Saloni.ca Archive

Δίπλα στο Βιέννη, το ξενοδοχείο ΜΕΓΑ. Εγνατίας 6 σήμερα, γωνία με Τανταλίδη. Όπως αναφέρει ο Βασ. Κολώνας στο βιβλίο του “Εκατό χρόνια φιλοξενίας: Τα ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης (1914-2014)“, για το οικόπεδο είχε εκδοθεί άδεια ανέγερσης καπναποθήκης (ιδιοκτησίας Τορνιβούκα) το 1924, η οποία δεν υλοποιήθηκε.

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0263p7iAm3ssCswtaFpxfySEaC7ApfbQG2UHVj8YdbRkHpTUNdrRHQXE8eupP6RwsSl

Μέγα ξενοδοχείο (Grand Hotel) προφανώς για να θυμίζει το συνονόματό του ξενοδοχείο που καταστράφηκε στην πυρκαγιά του 1917.

Η φωτογραφία από το βιβλίο του Βασ.Κολώνα “Εκατό χρόνια φιλοξενίας: Τα ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης (1914-2014)”

Τοποθετημένο δίπλα στο Βιέννη κρύφτηκε στις πολλές λήψεις που έχουμε από την Εγνατία. Ελάχιστα φωτογραφημένο.

Αντίθετα σήμερα το Βιέννη έχει κρυφτεί ανάμεσα στις θηριώδεις πολυκατοικίες.

Στους στρατώνες του πεδίου του Άρεως. Έργο του Vitaliano Poselli

Από τον Νίκανδρο Καστανίδη

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02zNDUwJ54dL1hWyNqmHXTNVrwgsfpJz9FxzDqt4j4ZBSDwJ611sVReMuexPXZgdK3l

από τον Σπύρο Αλευρόπουλο

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02UWMxRPV2YRSnvJjR8e1dogyqNtNpFNfJU6yiXiXhGS4Ah9czSYwzNuYDxDYbpQzdl

Μεσοπολεμική

Τον Ιούλιο του 1929 είναι έτοιμο, διατίθεται ακόμη και για κλινική ή κατοικίες. Διεύθυνση Μπακιρτζή, Βαλαβάνη.

Το 1930 αναφέρεται ως Μέγαρο Νάστου και νοικιάζεται κατάστημα καθώς και υπόγειο 480 τ.μ.

Επί Κατοχής από το Βιέννη

Το 1961 έχει σταματήσει να λειτουργεί ως ξενοδοχείο, διατίθεται προς πώληση με επισήμανση ότι μπορούν να κτιστούν 4 ακόμη όροφοι.

Αυτές είναι οι τελευταίες απεικονίσεις του παλιού ξενοδοχείου

Το 1965 είναι σχεδόν περατωμένη η οικοδομή, νοικιάζεται προνομιακός χώρος για διαφημιστικές πινακίδες.

Και πραγματικά ήταν προνομιακός. Το τυφλό τμήμα της οικοδομής έτσι εξηγείται. Θα μπορούσαν να είναι προνομιακά ανοίγματα της πολυκατοικίας, δεν είναι. Επίσης, όπως βλέπουμε, κτίστηκαν παραπάνω από 4 επιπλέον ορόφους

Σήμερα έχει εκσυγχρονιστεί η όψη της πολυκατοικίας.

Αναφέραμε χθες ότι το ξενοδοχείο “Νέα Νίκη” ήταν το αρχηγείο του Δάγκουλα για ένα δίμηνο, μέχρι τον Απρίλιο του 1944 (το οποίο σύμφωνα με την κατάθεση του ιδιοκτήτη του Κωνσταντίνου Ζ. είχε επιταχθεί από το 1943).

Παράλληλα χρησιμοποιούνταν και άλλα κτίρια. Αναφέρονται ως χώροι κράτησης και βασανισμού ένα σπίτι στην Αθηνών (σήμερα Παπαναστασίου) και ένα χάνι στη Μοναστηρίου.

