Θεσσαλονίκης, το οποίο βρίσκεται δίπλα στην ΧΑΝΘ, στην συμβολή των οδών Τσιμισκή και Εθνικής Αμύνης. Ειδικότερα, το ακίνητο που ανήκει στην Εκκλησία αλλάζει χέρια μετά από τον διαγωνισμό που διεξήχθη από την Εκκλησιαστική Κεντρική Υπηρεσία Οικονομικών, με πλειοδότη τον Όμιλο Electra Hotels.
Πρόκειται για οικόπεδο 1.346 τ.μ., στο οποίο επί χρόνια λειτουργεί υπαίθριο πάρκινγκ και μετά από πολλούς διαγωνισμούς που είχαν αποβεί άκαρποι περνάει στα χέρια της Electra Hotels, τον Όμιλο που ανήκει και το Electra Palace στην πλατεία Αριστοτέλους. Ο διαγωνισμός προβλέπει την μακροχρόνια μίσθωση του ακινήτου, συγκεκριμένα για 49 χρόνια, ενώ επιπλέον προβλέπεται η παράταση για ακόμη 49 έτη, σε συμφωνία μεταξύ μισθωτή και εκμισθωτή.
Ο όρος για τις αρχαιότητες
Λόγω της θέσεως του ακινήτου, υπάρχει ειδική πρόβλεψη σχετικά με την δόμηση στο εν λόγω οικόπεδο. Ειδικότερα, ο μισθωτής Όμιλος Electra Palace δεν θα ευθύνεται απέναντι στην Εκκλησία για την μη ανοικοδόμηση εφόσον ο λόγος της μη εκπλήρωσης οφείλεται σε γεγονός ανωτέρας βίας. Μάλιστα, αν το γεγονός είναι οριστικό (π.χ. απαγόρευση ανοικοδόμησης σε εφαρμογή της νομοθεσίας περί προστασίας αρχαιοτήτων) ο Μισθωτής θα δικαιούται να υπαναχωρήσει αζημίως από τη σύμβαση εντός έξι (6) μηνών από το γεγονός που αποτελεί ανωτέρα βία, και με την παρέλευση αυτού του διαστήματος δικαίωμα αζημίου υπαναχωρήσεως θα έχει ο Εκμισθωτής”.
Λήψη του Prouho το 1916 σύμφωνα με την πηγή. Άγημα Ρώσων στρατιωτών παρελαύνει στην Εγνατία.
Πολύτιμο πλάνο για την τοπογραφία της πόλης. Αποκαλύπτει τμήμα στις αρχές της σημερινής οδού Εγνατίας στη συμβολή της με την καταργημένη οδό Ιπποκράτους. Σήμερα, στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, στην πλατεία Βαρδαρίου, στο μέσο του οδοστρώματος με τον φακό να κοιτάζει προς την Καραολή και Δημητρίου των Κυπρίων που οι παλιότεροι την θυμούνται ως Διοικητηρίου. Από την αντίθετη κατεύθυνση την είχαμε δει εδώ: https://archive.saloni.ca/1991
Η αρχή της σημερινής οδού Εγνατίας στο βόρειο μέτωπο. Τα κτίρια που βλέπουμε βρίσκονται στο σημερινό οδόστρωμα.
Η αεροφωτογραφία από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας (Μ.Ι.Ε.Τ.). Στον κίτρινο κύκλο η θέση του φωτογράφου και με το βέλος η κατεύθυνση της λήψης.
Σήμερα ο φωτογράφος θα στεκόταν στο μέσο του οδοστρώματος στην πλατεία Βαρδαρίου.
Λήψη του Paul Fils το 1917 σύμφωνα με την πηγή με θέμα τα τείχη.
Η Στέργιου Πολυδώρου εκτείνεται παράλληλα και κατά μήκος του νότιου τείχους στο εσωτερικό της Ακρόπολης από τον Πύργο του Λαπαρδά ως την Πορτάρα στη σημερινή Πλατεία των Αγίων Αναργύρων. Ο φωτογράφος βρίσκεται δυτικά της οδού Παλληκαρίδη, κοντά στο ύψος της Πύλης του Πύρρου (Γ. Βελένης – Τα τείχη της Θεσσαλονίκης).
