Saloni.ca Archive

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02XebjXoY7RxCyyZSn1D5ZhdnBRDhYMNVujH7ZXYjzUiXgVfJgLJJX1FXaL8QNrcRCl

Σε σημείο που δεν έμπαινε εύκολα στο κάδρο των φωτογράφων, εδώ η ονομασία του ξενοδοχείου μισοδιαβάζεται, στην άκρη δεξιά.

Τρεις χρονολογίες τρεις διαφορετικές ονομασίες της οδού. Με την αρίθμηση της οδού φαίνεται και εδώ ότι βρισκόταν αμέσως μετά το ξενοδοχείο Μέγας Αλέξανδρος. Μεγάλου Αλεξάνδρου, Νέα Ερμού και Ίωνος Δραγούμη.

Η Ερμού για απροσδιόριστο διάστημα αμέσως μετά τον πόλεμο είχε αλλάξει σε νέα Βασ. Κων/νου.

Φυσικά το 1929 που κτίστηκε το ξενοδοχείο Μεγάλη Ρωσία, το Διεθνές ήταν παρόν. Όπως είδαμε αναφέρεται στον Le Guide Sam, ήδη το 1927

Σε δημοσίευμα της Μακεδονίας 6/6/1932 μία γυναίκα το χρησιμοποιούσε για να συναντά τον εραστή της, πριν τελικά δολοφονηθεί από τον σύζυγό της.

Αντικαταστάθηκε με οικοδομή που φέρει αρ. αδείας 4760/1972

Νίκανδρος Καστανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02ncGquzuXL4m4iLR1Uonfy3n4XUbPnGwDSoXioDBJ5P1GMmTRdYQEySk41PvbNRvyl

Το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης το 1933

Ο πρώτος που πήρε διδακτορικό στο παν. της Θεσσαλονίκης ήταν ο Ιωάννης Κ. Ιμβριώτης, τον Ιούνιο του 1932. Ήταν πτυχιούχος (με άριστα) της Φιλοσοφικής Σχολής του παν. της Αθήνας. Το θέμα της διατριβής του ήταν “Η παθολογική μνήμη”, στο επιστημονικό πεδίο της Ψυχολογίας. Σχετικά με τη διατριβή του, είναι χαρακτηριστικό το εξής απόσπασμα από γράμμα του στον Αλ. Δελμούζο στις 6-4-1930: “…ετοίμασα κάποια εργασία σχετική με την ψυχολογία της μνήμης και σκοπεύω πριν να τη δημοσιεύσω να την υποβάλω στην Σχολή σας ως διδακτορική διατριβή. Στο πανεπιστήμιο βέβαια των Αθηνών δεν μπορεί να γίνει τίποτε, γιατί την έχω γράψει στη δημοτική και φυσικά ο κύριος Βορέας και ο κ. Λογοθέτης δεν θα θελήσουν ποτέ να εγκρίνουν δική μου εργασία”. Tον Οκτώβριο του 1932 έγινε εντεταλμένος υφηγητής (με ανάθεση, δηλ. με το δικαίωμα να διδάσκει, την Ψυχολογία) στο παν. Θεσσαλονίκης. Το 1939 εκλέχθηκε ομόφωνα καθηγητής στη Β’ έδρα Συστηματικής Φιλοσοφίας, στο ίδιο πανεπιστήμιο και το 1946 απολύθηκε από τη θέση του λόγω της συμμετοχής του στον ΕΑΜ. Εξορίστηκε για αρκετά χρόνια στην Μακρόνησο, στον Αη Στράτη, στην Αλόννησο κ.ά. Το 1951 εκλέχθηκε βουλευτής της ΕΔΑ, αν και ήταν εξόριστος. Το 1967 με τη δικτατορία των συνταγματαρχών εξορίστηκε στη Λέρο. Μετά τη μεταπολίτευση ανακηρύχθηκε επίτιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ και το 1975 ήταν ένας από τους ιδρυτές του Κέντρου Μαρξιστικών Ερευνών κι ο πρώτος πρόεδρός του.

Η μελέτη του Ιμβριώτη που πρωτοδημοσιεύτηκε το 1931 κι αποτέλεσε τη διδακτορική του διατριβή. Το εξώφυλλο της διατριβής του δεν μπόρεσε να βρεθεί στο ΑΠΘ και δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι υπάρχει στα αρχεία του πανεπιστημίου.