Όμως ήδη από τον Φεβρουάριο του 1944 ένα ξενοδοχείο στην Τανταλίδη είναι το κύριο ορμητήριό τους καθώς και τόπος μαρτυρίας των συλλαμβανομένων από τους άνδρες του Δάγκουλα. Αυτό ήταν το ξενοδοχείο “Ανατολική Μακεδονία”. Εκεί φέρεται να ξυλοκοπήθηκε η Γαϊτανούλα Δούκα, η οποία παραμορφωμένη οδηγήθηκε από το ξενοδοχείο στην Λητή όπου εκτελέστηκε στις 11/5/1944. Ο υποδηματοποιός Δημ. Καρδάκος εκτελέστηκε εκεί τον Μάιο του 1944. Τον ίδιο μήνα θα εκτελεστεί εκεί η δασκάλα Φρόσω Παναγιώτου, ο Απόστολος Κιρκιμτζής θα οδηγηθεί κι αυτός στο ξενοδοχείο, απ όπου θα βγει για να οδηγηθεί στον τόπο εκτέλεσής του. Στο βιβλίο του Ανδρέα Βενιανάκη “Δάγκουλας ο δράκος της Θεσσαλονίκης” 2016 το ξενοδοχείο αναφέρεται 10 φορές, ως τόπος κράτησης, βασανισμού και εκτελέσεων. Η ομάδα του οργάνωσε το μπλόκο στην Καλλιθέα στις 24/7/1944 με έναν νεκρό, το μπλόκο στη Νέα Ευκαρπία 31/7/1944 με 14 νεκρούς και το μπλόκο στην Καλαμαριά 13/8/1944 με 11 νεκρούς. Οι πολλές εκτελέσεις έγιναν στις όχθες του Γαλλικού ποταμού. Πολλά από τα άτομα που συνέλαβαν οι άνδρες του Δάγκουλα οδηγήθηκαν εκεί αφού πρώτα βασανίστηκαν στο ξενοδοχείο Ανατολική Μακεδονία. Άλλοι βρέθηκαν νεκροί στους δρόμους της πόλης.

Ο συγγραφέας υπολογίζει τους νεκρούς σε τουλάχιστον 334, έχοντας στοιχεία για 259. Ποιο όμως ήταν το ξενοδοχείο Ανατολική Μακεδονία;

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0sWamcbyorzT5JYsbiGYDAsFBJj6GP74RhjaFVHEfsjGeHo51yGSHP8tJN1CfJdX8l

Σε τηλεφ. κατάλογο του 1946, αναφέρεται το ξενοδοχείο στην Τανταλίδου 4.

Στον Οδηγό Βορ. Ελλάδος του 1964 έχουμε τρεις καταγραφές με την ίδια διεύθυνση στο τμήμα των ξενοδοχείων.

“Ακροπόλ Παλλάς”, “Ανατολική Μακεδονία” και Ψωμάς Φώτιος. Όλα στην οδό Τανταλίδου 4

Ίσως το ξενοδοχείο είχε αλλάξει ονομασία σε Ακροπόλ Παλλάς και αργότερα Ακρόπολις, αλλά επειδή ήταν γνωστό και με το παλιό όνομα, προτιμήθηκε η διπλή και τριπλή καταχώριση.

Στην οδό Τανταλίδη φαίνεται πως δεν υπάρχει άλλο κτίσμα που να υπήρξε ξενοδοχείο εκτός από το Ακροπόλ που είχαμε δει εδώ: https://archive.saloni.ca/1867 (υπήρχε μια κλινική στο ν. 6).

Χτισμένο το 1924 σε σχέδια Α. Γρεκού, χαρακτηρίστηκε διατηρητέο το 2016.

