Saloni.ca Archive

Ευφημία Σακελλαρίου, καθηγήτρια Φυσικής στο Α’ Γυμνάσιο Θηλέων Θεσσαλονίκης, την περίοδο 1926-1928

Νίκανδρος Καστανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02vyqCrAjnMnQfkRjQxrHTtdUoBipRUPvoFXRCh3YUm44noipgXRyYXpBdWRMAjdkrl

Η Ευφημία Παναγ. Σακελλαρίου (1899 – ; ) όταν ήταν πρωτοετής στο Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου της Αθήνας, το 1916. Γεννήθηκε στη Χειμάρρα της Βορείου Ηπείρου, μαθήτευσε στο Γυμνάσιο της Καρδίτσας και πήρε το πτυχίο της το 1920, με άριστα. Ήταν η πρώτη πτυχιούχος Φυσικός που διορίστηκε στη Δημόσιο Εκπαίδευση και η πρώτη της εκπαιδευτική θέση ήταν στο Ελισαβέτειο Ανώτερο Παρθεναγωγείο Ιωαννίνων. Πριν απ’ αυτήν, φοίτησαν στο Φυσικό Τμήμα του Παν. της Αθήνας 5 γυναίκες: η Φουντουκλή Μαριάννα (γράφτηκε το 1895 , δεν είναι σίγουρο ότι ολοκλήρωσε τις σπουδές της), η Τσακάλη, Ευθαλία (που γράφτηκε το 1905, αλλά μάλλον δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της), η Μακρή, Ουρανία (που γράφτηκε το 1907 και πήρε πτυχίο το 1912), η Γενναδίου Αλεξάνδρα (που γράφτηκε το 1908, αλλά μάλλον δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της) και η Δαμουλιάνου Ρόζα (που γράφτηκε το 1915, αλλά μάλλον δεν ολοκλήρωσε τις σπουδές της ).

Η Ε. Σακελλαρίου ήταν από τα πρώτα μέλη του “Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων”, που ιδρύθηκε το 1924 και συμμετείχε στο πρώτο Διοικητικό Συμβούλιό του.

Από τη μεταπτυχιακή εργασία “Οι πρωτεργάτριες του ‘Εκπαιδευτικού Δημοτικισμού’ στην Ελλάδα” της Χατζημπέη Πασχαλίνας, ΑΠΘ, 2011, σελ. 291

Είναι η οδός Εθνικής Αμύνης (λίγο πιο πάνω από τη Μανουσογιαννάκη) και το διώροφο, δεξιά, στέγασε το Α’ Γυμνάσιο Θηλέων από το 1923 μέχρι το 1951. Σ’ αυτό το οίκημα δίδαξε και η Ε. Π. Σακελλαρίου, την περίοδο 1926-1928.

[Καρτ Ποστάλ το 1914, από το βιβλίο του Κ. Τομανά “Τα καφενεία της παλιάς Θεσσαλονίκης” , Θεσσαλονίκη, 1997, σελ. 21]

Χαμηλά σπίτια-καταστήματα στην Λεωφόρο Νίκης, δίπλα από ξενοδοχείο Imperial στην γωνία με την οδό Κισσάβου, τον Απρίλιο του 1903. Απόσπασμα από μια αντεστραμμένη και φθαρμένη φωτογραφία του Lucien Tignol, τραβηγμένη στο κατάστρωμα του κατεστραμμένου πλοίου Guadalquivir, μας δίνει χαρακτηριστικές λεπτομέρειες της μορφής της συστάδας των σπιτιών, δίπλα από το ξενοδοχείο Imperial στα αριστερά, με την σιλουέτα της παλιάς ψαραγοράς μόλις να διακρίνεται στα δεξιά. Σε λίγα χρόνια αυτά θα χαθούν, για να χτιστεί στην θέση τους το ξενοδοχείο Splendid και η αυλή του (βλ. και https://archive.saloni.ca/1286). Ο Β. Δημητριάδης στο βιβλίο του «Τοπογραφία της Θεσσαλονίκης κατά την εποχή της Τουρκοκρατίας» αναφέρει, ότι στην λεωφόρο Beyaz Kule (Νίκης) μετά το ξενοδοχείο Imperial υπήρχαν «… δύο καταστήματα των Μοδιάνο και Αλατίνι, το καφενείο των ιδίων και τέσσερα καφενεία, ένα φυλάκιο, μια λέσχη, δύο καταστήματα και μια ψαραγορά …» των κληρονόμων του Cevad Paşa. Η φωτογραφία του Lucien Tignol προέρχεται από το ψηφιακό αρχειακό αποθετήριο του γαλλικού μουσείου Musée du quai Branly https://www.quaibranly.fr/

