Saloni.ca Archive

Κυρίαρχη μορφή στο ΕΚΘ από τα χρόνια της μεταξικής δικτατορίας ήταν ο Δημήτρης Θεοδώρου. Διατήρησε την θέση του προέδρου του Εργατικού Κέντρου και κατά την διάρκεια της κατοχής. Κάποια στιγμή διαφώνησε με την κυβέρνηση Τσολάκογλου, τον Αύγουστο του 1942 καθαιρείται για να οριστεί πρόεδρος ο τροχιοδρομικός Παπαθανάσης, όμως με την στήριξη δυνάμεων του ΕΑΜ (για λόγους προφανούς εναντίωσης στην δωσιλογική κυβέρνηση) ξαναπαίρνει την θέση του λίγο αργότερα. Εκλεκτός των Γερμανών τότε ήταν ο Δημήτρης Θεοχαρίδης (αργότερα θα ιδρύσει το ΕΜΕ-Εθνικό Μέτωπο Εργαζομένων και θα εκλεγεί βουλευτής το 1946). Το 1944 μεσολάβησε με τον Χρυσοχόου ώστε Κισα Μπατζάκ και Δάγκουλας να φύγουν από την πόλη μαζί με τους ανθρώπους τους μπροστά στην επέλαση του ΕΛΑΣ. Ήταν άλλωστε προϋπόθεση ώστε ο Χρυσοχόου να αναλάβει Γενικός Διοικητής. Είναι ενδιαφέρον για τις σχέσεις αυτών των οργανώσεων ότι όλοι αυτοί δεν θέλησαν να έρθουν σε καμία επαφή με Βήχο και Πούλο. Πράγματι στις 12/10/1944 αναχωρούν από την πόλη για το Κιλκίς.

Για να ξανάρθουμε στον Θεοδώρου, κατά την περίοδο της κατοχής κατηγορήθηκε κι αυτός για συνεργασία με τους Γερμανούς. Ως πρόεδρος του ΕΚΘ υιοθέτησε ψηφίσματα κατά της Αντίστασης, συμμετέχοντας όποτε του δινόταν η ευκαιρία σε εκδηλώσεις κατοχικές. Ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι παρέμεινε στο ΕΚΘ προκειμένου αυτό να μην πέσει στα χέρια του δωσίλογου Θεοχαρίδη. Κάποιες στιγμές μάλιστα διεκδίκησε με μερική επιτυχία αύξηση των μισθών και ημερομισθίων μέσω τιμαριθμικής αναπροσαρμογής από τους εργοδότες της πόλης (“Σύμβαση Μέρτεν”), η οποία αναιρέθηκε μετά από έντονες διαμαρτυρίες των τελευταίων (“πουθενά στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοια αναπροσαρμογή”). Ο Θεοδώρου ασκούσε εξουσία μέσω της διανομής χρημάτων και τροφίμων. Αυτήν την πολιτική την άσκησε με συνέπεια μέχρι το τέλος του συνδικαλιστικού του βίου, και κυρίως κατά την παντοκρατορία του από το 1950 μέχρι το 1968

Στις αρχαιρεσίες του 1942 και 1943 στην διοίκηση του ΕΚΘ εκλέγονταν αποκλειστικά άνθρωποι του Θεοδώρου. Από την άλλη, το ΕΕΑΜ (Εργατικό ΕΑΜ) που ιδρύθηκε στις 16/7/1941, νωρίτερα μάλιστα και από το ίδιο το ΕΑΜ, υποστηρίζονταν φυσικά από το ΚΚΕ αλλά και από άλλες πατριωτικές δυνάμεις. Στο τέλος της κατοχής αν και δεν μπορούσε να επηρεάσει την διοίκηση Θεοδώρου το ΕΕΑΜ έλεγχε ήδη την πλειοψηφία των εργατικών σωματείων. Η δύναμη του Θεοδώρου περιορίζονταν κυρίως στους λιμενεργάτες και στους φορτοεκφορτωτές.

Στις 23 Σεπτεμβρίου του 1944 ο Θεοδώρου κάλεσε το ΕΕΑΜ και του παρέδωσε την διοίκηση του ΕΚΘ.