Κάτι ακόμη για την συμμορία του Δάγκουλα. Στο βιβλίο του Βενιανάκη αναφέρεται και ένα εστιατόριο ως χώρος όπου αυτός και τα μέλη του γλεντούσαν. Είναι το εστιατόριο “Αετός”, εκεί όπου σήμερα είναι το ξενοδοχείο Αιγαίον Εγνατίας 19. Το είχαμε δει εδώ: https://archive.saloni.ca/2211

Το ξενοδοχείο “Νέα Νίκη”, σε σχέδια Α. Γρεκού το 1926 και τροποποιημένα το 1930 (Κολώνας), ήταν το αρχηγείο του Δάγκουλα επί κατοχής.
Το ξενοδοχείο ο Δάγκουλας το βρήκε τον Φεβρουάριο του 1944 με μεσολάβηση του δικηγόρου και πράκτορα της SD [Sicherheitsdίenst (Υπηρεσία Ασφάλειας)] Νικόλαου Ζωγράφου. Ο Ζωγράφος, γεννημένος στην Βέροια, ήταν ιδρυτής οργάνωσης με την επωνυμία “Ένωση φίλων του Χίτλερ” και συναρχηγός του κόμματος “Εθνικόν Σοσιαλιστικόν κόμμα ΕΕΕ” μαζί με τον Σπυρίδη. Το ξενοδοχείο “Νέα Νίκη” χρησιμοποιούνταν ως αρχηγείο της οργάνωσης, χώρος κράτησης, ανάκρισης και βασανιστηρίων. Μετά τον Απρίλιο του 1944 το ξενοδοχείο περιορίστηκε στο να στεγάζει τα μέλη και τις οικογένειες των μελών της οργάνωσης. Οι πολλές πληροφορίες από το βιβλίο του Ανδρέα Βενιανάκη “Δάγκουλας ο δράκος της Θεσσαλονίκης” 2016.

Σπύρος Αλευρόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid09eqnS4akNPZBxs7RMy2B1GMa53vLyocMDwAsRxryYS3K7oKG5qQ9UoM71uiw5xwRl

Μετά το 1965. Το ξενοδοχείο Δέλτα αριστερά ήδη στην θέση του.

Από το βιβλίο του Βασ. Κολώνα “Εκατό χρόνια φιλοξενίας, τα ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης (1914-2014)”

Η λήψη από το ξενοδοχείο Βιέννη, κατοχική. Δίπλα από το ξενοδοχείο Σαράντα Εκκλησίαι.

Τον Μάρτιο του 1959. Ακόμη δεν έχει ανεγερθεί το ξενοδοχείο Δέλτα (και κατόπιν φοιτητική εστία του ΑΤΕΙ και μετά κατάληψη και τώρα εγκαταλειμμένο. Στη θέση του “40 Εκκλησίαι”).

Αρχές της δεκαετίας 1960

Παλιό διαφημιστικό του ξενοδοχείου

Σύγχρονη.

Πανοραμική φωτογραφία από τον μιναρέ του Χαμζά μπέη τζαμί (Hamza bey) προς το Διοικητήριο μετά την καταστροφική πυρκαγιά του 1917.

Συλλογή Κωνσταντίνου Νίγδελη

https://www.archaiologia.gr/blog/2020/07/15/%CF%84%CE%BF-%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%B8%CE%B5%CF%83%CF%83%CE%B1%CE%BB%CE%BF%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA/?fbclid=IwAR08bnQ0M86M-8c8M9Uu0aZmrc6LT4LZwdXx-fkrCqZsshpPPXDWpKOz2wM

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02w9MgxXigBhBwWjurjxfeyQz7VXNBKNqidyvpvHqqabmQok6zJRHhvAM3LoS8jHK9l

Η μελέτη για το κτίριο έγινε το 1925 από τον Μανούσο. Προβλέπονταν τρεις όροφοι, κατασκευάστηκαν μόνον οι δύο.