Αλέξανδρος Σαββόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02zRMjoCzvekax9dcskospJogcNJ8ddHCrui7F7hwhqw61fBvkucwGUi5XxWggZJRWl

Χαμηλά σπίτια-καταστήματα στην Λεωφόρο Νίκης, δίπλα από ξενοδοχείο Imperial στην γωνία με την οδό Κισσάβου, τον Απρίλιο του 1903.

Η αρχική φωτογραφία. To επιβατηγό και φορτηγό πλοίο Guadalquivir της γαλλικής ναυτιλιακής εταιρείας Messageries Maritime κατασκευάστηκε το 1888. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε στη διαδρομή Λονδίνου, Χάβρης, Μασσαλίας, ενώ από το 1903 πραγματοποιούσε διαδρομές στην Μεσόγειο. Στις 28 Απριλίου 1903 (17 Απριλίου παλ. ημερολόγιο) υπέστη εκτεταμένες ζημιές μετά από την έκρηξη τοποθετημένης σ’ αυτό βόμβας από την βουλγαρική επαναστατική ομάδας των «Γκεμιτζήδων», ακολουθούμενη από ολική πυρκαγιά, τη στιγμή που μόλις είχε αποπλεύσει από το λιμάνι της Θεσσαλονίκης με προορισμό την Κωνσταντινούπολη. Το φλεγόμενο και κατεστραμμένο πλέον πλοίο μεταφέρθηκε κοντά στην προκυμαία της Λεωφόρου Νίκης, περίπου στο ύψος της τότε ψαραγοράς. Να σημειωθεί ότι την ίδια ημέρα οι «Γκεμιτζήδες», εναντιωμένοι στην οθωμανική εξουσία, εξαπέλυσαν πολλαπλές βομβιστικές επιθέσεις στην πόλη της Θεσσαλονίκης.

Φωτογραφία του Guadalquivir από τον ιστότοπο της www.messageries-maritimes.org, η οποία προέρχεται από την προσωπική συλλογή του P. Ramona.

1976: Κτίριο Σπύρου Ρίζου Συνεχίζοντας τις φωτογραφίες της βόλτας του 1976 βρισκόμαστε στην οδό Σαρανταπόρου, στο σημερινό νούμερο 4.

Τότε φωτογραφίσαμε μόνο διακοσμητικά στοιχεία. Το ίδιο το κτίριο το αποφύγαμε, ίσως ήταν σε άσχημη κατάσταση ή ίσως επειδή ήταν δύσκολο να φωτογραφηθεί. Οι περισσότερες φωτογραφίες κτιρίων στους στενούς δρόμους της περιοχές είναι από πλάγιες οπτικές γωνίες. Δεν υπάρχει χώρος από μπροστά για να χωρέσει όλο το κτίριο στην εικόνα. Παράδειγμα η τρίτη εικόνα που δείχνει το ίδιο κτίριο, όταν στεγαζόταν εκεί ιδιωτικό γυμνάσιο «Φίλιππος». Η τέταρτη εικόνα δείχνει το κτίριο, πάντα υπό γωνία, από την Βασ. Γεωργίου, δεύτερο αριστερά, μετά την γωνία. Σε μεγέθυνση από την ίδια φωτογραφία, στην πέμπτη εικόνα. Σήμερα, ο κινηματογράφος Απόλλων.

Θόδωρος Νάτσινας

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02HgpHatpREJcsHSqcFyu91HDgcxspchmVBoLx7cZMUd3xGBbc23cTFyrUUgnhnUgTl

1976: Κτίριο Σπύρου Ρίζου

Φωτογραφία Α. Δεληγιάννη Από το βιβλίο του Β. Κολώνα «Η Θεσσαλονίκη εκτός των τειχών, εικονογραφία της συνοικίας των Εξοχών, 1885-1912 (β’ έκδοση).

Από την πρόσφατη ανάρτηση του κ. Καστανίδη (https://www.facebook.com/groups/1673768349616993/posts/3343035432690268/) και παλιότερη του κ. Βravo.

Τμήμα της προηγούμενης φωτογραφίας σε μεγέθυνση.

