληλα ήταν μαθητής σε νυχτερινό Γυμνάσιο και το 1930 πέρασε στις εξετάσεις του Τμήματος Μαθηματικών της Θεσσαλονίκης. Ως φοιτητής συμμετείχε στην ομάδα της Φοιτητικής Συντροφιάς. Από τα τέλη των σπουδών του άρχισε να συνεργάζεται με τον Χανιώτη καθηγητή της Ορυκτολογίας-Πετρογραφίας, Μάξιμο Μαραβελάκη και συμμετείχε σε εργασίες για τους σεισμούς στην Ελλάδα. Πήρε μάλιστα υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία, αλλά με την κήρυξη του πολέμου αρνήθηκε να τη χρησιμοποιήσει. Διορίστηκε στη Δημόσια Μέση Εκπαίδευση, πιθανότατα, λίγο πριν την κατοχή. Ένα από τα πρώτα σχολεία που δίδαξε ήταν το Β’ Γυμνάσιο Αρρένων Θεσσαλονίκης. Μετά την κατοχή, το 1945-1946 ήταν στο διδακτικό προσωπικό της Αστικής Σχολής της Επανομής και λίγο μετά στο Γ’ Γυμνάσιο Θήλεων Θεσσαλονίκης. Εκεί, μια από της μαθήτριές του ήταν η Καλλιόπη Καλλίτση (κόρη του διευθυντή της Εθνικής Τράπεζας Θεσσαλονίκης, Νικόλαου Καλλίτση), την οποία παντρεύτηκε. Στα τέλη Μαρτίου του 1946, που έγιναν οι βουλευτικές εκλογές, δεν πήγε να ψηφίσει, γεγονός που εκμεταλλεύτηκε ο κρατικός μηχανισμός για να τον χαρακτηρίσει ως συνοδοιπόρο του ΚΚΕ, το οποίο είχε κηρύξει αποχή από τις τότε εκλογές. Το γεγονός αυτό είχε ως συνέπεια την απόλυσή του από τη Δημόσια Εκπαίδευση. Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε στη διεύθυνση του πολυκαταστήματος “Εμπορική Ένωση” (Βενιζέλου 38), όπου η πεθερά του, Ελένη Καλλίτση, ήταν η βασική μέτοχος. Μετά την πτώχευση της “Εμπορικής Ένωσης”, το 1958-1959, δίδασκε σε ιδιωτικά σχολεία, κύρια στο Παρθεναγωγείο της Αγλαΐας Σχινά, αλλά και στα Ελληνικά Εκπαιδευτήρια Θηλέων Πατρικίου-Βαλαγιάννη και στην Τεχνική Σχολή “Ευκλείδης”. Ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης (1912-1999) είχε μια πολυδιάστατη παρουσία στη Θεσσαλονίκη.
Ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης το 1940
Ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης με μαθητές του Β’ Γυμνασίου Αρρένων Θεσσαλονίκη, δίπλα στην είσοδο του σχολείου, πιθανότατα λίγο πριν την κατοχή
Ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης με μαθήτριες του Παρθεναγωγείου της Αγλαΐας Σχινά, στα τέλη της δεκαετίας του 1950
Ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης γύρω στο 1962
Ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης στο Παρθεναγωγείο της Αγλαΐας Σχινά, γύρω στο 1970
Ο Χαράλαμπος Χαραλαμπάκης με μαθήτριες του Παρθεναγωγείο της Αγλαΐας Σχινά σε γιορτή της Αποκριάς, γύρω στο 1975
Μπεζεστένι σε φωτογραφία του Γ. Τσαουσάκη, το 1984, από την σειρά “Ταράτσες”.
Θόδωρος Νάτσινας
Υποθέτω βλέπουμε τις εργασίες για την αποκατάσταση του μνημείου μετά τον σεισμό του 1978.
Και άλλη μια φωτογραφία από τις εργασίες αναστήλωσης τρούλου στο Μπεζεστένι.
Καρέ απομονωμένα από την ταινία “Η Θυσία της μάνας” σε σκηνοθεσία Αλιφέρη, παραγωγής 1956.
Απομονώθηκαν για να προστεθούν στον χάρτη της ΘΧΠ από την επιλογή αλλά και τον εντοπισμό που έκανε το κανάλι OldThessaloniki εδώ:
Είναι στην γωνία με Σβορώνου, το παλιό ξενοδοχείο Νέαι Σέρραι, σήμερα Αργώ.
Η είσοδος του ξενοδοχείου από την Σβορώνου
Στο βάθος το σιδηροδρομικό αμαξοστάσιο/μηχανοστάσιο. Η πεζογέφυρα συνδέει την Χαλκίδος νότια των γραμμών με την Χαλκίδη βόρεια των γραμμών
Μια ενδιαφέρουσα τετραπλή ματιά από τον δεύτερο όροφο του επιταγμένου ξενοδοχείου Μινέρβα στην Εγνατία κατά την κατοχή. Για το ξενοδοχείο Μινέρβα (Εγνατίας 44) εδώ: https://archive.saloni.ca/1730
Οι γραμμές οι κόκκινες έχουν μπει από τον δημοπράτη.
Προς την Συγγρού απέναντι. Απογευματάκι.
Αριστερά το ξενοδοχείο Moderne, δεξιά το Εμπορικόν, στο βάθος δεξιά η Νέα Μητρόπολις
Ελάχιστα αργότερα. Το κάρο με την ψηλή καρότσα σταμάτησε κάτω από το moderne, ένα άλλο κάρο, ίσως με μαναβικά, ανηφορίζει.