Πρόεδρος ανέλαβε ο Σταύρος Πιτιανούδης, αντιπρόεδρος ο Χαρίλαος Αλευρόπουλος, γεν. γραμματέας ο Αλέξανδρος Δανιηλίδης και ταμίας ο Γιάννης Μουζενίδης. Από αυτούς ο Χαρίλαος Αλευρόπουλος, ο παππούς μου, σοσιαλιστής, ήταν συνεργαζόμενος με το ΕΕΑΜ.

Στην πορεία για τις πρώτες δημοκρατικές εκλογές στα συνδικάτα, τον Ιανουάριο του 1945 ο γενικός διοικητής Μακεδονίας Γ. Μόδης βλέποντας την δύναμη του ΕΕΑΜ προσπαθεί να τις απαγορεύσει, αλλά στις 21 Ιανουαρίου οι πιέσεις οδηγούν σε εκλογές και από τα 25 μέλη που εκλέγονται οι 21 είναι κομμουνιστές και οι υπόλοιποι συνεργαζόμενοι. Ο ΕΡΓΑΣ (Εργατικός Αντιφασιστικός Σύνδεσμος), συνέχεια του ΕΕΑΜ, συνάσπισε εκείνες τις αντιφασιστικές δυνάμεις που δεν είχαν καμία προϊστορία συνεργασίας με τους κατακτητές. Πρόεδρος του ΕΚΘ αναλαμβάνει ο Μήτσος Παπαγιάννης, στέλεχος του ΚΚΕ.

Από την άλλη, ειδικά ο Θεοχαρίδης σε εκδήλωση του ΕΜΕ τον Αύγουστο του 1945 αποκάλεσε τα μέλη της προσωρινής διοίκησης του ΕΚΘ “πράκτορες του σλαβισμού”. Να σημειωθεί ότι ο Θεοχαρίδης ως βουλευτής προμήθευε με το αζημίωτο στα μέλη της παράταξής του τρόφιμα και είδη ενδυμασίας που έπαιρνε από τους Άγγλους.

Ο Θεοδώρου ταλαντευόταν στον χώρο ανάμεσα στον ΕΡΓΑΣ και την ΕΜΕ, συμμαχώντας ανάλογα με τα συμφέροντά του, προκειμένου να επιβιώσει καταρχάς και να (ξανα)αναρριχηθεί στη συνέχεια στη διοίκηση. Πράγματι, τον Απρίλιο του 1945, μετά την συμφωνία της Βάρκιζας, επιστρέφει διορισμένος ο Θεοδώρου. Απεργίες και συλλαλλητήρια τον καταγγέλλουν ως δωσίλογο και εχθρό της εργατικής τάξης.

Ίσως η φωτογραφία είναι από αυτήν την περίοδο, γιατί οι εικονιζόμενοι πρέπει να είχαν αυτές τις θέσεις τότε στο ΕΚΘ πριν επιστρέψει ο Θεοδώρου. Σε κάθε περίπτωση η φωτογραφία δεν πρέπει να είναι από την απελευθέρωση, όπως αναγράφεται. Λείπει ο πανηγυρικός χαρακτήρας. Οι Αλευρόπουλος και Πιτιανούδης πράγματι απεικονίζονται. Οι άλλοι εφόσον είναι αυτοί που ονομάζονται, μας προσανατολίζει ώστε να χρονολογήσουμε την φωτογραφία μέσα 1945, το πολύ αρχές 1946.

Ακολουθούν νέες ταραχές. Στις βιαιότητες που ακολουθούν χύνεται κυριολεκτικά αίμα μέσα και έξω από το ΕΚΘ με την επέμβαση και της Χωροφυλακής. Στις 3 Οκτωβρίου καταργούνται οι διορισμένες διοικήσεις, μαζί μ αυτές και ο Θεοδώρου. Τον Δεκέμβριο του 45 ανασυντίθεται η διοίκηση με μικτή εκπροσώπηση όλων των παρατάξεων, πλην Θεοχαρίδη. Νέο συνέδριο και εκλογές ορίζονται για τον Φεβρουάριο του 1946, χωρίς την συμμετοχή των Θεοδώρου και Θεοχαρίδη. Πήραν μέρος 23.500 εργαζόμενοι. Η Ασφάλεια της Θεσσαλονίκης είχε στείλει υπόμνημα από τον Ιούλιο προς την Γενική Διοίκηση προτείνοντας να μην γίνουν οι εκλογές διότι “τουλάχιστον το δεύτερον Εργατικόν Κέντρον της χώρας, θα περιέλθη εις τας χείρας του ΚΚ”. Δεν αποφεύχθηκε.