Πηγές: Η μεταπτυχιακή εργασία “Τα ξενοδοχεία του Μεσοπολέμου στη Θεσσαλονίκη. Διαμόρφωση και σχολιασμός του φέροντος οργανισμού”, 2010 της Αθανασίας Τσιτλακίδου http://ikee.lib.auth.gr/record/125762/?ln=el Φωτογραφίες από την ιστοσελίδα του ξενοδοχείου http://www.atlantishotel.com.gr/ και από λήψεις πελατών στο Tripadvisor

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid028K5oqmx9my99DgA6dw3zCjoLpqxhc611bF1ZxMwoWAb2R8i2rc8qohFw8Fr3nGTql

Η επιβλητική παρουσία του M/S Théophile Gautier στην Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι του 1941

Για σχεδόν 4 μήνες ήταν το σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο στην παραλία για ντόπιους και ξένους με μήκος 130 και πλάτος 17 μέτρα
Το επιβατηγό πλοίο M/S “Théophile Gautier” καθελκύστηκε τον Ιούνιο του 1926 στην Δουνκέρκη της Γαλλίας. Στις 18 Ιανουαρίου 1927 εντάσσεται στον στόλο της Messageries Maritimes και με αυτό εγκαινιάζεται η μεσογειακή της ναυτιλιακή γραμμή από την Μασσαλία μέχρι την Κωνσταντινούπολη με πολλά ενδιάμεσα μεσογειακά λιμάνια.

Στις 27 Απριλίου 1937 το βρίσκουμε να κάνει δρομολόγια στη Μαύρη Θάλασσα, αλλά μόνον για ένα χρόνο, έπειτα επιστρέφει στη γραμμή της Μεσογείου. Το 1940 λόγω έλλειψης καυσίμων παραμένει για ένα διάστημα στον Πειραιά, απ' όπου αποπλέει τον Σεπτέμβριο του 1940 για την Βηρυττό. Εκεί παραμένει εκτός λειτουργίας με διαταγές της βρετανικής διοίκησης. Λόγω βομβαρδισμών αναχωρεί για την Θεσσαλονίκη και φτάνει στις 19 Ιουνίου του 1941.

Παραμένει στην πόλη μέχρι τις 3 Οκτωβρίου του 1941. Με συνοδεία ενός γερμανικού και ενός ιταλικού πλοίου αναχωρεί φορτωμένο με καπνά για την Μασσαλία έχοντας ως πρώτο σταθμό τον Πειραιά. Δεν έφτασε ποτέ. Στις 4 Οκτωβρίου του 1941 εντοπίζεται από το βρετανικό υποβρύχιο HMS “Talisman” που το βυθίζει βορειοανατολικά της Κέας. Το κουφάρι του πλοίου βρίσκεται ακόμη εκεί.

Οι πληροφορίες από την ιστοσελίδα: https://www.grafasdiving.gr/shipwrecks/mv-theophile-gautier/

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0235UXJ1PgWmDuvdUXXU16f9NSDq6utKx3XzpjSqMnjppMoDf8HNjGkNBDFRobyRiPl

Με τα τεράστια γράμματα και την γαλλική σημαία στο πλάι.

Περίοπτο από παντού. Ακόμη και από το ύψος της Εγνατίας

Φωτογραφικό αναμνηστικό με το πλοίο

Ως πλοίο της μεσογειακής γραμμής φέρνει στον Πειραιά τον γνωστό μας στρατάρχη ντ Εσπεραί τον Δεκέμβριο του 1930

Καταχώριση της βύθισης του MS “Theophile Gautier”στο ημερολόγιο πολέμου του γερμανικού Ναυαρχείου Αιγαίου. Από την ιστοσελίδα: https://www.grafasdiving.gr/shipwrecks/mv-theophile-gautier/

Βορειοανατολικά της Κέας, 8 μίλια από την Μακρόνησο σε βάθος 100 περίπου μέτρων.

