Τα μπάνια του λαού, χωρισμένα σε περιοχές ανδρών και γυναικών.
Ο Κήπος έζησε μεγάλο μέρος της κοινωνικής ζωής των προγόνων μας. Είχε χώρους για εστιατόρια, ουζερί, ορχήστρες, πολιτικές εκδηλώσεις, γιορτές συλλόγων, δεξιώσεις μέχρι και “παιδική χαρά” με κούνιες και αλογάκια. Το “φίνο ακρογιάλι” αποτελούσε δημοφιλή τόπο αναψυχής, πικνίκ και κυρίως θαλάσσιων λουτρών. Λειτούργησε εκεί ακόμα και στρατόπεδο γυμνιστών !
Η σταδιακή απαξίωση ξεκίνησε όταν η ρύπανση των νερών αυξήθηκε σημαντικά, αλλά και οι επισκέπτες του άρχισαν να προτιμούν τα θέρετρα της ανατολικής πλευράς της πόλης. Η επέκταση των εγκαταστάσεων του λιμανιού και η ανέγερση πετρελαιοδεξαμενών έδιωξαν οριστικά τους όποιους λουόμενους.
Το πάρκο δημιουργήθηκε το 1836 από τον Βαλή Σαμπρί Πασά στο ύψος της τρίτης και τέταρτης προβλήτας του σημερινού λιμανιού. Τέρμα των Τραμ για πολλά χρόνια. Σωστή προφορά Μπες Τσινάρ (Πέντε Πλάτανοι, bes-πέντε, cinar-πλατάνι). Κήπος των Πριγκίπων τον Μεσοπόλεμο.
Διαχείριση των εσόδων του Κήπου είχε το Οθωμανικό Ορφανοτροφείο και Τεχνική Σχολή Ισλαχανέ από τα τέλη του 19ου αιώνα. Το 1923, ο Δήμος προχώρησε στην αποβολή του Ισλαχανέ και την μίσθωση των χώρων σε ιδιώτες επιχειρηματίες. Προηγήθηκε η χρήση του από τις Βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις κατά τον ΑΠΠ.
Περισσότερα για τον Κήπο στο βιβλίο του κου Παρασκευά Σαββαΐδη «Στο Μπεχτσινάρι, σε φίνο ακρογιάλι» – Η ιστορία του Κήπου του Μπες Τσινάρ στη Θεσσαλονίκη. (Εκδόσεις Κυριακίδη, 2019)
Facebook:
https://web.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid027zAHbp6xScoXrq2DdQztyYT6vwkM5Q4g3MLgWVieiR4uMmNHWz6QQftbQuDPJqXkl?_rdc=1&_rdr
Μπεχτσινάρι του Μεσοπολέμου. Το 1926 λειτούργησε εδώ στρατόπεδο γυμνιστών από το γιατρό Ντουάρτε που εφάρμοζε μια νέα για την εποχή σωματική αγωγή.
Πενήντα νέοι και νέες είχαν αρχίσει να παίρνουν μέρος στο σύλλογο αυτό πριν τα συντηρητικά ήθη των Θεσσαλονικέων ενεργοποιήσουν εκκλησιαστικές και αστυνομικές αρχές και τον διαλύσουν.
Οι καμπίνες των γυναικών είχαν μια σκαλίτσα στο εσωτερικό τους από όπου κατέβαιναν οι λουόμενες να κάνουν το μπάνιο τους στη σκιά και να μένουν λευκές ως κρίνα όπως απαιτούσε η μόδα.
Έως το 1930 υπήρχε αυστηρός διαχωρισμός σε ανδρικά και γυναικεία θαλάσσια λουτρά. Τα μικτά μπάνια, (“bains mixtes” (μπεν μιξτ)) θεωρούνταν κρούσματα παρεκτροπής, απαράδεκτες προσμίξεις.
“Στο Μπεχτσινάρ οι λουόμενοι περνούν αλληλοδιαδόχως τα σύνορα και κολυμπούν ανάμικτα. Αν συνεχιστεί το πράγμα θα καταντήσει να λούονται μόνο ιερόδουλες της Βαρδαρίου περιοχής και στρατιώται.” γράφει η Εφημερίς των Βαλκανίων τον Ιούλιο του 1930.
Μπεχτσινάρι. Πάρκο με καφενείο, μπυραρία, εστιατόριο, καμπαρέ, θεατρική σκηνή και πίστα πατινάζ.
2 γιαγιάδες προφανώς προσφυγικής καταγωγής απολαμβάνουν τον καφέ τους με την οικογένεια.
Βαρκάδα στο Μπεχτσινάρι.
Στο βάθος έχει αρχίσει η εγκατάσταση των πετρελαιοδεξαμενών.