Θεοδώρου και Θεοχαρίδης συνεργάζονται αντιπολιτευόμενοι. Τον Μάρτιο του 1946 ο ΕΡΓΑΣ καλεί τους εργάτες να απόσχουν από τις εθνικές εκλογές (γραμμή ΚΚΕ), τον Ιούνιο του 1946 δημοσιεύεται το Γ' ψήφισμα που αφορά στην δημόσια τάξη και ασφάλεια. Ολόκληρα διοικητικά συμβούλια συνδικάτων συλλαμβάνονται και τα μέλη τους καταδικάζονται σε κάθειρξη. Ακολουθούν απολύσεις εργαζομένων μελών του ΕΡΓΑΣ. Καθαιρείται η διοίκηση και τα μέλη της ένα προς ένα συλλαμβάνονται. Ο πρόεδρος του ΕΚΘ Μήτσος Παπαγιάννης συνελήφθη μαζί με τον γεν. γραμ. Βασίλη Δούκα τον Ιούλιο με την κατηγορία ότι συνέταξε και κυκλοφόρησε προκήρυξη με την οποία διαμαρτυρόταν για το Γ' Ψήφισμα. Καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο σε τρίχρονη φυλάκιση. Ορισμένοι βγαίνουν στο βουνό. Νέος πρόεδρος διορίζεται ο Θεοχαρίδης. Τον αντιπολιτεύεται ο Θεοδώρου. Τον Ιούλιο του 46 το Συμβούλιο της Επικρατείας καθαιρεί ως παράνομη την διοίκηση Θεοχαρίδη. Ακολουθούν εκλογές, αποκλεισμός σωματείων, εγγραφή νέων ανάλογα με την πολιτική τάση της διοίκησής τους και συνεχίζεται για αρκετό καιρό η διελκυστίνδα ανάμεσα στους δύο εκπροσώπους της δεξιάς παράταξης. Η αριστερά διωκόμενη απουσιάζει. Η περίοδος από το 1950 ως το 1968 θα σφραγιστεί από την μονοκρατορία του Δημ. Θεοδώρου.

Από την παλιά πλειοψηφία τόσο οι εκλεγμένοι όσο και τα μέλη των διαφόρων συνδικάτων, καθώς και οι οικογένειές τους, ανέβαιναν τον δικό τους μικρότερο ή μεγαλύτερο Γολγοθά.

Σπύρος Αλευρόπουλος

Η βασική πηγή είναι η μελέτη του Ν. Μαραντζίδη “Το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στη Θεσσαλονίκη 1941-1983” που περιέχεται στον τόμο “Το Eργατικό-Συνδικαλιστικό κίνημα της Θεσσαλονίκης, η ιστορική φυσιογνωμία του”, σελ. 163 και εξής. Έκδοση του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, στα πλαίσια της Θεσσαλονίκης Πολιτιστικής Πρωτεύουσας 1997. Επίσης χρησιμοποιήθηκαν: Θανάσης Χατζής “Η Νικηφόρα Επανάσταση που χάθηκε”, μέρος Τέταρτο, εκδ Δωρικός Στην σ. 69 δημοσιεύεται η αναρτημένη φωτογραφία. Γιώργος Σανίδας “Παράνομα δίκτυα του ΚΚΕ στην περιοχή Θεσσαλονίκης κατά τον Εμφύλιο και την πρώτη μετεμφυλιακή περίοδο”, διδακτορική διατριβή στη Σχολή Οικονομική και Πολιτικών Επιστημών, στο Τμήμα Πολιτ. Επιστημών του ΑΠΘ, 2021 Δημ. Θεοχαρίδης “Η Μακεδονία στις φλόγες” Αθήνα 1968. Η μεσολάβησή του με τους Δάγκουλα και Κισα Μπατζάκ σ. 134-137.