Από την ιστοσελίδα: https://www.grafasdiving.gr/shipwrecks/mv-theophile-gautier/

Το μηχανουργείο Μινασσιάν (Atelier Minassian) σε λήψη του χειριστή Jean Guiffrey του γαλλικού στρατού της Ανατολής την περίοδο του Α΄Π.Π. στην Κουντουριώτου μεταξύ της παλαιάς οδού Ναυμαχίας Έλλης (χάρτης ρυμοτομίας 1919) σημερινή Αξιού και της παράλληλης Φωκαίας. Στον χάρτη του Βασίλη Δημητριάδη η οδός Ναυμαχίας Έλλης αναφέρεται με το σημερινό της όνομα ως Αξιού ενώ η Φωκαίας απουσιάζει από το οικοδομικό τετράγωνο χωρίς να καταγράφεται η χάραξή της. Οι φωτογραφίες της εποχής έχουν διαφορετική άποψη και όπως φαίνεται υπήρχε ένα πέρασμα, μία πάροδος που ένωνε τις παράλληλες οδούς Κουντουριώτου και Αβέρωφ. Φυσικά πρόκειται για την οδό Φωκαίας η οποία ταυτίζεται με τη σημερινή. Ο προβληματισμός εγείρεται από την απουσία της στους χάρτες.

Για την κατασκευή του κτηρίου και την ίδρυση του μηχανουργείου δεν υπάρχουν περισσότερες πληροφορίες. Το μηχανουργείο με το όνομα “Αρχιμήδης ” των αδελφών Πουτού που είχαμε γνωρίσει από τον Νίκανδρο Καστανίδη εδώ: https://archive.saloni.ca/260 ταυτίζεται με το εν λόγω κτήριο. Φαίνεται να μεταβιβάστηκε η επιχείρηση, άγνωστο πότε και ίσως να συνδέεται με τη δυτική επέκταση του κτηρίου προς την οδό Αξιού πριν τη πυρκαγιά του 1917. Στην εφημερίδα Μακεδονία την άνοιξη του 1916 ο Θωμάς Πουτού και Σια διαφημίζει το μηχανουργείο του στον αριθμό 48 και σε διαφήμιση το 1920 έχει ήδη εξαγοράσει το μηχανουργείο Μινασσιάν αφού πλέον εκτελεί τις εργασίες του στους αριθμούς 44 και 48. Άρα εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε ότι εξαγοράστηκε στο διάστημα μεταξύ 1916 – 1920. Το 1922 φαίνεται να μην υπάρχει δραστηριότητα των αδελφών στο 48 παρά μόνο στο 44. Το μηχανουργείο εξακολουθεί να υφίσταται το 1925 στη νέα του έδρα δηλ. στον αριθμό 44, διαφημιζόμενο σε εμπορικό οδηγό της πόλης.

Στάθης Ασλανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0P4CJKY2dwt2CvBn1re7sZWdQuN6VEkT6y7QaY7C2cjNmegkwCTwDKX9CVwtU4zcJl

Πηγή: https://www.pop.culture.gouv.fr/ Κωδικός τεκμηρίου: APOR069904 Τίτλος: Salonique. Prisonniers bulgares gardés par des Serbes et défilant sur le quai

Λεωφόρος Ναυάρχου Κουντουριώτου 44. Μηχανουργείο Μινασσιάν

Το μηχανουργείο “Αρχιμήδης” των αδελφών Πουτού.

Η συσχέτιση.

Ο Βασίλης Δημητριάδης στο βιβλίο του «Τοπογραφία της Θεσσαλονίκης κατά την εποχή της τουρκοκρατίας» αναφέρει την οδό Φωκαίας με δύο διαφορετικές τουρκικές ονομασίες. Στον χάρτη ως Rüsumat Caddesi και στη σελ. 202 ως Rüsumat Araliǧi = (Διαμέσου Τελωνείου). Πιθανόν τις ταυτίζει λόγω του κοινού λήμματος Rüsumat (=Τελωνείο, τελωνειακή διοίκηση) ή εκ παραδρομής και την τοποθετεί στο σημείο που καταγράφεται στον χάρτη ρυμοτομίας του 1919, η οδός Θράκης. Η αποδελτίωση αποθαρρύνει την πρόταση του συγγραφέα γιατί κατά την εποχή της μετονομασίας από τα τουρκικά στα ελληνικά, στη μικρή οδό Φωκαίας έχουν την έδρα τους πολλές επιχειρήσεις και γραφεία με κύρια δραστηριότητα τη ναυτιλία σε αντιδιαστολή με τα οικοδομικά τετράγωνα της οδού Θράκης που βλέπουμε στις φωτογραφίες να φιλοξενούν διοικητικά κτίρια και αποθήκες του λιμένα. Ίσως, η απουσία της χάραξης στο ρυμοτομικό του 1919 συνέβαλε στην καθοριστική απόφαση του ερευνητή για την μετατόπισή της προς τα δυτικά. Σήμερα, οι φωτογραφίες που διαθέτουμε καθιστούν εύκολο τον εντοπισμό και την ταύτισή της, η οποία παρά την απουσία κτηματολογικών διαγραμμάτων δεν φαίνεται να έχει αλλάξει από τότε.