Σε προηγούμενη ανάρτηση (https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0tsNHrrp2L3ajbK3VBt6eGJDg3wrdKs3VSjsmMYnTVBZBkpCwrtQ299Tzozpr8BnJl) είδαμε την εξέλιξη της βορειοανατολικής πλευράς του Παλιού Σιδηροδρομικού Σταθμού. Εδώ παρουσιάζεται η νοτιοδυτική πλευρά. Μετά την κατασκευή του κτιρίου (1872-1873) έγινε μια επέκταση δυτικά που κατασκευάστηκε μεταξύ 1873 και 1899 και εμφανίστηκε στο τοπογραφικό εκείνης της χρονιάς.

Δεν έχουν εντοπιστεί εικόνες ή φωτογραφίες που να δείχνουν το κτίριο χωρίς αυτήν την επέκταση. Η πιο σημαντική και προφανής αλλαγή στην δυτική όψη είναι στην πινακίδα με το όνομα της πόλης. Αρχικά είναι στα γαλλικά και τουρκικά με αραβική γραφή (ως το 1912-3), μετά είναι ελληνικά και γαλλικά (1912-3 ως την κατοχή 1941;),ύστερα στα γερμανικά στην κατοχή. Δεν έχουμε εικόνα του κτιρίου μετά την κατοχή ως την κατεδάφισή του την δεκαετία του 1950.

Θόδωρος Νάτσινας

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0ZEnPdx5E4t2RcmLuRArBT3qvrp5C6X3RsZc8hBEJUK4XDiH9SH1ERDbMyUddUFaAl

Η άφιξη του πρώτου τρένου από την κεντρική Ευρώπη με επίσημους επιβάτες. Το κτίριο των επιβατών του σταθμού είναι αναγνωρίσιμο αλλά η εικόνα δεν προσφέρει άλλα στοιχεία. Απλά επιβεβαιώνει ότι το κτίριο προϋπήρχε του 1888. Πηγή: Die Eröffnung des Orientbahn, γερμανική εφημερίδα Schorers Familienblatt, Μάιος 1888, https://el.travelogues.gr/item.php?view=52505

Η παλιότερη φωτογραφία του σταθμού από αυτήν την πλευρά με την δυτική προσθήκη και την πινακίδα στα γαλλικά και στα τουρκικά με αραβική γραφή. Σημεία που φαίνονται ή αλλάζουν σε επόμενες εικόνες είναι οι δύο στύλοι φωτισμού (με γκάζι), τα τέσσερα φωτιστικά στους τοίχους και το μικρό κτίριο ανατολικά του σταθμού με την δίχρωμη όψη. http://sultanabdulhamid.yildiz.edu.tr/ii-abdulhamid/ulasim-kronolojisi/?fbclid=IwAR0gnXhdn0FEOPdvwIqpVoKD6UWex8HpEOiGwj_axjNe_w_pIvV8t9EsGJw

Η εικόνα δείχνει την μεταφορά τραυματιών στον ΠΣΣ, κατά τον πόλεμο του 1897. Καθώς δεν είναι φωτογραφία μπορεί να μην απολύτως σωστή. Φερ’ ειπείν η πινακίδα του σταθμού που φαίνεται να είναι μόνο στα τουρκικά μάλλον δεν είναι σωστή. Ωστόσο οι άλλες λεπτομέρειες είναι πειστικές, όπως η επέκταση και το φωτιστικό αερίου. Εμφανίζονται για πρώτη φορά ένας στύλος που μοιάζει να είναι ηλεκτρικού αλλά πρέπει να είναι τηλεγραφικών γραμμών. Επίσης φαίνεται ένα μικρός δενδράκι.

http://www.servetifunundergisi.com/?s=selanik

Σε σχέση με την προηγούμενη φαίνεται να έχει σχεδόν όλα τα στοιχεία κοινά: ο στύλος του τηλεγράφου, τα δενδράκια ίσως λίγο μεγαλύτερα. Τα φωτιστικά συνεχίζουν να υπάρχουν. Επίσης μικρά κτίρια στην ανατολική πλευρά. Η πινακίδα είναι η γνωστή δίγλωσση. Εμφανίζονται και δύο από τα συστήματα αλλαγής των ψαλιδιών για την κίνηση των συρμών στις σωστές γραμμές.