Η ανάρτηση αυτή αφιερώνεται στη μνήμη του Θανασάκη που βιάστηκε να φύγει.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid03MVc4MivFmcgubdcotLWKz51qJSDPJm2zzv9hfvcq6uQHgsMcyKRoWwkpxhPsr75l

Φεβρουάριος του 1943. Λίγο μετά το άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Βασ. Γεωργίου τότε, σήμερα η οδός 30ης Οκτωβρίου.

Σπάνια κατοχική απεικόνιση κατοικίας, πιθανό τότε να ήταν οίκος ανοχής πολυτελείας. Στην διάρκεια του Α΄ΠΠ φιλοξενούσε το σερβικό προξενείο. Εδώ έμεινε ο βασιλιάς Πέτρος ο Α' σχεδόν για 2 χρόνια. Την δεκαετία του '60 στον κήπο του υπήρχε το αναψυκτήριο Γκριν Παρκ, θέατρο με επιθεωρήσεις κυρίως. Το επόμενο κτίριο είναι το παλιό Κρατικό Ωδείο (Οικία Ιωσήφ Μισραχή), σήμερα εκεί έχει τοποθετηθεί ο ανδριάντας του Καραμανλή. Ακόμα πιο πέρα η Ηλεκτρική Εταιρία. Δίπλα στο Ωδείο υπήρχε και άλλος οίκος ανοχής, παράγκες και ένα χαμηλό σπίτι. Την δεκαετία του 50 ανάμεσα σε ωδείο και μπουρδέλα δημιουργήθηκε το θερινό θέατρο “Μετροπόλ”. Αυτά τα καταβρόχθισε το 1959 η Παραλιακή Λεωφόρος.

Η φωτογραφία υπάρχει σε παρουσίαση της κας Νεφέλης Λιόντου στην εκδήλωση Rencontres : « La destruction des Juifs de Grèce » που έγινε στις 19 Μαρτίου του 2023. Συμπεριλαμβάνεται στις 34 φωτογραφίες της γερμανικής συλλογής του Γαλλικού Ιδρύματος ECPAD, παραγωγής των γκεμπελικών προπαγανδιστικών συνεργείων. Σε σχέση με την φωτογραφία με τα τέσσερα Εβραιόπουλα με το κίτρινο αστέρι βρισκόμαστε ακριβώς στην ίδια θέση αλλά ο φωτογράφος έχει γυρίσει ανάποδα και βλέπει προς “Εξοχές”.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02zTdsBeY6KrNvrmX1oJV1sxQEMRC74qQg3xD8qc85uTqToZ3PZMq187K9eqrQVKyal

Στάθης Ασλανίδης: Σύμφωνα με τον μπαμπά, Χαράλαμπο, που εργαζόταν από το 1958-1962 στο φανοποιείο των αδερφών Κατσίκα Χρήστου και Μήτσου, συστεγαζόταν στο γκαράζ του Σιδερίδη (πρατήριο βενζίνης και χώρος στάθμευσης), οι μηχανικοί ειδικοί στα Volvo με την επωνυμία Ρήγας, ένας ταπετσέρης και η οικογένεια του φύλακα σε ένα μικρό σπίτι δίπλα στο Ωδείο. Συχνά, οι καθηγητές που εργαζόταν στο ωδείο έβγαιναν στα παράθυρα ενοχλημένοι και τους έκαναν παρατηρήσεις γα τη φασαρία που γινόταν στο συνεργείο. Υπήρχε μία βρύση μπροστά στην είσοδο του γκαράζ, δίπλα στον φύλακα, στην οποία πλενόταν. Το σκέπαστρο μεταξύ του φανοποιείου και του συνεργείου των μηχανικών δεν το θυμάται. Ούτε το θέατρο “Μετροπόλ”. Το 1958, το κινηματοθέατρο “Διάνα” δεν υπήρχε. Γύρω στο 1960 άρχισε τη λειτουργία του και είχε ένα υπερυψωμένο πάλκο που έπαιζε κάποιες φορές μια ορχήστρα. Υπήρχε ένα δωματιάκι που άλλαζαν οι ηθοποιοί. Θυμάται μία κυρία γύρω στα 60 που έμενε λίγα μέτρα πιο κάτω στην ίδια σειρά προς τον Λευκό Πύργο και του έμοιαζε με “βαθμοφόρο στρατιωτικό”.