Ο Λουκάς Αλεξάνδρου του Κωνσταντίνου ήταν ο δεύτερος που πήρε διδακτορικό στο παν. της Θεσσαλονίκης, το Γενάρη του 1933. Πραγματοποιήθηκε στη Σχολή των Φυσικών και Μαθηματικών Επιστημών και είχε ως θέμα: “Το κλίμα της Θεσσαλονίκης”. Ο Λουκάς Κ. Αλεξάνδρου γεννήθηκε στη Λιλαία (Κάτω Αγοριανή) Παρνασσίδας (στην Περιφερειακή Ενότητα της Φωκίδας). Σπούδασε Μαθηματικά στο παν της Αθήνας την περίοδο 1922-1926 και πήρε πτυχίο με “λίαν καλώς”. Διατέλεσε βοηθός στο Εθνικό Αστεροσκοπείο από το 1922 μέχρι το 1929, γεγονός που δείχνει ότι ήταν προστατευόμενος του τότε διευθυντή του Αστεροσκοπείου καθ. Δημήτριου Αιγινήτη. Το 1929 διορίστηκε επιμελητής στο Εργαστήριο της Μετεωρολογίας και Κλιματολογίας του παν. Θεσσαλονίκης με διευθυντή τον καθ. Ηλία Μαριολόπουλο (ανιψιό του Δημ. Αιγινήτη). Το 1931, παράλληλα με τα καθήκοντα του στο παν. Θεσσαλονίκης, διορίστηκε και καθηγητής Μετεωρολογίας στη Στρατιωτική Σχολή Αεροπορίας. Μετά το διδακτορικό του έγινε υφηγητής της έδρας της Μετεωρολογίας στη Θεσσαλονίκη και το 1940 ανέλαβε τη διδασκαλία μαθημάτων Μετεωρολογίας ως εντεταλμένος υφηγητής. Το 1939 και το 1942 ήταν υποψήφιος για καθηγητής Μετεωρολογίας στο παν. Θεσσαλονίκης, αλλά μειοψήφησε ως προς τον Αθανάσιο Ν. Λειβαθηνό, που εκλέχθηκε το 1939 κι αντίστοιχα ως προς τον Βασίλειο Δ. Κυριαζόπουλου, που εκλέχθηκε το 1942. Την ακαδ. χρονιά 1952-53 εκλέχθηκε έκτακτος καθηγητής Μετεωρολογίας στο παν. Θεσσαλονίκης και το 1953 παραιτήθηκε από τα ακαδημαϊκά του καθήκοντα ή απεβίωσε.

Ο Λουκάς Κ. Αλεξάνδρου πιθανότατα ήταν αδελφός ή στενός συγγενής του Γιάννη Κ. Αλεξάνδρου (1914-1949) από το ίδιο χωριό και με προπάππου του τον συμπολεμιστή του Οδυσσέα Ανδρούτσο στο Χάνι της Γραβιάς, Λουκά Αλεξάνδρου. Ο Γιάννης Κ. Αλεξάνδρου ήταν φοιτητής της Νομικής Σχολής του παν. Θεσσαλονίκης στις αρχές της δεκαετίας του 1930, οργανωμένος στη νεολαία της OΚNΕ και με ενεργή συμμετοχή στους φοιτητικούς αγώνες. Διώχθηκε, βασανίστηκε και φυλακίστηκε από τη δικτατορία του Μεταξά. Πολέμησε ως λοχίας στον Ελληνοϊταλικό πόλεμο και την περίοδο της κατοχής αγωνίστηκε στον ΕΛΑΣ ως καπετάνιος Διαμαντής, μέχρι τα τέλη του εμφυλίου πολέμου.

Η δημοσίευση της διατριβής του Λουκά Αλεξάνδρου, λίγο πρόωρα, στον πρώτο τόμο (1932) της Επιστημονικής Επετηρίδας της Σχολής των Φυσικών και Μαθηματικών Επιστημών του παν. Θεσσαλονίκης.