Ο σταθμός πριν το 1900 (βάσει της χρονολογίας που σημείωσε ο αποστολέας). Δεν είμαι σίγουρος ποια είναι η χρονολογική σειρά της φωτογραφίας αυτής σε σχέση με την προηγούμενη. Κυριότερος λόγος που την θεωρώ πιο πρόσφατη είναι τα δένδρα που φαίνεται ότι έχουν μεγαλώσει. Ωστόσο δεν φαίνονται τα συστήματα για τα ψαλίδια που δημιουργεί μια αμφιβολία. Αν ισχύει ότι είναι μεταγενέστερη της προηγούμενης εκείνη πρέπει να χρονολογηθεί μεταξύ 1897 και 1900. Αυτή η φωτογραφία κλείνει την ομάδα από την οθωμανική περίοδο.

Το επόμενο σετ προέρχεται από την περίοδο του Α’ Βαλκανικού (1912-1913). Άφιξη του Βενιζέλου, λίγο μετά την κατάληψη της πόλης από τον ελληνικό σταθμό, Η πινακίδα συνεχίζει να είναι στα γαλλικά και στα τουρκικά.

Παρόμοιας περιόδου και αυτή με την άφιξη του πρίγκιπα Νικολάου.

Στρατιώτες στον σταθμό – η φωτογραφία μας δείχνει ότι έχει τοποθετηθεί και ένα μεγάλο ρολόι τοίχου. Από το βιβλίο «Τα τραίνα στο Βορειοελλαδικό χώρο» του Δ. Παπαδημητρίου

Ο Κωνσταντίνος Α΄ κατά τον Πρώτο Βαλκανικό πόλεμο στην πλατφόρμα. Φωτιστικό φυσικού αερίου, το ρολόι στον τοίχο (δείχνει την ώρα: 10:55; Ταιριάζει με τις σκιές;), δένδρα και φωτιστικά στους τοίχους. Διακρίνεται και ένα κουδούνι, καμπανάκι δεξιά από την πόρτα της επέκτασης. Η πινακίδα μόλις διακρίνεται αλλά είναι γαλλικά-τουρκικά. Από το βιβλίο «Τα τραίνα στο Βορειοελλαδικό χώρο» του Δ. Παπαδημητρίου

Εποχή της ελληνικής Θεσσαλονίκης πλέον. Η πινακίδα έχει αλλάξει και είναι στα ελληνικά και στα γαλλικά. Συνεχίζουν να υπάρχουν ο στύλος του τηλεγράφου, το φωτιστικό αερίου (μήπως άλλαξε όμως η πηγή της ενέργειας;), το ρολόι στον τοίχο, το κουδούνι και τα δένδρα που έχουν μεγαλώσει πολύ. Στο βάθος διακρίνεται και μια πεζογέφυρα, μπροστά από το μικρό κτίριο) για την οποία υπάρχουν περιγραφές ότι δεν ήταν χρήσιμη μόνο για να περνάς τις γραμμές για άλλη πλατφόρμα αλλά και για να πηγαίνουν οι άνθρωποι στο Μπέτσινάρ, που βρισκόταν σε μικρή απόσταση από την άλλη μεριά της 26ης Οκτωβρίου.

Μεσοπόλεμος Έχει προστεθεί στέγαστρο ωστόσο φρόντισαν να διατηρήσουν τα δένδρα. Εδώ φαίνονται καλύτερα και οι λεπτομέρειες του πρώτου ορόφου αλλά δεν φαίνεται τίποτα στο ισόγειο. Από το βιβλίο «Τα τραίνα στο Βορειοελλαδικό χώρο» του Δ. Παπαδημητρίου

Στην κατοχή η πινακίδα μόνο στα γερμανικά … Από ανάρτηση στις Παλιές Φωτογραφίες της Ελλάδας

Πάλι από την κατοχή απόσπασμα φωτογραφίας όπου διακρίνεται ότι υπήρξε επέκταση και στην ανατολική πλευρά – κάτι που είχε μείνει με ερωτηματικό στην προηγούμενη ανάρτηση για την βορειοανατολική πλευρά του κτιρίου (https://www.facebook.com/photo/?fbid=511460574361919&set=pcb.511461287695181)

Βρετανική αεροφωτογραφία του Οκτωβρίου 1944, μετά τους βομβαρδισμούς των συμμάχων και την αποχώρηση των Γερμανών. Υπάρχουν αναφορές ότι το κτίριο καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς ή από τους Γερμανούς στην αποχώρησή τους Το κτίριο εδώ δεν φαίνεται ολοκληρωτικά καταστραμμένο, όπως φαίνονται (δεξιά) από την ίδια αεροφωτογραφία τα κτίρια της Μπαρτισόλ στο λιμάνι που πράγματι είχαν καταστραφεί από τους βομβαρδισμούς. Βέβαια, μπορεί να είχε πάθει ζημιές που δεν είναι δυνατόν να τις δει κανείς σε μια αεροφωτογραφία. Άλλες πηγές αναφέρουν ότι, λόγω των ζημιών που είχε υποστεί, κατεδαφίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 50 και αντικαταστάθηκε με το κτίριο που υπάρχει ακόμα.