Στην αεροφωτογραφία μπορούμε να δούμε το πέρασμα της οδού Φωκαίας από την Αβέρωφ στη Ναυάρχου Κουντουριώτου. Με κεραμιδί σημειώνουμε το μηχανουργείο Μινασσιάν, έπειτα Πουτού.

Από την έρευνα στην Journal de Salonique της Μάρας Νικοπούλου βρέθηκαν τα εξής:

Από τις αναφορές της JdS, μαθαίνουμε ότι το Μηχανουργείο Μινασσιάν υπάρχει -και είναι αρκετά γνωστό- ήδη από το 1901: «Εφιστούμε την προσοχή των ιθυνόντων στους δυο πελώριους σκύλους που εμποδίζουν την δίοδο των πεζών στο ύψος του Μηχανουργείου Μινασσιάν Εφέντη. ‘Ενας από αυτούς χτες δάγκωσε έναν νεαρό». Στις 6-10-1902, η JdS μάς ενημερώνει ότι ο κ. Μινασσιάν έφυγε για το εξωτερικό, και στις 13-11-1902 μαθαίνουμε περισσότερα: Ο κ. Μινασσιάν, διευθυντής του Μηχανουργείου Μινασσιάν, επέστρεψε στην Θεσσαλονίκη μετά από το ταξίδι του ενός μήνα σε Γαλλία και Αγγλία όπου προμηθεύτηκε νέα μηχανήματα και εργαλεία, και έφυγε χθες για το Μοναστήρι για επαγγελματικούς λόγους. Σε συνδυασμό με ένα δημοσίευμα που θα δούμε πιο κάτω, αλλά και το γεγονός ότι τα έργα στο λιμάνι έχουν γίνει πρόσφατα, είναι αρκετά ασφαλές να συμπεράνουμε ότι αυτό το ταξίδι για ‘αναβάθμιση και προμήθειες’ κλπ, ας πούμε, συνδυάζεται κάπως με την έναρξη λειτουργίας του κτιρίου που είδαμε στην αρχική φωτογραφία, εκείνου στην Κουντουριώτου, δηλαδή. Το Μάιο του 1905 δημοσιεύεται ένα ενδιαφέρον ευχαριστήριο: Το Βουλγαρικό Γυμνάσιο ευχαριστεί δημόσια τους ιδιοκτήτες διαφόρων εργοστασίων και εργαστηρίων —Αφούς Αλλατίνη, Μοδιάνο-Φερνάντες & ΣΙΑ, τους Τόρες & ΣΙΑ, Μινασιάν και Εταιρεία Αεριόφωτος—που επέτρεψαν την επίσκεψη των μαθητών της 7ης τάξης. Οι μαθητές ενθουσιάστηκαν με τις επισκέψεις αυτές και έμαθαν πολλά για πράγματα που ως τώρα γνώριζαν μόνον θεωρητικά.