Κάποιες ιστορικές πληροφορίες για τη Θεσσαλονίκη είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες: πρόκειται για τις επισημάνσεις των πρώτων Μετεωρολογικών Σταθμών και των αντίστοιχων μετρήσεων. Συγκεκριμένα επισημαίνεται ότι πρώτος ήταν ο Αυστριακός Μετεωρολογικός Σταθμός και οι αντίστοιχες μετρήσεις άρχισαν τον Μάιο του 1891 από τον αρχιμηχανικό επιθεωρητή J. Hochgrassl στο κτίριο της επιθεώρησης του ανατολικού σιδηροδρόμου, με όργανα του Κεντρικού Μετεωρολογικού Ινστιτούτου της Βιέννης. Αργότερα ο ίδιος μετέφερε τα όργανα στην κατοικία που διέμενε, στον Φραγκομαχαλά, κοντά στο ξενοδοχείο “Κολόμπο”. Μετά απ’ αυτόν μετρήσεις έκανε ο μηχανικός Bernhard και στη συνέχεια o αρχιμηχανικός Haffner, από το κτίριο της επιθεώρησης, όπου επανήλθαν τα μετεωρολογικά όργανα. Όταν ο Haffner μετακόμισε στην κατοικία Chauchi, κοντά στο σημείο που δολοφονήθηκε ο Γεώργιος Α’, πιθανότατα να μεταφέρθηκαν εκεί και τα Αυστριακά μετεωρολογικά όργανα. Ο δεύτερος Μετεωρολογικός Σταθμός ήταν ο Βουλγαρικός που εγκαταστάθηκε στο Βουλγαρικό Γυμνάσιο του Κύριλλου και Μεθόδιου (στη διασταύρωση Αγίας Σοφίας και παλιάς Φιλίππου) κι οι αντίστοιχες μετρήσεις άρχισαν τον Απρίλιο του 1893 (μέχρι τον Ιούνιο του 1912). Κι ο τρίτος Μετεωρολογικός Σταθμός ήταν ο Ελληνικός που εγκαταστάθηκε αρχικά στο χώρο του Ελληνικού Γυμνασίου, στην Εγνατία, το 1909, με τη φροντίδα του καθ. Δημ. Αιγινήτη, διευθυντή του Εθνικού Αστεροσκοπείου της Αθήνας. Την περίοδο 1912-1915 διακόπηκαν οι μετρήσεις, λόγω του Βαλκανικού πολέμου. Μετά συνεχίστηκαν οι μετρήσεις από το χώρο του Ελληνικού Γυμνασίου (τότε Β’ Γυμνασίου) και το 1924 μεταφέρθηκαν τα μετεωρολογικά όργανα στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή και συνεχίστηκαν οι αντίστοιχες μετρήσεις μέχρι το Γενάρη του 1930, που ξεκίνησε ο Μετεωρολογικός Σταθμός του παν. Θεσσαλονίκης.

Άξιο απορίας είναι: οι Τούρκοι δεν είχαν Μετεωρολογικό Σταθμό στη Θεσσαλονίκη;;; Και οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης δεν ανάπτυξαν αντίστοιχο ενδιαφέρον και δραστηριότητα;;

Ο τρίτος που πήρε διδακτορικό στο παν. Θεσσαλονίκης ήταν ο Χριστόφορος Νάλτσας του Αναστασίου. Ολοκληρώθηκε στη Νομική Σχολή, το Φλεβάρη του 1933, με εισηγητή τον καθ. Περικλή Βιζουκίδη και με θέμα: “Περί αλλοδαπών ιδιωτικών εταιρειών”. Ο Χριστόφορος Νάλτσας γεννήθηκε το 1896. Η καταγωγή του ήταν από το Κρουσόβο της περιοχής του Μοναστηρίου. Ο πατέρας του ήταν υπάλληλος του Ελληνικού Προξενείου του Μοναστηρίου κι άλλων προξενείων της Μακεδονίας (1886-1912) και στη συνέχεια υποπρόξενος στη Σμύρνη, Αδριανούπολη και Τραπεζούντα (1913-1915). Ο Χριστόφορος τελείωσε το Ελληνικό Γυμνάσιο της Θεσσαλονίκης, γιατί η οικογένειά του είχε μετεγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη. Πήρε πτυχίο από τη Νομική Σχολή του παν. της Αθήνας, το 1923 και ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με τη δικηγορία, αρχικά σε συνεργασία με το Νικόλαο Μάνο και στη συνέχεια μόνος του. Υπήρξε νομικός σύμβουλος της παλιάς Βελγικής εταιρεία ηλεκτροφωτισμού και τροχιοδρόμων, μέχρι το 1940. Μετά την απονομή του διδακτορικού του, ασχολήθηκε, παράλληλα με τη δικηγορία, με το Ιδιωτικό Διεθνές Δίκαιο και το Αστικό Δίκαιο δημοσιεύοντας σχετικές μελέτες κι άρθρα. Επίσης ασχολήθηκε με την ιστορία και την “πολιτική” της Νεότερης Μακεδονίας και έγραψε αρκετά βιβλία κυρίως εθνικιστικής προπαγάνδας. Ήταν μέλος του Δ.Σ. της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από το 1942 μέχρι το 1973 και στη θέση του αντιπροέδρου της το διάστημα 1964-1973. Επίσης συνέβαλε στην ίδρυση του Ιδρύματος Μελετών Χερσονήσου του Αίμου, στο οποίο διετέλεσε και πρώτος διευθυντής του. Μετά τη ναζιστική κατοχή συμμετείχε ως υφυπουργός στις κυβερνήσεις του Π. Βούλγαρη και Π. Κανελλόπουλο και ως Γενικός Διοικητής της Δυτικής Μακεδονίας.