Από την αεροφωτογραφία πάντως φαίνεται ότι υπήρχε «κανονική» επέκταση και στο ανατολικό άκρο του κτιρίου κάνοντάς το πάλι συμμετρικό.

Η αεροφωτογραφία https://blog.copac.jisc.ac.uk/wp-content/uploads/sites/12/2017/08/C7-panorama.jpg?fbclid=IwAR2eWBDGIBeXM19do3MqpteL0PKmqHxbGd1g-8FqnS8xmn2tvNmS2vF9-1E

Η κρήνη δεν λειτουργούσε τον Μάρτιο του 1916 που την φωτογράφισε ο Οπερατέρ KD (Charles-René Darrieux) του Φωτογραφικού Τομέα της Γαλλικής Στρατιάς -και βέβαια δεν υπάρχει πια. Ωστόσο, το μικρό λουτρό πίσω της διατηρείται ακόμα ως μέρος σπιτιού.

Μάρα Νικοπούλου

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0Zxq5TDHZL2XApKMvmZLQ6RsJnPuqo5DiFbE3kQYcwJkxwMbFngEguMnk9QABLaSBl

Η φωτό από το Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού [https://www.pop.culture.gouv.fr] με κωδικό τεκμηρίου 045654. Ο Νταριέ κοιτάζει προς τα νοτιοδυτικά και αριστερά βλέπουμε την Αγία Αικατερίνη με τον μιναρέ της.

Το σύμπλεγμα λουτρό και κρήνη, από την άλλη πλευρά, με τους στρατιώτες να ποζάρουν καθισμένοι στον θόλου του λουτρού με φόντο τα τείχη, από τα ψηφιοποιημένα αρχεία του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης και τη Συλλογή Μέγα -κωδικός 41243.

Σύμφωνα με τον Β. Δημητριάδη η οδός Ισμήνης ανήκε στη συνοικία Tarakci-που μάλιστα κάνει ένα περίεργο σχήμα για να την συμπεριλάβει. Αλλά στον χάρτη του δεν σημειώνεται ούτε λουτρό, ούτε κρήνη, παρόλο που δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για τη θέση τους. Ωστόσο στην περιγραφή της συνοικίας Ταρακσί αναφέρεται ότι το 1906 υπήρχε η βρύση του Βυρσοδέψη Αλή Αγά, και πιθανότατα είναι αυτή που βλέπουμε. Στην Ισμήνης υπάρχει άλλη μία βρύση, αλλά δεν πρέπει να ταυτίζεται με την κρήνη του Αλή Αγά, καθώς είναι ενσωματωμένη σε αρχοντικό -την έχουμε δει (και θα την ξαναδούμε σε άλλη ανάρτηση σύντομα)

Πίσω από την καγκελόπορτα, ο θόλος του λουτρού -ασβεστωμένος έτσι που θυμίζει περισσότερο Κυκλάδες- και ο φύλακάς του, τον Δεκέμβριο 2013. Στο παλιό χαρτογραφικό πόρταλ του Δήμου Θεσσαλονίκης, δεν σημειωνόταν ως διατηρητέο. Με το καινούργιο πόρταλ δεν βγάζω άκρη… Όπως και να ‘χει, εύχομαι να μην κινδυνεύει να γίνει νεοπαραδοσιακό ή ‘χώρος πρασίνου΄ (βλέπε πάρκινγκ) λόγω της γειτνίασής του με τα τείχη.

Λεωφόρος Ναυάρχου Κουντουριώτου.

Δύο φωτογραφίες από τη βιβλιοθήκη στο Κογκρέσο των Η.Π.Α. (Library of Congress) αναδεικνύουν τμήμα της οδού.