Και εδώ βλέπουμε ξανά το δημοσίευμα (το είχαμε δει και παλιότερα με άλλη αφορμή) που δείχνει ότι το μηχανουργείο Μινασσιάν ως τον Οκτώβριο του 1902 βρισκόταν στην παλιά του θέση στην Λ. Νίκης, και πιθανόν ήδη σχεδίαζε την μεταφορά του. Η JdS μας ενημερώνει ότι ο Κωνσταντινουπολίτης πολιτικός μηχανικός Δημητριάδης έχει έρθει για να χωρίσει σε οικόπεδα την έκταση 10 στρεμμάτων που ανήκει στους κληρονόμους του μακαρίτη Τζεβάντ Πασά και εκτείνεται από το ξενοδοχείο Ιμπεριάλ μέχρι το χυτήριο Μινασσιάν -εκεί, δηλαδή, που τότε ήταν η Ψαραγορά και μετά χτίστηκε το Σπλεντίτ. Η περιγραφή συγκεκριμένη. Η επιβεβαίωση της παλιάς του θέσης έρχεται 8 χρόνια αργότερα, όταν ανακοινώνεται ότι ο Οίκος Πατέ αποφάσισε να ανοίξει στην Θεσσαλονίκη κινηματογράφο που θα προβάλει αποκλειστικά τα δικά του φιλμ. «Η αίθουσα θα κατασκευαστει ειδικά γι’ αυτόν τον σκοπό και θα βρίσκεται στην προκυμαία, στη θέση των παλαιών εγκαταστάσεως Μινασσιάν». Δεξιά, μια δημοσίευση του 1909 που μπορεί να μην έχει σχέση με τους Μινασσιάν που εξετάζουμε. Μπορεί όμως και να έχει: Ο κ. Μινασσιάν είναι απασχολημένος στο παλιό θέατρο Tζούπιτερ με περίπλοκές εργασίες εγκατάστασης ενός συστήματος ομιλούντα κινηματογράφου. Δεν θα ήταν παράλογο να είναι κάποιος από το μηχανουργείο.

Η παλαιότερη αναφορά που έχει βρεθεί για τους αδερφούς Πουτού προς το παρόν είναι το 1916.

Το κτήριο του μηχανουργείου σε λεπτομέρεια κατοχικής φωτογραφίας από το αρχείο του Βαγγέλη Καβάλα.

Και άποψη του στενού τον Νοέμβριο του 1944. Κατω διακρίνονται βομβαρδισμένες αποθήκες. Πάλι από το αρχείο Βαγγέλη Καβάλα

Σήμερα εδώ θα βλέπαμε το μηχανουργείο.

Εγνατίας 12 Το ξενοδοχείο “Φλώρινα”

Στην εργασία της Κυριακής Τσιτουρίδου παρατίθεται φωτογραφία του ξενοδοχείου με την σημείωση ότι η θέση του είναι άγνωστη.

Σπύρος Αλευρόπουλος

Πηγή: Κυριακή Τσιτουρίδου Ιστορικά Ξενοδοχεία Θεσσαλονίκης, από τα χάνια στα καταλύματα ευρωπαϊκών προδιαγραφών, ΑΠΘ 2020 https://ikee.lib.auth.gr/record/333468/files/TSITOURIDOU_KYRIAKI.pdf?fbclid=IwAR0-QJmnIpWsd7Y7_hd0Y7bi1XRStUSUOTS6f5weGHonGY5W_qFcoDYyy5k

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0UFj1gLVV1jUJ1BVDfcvvJ2XszeZ1An11sX8faYB9nvGZ8nBmHm7dSTmqRCMJaLk7l

Η φωτογραφία στην εργασία της Τσιτουρίδου προέρχεται από το βιβλίο του Κολώνα “Εκατό χρόνια φιλοξενίας, τα ξενοδοχεία της Θεσσαλονίκης”

Από την επίσκεψη του Τίτο 7/3/1959. Το ξενοδοχείο Φλώρινα διακρίνεται με το βέλος. Μαζί με το ανατολικότερό του σήμερα είναι ο αριθμός 12 της Εγνατίας.

Η φωτογραφία είχε αναρτηθεί στις ΠΦΘ με προέλευση το Μουσείο Φωτογραφίας Βελιγραδίου

Στην μεσοπολεμική φωτογραφία μόλις διακρίνεται. Το δεύτερο μετά το ξενοδοχείο “Τα Βαλκάνια” που βρισκόταν στη γωνία Εγνατίας και Τανταλίδη.