Η προμετωπίδα του διδακτορικού του Χριστόφορου Νάλτσα

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0cY11NwyRythRvKKjN6LamRxkSDhAaHW1cKWL8bk43HGKXJacgJPMbjVZS8XqPehxl

Άνοιξε τις πόρτες του 15 Νοεμβρίου 1929

Εδώ φαίνεται καθαρά η αρχική του ονομασία. Εφημερίδα ΦΩΣ 13 Αυγούστου 1932. Στο ισόγειό του λειτουργούσε το ομώνυμο καφενείο.

Αρχές 1930 μισοφαίνεται η ονομασία δεξιά.

Επί 4ης Αυγούστου μετονομάστηκε σε Ελληνικόν. Το όνομα αυτό το κράτησε μέχρι τέλους. Από το βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου Old Thessaloniki Efstathios Aslanidis: Στον τηλεφωνικό κατάλογο του 1946 αναγράφεται ως «Μεγ. Ρωσσία» και φαίνεται να μετονομάστηκε αργότερα σε «Ελληνικόν»

Σε αεροφωτογραφία πριν το 1958 που το Καραβάν Σεράι λειτούργησε ως Δημαρχιακό Μέγαρο.

Διαφημιστικό του ξενοδοχείου το 1957. Από το βιβλίο του Βασ. Κολώνα (2015). Τα ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης (1914-2014)-Εκατό χρόνια φιλοξενίας.

Λειτουργούσε ακόμη την δεκαετία του 1960

Σήμερα

Efstathios Aslanidis: Από την αποδελτίωση της εφημερίδας “Μακεδονία” προκύπτει ότι υπήρχε ισόγειο κατάστημα πώλησης κρασιών το 1930. Το 1932, το ξενοδοχείο βρισκόταν στον αριθμό 32 της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου με ιδιοκτήτη τον Μπουζώτα. Σε τηλεφωνικό κατάλογο από ανάρτηση του Γιώργου Μπασαγιάννη στην ομάδα Π.Φ.Θ. φερόμενοι ιδιοκτήτες, οι Πολυτίδης και Τσαλουχίδης.

Vangelis Kavalas: Η πλατεια Ιασωνίδη οπως διαμορφώθηκε το 1970 περιπου μπροστά από το ξενοδοχείο. Φαίνεται και η πινακίδα του “8” στο ισογειο του τότε Δημαρχείου.

Ένα περίπτερο σχεδόν 100 χρόνων στη Λεωφόρο Νίκης 39. Το παρακολουθούμε στις 2 θέσεις του, με τις διαφορετικές μορφές του, με ήλιο, χιόνια και βροχή και μισοκρυμμένο πια κάτω από το σκοτάδι του στέγαστρου.

Μάρα Νικοπούλου

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02KazwHWhrJ3upYcqHVRcWct6RFSPCpFRdW9yZfr1pj6oiDtJN6S8bf87eb3jhEsxzl

Εδώ το βλέπουμε στα 1952, σε φωτογραφία του Christopher Railey – μια από τις πιο λαμπερές φωτογραφίες της Θεσσαλονίκης, κατά τη γνώμη μου.