Στην πρώτη βλέπουμε το νο. 25 στην οποία βρίσκεται η γενκή αποθήκη νο. 1 του Αμερικανικού Ερυθρού Σταυρού και το νο. 27, κατάστημα οίνων και ποτών του Κουένκα. Στη δεύτερη, μία πανοραμική λήψη από το ανατολικό κτίριο της Bartissol στη γωνία με Σαλαμίνος. Στο απόσπασμα της αεροφωτογραφίας από το «Χρονικό της Μεγάλης Πυρκαγιάς» της Αλέκας Γερόλυμπου επισημαίνουμε τις θέσεις των φωτογράφων.

Στάθης Ασλανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02DSSPQumxfv3L5yNvTBS5EqjkeGfs2L3UM7aTRH411eUtjT5MRaVutta3WkS3Tr8ol

Το «Καρίπειον Μέλαθρον», ένα από τα ωραιότερα δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής στην Άνω Πόλη, την περίοδο που ακόμη ήταν κατοικία και στο ισόγειο υπήρχε ένα μαγαζί με την επιγραφή «Καπνοπωλείο και Ψιλικά». Το «Καρίπειον Μέλαθρον» βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Ολυμπιάδος και Στ. Δραγούμη και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα δείγματα παραδοσιακής αρχιτεκτονικής στην Άνω Πόλη. Κατασκευάστηκε το 1890 ως αρχοντικό σπίτι του γιου του τελευταίου Οθωμανού πολιτικού διοικητή της Θεσσαλονίκης Αμπντουραχμάν Γιαζή Πασά, ενδεχομένως από τον γνωστό Ιταλό αρχιτέκτονα στη Θεσσαλονίκη, τον Βιταλιάνο Ποζέλι. Ο επιπλοπώλης Σ. Νοταρίδης αγόρασε το ακίνητο το 1928, το οποίο στη συνέχεια, από τον κληρονόμό του, περιήλθε στον ιατρό Αλέξανδρο Καρίπη, ο οποίος φρόντισε να το αποκαταστήσει με τη συνδρομή του Υπουργείου Πολιτισμού, καθιστώντας το επίσης έδρα του Ιδρύματος Εθνικού και Θρησκευτικού Προβληματισμού (Ι.Ε.Θ.Π.). Από το 2019 στεγάζεται το αρχιτεκτονικό γραφείο Urban Soul project. Το κτήριο αποτελεί το μοναδικό δείγμα σταυρεπίστεγου τύπου κατοικίας στην Άνω Πόλη και παρουσιάζει πολλά ιδιαίτερα μορφολογικά στοιχεία, όπως το σαχνισί με τα μεταλλικά περίτεχνα φουρούσια, οι ψευδοπαραστάδες με τα Κορινθιάζοντα επίκρανα στις γωνίες του κτιρίου και οι διακοσμητικοί ρόδακες στις όψεις.

Πηγές https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%9A%CE%B1%CF%81%CE%AF%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BD_%CE%9C%CE%AD%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CF%81%CE%BF%CE%BD?fbclid=IwAR3ymjBYk6YB7mPa1P2P8pnlf1EdOWR5Bq3HRZCfO9TWvXmm7IGxDcRetoc https://thessarchitecture.wordpress.com/2020/12/01/%CE%BA%CE%B1%CF%81%CE%B9%CF%80%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CE%BB%CE%B1%CE%B8%CF%81%CE%BF%CE%BD/?fbclid=IwAR0EvTjRmP10YZ7eA0wZRkfCKEdmgkhh7c1yfFNz1rjlr0YVspzAGDVPDIE https://parallaximag.gr/thessaloniki-news/maties-ston-poli/karipionmelathron?fbclid=IwAR0K_ZjHBNHozw1HmeOFwPYfzUN8sLi1_1IRewBMic3VOTmGUNM2JjDtLaI ΥΑ ΥΠΠΕ/ΔΙΛΑΠ/Γ/618/36144/20-6-1980 – ΦΕΚ 609/Β/3-7-1980 https://archive.saloni.ca/962 https://www.openhousethessaloniki.gr/en/building/urban-soul-project/?fbclid=IwAR3KVP7JDco9nnh9xp_5ZWzXdcFc2efCMz7x6mR0gcmnoqCyQ525Q6sfnYo

Πλάτων Κλεανθίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0LoznZaTnfdfWingY4PW989rWUivb58JoREjWn26Tq119Zt2wL8NGC6ff9iYMPvCUl