Στη φωτογραφία διακρίνουμε επτά πύργους οι οποίοι επιβιώνουν μέχρι σήμερα και αριστερά, μία πέτρινη κατασκευή που δεν μοιάζει με κατοικία. Η χρήση της γεννά ένα ερώτημα. Επίσης, παρατηρούμε κάποιες πέτρινες περιφράξεις που οδηγούν κάθετα από τη Στέργιου Πολυδώρου προς τα τείχη και πιθανολογούμε ότι αυτές παλιότερα αποτελούσαν όρια αυτοτελών ιδιοκτησιών τα οποία απαλλοτριώθηκαν για τη διάνοιξη της οδού, την κατασκευή του πάρκου και την ανάδειξη των μνημειωδών τειχών.
Ανεβαίνοντας την οδό Ακροπόλεως συναντάς ένα γραφικό σημείο με έναν πλάτανο που από κάτω έχει μια μαρμάρινη οθωμανική βρύση του 1910: την «Κόκκινη Βρύση της Ναμίκα Χανίμ». (https://archive.saloni.ca/2102). Σ’ εκείνο το σημείο είναι η αρχή της οδού Σταγείρων, ένα ανηφορικό στενάκι που μόλις αρχίζεις να το σκαρφαλώνεις βρίσκεις την πάροδο της με πολλά όμορφα σκαλάκια και εντυπωσιάζεσαι από τον κόκκινο όγκο του «Τούβλινου σπιτιού» (https://archive.saloni.ca/2092). Εκ πρώτης όψεως σου δίνει την εντύπωση ότι ήταν κάτι πρόχειρο που έμεινε ασοβάτιστο, αλλά αν το προσέξεις στις λεπτομέρειες είναι ένα στολίδι. Οι εξώστες, η ταράτσα, τα κάγκελα, τα παράθυρα, η πόρτα της αυλής ακόμη και η χρονολογία κατασκευής. Σε μεταφέρει σε άλλες εποχές. Το ωραιότερο όμως από όλα είναι η θέα από την αυλή και τους εξώστες της πρόσοψης. Η απόλυτη ομορφιά της Θεσσαλονίκης και του Θερμαϊκού. Σε κάποια άλλη χώρα αν δεν ήταν Μουσείο, θα ήταν ένα ξενοδοχείο μπουτίκ ή εστιατόριο πολυτελείας.
Στις 11 Ιουλίου του 1963 το μεσημέρι ο Ηλίας Πετρόπουλος βρισκόταν στην Λαγκαδά μπροστά στο θερινό σινεμά ¨Ναπολιτάνα” και φωτογράφιζε ένα ατύχημα.
Από το βιβλίο του “Old Salonica”
Το ίδιο ατύχημα στην εφημερίδα Μακεδονία
Το πρόγραμμα εκείνης της ημέρας
Η τελευταία καταχώριση στην Μακεδονία τον Σεπτέμβριο του 1974
Στην χαμηλής ανάλυσης φωτογραφία μετά βίας μπορούμε να διακρίνουμε τα ονόματά τους δεξιά.
Οι διευθύνσεις των ξενοδοχείων από τον Οδηγό Βορείου Ελλάδος του 1964, σε λειτουργία τότε ακόμη.
Εδώ αριστερά προπολεμικά
Η βινιέτα του ξενοδοχείου Νέα Υόρκη για τις αποσκευές των επισκεπτών
Το ξενοδοχείο Νέα Υόρκη στα μέσα της δεκαετίας 1950. Δίπλα του δεξιά η κλινική Κούφα ισοϋψής. Από αυτήν την οικοδομική φάση του κτηρίου στον αριθμό 39 εγώ τουλάχιστον δεν γνωρίζω καμία λήψη.
Η φωτογραφία από το βιβλίο του Βασ.Κολώνα “Εκατό χρόνια φιλοξενίας: Τα ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης (1914-2014)”
Στην κατοχική λήψη το 39 (μετέπειτα κλινική Κούφα) φαίνεται να είναι απλώς με τον όροφο που είχε προστεθεί προπολεμικά.
Και έπειτα κατά σειρά προς τα δεξιά Η “Νέα Υόρκη” και η “Προύσσα”
Λήψη του Erich Rinka. Στην άνω πόλη από τη συμβολή Μουσών με Μωρεας χρονολογημένη το 1943/44 από την πηγή. Απέναντι βλέπουμε τμήμα της Ακροπόλεως που έχει ρυμοτομηθεί για τη διάνοιξη της οδού. Ψηλά διακρίνουμε το ηγουμενείο της Μονής Βλατάδων, μέρος της νότιας εισόδου και τμήμα του τρούλου από το καθολικό του ναού.