Μετά τη λύση του «εύκολου» προβλήματος του κτιρίου της ΓΔΣ, σειρά είχαν τα κτίρια της «νέας» ΦΜΣ, με πρώτο το Χημείο. Δημιουργήθηκε μια άτυπη επιτροπή του πανεπιστημίου για την εξεύρεση πόρων, στην οποία κλήθηκαν να συμμετάσχουν και καθηγητές από τις υπόλοιπες σχολές. Η επιτροπή αυτή ονομάσθηκε αρχικά Επιτροπή Εράνων, επειδή ο έρανος φάνηκε αποτελεσματικό «εργαλείο» για τη συγκέντρωση χρημάτων, στη συνέχεια όμως διευρύνθηκε και ονομάσθηκε Οικοδομικό Συμβούλιο. Αρχικά πρόεδρος της Επιτροπής ήταν ο Εμπειρίκος και γραμματέας ο Βάρβογλης. Τον Απρίλιο του 1951 η Επιτροπή απευθύνθηκε σε υποψήφιους χορηγούς και ο ίδιος ο Εμπειρίκος ταξίδεψε στο Λονδίνο για να ζητήσει την οικονομική συνδρομή των θείων και εξαδέλφων του, που δραστηριοποιούνταν στον εφοπλιστικό τομέα. Φυσικά διοργανώθηκε και έρανος στην πόλη, νομίζω όμως ότι το μεγαλύτερο ποσοστό του τελικά συγκεντρωθέντος ποσού των 1.922.642 δρχ. προήλθε από την «εθελοντική» συνεισφορά όλου του προσωπικού του Πανεπιστημίου.
Σε όλες σχεδόν τις κρήνες της Θεσσαλονίκης έχουμε φωτογραφίες με παιδιά. Σ’ αυτήν όμως περισσότερα – σχεδόν αποκλειστικά, θα έλεγα. Με παιδιά ποζάρει και ο στρατιώτης σ’ αυτή η θαμπή φωτογραφία από το 1917 ή 1918, όπου η κρήνη της γωνίας Αποστόλου Παύλου με Μελενίκου αναγνωρίζεται μόνον από λεπτομέρειες.
Από ανάρτηση του κ. Σιδηρόπουλου στις ΠΦΘ [Μάιος 2023], με πληροφορία ότι χρονολογείται το 1916 και επισήμανση του φούρνου που πρέπει να υπήρχε δίπλα της (όπως δείχνουν τα φρύγανα).
Με την επάνοδο της κανονικότητας, άρχισαν το 1950 οι συζητήσεις για την τύχη των δύο ημιτελών κτιρίων του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Οι προσπάθειες για την αποπεράτωση του κτιρίου της ΓΔΣ άρχισαν την άνοιξη του 1950, με την τυχαία συνάντηση του καθηγητή Κυριαζόπουλου με τη Διοίκηση της τότε Κτηματικής Τράπεζας (Κάρολος Αρλιώτης και Ηλίας Κριμπάς). Μετά από αυτήν ο Κυριαζόπουλος πέτυχε να πάρει από την τράπεζα έγκριση για ένα δάνειο 2.500.000 δραχμών με σκοπό την αποπεράτωση της ΓΔΣ. Η λύση αυτή όμως συνάντησε την αντίδραση του τότε πρύτανη Κωνσταντίνου Καραβά, καθηγητή εμπορικού δικαίου της Νομικής Σχολής, το επιχείρημα του οποίου ήταν ότι το πανεπιστήμιο δεν θα μπορούσε να αποπληρώσει το δάνειο. Ο επόμενος πρύτανης Νικόλαος Εμπειρίκος, καθηγητής της ΦΜΣ, προχώρησε στην υπογραφή της δανειακής σύμβασης στις 3 Σεπτεμβρίου 1950, δύο μόλις μέρες μετά την ανάληψη των καθηκόντων του την 1η Σεπτεμβρίου. Έτσι, υπό την επίβλεψη του αρχιτέκτονα Πάτροκλου Καραντινού, όχι μόνο ολοκληρώθηκε αλλά και επεκτάθηκε στη σημερινή μορφή του το κτίριο της ΓΔΣ.