Στάθης Ασλανίδης: Το κινηματοθέατρο “Διάνα” καταγράφεται πρώτη φορά στην εφημερίδα “Μακεδονία” στις 8 Ιουλίου 1961. Η αναφορά δεν έγινε για διαφημιστικούς λόγους αλλά με αφορμή την ανεπιτυχή προσπάθεια εύρεσης και εκμίσθωσης χώρου για τη συγκρότηση αγροτικού συλλαλητηρίου. Στα επόμενα φύλλα ξεκινούν οι διαφημίσεις με ημερομηνία έναρξης του πρώτου έργου στις 16 Ιουλίου. Τον Σεπτέμβριο ξεκινούν οι παραστάσεις ενός μεγάλου βαριετέ. Η τελευταία διαφήμιση του θερινού κινηματογράφου “Διάνα” δημοσιεύεται στις 5 Οκτωβρίου 1968 με το αριστουργηματικό έργο του Vittorio de Sica “Κλέφτης ποδηλάτων”, κλείνοντας μία πορεία 7 ετών στο πάρκο της παραλίας.

Στάθης Ασλανίδης: Από την αναζήτηση στην εφημερίδα “Μακεδονία” προκύπτουν τα εξής. Η τελευταία διαφημιστική δημοσίευση του θεάτρου “Μετροπόλ” εμφανίζεται μέχρι τις 27 Σεπτεμβρίου 1959. Τον Δεκέμβριο του 1959 στη συνεδρίαση του δημοτικού συμβουλίου περιλαμβάνεται θέμα για την πίστωση αποζημίωσης στον ιδιοκτήτη του απαλλοτριωθέντος οικοπέδου του θεάτρου. Τον Ιούλιο του 1960 έχει ήδη κατεδαφισθεί και εκποιούνται τα υλικά του κτιρίου.

Στάθης Ασλανίδης: Το πρατήριο βενζίνης του Κ. Σιδερίδη το 1958 στη λεωφόρο Βασιλέως Γεωργίου 10 (παλαιά αρίθμηση) από την εφημερίδα “Μακεδονία”

O διωγμός των Εβραίων της Θεσσαλονίκης (Φεβρουάριος – Μάρτιος 1943). Τέσσερα Εβραιόπουλα με το κίτρινο αστέρι. Κοντά στον Λευκό Πύργο μπροστά στο έφιππο άγαλμα του Κωνσταντίνου, στο Πάρκο της ΧΑΝΘ.

H κα Nefeli Liodou υποψήφια διδάκτορας Ιστορίας του Πανεπιστημίου Paris 1 ανακάλυψε στη γερμανική συλλογή του Γαλλικού Ιδρύματος ECPAD (Ίδρυμα Αμυντικής Επικοινωνίας και Οπτικοακουστικής Παραγωγής) 34 φωτογραφίες της πόλης. Ήρθαν στην αντίληψη της το 2018. Είχαν κατασχεθεί το 1945 από τον αμερικανικό στρατό και διανεμήθηκαν στις νικήτριες ευρωπαϊκές χώρες. Τα αρνητικά αυτής της σειράς έφτασαν στη Γαλλία και βρίσκονται στο προάστειο Ivry-sur-Seine στην άκρη του Παρισιού. Αποτελούν μικρό μέρος της οπτικοακουστικής “παραγωγής” των γκεμπελικών προπαγανδιστικών συνεργείων.

Φωτογραφίες σημαντικές γιατί στα πλαίσια της αντισημιτικής πολιτικής το κίτρινο αστέρι έγινε υποχρεωτικό στις 25 Φεβρουαρίου 1943, στα μέσα της περιόδου του τότε καρναβαλιού. Η απουσία οπτικών αρχείων του Shoah στην Ελλάδα τις κάνει ανεκτίμητες. Ζήτημα να έχουμε δει παραπάνω από 5 φωτογραφίες με το αστέρι στην πόλη.