Και πάμε στην ίσως πρώτη εμφάνισή του: το 1930 σε βίντεο του Fred von Bohlen. Πολύ πιο κοντά στην Βογατσικού. Η δυτική γωνία (Λ.Νίκης 37) ολοκληρώνεται . Το «Μανδαλίδειο» (Λ. Νίκης 39) δεν έχει υψωθεί ακόμα.

Μετά το 1935, ολοφάνερα στα όρια της οικοδομικής γραμμής της Βογατσικού, σε ζουμ φωτογραφίας από το αρχείο του Ε.Λ.Ι.Α

1941 έγραφε στην ανάρτησή του Elias Anastasiadis

Κατοχική, από τη συλλογή του Βύρωνα Μήτου.

Μεσοπολεμική ή μεταπολεμική; Σίγουρα πριν το 1952, καθώς, όπως είδαμε στην πρώτη φωτογραφία, τότε πια είχε αλλάξει μορφή.

Σε φωτό από επίσκεψη αμερικανικού αεροπλανοφόρου (USS Randolph 20/2-24/02/1954 και ανάρτηση Γ. Σιδηρόπουλου στις ΠΦΘ, το περίπτερο με την νέα του μορφή. Στον 4ο όροφο του Μανδαλίδειου διακρίνεται μια σκούρα (μαύρη; ) σημαία.

Λίγο θαμπό αυτό το ζουμ φωτογραφίας του 1966, δείχνει όμως το νέο περίπτερο και την κολώνα που έχει πια αντικατασταθεί. [πάλι από το άλμπουμ με τα αναμνηστικά των αμερικανικών αεροπανοφόρων που αναρτήθηκε από τον Γ. Σιδηρόπουλο στις ΠΦΘ]

Στη δεκαετία του ’60, με χιόνια, από τον φακό του Σ. Ιορδανίδη [Ψηφιακό αρχείο ΜΦΘ] Δεν φαίνεται πολύ καθαρά, αλλά μάλλον το περίπτερο βρίσκεται ακόμα στην πρώτη θέση του.

Δέκα χρόνια μετά, το πρώτο κοντινό πλάνο του, σε φωτογραφία του 1976 [ανάρτηση Στέργιου Τσιούμα, ΑΘ

Tον χιονισμένο Δεκέμβρη του 1988, το περίπτερο έμεινε σίγουρα μια μέρα κλειστό. Στη νέα θέση του πια, έχοντας απομακρυνθεί από την γωνία Βογατσικού μερικά μέτρα πιο ανατολικά, προς τα όρια του Λ. Νίκης 39 με το 41.

Μια βροχερή μέρα τον Ιανουάριο του 1991. Το περίπτερο του Χουρμούζη (άγνωστο αν ήταν το μικρό ή το επώνυμό του) με τον ίδιο να σκύβει για να μπει φορώντας το κλασικό μπερεδάκι του. Εκείνη την εποχή, η δουλειά του περιπτέρου είχε πέσει κατακόρυφα, καθώς η Κατάληψη της Λ. Νίκης 39 είχε τελειώσει στις 30 Νοεμβρίου 1990.

Η τωρινή του κατάσταση, κάτω απ’ το μισοχαλασμένο «προστατευτικό», σε τίποτα δεν θυμίζει την αρχική φωτογραφία

Η φωτογραφία περιλαμβάνεται στο βιβλίο του Ηλία Πετρόπουλου «Old Thessaloniki» με τίτλο, «a collision in Plato Street (1962). Ευτυχώς, από τη σύγκρουση προκλήθηκαν μόνο υλικές ζημιές χωρίς να υπάρξουν τραυματισμοί. Το γεγονός καταγράφηκε στην εφημερίδα «Μακεδονία» στις 6 Μαρτίου του 1962.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02fqZ7MCsxusKe94rzHgKGT7gFSw5kc2eEB9L78LaQdB7r2Dj6ckeXhzfZGYXnzFcRl

Διασταύρωση Πλάτωνος με Φιλίππου το 1962.

Η δημοσίευση της σύγκρουσης των οχημάτων στην εφημερίδα «Μακεδονία».