Ο Πάτροκλος Καραντινός πρόσθεσε έναν επιπλέον όγκο, προς την οδό Αγίου Δημητρίου, πίσω από τους δύο όγκους του σχεδίου Μητσάκη.
Γρήγορα, με την αύξηση του μεγέθους του νέου πανεπιστημίου, έγινε φανερή η έλλειψη χώρων στο κτίριο. Η κατάσταση επιδεινώθηκε το 1937, όταν η δικτατορία Μεταξά διχοτόμησε την παλαιά Φυσικομαθηματική σε δύο «νέες» σχολές, στη νέα Φυσικομαθηματική (ΦΜΣ) και στη Γεωπονοδασολογική (ΓΔΣ), στην οποία συγχώνευσε και την Ανωτάτη Γεωπονική Σχολή Αθηνών. Ενόψει αυτής της κατάστασης αποφασίστηκε η κατασκευή δύο επιπλέον κτιρίων για τις ανάγκες των δύο νέων σχολών θετικής κατεύθυνσης, της “νέας” ΦΜΣ και της ΓΔΣ. Έτσι στις 16 Φεβρουαρίου 1939 θεμελιώθηκαν ταυτόχρονα, με έναν κοινό θεμέλιο λίθο, τα νέα κτίρια, σε σχέδια του αρχιτέκτονα Νικόλαου Μητσάκη, και σύντομα άρχισε η κατασκευή τους. Με την είσοδο της Ελλάδας όμως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο διακόπηκε η ανέγερση, και τα δύο κτίρια έμειναν μισοτελειωμένα για πάνω από 10 χρόνια, το κτίριο της ΓΔΣ στο στάδιο του ολοκληρωμένου σκελετού και το κτίριο της ΦΜΣ στο στάδιο του σκελετού του ισογείου.
Τα παλιότερα κάγκελα του μητροπολιτικού περιβόλου, ιδιαίτερης μεσοπολεμικής αισθητικής, εντυπωσιακά ως προς την πυκνή φτιαξιά τους με τα πολλά καμπύλα σχήματα αλλά και τους σταυρούς στη μέση, σε μια κατοχική χειμερινή λήψη.
Πριν από ένα μήνα περίπου κυκλοφόρησε ένα λεύκωμα για τα 95 χρόνια της Σχολής Θετικών Επιστημών (πρώην Φυσικομαθηματικής) του ΑΠΘ. Με αυτή την εκαιρία σκέφτηκα να παρουσιάσω την ιστορία ανέγερσης της πανεπιστημιούπολης του ΑΠΘ μέσα από μερικές “κρίσιμες” φωτογραφίες. Όπως είναι γνωστό, το ΑΠΘ στεγάστηκε το 1926 για ένα έτος στη Βίλλα Αλλατίνη και στη συνέχει μεταφέρθηκε στο κτίριο της σχολής Idadiye, στην οδό Εθνικής Αμύνης, κατόπιν πρότασης του καθηγητή Λαογραφίας Στίλπωνα Κυριακίδη. Για τις ανάγκες του νέου πανεπιστημίου το κτίριο επεκτάθηκε και η νέα μορφή, που διατηρείται μέχρι και σήμερα, εγκαινιάστηκε το 1932. Αυτό το κτίριο στέγασε ολόκληρο το πανεπιστήμιο μέχρι το 1955.
Ο εντοπισμός μιας φωτογραφίας στο νεκροταφείο του τεκέ της Πύλης από τον Γιάννη Σιδηρόπουλο, διορθώνει μια φωτογραφία που προηγουμένως είχε τοποθετηθεί στο υπερυψωμένο νεκροταφείο της Αγ. Αικατερίνης.
Η ταύτιση των προσώπων είναι πέρα απά κάθε αμφιβολία.
Κατά τα άλλα το γενικό σχόλιο του τότε το επαναλαμβάνουμε.
Ίσως η πιο όμορφη λήψη από τις λήψεις σε νεκροταφείο (λήψεις πια τώρα). Όλα τα στοιχεία της ζωής, η φροντίδα, το νερό, η βρεφική αμηχανία, ακόμη και ο τάφος σ ένα στιγμιότυπο ζωής.