Η πιτσιρικαρία στον δρόμο.
Μόνη σταθερή η κυρία στο Εμπορικόν που έμεινε για κάποια λεπτά να χαζεύει τον δρόμο.
Ο ιστός έμεινε για να θυμίζει άλλες εποχές. Ο δρόμος είναι μόνο για τους πεζούς. Κόσμος μπροστά στο Αλκαζάρ μπορεί να περιμένει το επόμενο τραμ. Ίσως αυτό που πέρασε να ήταν γεμάτο.
Βλέποντας προς τον Βαρδάρι και τα άλλα ξενοδοχεία.
22/10/1894 – 22/10/2024 – 130 χρόνια σιδηροδρομικής σύνδεσης της Θεσσαλονίκης με το Κιλκίς
Μας ξέφυγε για λίγες μέρες η ακριβής ημερομηνία της επετείου …
Σύμφωνα με πηγές στις 22/10/1894 άρχισε η εμπορική λειτουργία τους πρώτου τμήματος της ενωτικής γραμμής Θεσσαλονίκης-Κωνσταντινούπολης που περιλάμβανε τους εξής σταθμούς:
Θεσσαλονίκη (ο κεντρικός σταθμός της γραμμής) Στρατιωτικός σταθμός (το σημερινό κτίριο του σιδηροδρομικού μουσείου) Σαλμανλί (σήμερα ο οικισμός Γαλλικός) Σαρήγκιολ (σήμερα Κριστώνη, δηλαδή ο σταθμός για το Κιλκίς) Κιλιντιρ (σήμερα Καλίνδρια) Δοϊράνη
Μετά από τα εγκαίνια αυτής της γραμμής, το 1894 λειτουργούσαν 3 γραμμές από την Θεσσαλονίκη: 1) βόρεια προς Σκόπια και Κεντρική Ευρώπη, 2) προς Βέροια, Νάουσα και Έδεσσα, 3) προς Κιλκίς. Ένα αρκετά πλήρες δίκτυο προαστιακού σιδηροδρόμου στην κεντρική Μακεδονία. Η μόνη κατεύθυνση που έλειπε ήταν προς Κατερίνη.
Στην πρώτη φωτογραφία ο κεντρικός σταθμός της γραμμής στην Θεσσαλονίκη – το κτίριο αναμονής των επιβατών είναι το δεύτερο από αριστερά, στο οποίο διακρίνεται και ένα υπόστεγο.
Η δεύτερη φωτογραφία είναι το κτίριο του σταθμού στην Καλίνδρια από την εποχή του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η τρίτη δείχνει τον χάρτη του πρώτου αυτού τμήματος που λειτούργησε και η τέταρτη το σύμβολο της γραμμής JSC, δηλαδή Jonction Salonique – Constantinople.
Θόδωρος Νάτσινας
O κεντρικός σταθμός στην Θεσσαλονίκη.
Από την έκδοση Souvenir de Salonique του Γαλλικού Ινστιτούτου, η φωτογραφία από την συλλογή Μέγα.
Ο σταθμός Καλίνδριας το 1916.
Opérateur H, Frédéric Gadmer, Médiathèque de l'architecture et du patrimoine – https://en.wikipedia.org/wiki/Kalindria
Απόσπασμα χάρτη της γραμμής JSC από thn εφημερίδα Schweizerische bauzeitung, 22/2/1896,
https://www.e-periodica.ch/digbib/view?pid=sbz-002:1896:28::90#833
To σήμα της γραμμής JSC: Jonction Salonique-Constantinople
Στην Τσιμισκή μετά το 1954 σε φωτογραφία Λυκίδη. Αριστερά η Κούσκουρα και δεξιά η Ικτίνου. Από το βιβλίο Μέγα-Χόρμπου “Η Θεσσαλονίκη μέσα από τον φακό του Γιώργου Λυκίδη”.
Γωνία Τσιμισκή με Δημ. Γούναρη 1984, 1991, 2024
Σπύρος Αλευρόπουλος
1984, χρονιά που το ΚΟΔΗΣΟ απώλεσε ο,τι είχε κερδίσει στις ευρωεκλογές του 1981, με παραίτηση του Πεσμαζόγλου.
Όπως λέει και η Denia Takoroni που την ανάρτησε: “Μαγαζί γωνία: Τσιμισκή και Γούναρη. Περιζήτητη θέση, όπου έχουν στριμωχτεί 4-5 μαγαζιά και 15-16 ταμπέλες όλων των ειδών”
Λήψη δική μου του 1991. Το ΚΟΔΗΣΟ έχει κλείσει τα παντζούρια κι έχει αφαιρέσει τις σημαίες. Θα διαλυθεί το 1992. Τα μαγαζιά στο ισόγειο παραμένουν τα ίδια, από την άλλη μεριά χώρος πάρκιγκ, φροντιστήρια ξένων γλωσσών και φαγάδικα.
2024. Οι φανταχτερές ταμπέλες έχουν σχεδόν αφαιρεθεί. Για την ιστορία, η πολυκατοικία αριστερά κτίστηκε το 1952, αυτή δεξιά το 1939. Πίσω από την Νέα Παναγία, στην πλατεία Φαναριωτών, υψώνεται το γυάλινο κτήριο που κτίστηκε το 1995.