Σχέδιο του τμήματος στην περιοχή της Θεσσαλονίκης της σιδηροδρομικής γραμμής προς Αλεξανδρούπολη και Κωνσταντινούπολη. Το σχέδιο αρχίζει από τον Σταθμό Salonique-ville στο αριστερό άκρο και περιλαμβάνει όλες τις εγκαταστάσεις του κεντρικού σταθμού της Ενωτικής γραμμής Θεσσαλονίκη-Κωνσταντινούπολη (γνωστής με τα αρχικά JSC). Το σχέδιο δίνει την δυνατότητα να ταυτοποιηθούν τα κτίρια της γνωστής φωτογραφίας του σταθμού αυτού στην 2η εικόνα.

Θόδωρος Νάτσινας

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0uEhErcUNcyVBxsbAwH6NzgZotz4rc89QwPBWpZ6nFH6QPxawa8kGugNpnQPZCGAEl

Το σχέδιο προέρχεται από την ιστοσελίδα του ιστορικού αρχείου του ΟΣΕ https://ose.gr/πολιτισμός/ιστορικό-αρχείο – η οποία αυτήν την στιγμή είναι μπλοκαρισμένη.

To κτίριο που αναφέρεται ως Cantine στον χάρτη δεν είναι σαφές τι χρήση είχε, αν δηλαδή ήταν εστιατόριο ή “κελάρι” με απροσδιόριστη χρήση. Από την έκδοση Souvenir de Salonique του Γαλλικού Ινστιτούτου, η φωτογραφία από την συλλογή Μέγα. Την έχουμε αναρτήσει στο https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0zhf18LFJ5MAanMtUkc1qFi1F2DPzJKR79B4WDUnFizhF1moxzHCBW1q4k5sWb8Dal

Η “Μέριμνα Παιδιού” ιδρύθηκε το 1921 με σκοπό την προστασία του παιδιού στην υγεία και στην παιδεία. Με την έλευση χιλιάδων προσφύγων το 1922, το έργο που κλήθηκε να επιτελέσει η Μέριμνα ήταν δυσανάλογο με τις δυνάμεις της, ανταπεξήλθε στο βαθμό που μπορούσε. Οι πρώτες δραστηριότητες αφορούν σε κατασκηνώσεις, στο βουνό και στην παραλία. Το 1931 μπαίνει ως στόχος να ιδρυθεί μαθητική πολυκλινική και αναζητείται το κατάλληλο οικόπεδο. Αυτό βρέθηκε στην οδό Φιλικής Εταιρείας και τα επίσημα εγκαίνια γίνονται το 1938. Το 1978 το παλιό κτίριο με τους σεισμούς κρίνεται κατεδαφιστέο και το 1980 θεμελιώνεται το νέο τριώροφο κτίριο. Το 1985 ανοίγει ο πρώτος νηπιακός σταθμός, προστίθενται δύο ακόμη όροφοι. Σήμερα λειτουργεί ως βρεφονηπιακός σταθμός-νηπιαγωγείο για παιδάκια ηλικίας 1 ½ έως 5 ½ ετών.

Πληροφορίες από την ιστοσελίδα της Μέριμνας: https://merimna-paidiou.gr/poioi-eimaste/istoria/ σε συνδυασμό με άρθρα της εφημερίδας ΦΩΣ

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0337xSdCHg7Y9KSKarP2Coxia8K31NE9ZLLR8TJYPe5dFzZSgJx4kVoeRZQpSy3KQRl

Αριστερά, στον Χορτιάτη και στο Μπαχτσέ Τσιφλίκι, τον Ιούλιο του 1934 Την ίδια εποχή έχει ήδη αρχίσει να κτίζεται η πολυκλινική στην Φιλικής Εταιρείας.

Το 1937 είναι έτοιμη. Όψεις από την Φιλικής Εταιρείας και από την πλευρά της οδού Ουρανία Μπουζιάνη (το όνομα της πρώτης προέδου της Μέριμνας), πίσω από το ναό Αγ. Κων/νου και Ελένης.

Εγκαινιάζεται 28/3/1938, ενώ τον Φεβρουάριο του 1939 ιδρύεται με Βασιλικό Διάταγμα μονοτάξιο δημοτικό σχολείο.

Η Μέριμνα σήμερα.