Καρίπειον Μέλαθρον (φώτο Πλάτων Κλεανθίδης 1982)

Καρίπειον Μέλαθρον-Η όψη της Στ. Δραγούμη (φώτο Πλάτων Κλεανθίδης 1982)

Καρίπειον Μέλαθρον-Η όψη της Στ. Δραγούμη (φώτο Πλάτων Κλεανθίδης 2022)

“Το παιδί με το γαϊδούρι”

Φωτογραφία του Gaston Chérau (Γκαστόν Σερώ) στην άνω πόλη. Κυκλοφόρησε πριν μερικά χρόνια σε δύο εκδοχές από δύο διαφορετικούς δημοπρατικούς οίκους στη Γαλλία. Η στερεοσκοπική (regisaline) αναρτήθηκε στο ebay και η δεύτερη εκδοχή αντεστραμμένη από τη σελίδα του δημοπράτη (Kallimages).

Ποια ήταν όμως η ορθή φορά της φωτογραφίας; Ευτυχής κατάληξη, ο γρίφος δεν κατάφερε να γεράσει. Η αναζητούμενη στερεοσκοπική συσχετίστηκε με μία φωτό της ίδιας σειράς χαμηλά της Νικομάχου από το ύψος της Δημητρίου Πολιορκητού και μας ανταμείβει με το δυτικό πανόραμα της πόλης από το ύψος της Παλαμίδου με Νικομάχου.

Δεξιά στη φωτογραφία φαίνονται τα σπίτια μέχρι τα σημερινά σκαλοπάτια της. Το σπίτι αριστερά που μόλις διακρίνεται ταυτίζεται με το σπίτι στη γωνία Παλαμίδου με Νικομάχου που είχαμε δει εδώ: https://archive.saloni.ca/2235. Να επισημάνουμε ότι η οδός Νικομάχου έχει την ιδιαιτερότητα μιας καμπύλης που ξεκινά από τη Δημητρίου Πολιορκητού και καταλήγει στην Παλαμίδου. Στη συνέχεια, ακολουθούν μερικά σημεία ταυτίσεων για την κατανόηση της θέσης. Σκόπιμα δεν αναρτήθηκε η αντεστραμμένη φωτό.

Στάθης Ασλανίδης

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02TwTxPezN3T1RKGkvgWdmz4TWyHTKmNGF9ZGRP3nuwuBYgU5YkyCi2NjrF5NKjS1Sl

Η μεσοπολεμική Θεσσαλονίκη γύρω από την Αγία Σοφία και με κέντρο τον ναό σε λήψη από πολυκατοικία της Αλεξάνδρου Σβώλου. Θολή λήψη, ατμόσφαιρα κατοχής.

Από το ίδιο μέρος, από πιο ψηλά έχουμε δει σχεδόν το πανόραμα που πρόσφερε το ύψος αυτής της πολυκατοικίας εδώ: https://archive.saloni.ca/1692

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02zxhefNcF6LkQsE23qswmUmmgSAXkZESH5QgJ5YAE82jkWh3Qu2RNLYxroMydZfhJl

Η οδός Μουσών, λίγα μόλις μέτρα ανατολικά από την Μωρεάς, και η θέα που είχε προς το Τριγώνιο (Πύργος της Αλύσεως), όπως την αποτύπωσε ο υπολοχαγός Homolle. Σύμφωνα με την πηγή [https://www.pop.culture.gouv.fr] η φωτογραφία με κωδικό 051159 έχει τραβηχτεί τον Νοέμβριο του 1915.

Μάρα Νικοπούλου

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02qJzyDwEP36dm5SB91oQNMuqW5BC7VseiphGDZf7aKKjmNN9J4bjy2VrTt76gFMDal

Ζουμ στα ψηλά, με σημειωμένο τον θόλο του Τεκέ του Καντίρ Μπαμπά. Κοντινές του φωτογραφίες είχαμε δει εδώ: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0McUehANcMh97fzuaqZCL1iVyd9dPsnXgGvaeTXREzTKMtfB5fsHbK7PD11nGo4dYl Μπροστά του, λίγο προς τα αριστερά, το σπίτι με το αέτωμα είναι διατηρητέο και αποκατεστημένο της Μουσών 47 που σήμερα στεγάζει υπηρεσίες της Εφορείας Νεοτέρων Μνημείων.

Η εικόνα από το street view του Google (του 2011) χωρίς καμία θέα προς τα πάνω πια.