Μεταξύ της 15ης Μαρτίου και 10ης Αυγούστου 1943 το σύνολο των Εβραίων της πόλης μεταφέρεται σταδιακά στην συνοικία Hirsch, απέναντι από τον παλιό σιδηροδρομικό σταθμό, στρατόπεδο διέλευσης. Θα απελαθούν αμέσως μετά προς τα στρατόπεδα εξόντωσης.

Η ανακοίνωση της κας Νεφέλης Λιόντου βγήκε στην επιφάνεια σε πρόσφατη ανάρτηση του κου Βασίλη Σεραφίδη.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0EsrppghdsmjmRLVGUEqDoHihWKLGMciv8tsUnY7gQJesRVgsnR4iYGTZyZiN2mCPl

Από την λεωφόρο Νίκης 37, σχεδόν γωνία με Βογατσικού και δυτικότερα, το παλιό παραλιακό μέτωπο παίρνει σιγά σιγά την όψη που γνωρίζουμε. Σε μεσοπολεμική λήψη του Λυκίδη που κυκλοφόρησε σε καρτ ποστάλ.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02eekE5aj1t4tnFZ26SH53UCRv9R6snZ1R3LT5xk5EhEDhBQ2a5hkAMB4rDJjeb4wfl

Στην γωνία του μεγάλου κτηρίου διαμερισμάτων, που κτίσθηκε το 1896 και που ανήκε στο Πολυτεχνείο Χαμηδιέ (Ισλαχανέ), με κατεύθυνση προς τις Εξοχές. Η επίσκεψη του Βασιλιά Αλέξανδρου στην Θεσσαλονίκη πραγματοποιήθηκε τον Ιούλιο του 1918 επί τη ευκαιρία των εορτασμών της εθνικής εορτής της Γαλλίας στις 14 Ιουλίου, μέσα σε κλίμα πανηγυρικό την εποχή της παντοδυναμίας του Ελευθερίου Βενιζέλου. Στην επίσκεψη συνοδεύεταν από τον αντιστράτηγο Αριστοτέλη Κόρακα, αρχηγό του στρατιωτικού οίκου του βασιλιά, γιό του κορυφαίου Κρητικού αγωνιστή του 1821 Μιχαήλ Κόρακα, καθώς και από τον Γάλλο στρατηγό François Léon Jouinot-Gambetta διοικητή ταξιαρχίας τριών γαλλικών συνταγμάτων Σπαχήδων και Αφρικανών της Γαλλικής Στρατιάς της Ανατολής στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

H φωτογραφία με Κωδ. SPA 157 K 9770, προέρχεται από το ψηφιακό αρχειακό αποθετήριο του https://imagesdefense.gouv.fr/

Αλέξανδρος Σαββόπουλος

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02WHJmWivoH7ujQBo86G5wAB57aa2y1zkMRZbkX3BSZKocPoLQoDF3g1rHf2vYW2uql

Ali Eniss πάλι ο φωτογράφος, συλλογή Pierre de Gigord. Από το βίντεο που κυκλοφόρησε πρόσφατα αφιέρωμα στην έκθεση “Salonique Jerusalem des Balkans”.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid0CxgeZc2Adz9e6QegfDjPRCuYCBA2PtxwXSkpdH6jbBVf1vDA9n97HddSuZUnPavCl

Ο κατάλευκος Πύργος. Δίπλα του έχει κατασκευαστεί ο Κήπος του Λευκού Πύργου (1906). Ο στόλος σημαιοστολισμένος.

Στο βάθος το Γ΄ Σώμα Στρατού. Έτος κατασκευής 1890. Vitaliano Poselli.

1908, ιππήλατο το τραμ.

Φωτογράφος Ali Eniss. Συλλογή Pierre de Gigord. Έκθεση “Salonique Jerusalem des Balkans”.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid08dPfJ2jecxkupHMHuVodehb9XLmjGpMa2v2aR9B1bfKBsUj5a6uQqYx74odXgEuRl

Αριστερά η καθολική εκκλησία.

Μια ακόμη άποψη της αρχής της προκυμαίας, με τα κτίρια της οδού Βότση να μην έχουν κτιστεί ακόμη.