Φωτογραφία που μας ταξιδεύει πίσω στον χρόνο και μας μεταφέρει στην ιστορική πλατεία Εμπορίου της Θεσσαλονίκης, κοντά στον ναό του Αγίου Μηνά. Ο φωτογράφος, από το κέντρο της πλατείας, αποθανατίζει τον πρωταγωνιστή, ένα γαϊδουράκι φορτωμένο με εμπορεύματα, σκηνή που μαρτυρά την καθημερινή ζωή της εποχής και την αγάπη των Γάλλων στρατιωτών για τα πολύπαθα και συμπαθητικά τετράποδα.

Η αγορά ζωντανή, με μικροπωλητές, καταστήματα και πελάτες, δημιουργεί ένα πολύβουο σκηνικό. Στο φόντο, η ταμπέλα “Κιμπάρ Αλή, Κατάστημα Σιδηρικών” αποτελεί το στοιχείο που προϊδεάζει και οδηγεί στον εντοπισμό του ομώνυμου χανιού. Σύμφωνα με διαφημίσεις και δημοσιεύματα εφημερίδων, το χάνι βρισκόταν στην αρχή της παλαιάς οδού Κατούνη, επιβεβαιώνοντας τη θέση που απεικονίζεται στη φωτογραφία.

Η φωτογραφία προέρχεται από δημοπρασία, “ebay”.

Στάθης Ασλανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid033UhuvU3kfMwaUXcVTyVT3SJEuKFXboP9LXB7UrFnBUEgysitfZJfCJzX1pFypCY8l

Πλατεία Εμπορίου στη Θεσσαλονίκη.

Απόσπασμα αεροφωτογραφίας από το βιβλίο της Αλέκας Καραδήμου Γερόλυμπου «Το χρονικό της Μεγάλης Πυρκαγιάς». Επισημαίνεται η θέση του χανιού Κιμπάρ Αλή στο παλαιό οικοδομικό τετράγωνο 388.

Από το 1889, οι αδελφοί Αλή δραστηριοποιούνταν στον τομέα των σιδηρικών, όπως μαρτυρούν επιχειρηματικοί οδηγοί της εποχής. Η επωνυμία “Κιμπάρ Αλή” εμφανίζεται για πρώτη φορά το 1909, στην ίδια κατηγορία.

Παρόλο που ο κτηματογραφικός πίνακας του οικοδομικού τετραγώνου 388 δεν περιλαμβάνει σχεδιάγραμμα, η θέση του χανιού Κιμπάρ Αλή μπορεί να προσδιοριστεί με ασφάλεια στο οικόπεδο 388/9. Αυτό προκύπτει από το εμβαδόν του οικοπέδου και τον χώρο που καταλαμβάνει όπως διαγράφεται από την οπτική αναγνώριση στην αεροφωτογραφία, όπως επίσης, από την ταυτοποίηση των ιδιοκτητών των γειτονικών οικοπέδων, οι οποίοι ήταν γνωστοί.

Στην αρχή της οδού Κατούνη, ο Βασίλης Δημητριάδης αναφέρει την ύπαρξη ενός μαυσωλείου με την ονομασία Meydan Baba (παλιά ονομασία της οδού Meydan Baba Turbesi). Αυτό, πιθανόν αντιστοιχεί στο γκρεμισμένο τμήμα που βλέπουμε στα αριστερά, δίπλα στο Κιμπάρ Αλή χάνι. Υπογραμμίζουμε ότι για την περαιτέρω έρευνα και τεκμηρίωση επιβάλλεται η παρουσίαση νέων στοιχείων.

Δεν είναι σαφές αν βλέπουμε το πίσω μέρος της φωτογραφίας ή τον φάκελο.

Πλατεία Εμπορίου. Από την ίδια θέση η λήψη, το 2011.

82 χρόνια από τότε που άρχισαν να βάζουν στα τρένα για να σταλούν στους τόπους εξόντωσης 50.000 συμπολίτες μας, αφού πρώτα τους ταπείνωσαν και τους λήστεψαν

Facebook: https://www.facebook.com/photo/?fbid=1049348927239745&set=a.465862328921744

Η κόκκινη βούλα δείχνει το σπίτι και στην αεροφωτογραφία του 1959 από το αρχείο του Βαγγέλη Καβάλα.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02scZ7QgzUw5Ywu86QGTsbaDWCCNtzUT9kVxnFB2imDevAuPxiS2M77N3FFCXo6tBXl