Η Ταβέρνα του «Βλάχου» στο Τσινάρι.
Η Ταβέρνα του «Βλάχου», ίσως ένα από τα πιο γραφικά στέκια της μεταπολεμικής Άνω Πόλης σήμερα δεν υπάρχει πια, όχι μόνο ως ταβέρνα, αλλά ούτε καν ως κτήριο. Το μόνο που υπάρχει είναι μια φωτογραφία του 1982, που ίσως να είναι και η μοναδική ή τουλάχιστον μία από τις λίγες που σώζονται, μαζί ενδεχομένως με κάποιες μνήμες πελατών. Στο Τσινάρι, την πιο όμορφη γωνιά της Άνω Πόλης, κοντά στην πλατεία με τον πλάτανο, την κρήνη και το ομώνυμο ιστορικό καφενείο, στην οδό Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου, στον αριθμό 84 τότε, βρισκόταν η ταβέρνα του «Βλάχου» ή αλλιώς του Μανώλη από το όνομα του ιδιοκτήτη. Άνοιγες την πόρτα με τα τζαμάκια και τα κουρτινάκια στο κάτω μέρος και αντίκριζες ένα φουσκωμένο από τα χρόνια ταβάνι που κόντευε να πέσει πάνω στα τραπέζια. Η γοητεία του παλιού και οι μυρωδιές της κουζίνας σε μάγευαν. Το μενού φαινόταν πλούσιο, αλλά στην ουσία ήταν μόνο η μοσχαρίσια συκωταριά με το τηγανισμένο λάχανο, σβησμένο με λεμόνι. Μια συνταγή φερμένη από την Πόλη, ένα από τα πιο γκουρμέ πιάτα της εποχής, ιδανικό για ρετσίνα που την σερβίριζε ο πατέρας του Μανώλη, ο κυρ Βασίλης, ένας καλοκάγαθος, ηλικιωμένος, αδύνατος κύριος που την έφερνε σε αλουμινένια κατρούτσκια (καραφάκια). Στον δε Μανώλη, αν του ζητούσες κάτι άλλο εκτός από τη μοσχαρίσια συκωταριά, τότε σου αράδιαζε μια λίστα πιάτων με απίστευτη ταχύτητα που δεν προλάβαινες να συγκρατήσεις τίποτε και στην μοσχαρίσια συκωταριά κατέληγες πάλι. Καμιά φορά σου έφερνε αμελέτητα μ’ αυγά ή γλυκάδια και αν του ζητούσες τηγανιτές πατάτες, σου έλεγε «Άντε …..σου». Αν είχες καιρό να πας έλεγε «Έχω να σε δω από την ισπανική υποχώρηση» που μόνον ο ίδιος ήξερε ποια ήταν. Στα μεγάλα κέφια χτυπούσε μια κουδούνα που κρέμονταν πάνω από το ψυγείο και φώναζε «Παοκάρααα»! Πάντως τα καλύτερα μας γλέντια τα κάναμε εκεί: Σαββόπουλος, Doors, Αργύρης Μπακιρτζής, Παπάζογλου, Ρασούλης, Μαργαρίτα Μαγιοπούλα, συνοδεία πάντα με την κιθάρα του “Μήτσου”.
Πλάτων Κλεανθίδης