H προκυμαία από την Πλατεία Βενιζέλου προς τα δυτικά, στα τέλη της δεκαετίας του 1900. Μπροστά ο χώρος του λιμανιού που οδηγεί προς την πρώτη προβλήτα άδειος, με τα κτίρια της οδού Βότση να μην έχουν κτιστεί ακόμη. Στο βάθος τα δίδυμα κτήρια της Bartisol, τα οποία χτίστηκαν μεταξύ 1906 και 1907.

1911 στην άκρη της πρώτης προβλήτας του λιμανιού. Στα δεξιά η αψίδα που στήθηκε για την υποδοχή της επίσκεψης του Σουλτάνου Μεχμέτ Ρεσάτ Ε'. Στο βάθος διακρίνεται η δεύτερη προβλήτα και το Μπεστσινάρ.

Το σημείο τραβήγματος της φωτογραφίας.

Το κτήριο του τελωνείου στο λιμάνι, κατά την φάση της αποπεράτωσής του, το 1911. Ο αρχιτέκτονας μηχανικός Ελί Μοδιάνο ανέλαβε την τεχνική επίβλεψη της κατασκευής του, συνεργαζόμενος με το διεθνές γραφείο του Francois Hennebique. Η κατασκευή του τελωνείου, ήταν από τα πρώτα έργα στη Θεσσαλονίκη όπου χρησιμοποιήθηκε οπλισμένο σκυρόδεμα.

Σπάνιες φωτογραφίες της Λεωφόρου Νίκης την περίοδο της επίσκεψης του Σουλτάνου Μεχμέτ Ρεσάτ, λίγο πριν λίγο μετά.

Συλλογής Pierre de Gigord. Έκθεση “Salonique Jerusalem des Balkans”. Από πρόσφατο αφιερωματικό βίντεο με πρωτοεμφανιζόμενες φωτογραφίες. Η έκθεση συνεχίζεται μέχρι τον Μάρτιο στο Musée D'art et d'histoire du Judaïsme στο Παρίσι.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid06ggnEsrEYMvZ3nLnvsXQhVX5hHobeGM4sz5DhMSD3Jo8gDBHc6Fvy2en4obVBgHMl

Είχε και παγκάκια στην Νίκης.

Σκαλωμαρία στο τραμ 110 χρόνια πριν. Στην αρχή της Πλατείας Ελευθερίας η αψίδα για τον σουλτάνο γυμνή. Λίγο πριν λίγο μετά από την άφιξη του. Ιούνιος του 1911.

Αριστερά μπαράκι της εποχής. “Λιμονατζής”, ίσως και αλκοολούχα. Δίπλα στο Μέγα Ξενοδοχείο της Αγγλίας.

Φωτογραφία του Ali Eniss της συλλογής Pierre de Gigord. Έκθεση “Salonique Jerusalem des Balkans”. Πρωτοεμφανιζόμενη.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02WpegNtY7ifXwapRcSUremYaDh4t7wQJenxH3kxFUx9ZBGiV3Es25WjLCW12DVY46l

“Λημοναταδζί”. Αυτοχρωμική φωτογραφία της συλλογής Albert Kahn. Από τα “Αρχεία του Πλανήτη”.

Ο φρεσκοβαμμένος Λευκός Πύργος (επίσκεψη Σουλτάνου) και η οικία Χατζή Αγκιάχ με τον κρεμμυδόσχημο τρούλο άκρη δεξιά (1911), καθορίζουν την αναμφίβολη χρονολογία λήψης.

Φωτογραφία του Ali Eniss της συλλογής Pierre de Gigord. Έκθεση “Salonique Jerusalem des Balkans”. Το πρόσφατο αφιερωματικό βίντεο έχει κάποιες πρωτοεμφανιζόμενες φωτογραφίες που δεν υπάρχουν στο βιβλίο της Catherine Pinguet επιμελήτριας της έκθεσης.

Facebook: https://www.facebook.com/thessalonikilostcity/posts/pfbid02gzvxSJsyZCbKE27hLCu6FnDNmpeT22D67BobjaABJ1JQyrE1zEqaFGLpqHuTZvx9l